over pompoensoep en een voorstelling

Ooit ben ik gestopt met toneelspelen omdat ik de zenuwen vooraf niet op vond wegen tegen de kick van het spelen achteraf.
Morgen is het echter weer zover.
Dan ga ik tóch weer spelen voor zo'n 400 kindertjes van 6 en 7 jaar.
Ik speel Lisa, de hoofdpersoon uit mijn boek niet meer alleen .
Samen met een klassiek geschoolde zangeres en een werkelijk hele goede gitariste brengen we een familievoorstelling van 45 minuten met zang, spel en muziek.
Ik dacht dat ik inmiddels wel over de zenuwen heen zou zijn gegroeid, maar niets is minder waar. Ik merk dat ik een beetje misselijk ben, en ergens in de verte heb ik buikpijn. Maar misschien komt dat ook omdat ik net pompoensoep heb gemaakt, voor het eerst in mijn leven. Ik zie er eerlijk gezegd nogal tegenop het straks naar binnen te lepelen. Ik bedoel, pompoen. Oranje pompoen. Normaal gesproken laat ik die dingen gewoon rotten bij de voordeur, maar nu heb ik er soep van gemaakt.
Dus.
Soep.
Pompoensoep.
Knaloranje soepje.
Met een beetje room en een struikje peterselie.
Ik hoop dat het goed gaat allemaal: de pompoensoep, evenals de voorstelling.
Vanavond om 22.30 uur licht inhangen en decortje bouwen, dan even slapen en morgen om 7 uur op weg naar iets waarvan ik gedacht had het nooit meer te zullen doen.
Life's strange...