Gisteren was ik op Manuscripta in Amsterdam.
Het allerindrukwekkendst was een lezing van Pelle Sandstrak, een Noorse schrijver met het syndroom van Gilles de la Tourette. Hij heeft 2 jaar geleden een boek geschreven dat in het Nederlands is vertaald en vanaf nu in de winkel ligt.
Deze meneer Pelle heeft me wiebelbenen en hartkloppingen bezorgd. Tot ruim een half uur na zijn lezing was ik fysiek volledig ontdaan. Die man heeft iets in me losgemaakt, maar ik weet niet precies waarom, waarmee, waardoor en voor hoe lang.
Wat ie me in ieder geval duidelijk heeft weten te maken is dat het leven voor hem een uitzichtloze hel moet zijn geweest, maar dat hij het gered heeft door zich vast te klampen aan slechts 3% hoop.
Hij zei: Ik schrijf niet over Gilles de la Tourette, ik schrijf mét Gilles de la Tourette.
Gistermiddag, op de terugweg in de trein, ben ik begonnen in z'n boek. Ik ben al op bladzijde 110 en ben blij dat ik er nog zo'n 300 heb te gaan. Het is overweldigend, alsof je een kijkje krijgt in een overwerkt, ziek, dwangmatig, ongelooflijk gecompliceerd, maar bovenal onschuldig brein.
Het laat me niet los, meneer Pelle Sandstrak laat me vandaag absoluut niet los!
1 opmerking:
Als je 'em uit hebt, mag ik 'em dan van je lenen?
Een reactie posten