één uit het water

Vanmorgen moest het bootje weer uit het water. Het is weer gedaan met het zeilseizoen, we gaan een hele herfst en winter wachten tot het ie weer het water in kan. We hebben de zeilen er afgehaald, de mast naar beneden gedaan en de kuip zo goed mogelijk geschrobd. Of nou ja, we, de Kale heeft geschrobd. Ik keek toe vanaf de steiger, genoot van het zachte weer en van de manier waarop de Kale zich bewoog in dat bootje.
Het schrobben had eigenlijk niet zo veel zin, want er lagen kilo's blaadjes in die hij niet weg kreeg. De Kale gaf het dan ook al vrij snel op en ging over tot het aanzwengelen van de motor, wat niet geheel vlekkeloos verliep omdat de bezinetoevoer het een beetje niet deed. Ik vouwde intussen de zeilen op en rommelde er een beetje omheen.
Eindelijk hadden we, excuus, had de Kale, het motortje te pruttelen en poeften we naar de plek waar het bootje uit het water zou worden getakeld. Toen ons nummer één (de volgende boot gaat twee heten) in de banden hing, zo zwevend boven het water, en later boven de grond, vond ik dat het leek of ie ziek was. Ik bedoel, het is niet de plek waar dat bootje thuishoort. Dat bootje hoort in het water waar hij kan doen waar hij voor gemaakt is, namelijk varen.
Toen één op de bok stond, vroeg de Takelman of wij wel zagen dat de achterkant van de kiel een beetje scheef stond. Nou, dat zagen we inderdaad, en toen ik de Kale vroeg of dat kwaad kon, haalde hij zijn schouders op en zei hij dat het niet zoveel uitmaakte, hoogstens dat ie daardoor niet aan alle kanten even lekker liep. Ik geloofde de  Kale wel, en ach, nou ja, ietsje een afwijking mag toch best?
Hebben we daar allemaal bij tijd en wijle niet eens last van?

Nog een weekje

Volgende week om deze tijd zit ik al een uurtje of 9 in het vliegtuig en vraag ik me waarschijnlijk ongeduldig af of er ooit een einde komt aan die achterlijk lange reis.
Ik heb vandaag een paar Engelse boeken gekocht om te lezen (Zafon en Coelho), zodat ik weer wat taalgevoel krijg en hopelijk minder fouten maak met de werkwoordstijden en zo. Ik bak er niet zo veel van, heb altijd moeite met de vervoegingen. Would have been, was doing, did, have been waiting, to see, saw, seen, I never know whát verb form I have to use and especially whén.
En verder heb ik voor de eerste paar dagen toch maar een guesthouse geboekt, een schattig klein appartementje in Ubud, op de zolder van een Nederlandse Willemien die graag wil dat ik wat zakjes clavé slamix meeneem. Doe ik voor haar.
Had ik vorige week helemaal geen zin om te gaan en zag ik er zelfs tegenop, vandaag is het omgeslagen in het gretig aftellen van de dagen. Ik begin weer met het verzamelen van spullen en zoek me wezenloos naar m'n simlockvrije telefoon en oplader. De lonely planet ligt al klaar, ik struin alle mogelijke sites over Bali af en werk me nog even een slag in de rondte om alles klaar te krijgen voor vertrek.

sorry

Sorry.
Sorry dat jullie hier al een week voor niets zijn geweest.
Sorry, sorry, sorry.
Ik deed druk thuis, heb samen met de Kale de kamer van Jongste opgeknapt, ben een dagje naar Amsterdam geweest met de Danseres, vierde de 22ste verjaardag van Oudste, genoot van mijn paps en mams die een weekje in NL waren, en zwaaide hen vanmorgen met weemoed uit.
En dan volgen nu de dagen van voorbereiding op de reis, terwijl ik ook nog hard aan de slag moet met ingestuurde verhalen voor de schrijfwedstrijd. Het hoofd loopt om, de dagen zijn te kort.
Of ik weer een blog bij ga houden als ik in Bali ben, weet ik nog niet. Ik zit waarschijnlijk niet in luxe hotels met internet, en ik weet niet of ik er tijd voor vrij kan maken. Ik ga naar Bali om hard te werken aan de volgende delen van de dolfijnenserie, en hoewel het me erg veel plezier heeft gedaan om een reisblog bij te houden, kostte het me ook minstens 2 uur per dag om de boel zó te beschrijven en in elkaar te puzzelen dat het voor jullie de moeite waard was om te lezen.
Ik weet het allemaal nog niet dus.
Zoals ik al zei: sorry.
Meer is het niet vandaag. Ben ook sippig van het afscheid nemen van de paps en mams. Normaal zwaai ik ze vrolijk uit, maar vandaag ben ik net een vallend blaadje dat nog niet weet waar ze gaat liggen.
Ergens tussen hemel en aarde zweef ik, en ik weet niet eens of ik dat nou leuk vind of niet.
Zucht.
Ik ga maar weer eens aan de slag. Serieuze dingen doen. Werken heet dat.
Hopelijk volgende keer een leuker stukje.
Nogmaals: sorry.

Schrijfwedstrijd 'aan het woord'

Zin om mee te doen aan een schrijfwedstrijd?

http://www.youtube.com/watch?v=Nf9X0KMmuFc&feature=player_profilepage

Deze wedstrijd heeft een aantal hele leuke dingen, namelijk:

-het onderwerp is vrij

-je verhaal hoeft slechts 1000 woorden te bevatten

-alle genres zijn mogelijk

-de hoofdprijs is een cheque van 250 euro

-je eerste versie kun je laten voorleggen aan een schrijfdocent/coach

zie HIER voor meer informatie

Ik coach ook voor deze wedstrijd, namelijk in Elburg, Barneveld en Elspeet.

Misschien tot ziens?

bericht van de maan

wees stil
zeg even niets
kijk wat er gebeurt
en let op je dromen
vertrouw op je innerlijke stem,
laat je leiden door je intuitie
laat je vinden
laat je door de lagen leiden
en ontdek de werkelijkheid achter de werkelijkheid

Kan best zijn dat u dit vage praat vindt, maar voor mij is het dat beslist niet.
Het is de raad die ik kreeg van de volle maan die vannacht om 4 uur aan de hemel stond.
De maan, het geheimzinnige gezicht van de nacht, fluistert me af en toe iets in, en ik, simpele ziel op aarde, ben bereid er naar te luisteren.
Ik vind het elke keer weer wonderlijk mooi dat het universum weet waar ik mee bezig ben en in welke processen ik zit. Het sterkt me in wat ik doe, denk en voel. Het maakt dat ik me minder 'gek' voel, alsof er een plan achter zit, alsof alles gaat zoals het moet gaan.
Het maakt dat ik me diep verbonden voel met iets dat groter is dan ik. Groter dan maat 41, groter dan m'n 176 centimeter, groter dan de Eiffeltoren, de Kilimanjaro, de Mount Everst, de wolken, de ruimte, de sterren, het licht.

En nu hou ik er over op.
Voordat u denkt dat ik aan het zweven ben, die onmetelijke ruimte in.
Ik moet wel nog terug, he, op dees aardkloot.
Koken, opruimen, fietsen, dat soort dingen.
En naar de tandarts.
Ik moet me haasten, potverdrie, over 10 minuten ben ik aan de beurt.

meedoen met de herfst

Blaadjes laten los,
oude foto's ook
De haren draag ik los,
m'n fietsstandaard gaat los
emoties komen los
en
het plafond is reeds los geweest,
gaf stof, rommel, zooi
genies, geproest en geklooi.

Vandaag wordt er een start gemaakt met stucadoren.
Alles wordt weer glad en nieuw
gaat over het oude heen
Het zal wel mooi worden allemaal.

uniek concept

Na zo'n ontboezeming als in m'n vorige blog vind ik het altijd een beetje lastig om weer bij u terug te komen. Ik hou er namelijk niet zo van om dat kwetsbare in mij te laten zien.
Ik ben natuurlijk liever een stoer wijf dan een onzekere muts, dat snapt u, maar hé, ik heb niet zo'n knopje op mijn lijf dat daar 24/24h voor kan zorgen.
Ik ben geen robot, en al helemaal niet voorgeprogrammeerd. In het hele concept van wie of wat Margriet Breet is, is geen dienstregeling te vinden, geen vervoer, geen uitleg, geen regels, geen plan. Het concept MB is een lijnloos schrift met daarin een mix van stof van voorbije jaren, en vrije ruimte voor de toekomst.
Het schrijft zich door het leven heen. Zolang ik leef zal ik de inkt zijn en zal het schrift beschreven worden. Soms stoer, soms kwetsbaar, of ik dat nou wil of niet.
U en ik zullen het er mee moeten doen. Het wordt in ieder geval een schrift waar er maar 1 van bestaat.
En trouwens, dat geldt ook voor het concept waarin ú de hoofdrol speelt. Dat u dat maar even weet!

(ge)boek(t)

Het ging al een tijdje niet lekker met me wat schrijven betreft. Ik pielde maar wat aan en kreeg geen letter op papier. Aan mijn bureau, met m'n snufferd voor het computerscherm, gebeurde er niets dat op magie, inspiratie of vreugde leek. Ik ontliep de boel, probeerde me overal onderuit te wurmen, en intussen klopte deel 2 steeds harder aan de deur.
'Schrijf me nou,' riep het verlangend, 'zet me op je schoot, koester me, vul me, laat me groeien, aai me, maak me mooi,' maar het enige wat ik met dat trappelende, ongeduldige deeltje 2 kon was het op een stoel naast me zetten en er naar kijken.
Och.
Hoe graag ik er ook naar keek, het kreeg geen vorm. Ik rook het niet, voelde het niet, het leefde niet, wat ik er ook in probeerde te stoppen. Ik probeerde het twee weken lang, drie weken, vier weken, 's nachts, tijdens het koken, alsmaar, steeds maar weer, maar verzon ook manieren om er onderuit te komen. Er moest een slaapkamer worden opgeknapt, een tuin bijgehouden, bezoekjes worden ingehaald, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Deeltje 2 werd boos.
'Doe serieus met mij!' riep het.
'Maar!' schreeuwde ik terug.
Waarop het deeltje me besprong, mijn toetsenbord pakte, het naar zich toe trok, me mijn rekeningnummer ontfutselde en binnen tien minuten een ticket naar Bali boekte. Daarna sprong het van me af, en sloeg het zijn armen over elkaar.
'Zo,' zei het, 'dat is geregeld. Ik wil leven potverdrie!
Ik was met stomheid geslagen.
'Maar dat gaat toch niet,' prevelde ik.
'Jawel,' zei deel 2, en de toon leek geen tegenspraak te dulden, 'en je gaat low budget, want vantevoren hotels boeken doe ik niet. Je gaat er nóg dieper in. Je zoekt het maar uit daar. Samen met mij, want ik ga mee. En deel 3 ook alvast.'
Ik geloofde het niet, deed er een beetje lacherig over, maar toen ik even daarna de bevestiging via mijn mail binnenkreeg, móest ik het wel geloven.
Daarna vertelde ik het mijn familie en ik merkte dat ik dat moeilijk vond.

Ja dus.
Ik vind het moeilijk om er over te praten.
Ik ben zo bang overdreven over te komen, bang dat mensen zullen denken dat ik het hoog in mijn bol heb, terwijl ik eigenlijk maar dunne boekjes schrijf en zo. Wat stelt het nou eigenlijk allemaal voor, die boekjes, mijn verhalen, wat stel ik eigenlijk voor, wie denk ik wel dat ik ben.
Ik ben bij tijd en wijle erg goed in dat soort gedachten: mezelf klein denken, klein maken, onzichtbaar willen zijn, wat vreemd genoeg eigenlijk niet bij me past omdat ik een dubbele leeuw ben.
Daarom hangt er naast mijn bureau, aan een pilaar, onder een foto van Astrid Lindgren, die ik mateloos bewonder vanwege haar creatie van Pippi Langkous, een schrijven van Nelson Mandela. Het hangt er al jaren, als een houvast, als een reminder. Komt ie aan...

Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af:

 Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?
Maar, waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.

Er wordt geen LICHT verspreid,

als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.

Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen,

schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,

zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Nelson Mandela – 1994