rommeltje

Een tijdje geleden schreef ik dat we half februari nog een een elfstedentocht zouden krijgen, maar toen ik vanmorgen van huis naar mijn atelier liep, dacht ik: Margrietje meid, dat moet je herzien. Die hele elfstedentocht gaat niet meer door. Kijk naar de sloot, zie het smeltende laagje ijs, zie de eenden achter elkaar aan waggelen, hoor de vogels fluiten, steek je neus in de lucht en ruik. Rúik dan goddorie. Ruik je het? Da's geen elfstedentocht, jij meisje met je wilde haren, dat zijn beloften. Beloften van lammetjes, van melk en warme nestjes, beloften van barstende knoppen, van lengende dagen en een stralende zon. Toe, leg de winter naast je neer en verheug je op wat komt.
Ja.
Dat dacht ik vanmorgen.
Maar dan een stuk minder poëtisch natuurlijk. Ik denk namelijk nogal warrig. Alles hotseflotst door elkaar, van hops, flops, hier en daar, maar later, als ik mijn gedachten in woorden probeer te vangen, zien ze er uit zoals hierboven.
Ongeveer.