Sinds ik in Indonesie ben geweest, ben ik eigenlijk in de war. De grootste reden daarvan is Ketut, mijn gids en allerbeste vriend daar. Ik heb af en toe contact met hem via Skype, maar dat wordt steeds minder omdat zijn leefomstandigheden moeilijker en nijpender worden. Waarom zouden we nog kletsen over koetjes en kalfjes, waarom zouden we nog lachen, waarom zouden we nog herinneringen ophalen nu z'n leven een harde en zware strijd is geworden. Hij heeft belangrijker zaken aan zijn hoofd, heeft dringend een gezin te voeden, een auto te af te betalen, familie te onderhouden, offers te bekostigen, een lek dak te repareren, een toko draaiende te houden, toeristen te charteren voor trektochten, etc.
Teveel zorgen voor zo'n mooie jonge man die ik steeds verder af zie takelen en bezorgder zie worden.
Ik kan er bijna niet meer tegen. Ik kan er bijna niet meer tegen hier geld uit te geven aan zaken die in mijn ogen niet noodzakelijk zijn. Ik zou er zo vreselijk veel voor over hebben om hem te kunnen helpen. Het doet me verbetener werken dan ooit tevoren, want geld wil ik verdienen, zelf, met mijn eigen handen, mijn eigen hoofd en handen, met mijn eigen woorden, zodat ik het straks kan delen. Ik wil delen, ja, dat wil ik, dat is mijn plan.
Denk ik.
En daar komt dan de verwardheid om de hoek kijken, want ik weet ook dat geld geven niet de juiste oplossing is. Het is een tijdelijk lapmiddel, en je creeert er afhankelijkheid mee. Het is geen structurele oplossing van het probleem, het is slechts een druppel op een gloeiende plaat. Want weet je wat er gebeurt als je geld geeft? Dan wordt er een maand niet gewerkt omdat er geld is waarmee aan alle verplichtingen kan worden voldaan. Echt, zo gaat dat. Het verdwijnt sneller dan dat het er is. Korte termijndenken is dat.
Geld lénen zoals me al meerdere keren is gevraagd, en niet alleen door Ketut, is geen optie, want terugbetalen kan niet.Nooit. Hoe kun je in vredesnaam terugbetalen als je niets hebt...
En dan komt er ook nog een ander verwarrend gevoel bij kijken dat van harte bijdraagt aan de chaos in mijn hoofd: word er contact met me onderhouden omdat ik aardig gevonden word, of is het enkel en alleen vanwege het feit dat ik een mogelijke geldtoestroom beteken. Ik weet het niet, ik weet het werkelijk niet. Ik hoop natuurlijk dat ik aardig gevonden word om wie ik ben, maar ik bezit realiteitszin genoeg om daaraan te twijfelen, wat me overigens óók weer in de war maakt, omdat ik geloof in de goedheid en oprechtheid van ieder mens.
Zucht.
Ik heb geen idee meer.
En wat dan nog, waarom zou ik in vredesnaam mensen ver weg helpen terwijl er om me heen zat vrienden zijn die het ook moeilijk hebben, die net zo goed moeten strijden om hun hoofd boven water te kunnen houden. Waar moet ik beginnen, waaróm moet ik beginnen, waar eindigt het, wat is wijsheid, wat is gelijkheid, wat is helpen en hoe ziet hulp er uit...
Chaos in het hoofd.
Eigenlijk is het geen wonder dat ik verkouden ben.
7 opmerkingen:
Goh. Goh. Ik begrijp je verwarring. Naar eigenlijk dat de twijfel dan de kop opsteekt. Volgens mij komt je gevoel van te willen helpen spontaan op. Het stemmetje in het hoofd vraagt zich af of hij wel te vertrouwen is.
Misschien zit je hulp idd niet in het financiële. Misschien meer in de instrumentele steun, of in emotioneel opzicht. Tja. Tja. Met delen van wat jij verdient is natuurlijk niets mis! Dat is prachtig zelfs! En heb je niet voldoende intuïtie om aan te voelen of iemand het waard is? Dacht het toch wel....
@Marjanneke:wat bedoel je met instrumentele steun? En van emotionele oppeppers koop je nog steeds geen rijst. En wat betreft intuitie: die laat me helaas volledig in de steek, is geen ruimte meer voor in een zo vol hoofd.
Ja, herkenbaar. Ik zie ook zoveel mensen in eigen land zelfs die het slechter hebben dan wij. Was laatste nog bij iemand die leeft van wat de boeren haar schenken. Dat maakt ze in, droogt ze, vriest ze in... Heftig.
Met instrumenteel bedoel ik 'samen aanpakken', daadwerkelijk helpen. Niet door geld, maar door actie.
Hoi Margriet,
Wat een dilemma’s!
Maar je kunt nu eenmaal niet de zorgen van de hele wereld op je schouders nemen. Als iedereen begint in zijn eigen omgeving dan moet op den duur de hele wereld er beter van worden toch?
Toen ik je bericht las moest ik ineens denken aan het tegeltje dat ik een paar jaar geleden cadeau kreeg van iemand:
Zegen mij
met de innerlijke rust
om de dingen die ik niet kan veranderen
te accepteren
de moed om te veranderen wat ik kan
en de wijsheid
om het onderscheid te kunnen maken.
@Adri: da's een mooie. Dankjewel.
Handelen met "Chaos in het hoofd", geeft chaos als resultaat.
Een reactie posten