Er was eens een meisje dat boven op een duin stond en deed alsof ze ging vliegen.

Ze vloog natuurlijk niet echt, want ze was een meisje zonder vleugels.
Geen enkel mens heeft vleugels.
Voor een goed stel vleugels moet men toch al gauw een vogel, een insect of een vliegtuig zijn.
Of een moertje.

Dus sprong ze.
Ze sprong gewoon naar beneden,
rechttoe, rechtaan,
zonder vleugels, zonder gene.
Dat ging niet elegant,
neeee,
dat ging zeer beslist niet elegant.
Dat ging van hops, plops,
stampend in het zand.

Zalig ging het!