laptop mee

Maar!
Het lastige van vakantie is dat ik nogal chagrijnig word als ik de ruimte niet heb om te schrijven. Met iedereen om me heen kan ik dat niet, daar heb ik echt afzondering voor nodig. Niet voor schrijven op dit blog hoor, dat kan ik wel met lawaai en mensen om me heen, maar het échte schrijven, en dan bedoel ik werken aan mijn boek.
Ik weet niet, het is met me gaan vergroeien, een dag niet geschreven is een dag niet geleefd. En dan duren 2 weken wel lang.
Zucht.
Ik denk dat ik de computer toch maar meeneem. Ik zit er liever méé verlegen dan óm verlegen. En ik neem een paar lege schriften mee, de echte moleskine-schriften. Die schrijven zalig en passen goed in een strandtas. Want soms komt schrijven op als poepen en moeten er onmiddellijk letters op papier, bang dat ik ze anders vergeet. Het is wat met die lettertjes. Zesentwintig hebben we er, zesentwintig letters die ik op zich wel ken, maar die nog altijd verrassingen voor me in petto hebben. Stel je voor dat ze net deze twee weken in een leuke volgorde klaar staan voor me, en ik kom ze niet halen of ik zie ze niet staan. Moet er niet aan denken! Dus, ja, de laptop moet mee. Het kan niet anders.