Een paar weken geleden hadden we een familieweekend in de Ardennen vanwege een bijzondere verjaardag van mijn papa. Ik heb daar het hele weekend met een videorecorder in mijn hand gelopen met de bedoeling er een leuk familiefilmpje van te maken. Dat heb ik de afgelopen tijd dan ook gedaan: knippen, plakken, muziekjes eronder, alles met Pinnacle Studio, helemaal leuk om te doen. Bijzonder tijdrovend klusje, maar echt ontzettend lekker werk.
Gisteren had ik het af, maar, en nu komt het, nu moet ik elke keer als ik naar dat filmpje naar kijk, huilen, verdorie! Ik weet niet, al die beelden en die muziek doen iets met me. Ik besef en voel tot diep in mijn botten dat het niet zo vanzelfsprekend is dat we er allemaal nog zijn, echt allemaal, niemand uitgezonderd. Dat besef maakt me zó ontzettend gelukkig en kwetsbaar dat het me tot in mijn botten zeer doet. Ik voel daar nú al de heimwee voor later zitten, de heimwee naar nu het nog goed is en iedereen om me heen is...
5 opmerkingen:
Mooi hoor. Heimwee om iets dat er nog is, dat is echt mooi.
Toch maar best genieten van het nu, denk ik. Die heimwee krijgt zijn tijd nog.
Ik ken dat gevoel. als ik naar mijn ouders loop met mijn hondje voor een kopje koffie en de zon schijnt en alles is gewoon normaal goed en dat je dan ineens denkt 'nu is het nog normaal' en dat ik dan dubbel en dwars probeer te genieten.
Hoi Margriet,
Wat een rijkdom!
Geniet ervan met volle teugen.
Als je dat met overtuiging doet,
En het is dan straks later
Dan koester je een herinnering,
Die de pijn van de heimwee verzacht.
Hartelijke groet,
Adri
Herkenbaar gevoel. Mij overvalt het ook wel eens... En tegelijkertijd komt dan de angst dat het wegvalt. Ik kan het nooit zo handelen, die momenten.
Een reactie posten