keuken verbouwen toch meer werk dan we dachten

Wilde hier foto's zetten van de verbouwing, maar het lukt me even niet.
Ben te druk met bouwen, zagen en zuchten denk ik.
Klussen is een hoop werk, en bovendien is het een wereld die ik nog niet goed ken. Ik beheers de materialen niet, de bouwtaal niet, de werkwijze niet, het inzicht niet. Er valt dus een hoop te leren zeg maar.
Stand van zaken op dit moment:
*absoluut nog geen gebruiksklare keuken,
*natte wanden (van het stucwerk),
*2 keukenkastjes die midden in de kamer staan, waarvan 1 nog zonder frontjes (dat komt, die maken we zelf van steigerhouten planken)
*overal zooi en stof en gruis en zooi en stof en gruis en zooi en stof en gruis
*langzaam dalend humeurtje
*grote vermoeidheid
*de kinderen al een week lang overal verspreid (eergisteren wist ik niet eens meer bij wie zoontje was en voor hoe lang en waarom en zo.)
*langzaam toenemende stress, want: tijdslimiet. Morgen moet het klaar. (woehahahaha)
*de kilo's vliegen er aan bij mij. We eten de hele week bij vrienden en/of familie, en iedereen verwent ons zo met lekkere dingen, dus eet ik veel te veel.
*schuldgevoel naar de kinderen toe

And the winner is...

Briefjes gemaakt met alle namen er op, vriendlief er 1 laten trekken, en toen had ie MAMALIEN in zijn handen.
Dus, Mamalien, doe even je mailadres naar mij, dan stuur ik je APIE EN PELUK op.

En dan maak ik meteen van de gelegenheid gebruik om Geke te bedanken voor haar reactie. Geweldig, hoeveel moeite je hebt gedaan om te kunnen reageren! Ik hoop niet dat het een afleidingsmanoeuvre is voor ons aanstaande portie tennis trouwens...


Verder heb ik deze week niet zoveel tijd om te schrijven.
We zijn de keuken aan het verbouwen namelijk. Alles eruit, en dan iets anders er weer in. Zelf maken. Het vordert gestaag. Ik zal even wat foto's doen.
Vanmiddag.
In onze pauze.
En dan niet schrikken, hè!

Sven en Gerard

Ik denk dat ik niet kan slapen zo meteen. Ik heb net de 10 kilometer gezien van Sven Kramer. Ik weet niet of jullie het ook gezien hebben, maar ik val maar meteen met de deur in huis: Sven is gediskwalificeerd, ook al had ie de allerbeste tijd. Er is iets heel erg mis gegaan bij het wisselen van de baan. Bij studio sport zei Sven dat Gerard (Kemkers) hem de verkeerde baan in stuurde. Volgens de beelden die ik op tv zag, zou dat heel goed mogelijk kunnen zijn, maar Gerard Kemkers is nog niet aan het woord geweest, dus kan er in principe niets met zekerheid worden gezegd.

Ik heb in ieder geval ongelooflijk te doen met beiden. Als Gerard mijn broer zou zijn zou ik onmiddellijk een ticket Vancouver bestellen om hem bij te staan in dat onmetelijke allesoverheersende gevoel van ellende, en als ik de mama was van Sven, dan wás ik al in Vancouver en had ik eigenhandig een medaille gemaakt van wat voor spul dan ook en hem die om de nek gehangen. Nou, niet meteen natuurlijk, maar na een paar borrels, een huil-, een woede- en een scheldpartij
Tjees, wat een ellende.
Voor beiden, echt voor beiden, en dat meen ik serieus!

Ik geef een boek weg, gratis.

Okee.
Ik ga ook eens wat weggeven.
Schijnt gebruikelijk te zijn in blogland.
Iedereen smijt elkaar met kadootjes om de oren.
Dussss...
Laat een reactie achter en schrijf waarom jij een historisch exemplaar van APIE EN PELUK wil hebben.
Historisch omdat het boek niet meer te verkrijgen is in de reguliere boekhandel.
Hysterisch ook, omdat ik er een persoonlijke boodschap mét handtekening in ga zetten.
Eén reactie wint.
Welke weet ik natuurlijk nog niet.
Ben totaal niet thuis in dit soort dingen.
Maar gunst, ja, den vrouwmensch moet wat hè.
Wil meegaan met haar tijd.
En ze is zo vreselijk benieuwd of ze wel reacties krijgt.
Wie haar leest, óf er eigenlijk wel iemand is die haar leest.
Of er wel iemand is die een boekje van haar wil.
Of dat dan iemand is die ze kent.
Of niet kent.
O, man, wat spannend allemaal...

Korte inhoud Apie en Peluk:
Een aap en een pelikaan wonen al jaren met zijn tweetjes in een huisje aan het strand. Dat gaat niet altijd vanzelf, want oh, wat zijn ze verschillend. Apie is opvliegend en druk, Peluk de kalmte zelf. Apie is de snelle doener, Peluk een slome denker. Ze kunnen ruzie maken dat het klettert, maar blijven nooit erg lang kwaad op elkaar. Dat ze na al die jaren nog steeds samen zijn, komt gewoon omdat ze ontzettend veel van elkaar houden.

geschreven door mezelf
illustrator:Jan Lieffering
voorlezen vanaf 5 jaar, zelf lezen vanaf 8 jaar

telefoonnummers overzetten

Dat zoiets simpels als het overzetten van telefoonnummers zoveel gedachten en emoties op kan leveren, had ik niet verwacht. Ik dacht er wel even doorheen te rammen en het met honderd minuten tikwerk voor mekaar te hebben, maar daar heb ik me toch behoorlijk op verkeken.
Jemig, al die namen, zoveel verhalen, zoveel geschiedenis. Er zijn namen van mensen bij die ik al jaren niet meer gebeld of gesproken heb en er zijn erbij van wie ik eigenlijk niet zo heel goed meer weet wie het ook al weer is. Ai. Blond!
Er zijn namen bij waar mijn hart sneller van gaat kloppen, er zijn er bij waar ik nog iets mee uit te vechten heb en er zijn er bij die ik nodig moet bellen. Er zijn er bij die ik maar 1 keer per jaar spreek, en er zijn erbij die echt mijn favoriet zijn. Het is al met al een collectie van familie, kinderen, vrienden van kinderen, eigen vrienden, kennissen (al dan niet vaag), voorbijgangers, feestbeesten, sportmaatjes, buren, favoriete winkels, pizzabezorgdiensten, dokters, dierenartsen, hobbydingen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
En ja, er zitten ook doden bij. Ik weet niet wat dat is, maar telefoonnummers van mensen die dood zijn kan ik gewoon nog jaren bewaren. Ik weet heus wel dat ze niet meer opnemen, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen die nummers te wissen.
Maar nu.
Nu heb ik dus een nieuwe mobiel en zet ik de lijst over.
Dus.
Denk ik na.
Wie wel, wie niet, wie kan d'r uit, wie blijft d'r in.
Hell of a job.

verschil

Terwijl ik
boerenkool met spekjes maak,
naar de radio luister
de poes eten geef
naar buiten kijk
de krant doorblader
een nieuwe zak in de prullenbak doe
of het aanrecht schoonveeg

doet een ander grote dingen
zoals doodgaan
of geboren worden.

Het is een groot verschil,
dat kan ik je wel zeggen.

Heerlijk!

Was weer even op Terschelling dit weekend...

dit kan toch niet waar zijn, mensen!

Sha-la-li, sja-la-la

Need I say more?

Woeháááááááá!

Prik mij maar lek,
slinger me aan het infuus,
berg me op,
knak me dubbel,
pukkel me desnoods het ijskoude Veluwemeer in,
doe met me wat je wilt,
alles beter dan luisteren naar dat suffe zeikliedje sha-la-la, sha-la-li

kwetsbare pannenkoeken

Toen mijn eerste kind net geboren was, de kraamzuster weg was, de zoon gevoed en wel in zijn wiegje lag en ik beneden aan tafel zat te eten, overviel me onaangekondigd een joekel van een zwaarheid. Formaatje wolkenkrabber zeg maar. Ik voelde me opeens onwijs verantwoordelijk voor dat kind en besefte dat dat mijn hele leven zou voortduren. Het was zó'n zwaar besef dat ik er van moest huilen. Snot over de bloemkool en de gehaktbal.
Het drukte op me, ik kon er geen hap meer van door mijn keel krijgen. Ik moest me er toe zetten niet af te glijden in die donkerte, en weet je, eigenlijk ging dat vanzelf. Ik benoemde de angst, praatte erover, vrat een zak paprikachips leeg (toen ook al) en was er de volgende dag weer he-le-maal.
Godzijdank heeft die zwaarte me niet al te vaak overvallen. Alleen op moeilijke momenten voel ik 'm nog, en die moeilijke momenten hebben altijd met de kinderen te maken. De kinderen, dat is mijn meest kwetsbare plek. Als ik daar word geraakt, dan ben ik even uit het veld. Dan loop ik een dag jankerig en daas rond, kan ik niks hebben, mopper ik vol overgave op die kutkat die me zo onhandig voor de voeten loopt en bak ik 's avonds pannenkoeken omdat ik het leven tóch al een stinkbende vind.
En omdat pannenkoeken makkelijk zijn. Bloem, melk, bakken. Geen ingewikkeldheden, gewoon verstand op nul en bakken die hap.
Of ik ook appelpannenkoeken wil maken? Tuurlijk wil ik dat. Ik bak de hele bliksemse bende-ellende naar de filistijnen. En morgen is er wéér een dag!

er gekleurd opstaan

Er zijn absoluut momenten in mijn leven dat ik me afvraag of ik nou gek ben of niet. Vanmorgen was dat bijvoorbeeld het geval. Jongste zoon van tien kwam bij me met een kleurplaat die ik moest ondertekenen. Het was een zeer bewerkelijke afbeelding van een of ander brandweergebeuren. Hij had er een paar kleurtjes op geknald en voor de rest had hij er niets aan gedaan.
'Waarom moet ik dat ondertekenen?' vroeg ik.
'Omdat ik in mijn schriften teken,' zei hij.
'Ja. En?'
'Nou, dat mag niet van de juf. En nu moet ik voor straf deze kleurplaat kleuren. De voor- en de achterkant. En jij moet daar je handtekening onder zetten, zodat de juf weet dat jij nu ook weet dat ik in mijn schriften teken.'
'Maar van wie zijn die schriften dan?'
'Van mij.'
'En teken je niet in boeken?'
'Nee.'
Dus.
Ik pakte een pen, maar kreeg het niet voor elkaar om een handtekening te zetten. Tjees, wat is er nou erg aan tekenen in schriften, dacht ik. Als je maar kunt lezen wat er staat, als je intussen maar luistert naar wat er gezegd wordt, wat geeft het dan toch allemaal. Come on, wie z'n schrift is zonder tekening? De mijne niet in ieder geval.
In plaats van mijn handtekening te zetten schreef ik dat zoon wat mij betreft klaar was met kleuren en dat ie zal proberen niet meer in zijn schriften te tekenen. En dat 't een heel originele straf was, maar dat ik toch ernstig mijn twijfels heb over het nut van het kleuren van deze kleurplaat. En dat ik het er vanavond absoluut even over wil hebben tijdens het 10-minutengesprek, waar ik overigens met een vooruitziende blik al 20 minuten voor heb aangevraagd. En dan hoop ik dat ik antwoord krijg op dingen die me bezighouden, bijvoorbeeld of ik nou gek ben, of niet.
Pffft.
School.
Ze maken er soms meer kapot dan je lief is.

te doen

Ik heb zin in uitzicht. Ik denk dat ik maar eens een eindje ga rijden vandaag.
In de krant zag ik een prachtige foto van kruiend ijs, metershoog opgestapeld in een zee van wit. Lijkt me prachtig om te zien.
Maar.
Ik kan er natuurlijk ook voor kiezen om gewoon aan het werk te gaan, een warme douche te nemen, zachte kleren aan te doen en dan lekker te gaan schrijven. Is ook iets voor te zeggen.
Of ik ga piano spelen, want dat moet ook nog gebeuren. Ik zit sinds kort op toetsen en moet daarvoor studeren. Ik kan er alleen nog geen reet van. Mijn vingers lijken wel stokjes, zo stijf. Weet je, in mijn hoofd kan ik het allemaal wel beredeneren, maar om die hersensignalen geïntegreerd te krijgen in mijn handen, dat valt nog niet mee. Ze zeggen het ook hè, de mensen, ze zeggen dat hoe ouder je wordt, hoe moeilijker en strammer het gaat om iets aan te leren.
Of ik ga een scenario schrijven. Verzinnen, bedoel ik. Want dat moet ook nog.
Of lessen voorbereiden. Of werk nakijken. Of opruimen. Of boodschappen doen. Of koffie drinken. Of bellen.
Gossie, er is opeens zoveel te doen. Ik heb het gevoel dat ik op moet schieten. Ik laat het uitzicht maar voor wat het is. Gauw douchen!

pompompompom

Het is maandagochtend 9 uur en alles loopt wonderlijk gesmeerd. Zo heb ik nog niemand horen schreeuwen vandaag, zijn alle dingen die mee moesten naar school ook werkelijk meegenomen, heeft de ikea de afzuigkap afgeleverd binnen de afgesproken tijd, sneeuwt het weer zo prachtig, en last but zeker niet least, zit mijn haar werkelijk om te zoenen en dat heb ik simpel voor elkaar gebracht met slechts één enkel handgebaar en een snufje spul.
Dat belooft veel goeds voor vandaag...

Maar hee, wat gebeurt er nu? Komt daar nou een pessimistisch stemmetje naar boven geborreld dat zegt dat er dan ook iets vervelends moet gebeuren? Dat het niet de hele dag feest kan zijn? Dat het leven niet van een leien dakje kan gaan en zéker niet op maandag?

Snotdosienogantoe zeg.
Of ik dat nu wil horen...
Ik was net zo lekker bezig.
Fuck de stemmetjes, leve de dag.
Maandag, here I come!