mazzelkont

 
 'Heb je eigenlijk wel eens een dolfijn geaaid?' vroeg ze me terwijl ik haar het hemd van het lijf vroeg over gedragingen van dolfijnen.

   'Nee,' zei ik.

   'Dan wordt dat de hoogste tijd,' vond ze.
Dus.
Stond ik even later in de koepel van het Dolfinarium met mijn schoenen in een bak met desinfectans en moest ik alle losse dingen af doen. Kettingen, ringen, sjaaltjes, mobieltje, boekje, pen, fietssleutel, er mocht niets meer aan me bengelen of in mijn zakken zitten. Met een van opwinding bonzend hart betrad ik het platform. Ik moest mijn handen wassen en moest daarna de goot in gaan staan. Tukker, een stoere mannetjesdolfijn van 30, werd geroepen en toen mocht ik iets doen waar zo vreselijk veel mensen van dromen: ik mocht een dolfijn aaien. Op zijn rug, zijn buik, zijn vin, zijn staart. Ik mocht heel dicht bij komen, heb z'n sproetjes gezien die in een rechte lijn op z'n neus zitten. (dat schijnt een restantje te zijn van de snorharen, die afvallen net voor of net na de geboorte.)
   En nu wilde ik bijna zeggen dat het niet te beschrijven was wat er door me heen ging, maar ik weet dat het juist mijn taak is dat wél te doen. Alleen, dat ga ik hier niet doen, dat bewaar ik mooi voor in het boek.
O jeetje, wat ben ik toch een vreselijke mazzelkont. Ik wil nooit meer iets anders doen dan ervaren en schrijven. Men, wat is dit leuk!