verstoppertje

Eén van de dingen die ik zoal doe, is trainingsacteerwerk, wat er grofweg op neerkomt dat ik tegen betaling stoelen omver schop, in huilen uitbarst of het meest bleue meisje ooit speel. Heerlijk om te doen vind ik dat, mezelf verliezen in een personage. Of nou ja, verliezen, dat is het eigenlijk niet, want ik raak mezelf niet kwijt. Het is meer een soort verstoppen misschien, maar dat ook weer niet helemaal, want ik blijf er zelf altijd doorheen sijpelen.
Wat ik doe als ik acteer, en eigenlijk is dat ook wat ik doe als ik schrijf, is dat ik op zoek ga naar universele gevoelens en gedachten zoals schaamte, verlies, angst, boosheid, schuld, etc. Ik trek zo'n emotie uit mijn klei (ik ben en blijf tenslotte een poldermeisje), geef het schroomloos woorden en beweging mee, een klank, een houding, een gebaar, en dan laat ik me meevoeren met dat wat komt.
Natuurlijk registreer ik wat ik doe en hoe ver ik daarin ga. Ik probeer me tijdens het spelen af te stemmen op de cursist en probeer te voelen wat hij/zij nodig heeft. Soms doe ik er een schepje bovenop, en soms neem ik gas terug. In ieder geval ervaar ik het altijd als een avontuur om een casus uit te spelen. Het mooie van dit werk is dat het een samenspel is, een wisselwerking van de een naar de ander en andersom.
Ook sta ik er iedere keer van te kijken hoe serieus en openminded de kandidaten in een casus stappen, en er zijn op zo'n oefendag altijd wel een paar momenten aan te wijzen dat de situatie 'bijna net echt' is. Magie is dat, ik kan niet anders zeggen. 
Da's nog es wat anders dan stilletjes aan m'n bureau zitten of een tafeltje mozaieken...