Meestal ben ik 's morgens op nog voordat de kudde wakker is. Heerlijke momenten zijn dat, die me niet lang genoeg kunnen duren. Ik doe zo stil mogelijk om maar niemand wakker te maken, zet een kopje thee, schrijf wat, lees een krant, loop op mijn blote voeten door de tuin, kijk naar de lucht, geef de bloemen water, rommel maar wat in 't rond.
Maar dan.
Dan hoor ik gestommel boven en bekruipt me meestal een gevoel van teleurstelling. Gestommel betekent namelijk dat het gedaan is met de rust, dat er weer aan verwachtingen en wensen moet worden voldaan, dat er broodjes gebakken moeten worden, dat mijn eigen sfeer er opeens niet meer is, dat ik dít moet, of dat, dat we moeten zien dat we alle plannen van iedereen op een fijne manier kunnen combineren zonder al te veel gezeik, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het is de never-ending-story van mijn leven: ik wil niet altijd mét, maar zeker ook niet zonder ze.
3 opmerkingen:
Nogal herkenbaar. Ook ik ervaar het regelmatig zo.
Aan de andere kant hebben we beiden 'the best of both worlds' en dat is ook wat waard...
Oja, ik herken het ook. En dan zijn die van mij nog zo lekker klein.
Ik schud je de hand, want.... ook ik geniet van die ochtendrust, maar ben ook weer blij als iedereen aan tafel zit... ;-)
Een reactie posten