langlaufen op d'n prachtige heide

We zouden het niet meer gaan doen, daar waren we het vorig jaar over eens, de Danseres en ik.
En toch, toch reserveerde ik vrijdagavond 2 paar langlaufskies bij een hotel in Vierhouten voor de zaterdagmiddag.
'Maar we vonden het te stom en te zwaar, hadden we besloten,' zei de Danseres een tikkeltje obstinaat.
'Jahaa,' zei ik, 'dat vonden we ook, maar het was wel heel mooi op die hei, weet je nog?'
'Mmm,' bromde ze, en ik bromde ook en zei dat ik het tof vond dat ze mee ging.
'An me nooit niet,' verkondigde de Amazone toen ik haar vroeg of ze misschien ook zin had. 'Je denkt toch zeker niet dat ik op een paar latjes die hei over ga, he. Dat wordt niks met mij, ik zit jullie alleen maar in de weg. Als ik nou met m'n paard mee kon, ja, dan was het wat anders...'
Dus togen de Danseres en ik zaterdagmiddag naar Vierhouten alwaar we de lange latten aan de schoenen klikten en vol goede moed begonnen aan de groene paaltjes route van 6 kilometer lang.
Goed.
Dus.
De hei was prachtig, het weer was prachtig, de zon scheen prachtig, de sneeuw was prachtig, alles en iedereen was prachtig: we zagen échte langlaufers met strakke broeken om de benen, knappe kuiten en blozende gezichten, we zagen wandelaars en kindjes op sleetjes, we zagen fanatieke mountainbikers, we zagen werkelijk heel veel moois terwijl we door iedereen werden ingehaald.
Vijf kilometer en vele valpartijen later wilde ik nog maar één ding, en dat was kappen met die hap.
'Kom op mam, je kán het,' zei de Danseres terwijl ze keek hoe ik overeind getrokken werd door een echte stoere langlaufer die me en passant vertelde dat ik anders maar eens een lesje moest gaan nemen.
'Ik kan het wel, ik wíl alleen niet meer,' blerde ik.
Affijn, die laatste kilometer heb ik als een grommende en briesende trol volbracht, en och, wat was ik blij toen ik die latten weer terug kon geven aan het meisje van het hotel.
'Leuk gehad?' vroeg ze.
'Mwoah,' zei ik.
'M'n moeder vond er geen reet aan,' zei de Danseres, 'en ze kan het voor geen ene meter.'
Waarop ik meteen zei dat we de volgende keer met sneeuw wéér gaan. Want drie keer is scheepsrecht. Misschien dat er in de tussentijd een wonder gebeurt...