In plaats van kroketten

Ik liep in Amersfoort en had zin in eten. Het aller-aller-allerliefst wilde ik twee kroketten eten, maar ik wist me te beheersen en liep braaf bij bakker Bart naar binnen. Een broodje gezond zou het worden. Ik moest lang wachten op mijn beurt, maar dat gaf allemaal niet, want haast had ik niet. Toen ik aan de beurt was zei ik dus dat ik een broodje gezond wilde. Toen was het even stil. De verkoopster bleef me maar aankijken.
'Ja, u moet zeggen wat voor broodje u wilt,' zei ze enigszins geïrriteerd. Ze wees naar de vitrine waar een hele rits broodjes lagen. Driehoekjes zónder granen, driehoekjes mét granen, bruine stokbroodjes, witte stokbroodjes, bagels, puntjes, croissantjes, italiaanse bollen, foccacia, enzovoorts.
'Uhm, doe die maar,' zei ik snel. Ik wees op een wit stukje stokbrood.
'Ham en kaas?' vroeg ze. Ze had een tang waarmee ze boven de bakken beleg zwaaide.
'Hoort dat op een broodje gezond?' vroeg ik.
'Mag u zelf weten.'
'Doe maar dan.'
'Boter?'
'Nee, geen boter.'
Ze mieterde met een sneltreinvaart ham en kaas in mijn aanstaande stokbroodje.
'Sla er op?'
'Graag.'
Flats, een lading sla er bovenop.
'Komkommer, ei, tomaat?'
'Wel ja,' zei ik.
'Alles?'
'Alles.'
In razend tempo flikkerde ze er een ei op, een paar plakken komkommer en drie plakjes tomaat. Het broodje kon niet meer dicht.
'Saus erbij?'
'Hoezo saus erbij,' zei ik, 'hoort er op een broodje gezond een sausje dan?'
De rij achter me zuchtte.
'Nou, saus erbij? We hebben mosterdnogwat, dillezus, yoghurtdat, en dat en dat en dat.' Ze zweefde met haar hand boven de knijpflacons met al dat lekkers.
'Dat mosterdgedoetje,' zei ik snel. Wist ík veel.
Ze draaide een servet om haar creatie, propte het in een zakje en rekende met me af.
God, wat een gezeik om zo'n broodje te laten maken, zeg.
Vervolgens deed ik er minstens 3 minuten over om dat gezonde broodje een beetje uit het zakje te prutsen (want: tas om een schouder, handschoenen aan, nee, toch maar uit, maar waar hou ik die dan mee vast want ik moet dat broodje doen) en toen werd het menens. Reeds met de eerste hap viel er van alles af en uit. Ik zou eigenlijk een bankje moeten zoeken om dat gevaarte enigszins fatsoenlijk naar binnen te werken.
Maar.
Daar had ik geen zin in, want het was koud en ik had simpelweg geen zin om in mijn eentje op een bankje ergens in de stad te gaan zitten eten.
Dus.
Knoeide ik het lopend naar binnen.
Ik nam mijn laatste hap bij de parkeerautomaat, spuugde een paar stukjes servet uit en likte mijn mosterdnogwathanden schoon. Er zat sla op mijn broek, er kleefde ei in mijn vest en de tomaat zal ik onderweg wel ergens zijn kwijtgeraakt, want die heb ik niet eens geproefd.
Goed.
Ik liep naar mijn clio, stak de sleutel in het sleutelgat en plofte werkelijk uitgeput op de stoel.
Mén, wat een onderneming, zo'n broodje gezond.