Van stil achter mijn bureau zitten krijg ik geen inspiratie om te schrijven, dat weet ik nu heel zeker. Ik moet iets meemaken, maakt niet uit wát, maar alleen maar in mijn eentje een beetje met mezelf zitten is niet bevorderlijk voor mijn fantasie. Dat wat ik meemaak hoeft niet groots en meeslepend te zijn, dat niet, maar er moet in ieder geval sprake van beweging zijn.
Beweging in mij.
Vandaar dit gedichtje.
Há, ik weet eigenlijk niet eens of het een gedichtje is, ik heb geen verstand van die dingen.
Als ik gedichten moet doen, beoordelen bedoel ik, krijg ik daar altijd de zenuwen van omdat ik er niets zinnigs over weet te zeggen. Meestal snap ik ze niet eens.
Deze wel. Deze is van mezelf.
Dat is makkelijk.
Namelijk.
Behalve de punten.
Moeten die nou wel of niet?
Ik heb ze dit keer maar eens niet gedaan.
Noem het dichterlijke vrijheid.
Of nee, vrijheid, gewoon.
Bent u al afgehaakt?
Indien niet, dank u.
En dan komt hier het gedichtje....
Nog lang
geen geraniums
geen gordijnen
maar
liever verse tripjes
maakt niet uit naar waar.
Kroeg is goed
keuken ook
theater prima
Bali natuurlijk
allerbest
Ik zal stil zijn
soms
of lachen
schreeuwen
huilen
fluisteren
Léven
zal ik
in elk geval
1 opmerking:
Een verdwaald puntje dan :-)
Een reactie posten