geen pas

'Dóe iets,' zei ik, 'dóe nou toch eens iets. Lopen, fietsen, weet ik veel wat, maar dóe iets.'
'Nee,' zei mijn lijf, 'vandaag doe ik eens niet wat jij wil, vandaag doe ik mijn eigen zin.'
'En dat is?' vroeg ik ongeduldig met mijn vingers op mijn dijbeen tikkend.
'Dat is niks,' zei het.
'Maar niks is zo weinig,' blerde ik. Ik ketste zowat tegen de keukenmuur op van ellende, wilde de hele bliksemse bende wel in elkaar slaan.
'Toch doe ik het zo,' zei m'n lijf, 'ik staak vandaag.'
Dus.
Zit ik hier te zitten en krijg ik nergens beweging in. Ik lijk wel van steen, zo traag, en god, wat heb ik daar een hekel aan.
Alles kost moeite, is zwaar en duurt sowieso te lang of te kort, is niet goed of is al láng geweest.
En het is nog zondag ook, zo'n afschuwelijke zondag waar ik al mijn hele leven gruwelijk de pest aan heb. En ja, de zon schijnt prachtig, en ja, de lucht is blauw, alles is okee, ik heb vrienden, familie, een auto, geld, een huis, vakantieplannen, een tuinslang, we doen aan Sinterklaassurprises, er is muziek en liefde en communicatie en een atelier en ruimte en gezondheid en hagelslag en jam en eieren en het eten staat al fijn te pruttelen en niemand schreeuwt, maar ik zit hier maar gewoon te zitten en niks te doen en passief te zijn zonder de pas er in te krijgen vandaag.
Grrrrrr.