loodjes

Het zijn de laatste loodjes voor de zomervakantie, en zoals het laatste loodjes betaamt, zijn ze zwaar. Voor iedereen. Voor de Dochters omdat ze knokken voor goede cijfers omdat ze opeens tóch over willen gaan, voor het Zoontje omdat ie én een boekbespreking én een spreekbeurt moet maken deze week, voor de Man omdat ie een hele zere dikke knie heeft waarover de dokter hem morgen wil spreken (gatver, wat eng), voor Grote Zoon die weer eens is verhuisd en en passant gestopt is met de studie omdat ie heeft bedacht dat ie het toch anders wil gaan doen allemaal, en tenslotte ook voor mij omdat ik vind dat iedereen in al zijn of haar ellende gesteund, gestimuleerd of verzorgd moet worden.
Hoe ik in vredesnaam tussendoor nog al die boekjes wil gaan schrijven is me een compleet raadsel. Ik besef dat ik meer wil dan mogelijk is, en dat maakt dat ik af en toe zou willen gillen.
Geeft niks.
Ik denk dat het wel herkenbaar is voor veel gezinnen.
Of eh, ben ik de enige...