Toen ik laatst in het vliegtuig zat en naar beneden keek, zag ik een wolkendek beneden me en een wolkendek boven me. Ze zien er wel lekker zacht uit, die wolken, dacht ik, maar als ik nu neerstort, dan houden ze me niet. Dan donder ik keihard op de aarde en ben ik helemaal kapot. Dan kan ik niets meer bewegen, dan doe ik nergens meer aan mee.
Wel, ik stortte natuurlijk niet neer en dus loop ik nu gewoon weer op die harde aarde die af en toe op stroop lijkt, zo zwaar ploeg ik voort.
Maar nu wens ik de wolken terug omdat de aarde toch te hard is. Ik wil ze terug met dikke mist om de grote, boze mensenwereld voor me verborgen te houden. Ik wil ze terug om alles zacht te maken, om te fluisteren, heel zacht om en door me heen, of tegen mij aan, als zij dat willen. Om al het kostbare te bewaren, om scherpe kantjes even niet te hoeven zien. Nu wens ik dat, o jee, wat wens ik dat.
2 opmerkingen:
:)
Tja.... Boudewijn zei het al: ' Als de rook om je hoofd is verdwenen...' Je moet maar zo denken: za zonneschijn komt regen.... (en dus wolken...) ;-)
Een reactie posten