Denken, lopen, mijmeren, frisse lucht inademen, de zon op m'n gezicht laten vallen, uitkijken over die immense vlakte, goed om zinnen te verzetten en ergens te landen waarvandaan ik weer kan vertrekken. Helend voor de ziel, even pas op de plaats maken. Dat kan hier...

Kijken naar de boom die daar al jaren staat en soms lolly's tussen zijn wortels verborgen houdt.

  'Mam, die lolly's he, verstopten júllie die daar?'
  'Wil je het antwoord echt weten, schatje?'
  'Nee, ik denk het niet'.'
  'Dan laten we het lekker zoals het was...'

  'Zou er nog water in het vennetje zitten, mam?'
  'Geen idee. Het is al een flinke tijd droog. De enige manier om er achter te komen is er even te gaan kijken...'

Ja dus.
Er zit nog water in.
Kijk nou toch eens hoe dat wier om die tak heen zit. Net fluweel...

Ook de volgende klus verzet mijn zinnen. We hebben een tafel in de tuin waar ooit Portugese tegeltjes in zaten. Ze zijn helaas kapot gevroren, dus hebben we die tegels er 3 jaar geleden uitgebikt en de tafel geegaliseerd. Daarna zou ik de tafel gaan mozaieken, maar gutteguttegut, wat is dat een werk. Ik gebruik natuurlijk veel te kleine steentjes en die knip ik dan ook nog eens door omdat ik dat mooier vind qua effect. De bedoeling is dat ik het dit jaar afmaak. Kwestie van doorzetten en elke dag een stukje doen. Heb ik nu mooi de tijd voor, en bezoek helpt graag mee heb ik gemerkt...

En ja, dat asbakje met inhoud stoort ook mij. Wordt aan gewerkt. Niet nu, kan niet alles tegelijk. Komt wel, komt goed, heus.

Om het hier niet al te dramatisch mijmerend te laten worden, zal ik er ook even een fotootje bij doen van pannekoeken bakken, compleet met oerlelijk Frans bloemetjesschort. Mijn lievelings, speciaal gekocht omdat het zo stom is. (uit)Lachen mag...