Poes Figo zat vanmorgen om kwart voor acht onder de droogmolen te spelen met een klein musje. Vriendlief pakte het aangeslagen musje op, de kinderen zochten een doos. Het werd een houten kistje, met brood, water en koekkruimels. Figo liep te mauwen en te zoeken, werd zelfs niet rustig van een vers bakkie eten.
Net voordat het musje een lievelingsnaam kreeg en natuurlijk de allertamste mus der tijden zou worden, vloog ie weg, de vleugels nog nat van angstzweet of gemorst water. Hopelijk is ie niet in de struiken geland.
't Is toch wat, zo klein, en dan de wereld tegemoet te moeten vliegen...
1 opmerking:
ach ja zo'n musje...hier zat laatst ook een klein mereltje die tegen mijn raam was gevlogen. ze werd nog door moeder merel gevoed, ze had nog zo'n klein staartje, daar valt amper mee te vliegen. maar volgens mij heeft ze het wel gered.
Een reactie posten