Ik ben bezig met een kinderboek over Srebrenica. Niet echt iets voor kinderen, zo'n oorlog, maar ja, het hoort thuis in de geschiedenis van Nederland, helaas. En ik ben de sukkel die het op zich heeft genomen om er een kinderboek over te schrijven.
Maar beste mensen, het valt me zwaar.
Ten eerste snap ik nog steeds geen hol van hoe dat nou allemaal is ontstaan, ondanks alle literatuur die ik er inmiddels over heb gelezen, en ten tweede schaam ik me dood dat ik 30 was ten tijde van de val van de enclave, en dat het toen eigenlijk allemaal langs me heen is gegaan. Elf juli 1995 was het, toen zijn er 8500 mensen vermoord, zo, pats, knal, geschoten, kapot. Dood. En Nederland stond erbij en keek er naar, zonder iets te doen. Niemand die het wist, wordt er door een grote meerderheid gezegd. Ik ook niet. Niet echt, geloof ik. Ik was net bevallen van een dochter, maakte me drukker om de borstvoeding en mijn tekort aan slaap dan om die hele oorlog, en dat is dan meteen het derde punt waarom deze opdracht me zwaar valt. Omdat het me niet siert dat ik er niets tegen deed, niet mee bezig was. Dat die dingen gebeurden toen ik volwassen heette te zijn en dat ik er niets aan heb gedaan. Dat er nu nog steeds van die dingen gebeuren en dat ik er nog steeds niets aan doe. Ja, nu, nú doe ik er iets aan. Ik schrijf er een boekje over, maar of dat nou helpt...?
2 opmerkingen:
Margriet toen had je er ook niets aan kunnen doen. Alle ellende die er in de wereld gebeurt is wreed, erg maar je staat ook volkomen machteloos.
Trek het je niet aan je doet dit en dat is al heel wat meer dan menigeen.....
Ik denk dat je het gerust zo mag bekijken. Je doet er nu wel wat aan!
Een reactie posten