lamaarlekkereffewaaien op Bali

Ik ben twee weken op Bali om een kinderboek te schrijven. Heb een apart blog waar je mee kunt lezen:
http://www.margrietopreis.blogspot.com/

weinig noten over

Zo had ik nog het hoogste woord
en blies ik van de daken
dat ik het allemaal wel kon
en durfde,
dus ook deed

Maar toen,
toen het zo ver was,
was er van alle noten op mijn zang
nog maar bitter weinig over.

jammer

Ik heb zo mijn favoriete blogjes, en vandaag houden 2 daarvan er mee op. Dat vind ik op z'n zachtst gezegd niet leuk. Natuurlijk wens ik ze het aller, allerbeste, en probeer ik begrip te hebben voor hun besluit, maar tot mijn grote ergernis zit er tussen al dat begrip en goede wensen ook een venijnig staartje boosheid. Dat vind ik buitengewoon onaardig van mezelf, onvolwassen en egoistisch, maar het is er. 'Waarom stoppen jullie nou,' denk ik dan, 'wat moet ik zonder jullie.' En dan nog lelijker er achteraan: 'Waarom moesten jullie me dan zo'n eind meenemen in jullie leven, en waarom worden we nu gewoon gedropt? Was dan niet begonnen, verdorie, dan had ik jullie nu ook niet hoeven missen.' Zo denk ik dan, zo flauw en boos en kinderachtig. Het maakt me er niet mooier op. Wat moet ik nog veel leren, zeg!

leuk

'Zal ik je overhoren?' vroeg ik vanmiddag aan een bekende actrice die auditie voor een rol in een tv-serie deed. Ze zat al een tijdje voor zich uit te prevelen en ik dacht aan haar te zien dat het er nog niet lekker in zat.
'Wil je dat?' vroeg ze.
'Ja hoor,' zei ik.
'Moet je ook auditie doen?' vroeg ze.
'Nee,' zei ik, 'mijn dochter.'
En toen repeteerden we haar tekst.
'Ik hoop dat je de rol krijgt,' zei ik tegen haar toen Dochter terugkwam.
'Ik ook,' zei ze.
'Je kunt het. Je bent altijd harstikke goed,' zei ik.
Eenmaal buiten deed ik een huppeltje.
Zo leuk, dit.

en toch gaat hier het leven door...

Ik kan vandaag helaas alleen maar over Japan schrijven, want het houdt me, naast de dagelijkse gang van zaken thuis, zo vreselijk bezig. Wat een chaos is het daar en wat vreselijk eng is dat, zo'n op barsten staande kernreactor.
Kernenergie, ik ben er zo vreselijk op tegen. Altijd al geweest. Die dingen staan in de hele wereld, helaas, en er liggen al tonnen met radioactief afval in zee. Wat de toekomst, onze kinderen, kleinkinderen en nog vele generaties daarna, ermee moet, weet niemand. Wie dan leeft, wie dan zorgt, denkt men misschien, wat ik asociaal en overmoedig gedrag vind. En dan te bedenken dat er verdorie hele goede én schone alternatieven voor energie zijn! (zon, wind)

Als je besmet bent, hoef je alleen maar je kleren uit te doen en die goed te wassen. Zelf moet je je goed afspoelen en binnen gaan zitten. Je kunt het best de ramen en deuren sluiten, of, als je perse naar buiten moet, onder een paraplu lopen en een masker op doen. Een natte lap volstaat ook.
Jaja, denk ik dan, het zal wel, maak dat de kat maar wijs. En terwijl ik dat denk ben ik stiekem nog blij ook dat ik of mijn geliefden daar niet wonen. Ja, echt, dat denk ik, vreselijk egoistisch, maar ik denk dat ik niet de enige ben die dat denkt.

Ik zou op tafel willen beuken met mijn vuisten, ik zou, ik zou, ik zou willen schreeuwen, dat ik dit niet wil, dat ik niet wil dat dat spul op land of in de zee terecht komt. Beide opties zijn even akelig, hoewel er in de kranten stond dat men blij was dat de wind richting zee was.
Maar!
Mensen!
De natuur is uiteindelijk een gesloten systeem. Wat de zee in gaat, komt er ook weer uit.

Ik kom er niet uit vandaag, ik kom er gewoon niet uit. Het is te eng. Te onvoorspelbaar, te onoverzichtelijk.
Wat een chaos!

beetje bijhouden

Ik hoop dat de famielje deze plantjes een beetje gaan bijhouden gedurende mijn afwezigheid. Vind 't zo leuk dat ze zo mooi groeien namelijk. Zie je die groterds? Dat zijn de snackkomkommers. Die gaan goed he!

straling

Deze foto maakte ik vorige week omdat ik de stralen zo mooi door de wolken heen vond schijnen.
Vandaag denk ik aan Japan, waar ook stralen zijn, maar dan hele andere.
Hoe moet dat nou toch allemaal daar...

Reisblog

Tijdens mijn reis naar Bali zal ik mijn avonturen bijhouden op een apart blog:
http://margrietopreis.blogspot.com/

plannen voor Bali

Ach jee.
En toen kreeg ik gisteren 3 prikken in m'n arm en sprongen de tranen in m'n ogen toen ik 's middags tegen Broer zei dat ik waarschijnlijk wel heimwee zou krijgen als ik in Bali zat.
'Maar ja, het moet,' zei ik, terwijl ik zacht over mijn stijve arm wreef, 'en tenslotte doe ik het mezelf allemaal aan.'
'Komt wel goed, schatje,' zei Dochter lief.
'En dat alleen maar voor een nieuw kinderboekje,' snifte ik onbeholpen en onzeker na.
'Is toch leuk juist,' zei Broer.
En toen bakte ik mega veel pannenkoeken voor iedereen, met appels, spek, en kaas en vraten we ze allemaal op. Schoonzus at er zeven, die kon er bijna niet meer van rechtop staan.
'Ik ga je wel weer zien,' zei Schattig Neefje bij het weggaan.
'Ja,' zei ik, en ik dacht aan al het nieuwe en onbekende dat voor me lag.

Dream

Filmpje.
Je wil niet weten hoeveel uren werk hier in zit.
Maarrrr: nu is het dan ook klaarrr.
Kijken!

PS: Stuur gerust de link door. We willen wel wereldwijd. ;-)
http://www.youtube.com/watch?v=J_xHti51kk4

geen

Geen telefoon, geen internet, geen electriciteit, geen afspraken, geen boodschappen, geen leuning, geen trap, geen agenda, geen geld, geen waslijst, geen tuin, geen spiegel, geen make-up.
Geen gedoe, geen patat, geen school, geen computer, geen deadline.

Wat jammer dat ik vandaag geen zeehond ben.

binnen is het al lente





tomaatjes, paprika's en snackkomkommers

PS  Het keurig vierkante grasperkje dat u ziet op de bovenste foto, is van de buren. Dat u niet denkt dat onze tuin keurig vierkant beperkt is.

wat een bak

Met deze volle vuilnisbak heb ik vanmorgen toch, nou, pak 'm beet, dik 500 meter gerend, denk ik. Het zat namelijk zo: niemand, ik herhaal, helemaal niemand van de familie heeft er vanmorgen aan gedacht deze bak buiten te zetten, en dat terwijl er toch al heel veel langs de kant van de weg klaar stonden om geleegd te worden.
Maar goed.
Ik zat dus op de wc en daar kwam de vuilniswagen voorbij. Ik dacht nog, goh, die bak zal maar niet buiten staan...
Dus.
Ik checken.
Stond ie nog op zijn eigen fijne plekje onder het afdakje.
Aan het eind van de straat reed de vuilniswagen. Ik greep die bak en trok een spurtje, onderwijl zwaaiend en roepend naar die wagenbestuurder alsof ie Sinterklaas was. Maar helaas, de wagen ging de hoek om, trok nog es even flink op en reed steeds verder van me vandaan. Stond ik daar met te hijgen met bak en woedend hoofd.
Afijn.
Ik sjouwde een heel blok om, dacht nog even slim te zijn door te wachten bij nog een paar bakken, maar daar was de wagen al láng geweest. Verscheidene voorbijgangers keken me aan en volgens mij lachten ze in hun vuistje en eentje zelfs openlijk, de schurk.
Goed.
Dus.
Heb ik er nóg maar een paar honderd meter aan vastgeplakt en die nare volle zware bak eigenhandig geleegd bij Kale Man z'n werk. Dat zal 'm leren. Lekker!

Rare snijboon

Ons snijbonenmolentje was plots incompleet. Stonden we daar met 3 zakken ongesneden snijboontjes in onze handen, de wanhoop nabij. Gelukkig was de Kale Man in de buurt. Met een vette grijns op z'n bakkes haalde hij z'n schroefboormachine tevoorschijn.
'Altijd al eens willen doen,' glom hij.

 

gezang

Ik zat in de keuken en nieste. Het was een korte nies, maar hij klonk ergens in door. Na enig nadenken kwam ik er achter dat het geluid de fluitketel in gekropen was en daar op eigen houtje nog een tijdje in rond aan het zingen was.