WAAR IS DAN DE BLIJDSCHAP?

Ja.
En dan is het boek geschreven, maar waar is dan de blijdschap?
Die is er niet. Wel opluchting, dat wel, maar blijdschap niet.
Het was een bevalling en starks krijg ik naweeen. Ik kan er op wachten...
Er zijn 3000 tekens te weinig en ik twijfel of het wel een boek is dat geschikt is voor kinderen vanaf een jaar of negen.
Oorlog is nooit leuk, hoe je het ook wendt of keert. Ik kom niet onder de zwaartekracht uit, het is gewoon een onderwerp dat niet licht verteerbaar is.
Ik moet het los zien te laten, aan iemand durven laten lezen.
Zal ik hier het begin op zetten?
Zal ik het durven?
Vooruit, ik doe het.
Eens moet ik het tóch zien los te laten en dan nu meteen maar dan.

Wie zegt dat vriendschap makkelijk is, liegt.
Soms moet je ervoor werken,
keihard, tot huilens aan toe.
En soms moet je ervoor kunnen vergeven,
oneindig veel.
Dat is niet makkelijk, voor niemand niet.
Niet voor grote mensen, niet voor kleine mensen,
niet voor mij, en zeker niet voor Radja.

Radja, zo heet ze, mijn vriendin.
Radja betekent 'liefste'.
Dat heb ik oot eens opgezocht, op internet,
toen Radja nog geen Nederlands kon.
Toen we geen van tweeen nog wisten hoe het zat.
Dat ene, dat verschrikkelijke.

Mijn naam, Nienke, betekent rein.
Rein, zuiver, genadig en lieflijk,
alles tegelijk.

Nienke en Radja, Radja en Nienke,
wij zijn vriendinnen door dik en dun,
dwars door een oorlog met fouten en spijt heen.
Niet dat het makkelijk voor ons is geweest om vrienden te blijven.
Dat niet, dat zeker niet.

de liefste en de lieflijke
Rdaja en Nienke,
Nienke en Radja.

Luister naar ons verhaal...

1.
De avond voor mijn zevende verjaardag sloot Boris, mijn broertje, zichzelf op in de zolderkast. Mijn moeder zat er op haar knieën voor en schreeuwde dat hij open moest doen. Ik stond vlak achter haar, was hen bezorgd achterna gerend.
‘Niet doen, mama, niet zo schreeuwen,’ huilde ik. ‘Morgen ben ik jarig, alsjeblieft, niet zo schreeuwen.’
‘Bemoei je er verdorie niet mee,’ schreeuwde ze tegen mij. ‘Dat rotjonk. Ik word knettergek van ‘m. Boris, doe open die deur, of je krijgt een pak voor je broek.’
‘Nee, mama,’ riep ik.
Mijn moeder draaide zich om en duwde me hardhandig weg. Ik viel tegen de deur van Steef aan. Eerst met mijn rug en toen met mijn elleboog. Toen waren er drie die gilden: Boris, mijn moeder en ik. Steef, mijn broer van twaalf, rukte de deur van zijn slaapkamer open, trok me zijn kamer in. Hij zette me op zijn bed neer.
‘Mijn arm,’ brulde ik.
‘Laat es zien,’ zei hij.
Ik stroopte mijn mouw omhoog en liet hem mijn elleboog zien. Hij was rood en ik kon hem moeilijk bewegen.
‘Niks aan de hand,’ zei hij.
‘Maar jij bent geen dokter!’
‘Wil je naar de dokter dan?’
‘Nee!’
‘Nou dan. Hier, neem een dropje.’
Hij hield me zijn droppot voor. Ik koos er een zachte uit, zo’n dopje. ‘Hoe moet dat nou met Boris en mama?’ vroeg ik terwijl ik over mijn elleboog wreef.
‘Komt wel goed,’ zei hij.
‘Maar dat geschreeuw…’
‘Dat houdt hij nooit lang vol. Luister, mama zingt al. Hoor je het?’ Hij deed de deur op een kier. Ik zag mijn moeder liedjes zingen. Ze zat nog steeds op haar knieën en zong door het sleutelgat. Osewiesewosewiesewallalkristalla en er zaten zeven kikkertjes al in een boerensloot. Lievelingsliedjes van Boris.
‘Ik wou dat papa terug kwam,’ zei ik. ‘Hij heeft nou wel lang genoeg in die oorlog gezeten.’
‘Dat zal nog wel een tijdje duren.’
‘Maar morgen ben ik jarig. Een verjaardag zonder vader is geen echte verjaardag.’
‘Tuurlijk wel,’ zei Steef. ‘Je krijgt gewoon cadeautjes. Zal ik de tv voor je aanzetten?’ Iets met auto’s was er op. Echt heel stom, niks voor meisjes. Ik ging in de deuropening van Steef staan en zag nog net dat Boris snikkend de kast uit kwam. Mama nam hem op schoot, gelukkig. Ze hield hem stevig vast, begroef haar gezicht in zijn haren. Ze wiegde hem heen en weer. Er landden zachte zinnen in zijn haar...

Hier wil ik het graag bij laten.
Tjee, wat eng. Wat ontzettend doodeng om dat hier neer te zetten!
Kan best zijn dat ik het er zo weer af haal, hoor.
Brrrr. Doodeng.
Waarom?
Te kwetsbaar dames en heren, té kwetsbaar!