Een afstand van pak 'm beet 16000 kilometer is met een vliegtuig in slechts 16 uur te behappen. Mijn geest echter doet er heel wat langer over. Ik heb het gevoel nog steeds niet helemaal terug te zijn. Ik dwaal af zodra het kan, moet moeite doen hier te zijn, bij de was, boodschappen, mensen, dingen. Zodra het kan vlucht ik in herinneringen, ruik ik de geur weer, verlang ik naar de warmte, de bloemen, de sfeer, de droom. De overgang is zo groot, zo veel groter dan ik dacht en zoveel groter dan ik wilde.
Als mensen me vragen hoe ik het heb gehad leg ik uit hoe het is geweest, maar woorden dekken de lading niet van wat het was. Had me gelezen, denk ik als ik zo'n vraag krijg. Had me dan gelezen, verdorie, dan weet je hoe ik het heb gehad. Daar staat wat Bali was voor mij, daar staan de dingen die ik meedraag in mijn hart, daar staan dingen in die ik niet in een half uurtje uit kan leggen. Elke keer als ik vertel hoe het was en wat ik gedaan heb, praat ik het een stukje dood. En dat kan ik niet gebruiken. Het moet levend blijven, want er moet nog een boek van komen.
Ik heb vandaag alles uitgeprint wat ik heb geschreven op mijn reisblog. Ik neem het mee naar huis en als er dan bezoek voor me komt, zal ik het ze geven.
'Lees me,' zeg ik dan, 'eerst lezen en dan pas praten. Ik heb het geschreven met mijn ziel en met passie en dat heb ik potjandorie niet voor niets gedaan!'
2 opmerkingen:
en òf ik je gelezen heb....Ik zag alles zo weer voor me, rook de bloemen, voelde de klamme warmte, waar je overigens als je er een tijdje bent en je tempo aanpast, best aan went, kreeg weer een soort van heimwee en ben zo ontzettend benieuwd naar je boek! Welcome back in ieder geval en succes met acclimatiseren.
groetjes, Lenny
@Lenny: Ik weet dat je hebt meegelezen. Vond het heerlijk je reacties te lezen. Dank voor je enthousiasme!
Een reactie posten