Vandaag had ik voor mijn boek een ontmoeting nodig tussen een man en een vrouw die elkaar meer dan leuk gaan vinden daarna. Nu kan ik natuurlijk ruimschoots uit eigen ervaring putten, há, maar dat vind ik absoluut oninteressant. Veel leuker en spannender vind ik het om iets onverwachts te bedenken en er vervolgens zelf helemaal in op te gaan. Want dat is wat er gebeurt: om een personage goed en geloofwaardig neer te kunnen zetten, moet ik als het ware ín het personage kruipen.
Ik moet weten wat ze voelen, waarom ze doen wat ze doen, waarom ze zeggen wat zeggen. Mijn taak is het om alles minutieus mee te beleven, te registreren, te kijken, te analyseren, te ondergaan en vervolgens te zoeken naar de juiste manier om de belevenissen weer te geven.
Als ik schrijf beleef ik hele avonturen. Het is eigenlijk een nogal schizofrene bezigheid, zo in mijn eentje tikkend achter een bureau. Zo kan het gebeuren dat ik op één dag een vrouw, een man en een kind ben, een botsing veroorzaak, een baby krijg, sterf, vreemd ga en gek word. Geen wonder dat ik wel eens moe ben na een stevig potje schrijven...
4 opmerkingen:
Ik heb soms al moeite met alleen mijn eigen gedachtes, belevingen en bedenkingen... laat staan dat ik nog een paar levens erbij moet verzinnen. Nee dank u.
Kan me derhalve goed voorstellen dat je er soms moe van bent.
autobiografisch is dat dan.. toch?
@Christa: Nee meis, het is puur fictie allemaal. Autobiografisch is als het allemaal ervaringen uit je eigen leven zijn. Misschien dat sommige uitgangspunten autobiografisch zijn, maar voor de rest is alles bij elkaar bedacht.
Hahahaha, zou dat mijn vermoeidheid verklaren op dit moment?? ;-)
Een reactie posten