over de walrus die zorgde dat het warm werd...

De verwarming doet het niet goed bij ons. Vanmorgen kwam er een meneer langs om er naar te kijken, de derde keer inmiddels. De eerste twee keer kwam er een mannetje die achter iedere zin onderdanig
'mevrouw' zei. Ik kon hem wel sláán na een uurtje of drie, door de keuken heen slingeren, tegen de muur aan rammen, dat soort dingen, maar waarschijnlijk had het meneertje dan nog gezegd: 'och mevrouw, doe maar liever niet zo hard, mevrouw,' en 'mevrouw, kunt u me, als u klaar bent met me, misschien een handdoekje aangeven, mevrouw, want ik heb overal bloed, mevrouw.'
De meneer van vandaag leek op een walrus, zowel qua formaat als qua snor. Hij floot echter niet (zoals onze harderwijkse Igor de Walrus) en zei gelukkig ook niet achter elke zin 'mevrouw.'
En last but not least: volgens de walrus komt het nu allemaal goed. De drieklepkraan was kaduuk, dus de ketel was voortdurend in de war.
Wel, dat kan.
Dat kan heel goed, ik ben ook wel eens in de war, al ben ik geen ketel.

Al met al was het best een malle maandag, met zo'n walrus in de keuken en ikzelf als hysterische leeuwin er naast.
Maar goed.
Als we nu maar weer warm gaan worden.
En blijven.

volgende week weer

Even geen tijd, geen zin.
Zijn aan het klussen.
Moet ook gebeuren...

stinkerd

Wat ik niet snap van onze kat is dat hij af en toe op de bak gaat zitten schijten terwijl hij zijn hele leven lang al de buitenwereld tot zijn beschikking heeft verdorie. Hij kan gewoon naarbuiten, he, dames en heren, hij kan gewoon naar buiten, wat hij gerust ook een keer of dertig per dag doet. D'r in, d'r uit, d'r in, d'r uit, tot aan gek wordens toe notabene.

En weet je wat zo rottig is? Nu moet ik eigenlijk naar buiten om te verschonen, maar het is midden in de nacht en freezing koud...en de kattenbak gewoon naar buiten kwakken durf ik niet, want je zult zien dat ie 't vannacht nóg een keer wil doen...

Grrrr.

Kátten...ik vind ze leuk, maar ze moesten bloemen schijten.
Jeee, wat een stank.

verschil

Gisteren:



 




















Vandaag:



angel on your head, made by Margriet
olie op papier   55 bij 65 cm

 

gewoon een woensdagmorgen?

Het begon al toen ik in de verte een vrachtboot zag op dat blauwe water. De lucht was fris en ik ook. Daarna zag ik een man met een kop koffie leunend op z'n schutting een praatje maken met zijn buurman die in alle vroegte al iets aan het vertimmeren was. Ik zag twee klompen met hangplanten aan een muur, neppers, ik zag een grote witte eend die me angstvallig in de gaten hield en blazend een paar stapjes achteruit deed toen ik er langs wilde. Ik hoorde vogeltjes fluiten, keek naar binnen in een huis waar twee vrouwen door de kamer scharrelden, de een met een beker in haar hand, de ander bij een tafel met een grote stapel was, zei goedemorgen tegen iemand die een behangtafel door z'n gang aan het wurmen was. Het was een gewone morgen, dacht ik, tot ik voelde wat het met me deed.
Het deed me veel, opeens, maar ik snapte niet precies waarom.
Nu, weer terug in mijn atelier, denk ik dat het iets te maken heeft met de oneindigheid der dingen, dat alles altijd maar doorgaat, met iedereen, of 't nu hier is of daar. Iedereen doet mee aan het leven, de dieren, de mensen, de natuur, stenen, water, bloemen, schuttingen.
Ik ook.
Ik mag zomaar meedoen.
Misschien dat dat het is wat me veel deed.
Ik weet het niet.
Misschien was het wel melancholie. Of geluk. Of gewoon een woensdagmorgen.

Warme voeten

Ik had koude voeten.
'Doe je handschoenen dan aan,' zei mijn vriendin.
'Goed,' zei ik, en ik trok mijn handschoenen over mijn voeten.
Daar werden ze wel wat warmer van.
Wat fijn was!

weg en thuis tegelijk



Was dit weekend weer even wind happen op Terschelling.

Heerlijk.

Later, als ik groot ben en genoeg verdien met mijn boeken, wil ik daar een huisje kopen. Hoeft niet groot te zijn, mag ook klein, mag van hout, mag van steen, van duplo of van rozen, als het maar op Terschelling staat. Ik weet niet, ik voel me daar zo ongelooflijk thuis en vrij en blij dat het bijna pijn doet ergens anders te zijn dan daar.



geen mol

Ik kijk elke donderdagavond naar wie is de mol zonder dat ik wil weten wie de mol is. Na jaren fanatiek  gekeken te hebben, heb ik besloten dit seizoen niet meer mee te doen met de molmania.
Weet je wat 't is?
Alle kandidaten zijn inmiddels bekend met het spelletje, en allemaal spelen ze hun eigen spel in het spel. En dan is er nog een derde partij, en juist die derde partij heeft een veel te grote vinger in de pap. Die derde partij is de regie. De regie bepaalt welke beelden we zien, hoevéél we van iets zien, wanneer we dat mogen zien en wat we mogen horen. De regie houdt informatie achter of knipt op multi-interpreteerbare momenten. En het is goed dat ze dat doen, daar zijn ze voor gemaakt, die regie-mensen, zo hoort het ook, maar het houdt dus wel in dat de kijker gemanipuleerd wordt. En als Margrietje érgens een hekel aan heeft, dan is het aan manipulatie, behalve als ze het zelf doet natuurlijk.
Dus.
Ik maak me niet meer druk om wie de mol is.
Ik kijk gezellig samen met de kinderen op de bank, schaaltje chips op d'n schoot, evalueer de uitzending per sms met een vriendin en heb alle tijd om me op te winden over te camerabewuste kandidaten met afgezakte regenjasjes en te kleine bikini's. Mij kan die mol gestolen worden. En die korte broekjes ook!

rommeltje

Een tijdje geleden schreef ik dat we half februari nog een een elfstedentocht zouden krijgen, maar toen ik vanmorgen van huis naar mijn atelier liep, dacht ik: Margrietje meid, dat moet je herzien. Die hele elfstedentocht gaat niet meer door. Kijk naar de sloot, zie het smeltende laagje ijs, zie de eenden achter elkaar aan waggelen, hoor de vogels fluiten, steek je neus in de lucht en ruik. Rúik dan goddorie. Ruik je het? Da's geen elfstedentocht, jij meisje met je wilde haren, dat zijn beloften. Beloften van lammetjes, van melk en warme nestjes, beloften van barstende knoppen, van lengende dagen en een stralende zon. Toe, leg de winter naast je neer en verheug je op wat komt.
Ja.
Dat dacht ik vanmorgen.
Maar dan een stuk minder poëtisch natuurlijk. Ik denk namelijk nogal warrig. Alles hotseflotst door elkaar, van hops, flops, hier en daar, maar later, als ik mijn gedachten in woorden probeer te vangen, zien ze er uit zoals hierboven.
Ongeveer.

volksdansen

Stond ik vandaag in het kader van 'aandacht voor het cito-kind' te koukleumen op het schoolplein, keek ik door een raam naar binnen, zag ik daar een stel dames op leeftijd in een kringetje staan. Ze hielden elkaars handen vast en deden stapjes naar links, naar rechts, naar voren, de handen omhoog, buiging door de knieën en hóppa, hetzelfde riedeltje nog een keer. Jemig, volksdansen, dacht ik, hoe oud moet je zijn om dat leuk te gaan vinden. Ik denk niet dat als ik oud ben ooit ga volksdansen.
Toen maakte een vrouw zich los uit de kring, dook in een tas en haalde er iets tevoorschijn of ze deed er iets in, dat kon ik niet goed zien. Ze zag me staren en zwaaide naar me, een big smile op haar gezicht. Nou ja, er is er in ieder geval één die het leuk vindt, dacht ik.

Vandaag

Cito-mentos-gelukssteen-kapotte verwarming-koude douche-koude handen-zin in schaatsen-gedachten lezen-pizza's-koelkast schoonmaken-schrijven-tekenen-naar de wc-mailen-bellen-regelen-iemand zoeken die verstand van scheikundige formules heeft-poes eten geven-telefoon opladen-administratie doen (maar dat kan ook morgen)(of overmorgen) (of gewoon deze hele week nog maar niet)-misschien nog een gezichtje tekenen op de foto hierboven-lief zijn.
Lief zijn.
Lief zijn.
Lief zijn.
Lief.