LAKEI

Het is een drukke week geweest, waarin ik me weer eens ongegeneerd heerlijk heb uitgeleefd met het spelen van een personage, namelijk de lakei uit Koning Daan van de Dennenlaan. Ik moest schoolbezoeken doen en had bedacht dat het wel leuk zou zijn om te doen alsof ik de lakei was van mezelf. Ik had verzonnen dat ik, Margriet dus, te laat zou zijn, en dat de lakei zolang de honneurs voor mij zou waarnemen. Wat ik echter níet had verzonnen, was dat die lakei eigenlijk een rotmannetje was dat allerlei dingen over mij zou verklappen. Voor ik wist wat ik deed, verklapte de lakei dat ik hoogtevrees had, dat ik me lens vrat aan kauwgom, en dat ik helemáál niet te laat was door een file, maar gewoon met mijn dikke kont kroketten zat te eten op het terras. En om het nog erger te maken, dook de lakei mijn tas in en haalde daar mijn dagboek uit tevoorschijn, en zelfs mijn nieuwste manuscript, inclusief illustraties. En last but not least zei hij dat ik eigenlijk niet kon tekenen. Om dat te bewijzen tekende hij zó een personage uit Zootje ongeregeld na.
Nou, nou, nou, je had de kinderen moeten horen, zeg!
Ze namen het allemaal voor me op. Zomaar, zonder dat ze me kenden.
En toen de lakei eenmaal gevlucht was, zogenaamd om te plassen, en ik gehaast binnenkwam, als mezelf, vertelden de kinderen me alles wat die lakei uitgevreten had.
Het was een volkomen schizofrene bezigheid alles bij elkaar, en ook sommige kinderen zagen het niet helemaal helder meer. Eén meisje kwam na afloop naar me toe en vroeg me of ik écht hoogtevrees had, want dat had die lakei over mij gezegd, en het allerschattigste meisje van de dag merkte op dat ik zoveel leek op die lakei.
'Natuurlijk,' zei ik zonder dat ik wist wat ik verder nog ging zeggen, 'maar dat is toch logisch. Ik heb hem zelf verzonnen. Hij komt uit mijn hoofd, dus het kán niet anders dan dat we op elkaar lijken. Ik lijk op hém, en hij op mij. En trouwens, hij mag wel oppassen. Als ie zo doorgaat met mij zwart te maken, verzin ik 'm niet meer. Dan bestaat hij niet meer. Dan worden alle bladzijden waarop hij staat, weer wit. En leeg. Lekker puh.' Waarop het meisje me met grote ogen aankeek en een hele tijd niets meer zei. Acht was ze, nog net op de rand van fantasie en werkelijkheid. Net als ik, eigenlijk. Alleen word ik verondersteld te weten hoe het zit...