PAS NA HALF NEGEN

In onze keuken hangt een klok die al sinds de zomervakantie niet verder komt dan half acht en acht uur. De secondenwijzer tikt dapper door en door, maar de grote wijzers trekken zich niets van dat driftig tikkende rode staafje aan en blijven staan waar ze staan, eigenwijs als ze zijn. Tussen half acht en acht uur is het volgens hen, en dat zal zo blijven ook, als ik er niets aan doe.
En doe ik er dan iets aan?
Welnee.
Ik doe precies hetzelfde als die grote wijzers. Ik trek me niets van die secondenwijzer aan. Ik kijk en denk voor de zoveelste honderdduizendste keer in mijn leven: gunst, is 't al tussen half acht en acht uur? Dan mag ik wel opschieten potdorie.

Natuurlijk moet dat klokkie de kliko in.
Hij is aan alle kanten verbogen en vet en vies. De afbeeldingen die er op staan zijn bijna niet meer te zien. Er zit water op en er mist een stukje zijkant tussen de negen en de tien.
Maar hee! We hebben het hier wel over mijn eigen fijne klok, he! Met foto's van de kinderen van minstens tien jaar geleden er op, en, ach, zo schattig, met de acht en de zeven op elkaars plek. Alle kinderen hebben er op leren klokkijken, wat overigens waanzinnig moeilijk voor ze was met die acht en de zeven op de verkeerde plek. Gemopper, geslaag met zweep en karwats, bloed, zweet en tranen heeft dat gekost, en daarna, toen ze het eenmaal snapten, een groot 'oh-zó! gevoel' en een zelfvoldane glimlach.
Dat klokje kan dus eigenlijk de kliko in.
Ja.
Fluitje van een cent.
Deksel open, klokje pakken en één, twee, huppekee, d'r in met dat ding.
Maar nu nog niet.
Misschien ooit, als het half negen wordt...