in de weg zitten

Zaterdagmiddag zat ik in theater de Vest in Alkmaar om naar 'Joe, de musical' te kijken, uitgevoerd door theatergroep Horizon. Ik wist niet wat me te wachten stond en kende het verhaal niet, dus ik ging er blanco in. Ik zat heerlijk achterin, hoog, iets links van het midden, had niemand voor en naast me. Ik had mijn laarsjes uitgeschopt en hing ongegeneerd onderuit. Ik zat daar als een koningin, zo zalig.
Direct na de eerste 5 minuten dacht ik: o ja, ik weet alweer waarom ik niet van musical hou. Ik vind het altijd zo suf klinken om alles te zingen, ook de gewone zinnen, maar okee, eerlijk is eerlijk, de zang was goed en de regie ook. Alles liep perfect in elkaar over, het decor was prachtig en toen opeens de hemel verscheen met een prachtige vrouw in een witte mantel op een grote witte trap, was ik om. Báts, ik zat middenin het verhaal, alsof ik in een levensechte droom was beland.
Toen klonk het lied 'inspiratie', ooit gezongen door Mathilde Santing. M'n eerste traan verscheen aarzelend, gevolgd door vele, vele anderen, want o, o, o, wat zat Margrietje in het verhaal.
Ik weet niet wat dat is met mij hoor, maar ik kan me dus helemaal verliezen in zoiets. Op het moment dat een verhaal mij naar binnen trekt, houdt de rest van de wereld op met bestaan.
Er is alleen nog maar dat verhaal, dat personage. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk het mijne.
Dat was vroeger al zo en het is nog steeds niet anders. Zo mocht ik toen ik klein was, van mijn moeder bijvoorbeeld nooit naar 'het kleine huis op de prairie' kijken, omdat ik daar altijd zo over de zeik van raakte. Ontroostbaar scheen ik ervan te worden. Huilen, slecht slapen, dromen, dat soort dingen. Ik vond dat natuurlijk belachelijk, want ik zag niet zo goed in wat er nou zo erg was aan al dat meegebeleef.
Goed.
Ik ben nu groot en mag zelf weten wat ik doe, dus ik laat me weer verliezen in verhalen en ik vind dat heerlijk, ook al zijn ze zielig en moet ik huilen.
Wat nog wel steeds heel moeilijk voor me is, is om er weer 'uit' te komen. Zo'n verhaal, film, toneelstuk of boek kan bijvoorbeeld nog dagen met me meelopen, en de ene keer is dat prima, maar er zijn ook momenten dat het me niet zo goed uitkomt. Dan heeft het verhaal me overvallen en bij de strot gegrepen, iets aangeraakt wat ik verborgen had of iets losgepeuterd wat vast zat. Dan blijft het bij me hangen als ballast en blaast het een mist over de realiteit.
Hoe ik dat wegkrijg?
Tja...dan moet er gewerkt worden. Hard!
Dan moeten de mouwen worden opgestroopt, varkens gewassen worden en koeien uit de sloot worden gesleept. En dat komt niet altijd gelegen, zal ik maar zeggen, nee, niks niet, dat komt zeker niet altijd gelegen.
Zoals nu bijvoorbeeld.
Ik zit nog met dat verhaal, met die Joe en die hemel en liefde en loslaten en zo, maar moet er morgen zelf ook weer één zien te maken voor anderen. Vijf keer maar liefst, vijf keer wil ik het voor elkaar zien te krijgen dat de wereld alleen even bestaat uit dat wat in het theater gebeurt. Even lekker weg met z'n allen, even dromen, even iets anders dan anders.
Ik hoop dat het ene verhaal het andere niet in de weg gaat zitten...