waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura

Laure Dekker, het zeilmeisje, mag van de rechter én haar ouders de wereld rond gaan varen. Als het mijn dochter was zou ik óf met haar meegaan (niet handig hoor, want ik zou paniek zaaien in geval van hoge golven, vliegende vissen of windstilte) óf ik zou haar vragen of ze alsjeblieft nog een paar jaartjes zou willen wachten omdat ik het zo'n waazinnig en slecht getimed plan vind. Ik zou zeggen: 'prima dat je gaat, schatje, maar pas als je volwassen bent. Je valt nu namelijk onder mijn verantwoording en ik wil gewoon niet hebben dat je gaat, punt uit en daarmee basta.'
Ik zou als liefhebbende mams namelijk duizend angsten doorstaan als ik mijn 14-jarige dochter alleen op zee zou weten, ik zou ziek worden van heimwee naar haar, ik zou als een debiel het weer, de wind en de stormen in de gaten houden, ik zou geen oog meer dicht doen 's nachts en áls ik 'm dicht zou doen, zou ik over Laura dromen, ik zou spontaan gaan bidden tot weet ik veel wie en ik zou het mezelf nooit, maar dan echt nooit vergeven als het onverhoopt mis zal gaan.
Maar goed, ik ben Laura niet, noch haar mams of paps, noch de rechter die zijn/haar goedkeuring heeft gegeven, noch haar oma, die, by the way, in november een boek over haar kleindochter uit zal brengen. Ik ga dat boek trouwens NIET kopen, omdat ik op geen enkele manier wil bijdragen aan die waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura.

wel of niet thuis?

Het lijf is weer thuis van twee zalige weken Terschelling, maar het hart en het hoofd hebben Harderwijk nog niet bereikt, hoor.

pom pom pom pom

Nog steeds op Terschelling, en o, o, o, wat is het weer lekker weer vandaag. De tijd vliegt voorbij, maar als je me vraagt wat we dan allemaal doen, kan ik daar niet eens een goed antwoord op geven. Gewoon: koffie drinken bij Hessel, fietsen, krabbetjes vangen, zonnebaden, wandelen op het Groene Strand, wijntjes drinken, lekker koken en eten, midgetgolfen, boodschappen doen, lezen, kaartspelletjes doen met de kinderen, naar Mart Smeets kijken voor de Tour de France, lekker lang onder de douche staan, zandkastelen bouwen, schelpjes zoeken, naar de meeuwen luisteren, genieten van de duinen, kijken naar de wolken, opsnuiven van de zeelucht, ruzietjes sussen, strandhanddoeken uithangen, opruimen, prosecco slobberen, bijzonder gemakzuchtig de auto pakken als het regent en zo nog wat van die dingen.
En dan nóg zijn er dingen die we belist nog moeten doen deze vakantie. Geen idee of we het redden allemaal. We hebben nog tot zaterdagochtend 7 uur...

Terschelling

Een urenlange wandeling over het Groene Strand met een vriendin en de zon op het lijf,
wind door de haren,
schelpjes rapen van het strand,
een spartelende platte vis met witte buik teruggooien in de branding,
een verloren emmertje jutten,
waddenblubber op de kuiten,
fietsen met tegenwind,
kopje koffie drinken in de Groene Weide van Hessel,
vroeg boodschappen doen om jeugd die stijf staat van testosteron zoveel mogelijk te ontlopen,
kijken naar de bliksemschichten,
luisteren naar de donder...
het hoort allemaal bij op
TERSCHELLING!

foebel

Ik heb het idee dat voetbal best moeilijk is.
Want.
Er zijn mannetjes die zo'n 5 á 6 dagen per week een uurtje of vijf, zes, zeven, acht, oefeningetjes doen om die bal onder controle te krijgen. Dat alles doen ze met maar één reden, en dat is dat die bal het doel in gaat.
Maar.
Dat is moeilijk.
Want.
In het doel staat namelijk altijd een keeper die de ballen juist tegen probeert te houden.
En dát maakt foebel tot een ingewikkeld spelletje, denk ik.
Ga maar na: twee teams met elf van die spugende mannetjes krijgen ruim anderhalf uur de tijd om de opdracht te volbrengen en dan nóg lukt het ze maar drie keer.
De andere kant van het verhaal is dat drie keer genoeg kan zijn voor het halen van de finale.
Waarvan akte.

oververhit

Hee, er gebeurt iets mals.
Via mail krijg ik reacties binnen op het stukje van de vakantie, maar ze komen niet op de blog te staan. Strrrrrrange. Computer is waarschijnlijk oververhit. En mijn reactie op één van die reacties staat weer onder het vorige stukje. Nah ja, lamaarlekkereffewaaien.
Heb hier de ramen opengezet zodat de enigszins frisse wind lekker door het huis heen kan blazen. Wie weet, kikkert alles en iedereen daar een beetje van op. Doet u dat ook even, vandaag kan het nog. Morgen wordt het weer WARM!

laptop mee

Maar!
Het lastige van vakantie is dat ik nogal chagrijnig word als ik de ruimte niet heb om te schrijven. Met iedereen om me heen kan ik dat niet, daar heb ik echt afzondering voor nodig. Niet voor schrijven op dit blog hoor, dat kan ik wel met lawaai en mensen om me heen, maar het échte schrijven, en dan bedoel ik werken aan mijn boek.
Ik weet niet, het is met me gaan vergroeien, een dag niet geschreven is een dag niet geleefd. En dan duren 2 weken wel lang.
Zucht.
Ik denk dat ik de computer toch maar meeneem. Ik zit er liever méé verlegen dan óm verlegen. En ik neem een paar lege schriften mee, de echte moleskine-schriften. Die schrijven zalig en passen goed in een strandtas. Want soms komt schrijven op als poepen en moeten er onmiddellijk letters op papier, bang dat ik ze anders vergeet. Het is wat met die lettertjes. Zesentwintig hebben we er, zesentwintig letters die ik op zich wel ken, maar die nog altijd verrassingen voor me in petto hebben. Stel je voor dat ze net deze twee weken in een leuke volgorde klaar staan voor me, en ik kom ze niet halen of ik zie ze niet staan. Moet er niet aan denken! Dus, ja, de laptop moet mee. Het kan niet anders.

Just because.

Ja, vakantie, het is begonnen hier. Volgens mij zijn we de eersten in het land.
En ja, wij gaan ook. Dit jaar hoef ik godzijdank geen moeilijke dingen te doen zoals uren rijden naar onbekende plekjes, zoals zoeken naar campings en hopen dat het er leuk is. Dit jaar hoef ik, driemaal in de rondte van je hiephiephiephoera, niet te wennen aan een nieuwe omgeving, hoef ik niet om te gaan met regen in combinatie met tenten, hoef ik geenszins vieze beestjes uit mijn slaapzak te kloppen, hoef ik geen vieze vette bruingroene padden onder het tentzeil vandaan te vissen en hoef ik niet zittend in het gras te koken op 2 pitjes.
Dat, lieve mensen, hoef ik dus allemaal niet.
Want.
Dit jaar doen we het anders: wij gaan 2 weken in een huisje op Terschelling zitten. Mijn lievelingseiland.
We nemen de pony mee en een paar extra logeerkinderen en verder ben ik van plan gewoon te gaan genieten. Te slenteren langs het strand, de zon te zien zakken op de dijk, of beter nog, in de Walvis, te kijken naar de kinderen die krabbetjes gaan vangen of gaan skimboarden, vliegeren of lachen, het eiland gewoonweg te absorberen in al haar heerlijkheden.
En ik ga dat tot in mijn botten doen.
Because I'm worth it! O nee, dat is iets van shampoo. Andrelon of zo?
Anyway, vakantie dus.