Ik sta op de rafelige rand van oud en nieuw
Vallen wil ik niet
zeker niet in oud
maar ook niet in nieuw.
Springen wil ik
doelbewust en zeker
met open ogen
en een tas
met een rits
die open en dicht kan
meer open dan dicht
want er moet veel in.

op het randje van het jaar

En oud en nieuw is daarentegen een feestje dat ik wél heel goed kan.
Ik hou van oliebollen en van opnieuw beginnen, die malle mix van nostalgie en hoop, overgoten met drank en gegarneerd met oliebollen. Ik hou ervan de spoken van afgelopen jaar te verjagen met donders en knallen, tel mijn zegeningen, kus alle katten, buren en voorbijgangers, spring joelend een gat in de lucht voor het aanstaande nieuwe jaar. Kom maar op met de dagen, de maanden, de zon, ik flikker de kaarsen de kelder in, zet de deuren open, nog even en jij en ik zitten weer buiten in de zon van je hiephiephiephoera. Zet de luxaflex open, laat het licht binnen, kook vers, scheid het afval in plaats van je man of vrouw, heb lief, vier, deel, huil, let op en leef.
Vanaf deze plek wens ik iedereen een heel goed nieuw jaar.
Dat het maar geleefd mag worden zoals alleen jij dat kunt.
Iedere dag opnieuw!

wandeling door de sneeuw

Wat ik zag:
Een buuf op de fiets -geconcentreerde blik in de ogen, het stuur krampachtig in de handen- een stoep die niet meer te onderscheiden is van weg of tuin, twee kindjes op een slee, een eend op het wit, gaten in het water, ronddobberende koploze zwanen, bejaste hondjes, dik ingepakte mensen.

Wat ik deed:
Ik wandelde, luisterde naar gedempte geluiden, gooide pas na een half uur twee sneeuwballen, één tegen een muur en één tegen een container.
Toen had ik sneeuw in mijn mouw en dat was koud en nat.

Wat ik dacht:
Hoe schrijf ik over sneeuw, over wat het met me doet, over hoe blij ik daardoor altijd word en over hoe een sneeuwbui meteen ook een pijnlijke graadmeter is voor mijn leeftijd. Ik bedoel, zodra ik door het hout spiek en sneeuw zie, golft er een gelukzalige, kinderlijke opwinding door me heen. Mijn primaire reactie is er een van naar buiten willen, van joechei toedeloejokie nog an toe het sneeuwt, laten we een sneeuwpop maken en ballen gooien en de slee achter de auto aan binden en spelen, maar mijn secundaire reactie laat me bedenken dat ik eerst wil douchen, dan iets wil eten, en nog op moet ruimen en de was op moet hangen, en zo smelt het verlangen naar die sneeuw dan vlokje voor vlokje weg. En volgens mij is dat de schuld van leeftijd en ouder worden.

Wat ik voortaan ga doen:
Ongewassen de sneeuw in, desnoods bloot. 's Nachts de wekker zetten om in maagdelijk wit sneeuw rond te struinen, op de slee zitten en net zo lang wachten tot iemand me een ommetje wil trekken. Filmpje maken van kids in de sneeuw, foto's dan ook maar meteen, tóch een sneeuwpop maken (of een sneeuwmeermin, of een sneeuwdraak), en als niemand me wil helpen, dan gewoon alleen.
En naar de zandverstuiving gaan om te wandelen. En naar het station gaan om verkleumde gestrande reizigers op te halen en ze mee naar huis te nemen voor een warm kopje thee of chocolademelk. En een iglo bouwen.

Update:
Dochter van 13 belde net dat ze een bunker aan het bouwen was. Dat ze al twaalf dozen met sneeuw had gestapeld. Kijk. Dat bedoel ik. Een kind! Een zalig, heerlijk jong kind!

Raar

Kan iemand in blogland mij vertellen wat de reden is van woordeloze woensdagen?
Ik begrijp er geen hol van en vind het bovendien ongelooflijk dat er zoveel mensen zijn die zich er aan houden. Bijna net zo stom als kerst!

SPINNEN

Of ik zin had om eens een keertje mee te gaan met spinnen.
Een uurtje maar.
Nee, zei ik.
Dus kreeg ik drie minuten later een fietsbroek met ingelegde pamper te leen en moest ik mee naar het fitnesscentrum.
Het fitnesscentrum ja.
Of ik iets vriendelijker kon kijken, was het verzoek van vriend.
Nee, zei ik.
In het fitnesscentrum moest ik op een fiets zonder echte wielen. Toch was het een fiets, met op de middenstang een draaiknop met een plusje en een minnetje en in kees of iemurdjunzie kon je er bij wijze van rem op drukken.

De trappers gingen keihard in de rondte en daar moesten mijn benen aan mee doen, maar dat wilden ze niet, dus vlogen ze er af en dat was best een rotgevoel. Mijn benen zijn namelijk heel lang en hebben de neiging alle kanten op te vliegen als ze gelanceerd worden.
Of het allemaal een beetje lukte met het nieuwe vrouwtje, vroeg de trainer me. Krulletjes, kuiten, conditie, prettige stem.
Tuurlijk, hijgde ik met een waas voor de ogen en liters schuim rondom mijn mond.
Maar hee, ik liet me niet kennen en gaf alles wat ik had. Ik fietste mijn benen van mijn lijf voor vriend en vijand, maar voornamelijk voor de trainer.
Een kwartier, en toen stortte ik zowat ter aarde.
De rest van de tijd heb ik naar adem liggen happen en waanbeelden gehad over hartmassage en de Mont Ventoux.
Of ik het leuk had gevonden, werd me gevraagd.
Nee, zei ik.
Je moet het vijf keer doen voor je weet of je het leuk vindt, werd me verteld.
Maar!
Iets in me zegt me dat ik dat al een heel klein beetje weet...

Kerst in het konijnenhok

Ik kan geen zondag, ik kan geen kerst, ik kan geen Pasen en eigenlijk kan ik ook geen verjaardagen.
Oud en nieuw kan ik wel, sinterklaas kan ik ook, maar die k**kerst kan ik dus niet.
Dus...
laat ik de konijnen vrij en kruip ik lekker zelf in het hok.
Leg ik er een knabbelstaafje bij, maak ik een beddeke van stro, lees ik mijn dwarsligger uit (de geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss) en wacht ik gelaten tot het allemaal weer over is.

ONGEDURIG

Ai.
Ik heb al tijden geen tijd om te schrijven.
Hoe langer dat duurt, des te ongeduriger ik word.

IK BEN GEEN ROBINSON

Expeditie Robinson. Heeft u het gevolgd? Ik wel, weliswaar altijd via uitzending gemist, omdat ik gewoonweg het geduld niet bezit om zo'n voortdurend door reclame onderbroken aflevering te kijken.
Hoewel die spelletjes en de temperatuur me wel aantrekken, zou ik er niet over prakkiseren me op te geven voor zoiets. Ik denk niet dat ik dat kan namelijk. Ten eerste hou ik niet van vis, ten tweede zou ik helemaal kanarie worden van al die beestjes overal, ten derde zou ik vanaf dag 1 al vergeten dat het slechts een spelletje is, ten vierde word ik natuurlijk verliefd op een van de medekandidaten, ten vijfde hou ik niet van wegstemmen, ten zesde denk ik dat ik daar niet sterk genoeg voor ben, zowel mentaal als fysiek, ten zevende zou ik mijn familie missen, of eh, nee, foutje, oeps, sorry lieverds, dat moet natuurlijk op de eerste plek van dit lijstje staan, ten achtste denk ik dat thuis niemand meer mijn vriend wil zijn als ze eenmaal zien wat ik allemaal doe en zeg en zo, ten negende zie ik er niet uit zonder streepje onder mijn ogen en zonder mascara op mijn wimpers, ten tiende is er op zo'n eiland geen internet, dus geen computer, zelfs geen pen en papier, ten elfde zou ik me helemaal dood vervelen en ten twaalfde is daar geen enkel stukje paprikachips.
En ook geen bed, matras of deken, geen dubro, drop of dubbelfris.
Dat word dus niet wat met mij.
Maar gelukkig hoeft het ook niet.
Ik hoef niet alles.
Trouwens, ik kan hier ook niet zo lang gemist worden.
Want wie ruimt er dan op? En wie gaat er koken? En wie doet de was, de biobak en de bloemen dan...?

ACHTER DE NAAIMACHINE

Ach jee, ach jee, wat een geweldig gezicht. De jongste zoon, een kriebel van tien, zit voor het eerst van zijn leven achter de naaimachine. Hij maakt een poes van 3 soorten stof, stuk voor stuk schattige teddyberenbontjes.
Ik heb hem uitgelegd dat ie moet proberen de naald niet door zijn vingers te jassen, omdat het zo lastig neuspulken is dan. Hij schrok daar wel van, want hij is daar dol op moet u weten.
Volgens mij heeft het kereltje talent. Hij wriemelt, prutst, knipt en zigzagt alsof ie het zijn hele leven al heeft gedaan. Hij zou zó naar China of Taiwan kunnen om daar z'n brood te verdienen...

wat zal er mooi gezongen worden ergens...

Hoorde ik net 'Laat me' op de radio, zette ik 'm harder, dacht ik, goh, zou Ramses Shaffy eigenlijk nog leven, hoorde ik een paar minuten later dat ie dood was. Dat wordt dus de hele dag luisteren naar zijn fantastische liedjes. Ik vond hem geweldig. Vroeger eigenlijk al, maar dat durfde ik toen niet zo goed te zeggen omdat hij volgens mijn moeder maar een potje van zijn leven maakte met al die drank en vrouwen en zo, en ja, toen durfde ik natuurlijk niet meer te zeggen dat ik die man helemaal het einde vond.
Maar eh, ik vond en vind Ramses dus echt geweldig: zijn liedjes, hoe hij in het leven stond, wat ie heeft gedaan en hoe hij heeft geleefd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ie een mooi leven heeft gehad en dat ie er volop van genoten heeft.
Chapeau Ramses. Mooi gedaan!
(sorry mams)