waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura

Laure Dekker, het zeilmeisje, mag van de rechter én haar ouders de wereld rond gaan varen. Als het mijn dochter was zou ik óf met haar meegaan (niet handig hoor, want ik zou paniek zaaien in geval van hoge golven, vliegende vissen of windstilte) óf ik zou haar vragen of ze alsjeblieft nog een paar jaartjes zou willen wachten omdat ik het zo'n waazinnig en slecht getimed plan vind. Ik zou zeggen: 'prima dat je gaat, schatje, maar pas als je volwassen bent. Je valt nu namelijk onder mijn verantwoording en ik wil gewoon niet hebben dat je gaat, punt uit en daarmee basta.'
Ik zou als liefhebbende mams namelijk duizend angsten doorstaan als ik mijn 14-jarige dochter alleen op zee zou weten, ik zou ziek worden van heimwee naar haar, ik zou als een debiel het weer, de wind en de stormen in de gaten houden, ik zou geen oog meer dicht doen 's nachts en áls ik 'm dicht zou doen, zou ik over Laura dromen, ik zou spontaan gaan bidden tot weet ik veel wie en ik zou het mezelf nooit, maar dan echt nooit vergeven als het onverhoopt mis zal gaan.
Maar goed, ik ben Laura niet, noch haar mams of paps, noch de rechter die zijn/haar goedkeuring heeft gegeven, noch haar oma, die, by the way, in november een boek over haar kleindochter uit zal brengen. Ik ga dat boek trouwens NIET kopen, omdat ik op geen enkele manier wil bijdragen aan die waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura.