Ik was een weekje op Terschelling. Lekker fietsen, sjouwen langs het strand, kopjes koffie drinken overal, luisteren naar de golven, kijken naar de meeuwen, het wad en de ondergaande zon, naar mijn zo schrikbarend snel veranderende gezin, naar de Kale waar ik al ruim 19 jaar tegenaan kijk en waar ik me soms nog steeds over verbaas, naar mezelf, naar hoe ik ouder word, wijzer misschien, of misschien ook helemaal niet, gewoon, naar de dingen om me heen, die er zijn en niet meer zijn, wegraken of juist weer terugkomen.
Ach.
Ik ben een beetje nostalgisch.
De laatste dag van het jaar is begonnen, ik luister naar de top 2000, naar Freddy Mercury, naar hoe hij vraagt wie er forever wants te leven, ik niet, écht niet, niet forever in ieder geval, ik heb aardappels opstaan voor een bietensalade, de Puber is buiten z'n vuurwerk aan het verknallen, de konijnen hebben net een schoon hok van me gekregen en TerrorCat loopt zenuwachtig rond te zeiken vanwege de herrie buiten.
Goed.
Tot zo ver de berichten.
Rest mij nog u allen een heel fijn Nieuw Jaar te wensen.
Het wordt een jaar met 12 manen, met 365 dagen, met een zomer, met zon, met regen, met alles wat u zoal van het leven gewend bent. Ik ga er in ieder geval gewoon weer tegenaan, net als altijd. U ook?
maandag 31 december 2012
zaterdag 22 december 2012
de aarde én wij zijn er nog steeds
In verband met de aanstaande teloorgang van de wereld heb ik gisteren op diverse plaatsen in het land de aarde op scheuren en/of barsten gecontroleerd, maar het enige verontrustende wat ik zag was een zeiknat weiland te midden van enkele droge.
'Dat is het begin,' zei de Kale, 'dat water komt uit het binnenste der aarde.'
'Dan zou het warm water moeten zijn,' zei ik, 'en dat is het volgens mij niet, want er slaat geen damp van af.'
'Hmm,' zei de Kale.
'Hmmm,' zei ik.
'Kopje koffie dan maar?' vroeg de Kale.
'Ja,' zei ik, 'dan zien we morgen wel weer.'
'Dat is het begin,' zei de Kale, 'dat water komt uit het binnenste der aarde.'
'Dan zou het warm water moeten zijn,' zei ik, 'en dat is het volgens mij niet, want er slaat geen damp van af.'
'Hmm,' zei de Kale.
'Hmmm,' zei ik.
'Kopje koffie dan maar?' vroeg de Kale.
'Ja,' zei ik, 'dan zien we morgen wel weer.'
woensdag 19 december 2012
lang geleden
Kennen jullie dat gevoel dat je kreeg wanneer niemand je in je groepje koos met bijvoorbeeld gym of het maken van een werkstuk? Dat de hele klas een uitnodiging voor een verjaardag of discofeest kreeg, behalve jij? Dat er aan iedereen een mop verteld werd, behalve aan jou? Dat is een gevoel dat er diep inhakt, alsof er een mes in je hart wordt gestoken en het omgedraaid wordt waar je bij staat, en waar je wel bij móet blijven staan, want als je valt of kermt wordt er nog een keer gedraaid.
Ik ken dat gevoel wel, helaas, maar heb die ellende ver achter me gelaten. Tenminste, dat dacht ik. Ik dacht dat het alleen maar bij vroeger hoorde en dat het niet meer in het nu meedeed.
Dat was onjuist gedacht.
Onlangs werd ik er mee geconfronteerd, bedoeld of onbedoeld, dat weet ik niet, maar in ieder geval was het volkomen onverwacht, in een omgeving waarvan ik dacht dat die veilig was.
Op slag was ik weer terug in dat diep ongelukkige pubermeisje dat ik was, met dat mes in haar hart. Het kwam als een mokerslag binnen en ik moest alle zeilen bijzetten om niet in huilen uit te barsten. Dat is gelukt, maar je moet niet vragen hóe.
En daarna was ik in de war. Flink in de war. Ik wist niet hoe ik het weg moest zetten. Ik wilde confrontatie, ik wilde vragen naar het waarom, ik wilde snappen, uitleg, praten, maar daar koos ik niet voor. Ik koos voor niks, voor diep ademhalen, een kopje thee en doorgaan.
Ik koos voor vrede en ik koos voor tijd. De tijd zal me wel leren waar het voor nodig was om dit gevoel nu weer tegen te komen. Niets is voor niets, daar ben ik van overtuigd. Overal valt iets van te leren, en de ene keer gaat dat prettiger of makkelijker dan de andere keer.
Ik ken dat gevoel wel, helaas, maar heb die ellende ver achter me gelaten. Tenminste, dat dacht ik. Ik dacht dat het alleen maar bij vroeger hoorde en dat het niet meer in het nu meedeed.
Dat was onjuist gedacht.
Onlangs werd ik er mee geconfronteerd, bedoeld of onbedoeld, dat weet ik niet, maar in ieder geval was het volkomen onverwacht, in een omgeving waarvan ik dacht dat die veilig was.
Op slag was ik weer terug in dat diep ongelukkige pubermeisje dat ik was, met dat mes in haar hart. Het kwam als een mokerslag binnen en ik moest alle zeilen bijzetten om niet in huilen uit te barsten. Dat is gelukt, maar je moet niet vragen hóe.
En daarna was ik in de war. Flink in de war. Ik wist niet hoe ik het weg moest zetten. Ik wilde confrontatie, ik wilde vragen naar het waarom, ik wilde snappen, uitleg, praten, maar daar koos ik niet voor. Ik koos voor niks, voor diep ademhalen, een kopje thee en doorgaan.
Ik koos voor vrede en ik koos voor tijd. De tijd zal me wel leren waar het voor nodig was om dit gevoel nu weer tegen te komen. Niets is voor niets, daar ben ik van overtuigd. Overal valt iets van te leren, en de ene keer gaat dat prettiger of makkelijker dan de andere keer.
dinsdag 18 december 2012
draakje
Kijk, dit is de bedoeling, zegt de yogajuf:
http://www.youtube.com/watch?v=69Thv1D-Pl4
De oefening heet de draak.
Lekker toepasselijk voor mij vandaag.
Ik kan deze oefening overigens voor geen meter.
Heb 'm vorige week voor 't eerst gedaan en mag 'm vanavond nóg een keertje doen.
Ben niet lenig, kan de volgorde niet onthouden, raak buiten adem na 2 keer de volledige sessie en kan nog lang niet bij de filosofie komen die erbij hoort.
Maar!
Léuk dat ik 't vind...
http://www.youtube.com/watch?v=69Thv1D-Pl4
De oefening heet de draak.
Lekker toepasselijk voor mij vandaag.
Ik kan deze oefening overigens voor geen meter.
Heb 'm vorige week voor 't eerst gedaan en mag 'm vanavond nóg een keertje doen.
Ben niet lenig, kan de volgorde niet onthouden, raak buiten adem na 2 keer de volledige sessie en kan nog lang niet bij de filosofie komen die erbij hoort.
Maar!
Léuk dat ik 't vind...
tssss
Zo.
Afgemeld bij Facebook. Schijnt duurt nog 14 dagen te duren vooraleer ik helemaal verdwijn.
Zag dat ik intussen gezellig veel bezoekjes heb gehad hier op dit blog. Helemaal leuk!
Verder, uhm, verder regent het al de hele dag en worden de dagen over 4 nachtjes slapen weer langer, áls we al 4 nachtjes te slapen hebben, want er zijn mensen die geloven dat de wereld vergaat vrijdag. Dat is ook de reden dat ik nog maar geen was ga vouwen, want stel dat het waar is, dan is dat zonde van het werk. Als wij vergaan vrijdag, wordt het met de was ook niet meer wat.
Die laatste paar dagen moet ik dan maar goed benutten en me eigenlijk nergens meer druk om maken.
Goh, ik bedenk net dat ik me in dat geval ook niet zo op had hoeven winden over Facebook. Had ik er gewoon op kunnen blijven. Had weer een kwartiertje en een paar muisklikken gescheeld.
Tssss.
Afgemeld bij Facebook. Schijnt duurt nog 14 dagen te duren vooraleer ik helemaal verdwijn.
Zag dat ik intussen gezellig veel bezoekjes heb gehad hier op dit blog. Helemaal leuk!
Verder, uhm, verder regent het al de hele dag en worden de dagen over 4 nachtjes slapen weer langer, áls we al 4 nachtjes te slapen hebben, want er zijn mensen die geloven dat de wereld vergaat vrijdag. Dat is ook de reden dat ik nog maar geen was ga vouwen, want stel dat het waar is, dan is dat zonde van het werk. Als wij vergaan vrijdag, wordt het met de was ook niet meer wat.
Die laatste paar dagen moet ik dan maar goed benutten en me eigenlijk nergens meer druk om maken.
Goh, ik bedenk net dat ik me in dat geval ook niet zo op had hoeven winden over Facebook. Had ik er gewoon op kunnen blijven. Had weer een kwartiertje en een paar muisklikken gescheeld.
Tssss.
maandag 17 december 2012
helemaal klaar mee
Zoals sommigen van jullie wellicht weten ben ik, ondanks al mijn bezwaren, Facebook gaan proberen. Ik wilde mijn netwerk vergroten en een groter publiek bereiken. Welnu, gisteravond heb ik besloten dat ik er mee kap. Mijn lezersaantal loopt niet echt significant omhoog, maar mijn weerzin tegen Facebook en alles wat daarop gebeurt groeit met het uur en neemt veel te grote proporties aan.
Wat een verschrikkelijk medium is dit! Echt, ik vind het gewoon weerzinwekkend wat daar gebeurt en wil er niet langer deel van uit maken. Ik word soms misselijk van wat er op staat, of boos, of verdrietig, en heel soms moet ik lachen.
Ik heb een waslijst van mensen die vrienden met me willen worden, maar die ik in het dagelijks leven zelden tot nooit spreek. Ik moet bij iedereen elke keer denken of het woord vriend wel terecht is en of ik diegene wil accepteren, of wellicht later, en dan denk ik ; ja maar, waarom zou die mijn vriend willen worden?
Als je me echt leuk vindt of nodig hebt of geinteresseerd bent in wat ik doe of denk of schrijf, dan kun je me gewoon mailen of mijn blog bezoeken of me bellen of langskomen of mijn boeken lezen, maar ik wil niet bestaan bij de gratie van toevalligheid of nieuwsgierigheid. Ik wil geen FaceBóók maar Face-to-Face-Contáct, ik wil dat mensen/vrienden/lieverds/kennissen me persoonlijk vertellen wat hun raakt, en ik wil dat ze moeite voor me doen en mij of mijn blog/website bezoeken omdat ze dat besluiten en niet omdat ik toevallig langswapper op Facebook.
Bovendien vind ik de traceerbaarheid van iedereen op FB zeer zorgwekkend. Een uurtje hoppen over Facebook en je weet wie iemands vrienden zijn, wie familie is, wat ze doen en waar, wat hun hobbies zijn, waar ze wonen, wanneer hun verjaardagen zijn, wie hun vriend/vriendin is, wanneer de relatie uit is gegaan, alle al dan niet weerzinwekkende reacties daarop, hun verjaardagen, etc. Ik wil dat niet, ik wil dat echt niet! Ik word er helemaal raar van om dat allemaal te lezen, heb er last van, voel er emoties bij, wil reageren, vind 't soms ook zo oneerlijk wat daar gebeurt of slijmerig of aanstellerig of overdreven.
Ik heb zonder Facebook al mijn handen vol aan m'n leven, laat staan met al die extra input erbij.
Dus.
Ga ik weg daar, dat zal u niet verbazen.
Iemand gaat me helpen om volledig te verdwijnen uit die hel, godzijdank.
Ik zie wel welke 'vrienden' hier op mijn blog blijven hangen en wie niet. Iedereen is meer dan welkom zolang ik maar niet bij de gratie van toevalligheid en gemakzuchtige klikjes besta. U en wij allemaal verdienen meer dan dat hele Facebookgebeuren!
Wat een verschrikkelijk medium is dit! Echt, ik vind het gewoon weerzinwekkend wat daar gebeurt en wil er niet langer deel van uit maken. Ik word soms misselijk van wat er op staat, of boos, of verdrietig, en heel soms moet ik lachen.
Ik heb een waslijst van mensen die vrienden met me willen worden, maar die ik in het dagelijks leven zelden tot nooit spreek. Ik moet bij iedereen elke keer denken of het woord vriend wel terecht is en of ik diegene wil accepteren, of wellicht later, en dan denk ik ; ja maar, waarom zou die mijn vriend willen worden?
Als je me echt leuk vindt of nodig hebt of geinteresseerd bent in wat ik doe of denk of schrijf, dan kun je me gewoon mailen of mijn blog bezoeken of me bellen of langskomen of mijn boeken lezen, maar ik wil niet bestaan bij de gratie van toevalligheid of nieuwsgierigheid. Ik wil geen FaceBóók maar Face-to-Face-Contáct, ik wil dat mensen/vrienden/lieverds/kennissen me persoonlijk vertellen wat hun raakt, en ik wil dat ze moeite voor me doen en mij of mijn blog/website bezoeken omdat ze dat besluiten en niet omdat ik toevallig langswapper op Facebook.
Bovendien vind ik de traceerbaarheid van iedereen op FB zeer zorgwekkend. Een uurtje hoppen over Facebook en je weet wie iemands vrienden zijn, wie familie is, wat ze doen en waar, wat hun hobbies zijn, waar ze wonen, wanneer hun verjaardagen zijn, wie hun vriend/vriendin is, wanneer de relatie uit is gegaan, alle al dan niet weerzinwekkende reacties daarop, hun verjaardagen, etc. Ik wil dat niet, ik wil dat echt niet! Ik word er helemaal raar van om dat allemaal te lezen, heb er last van, voel er emoties bij, wil reageren, vind 't soms ook zo oneerlijk wat daar gebeurt of slijmerig of aanstellerig of overdreven.
Ik heb zonder Facebook al mijn handen vol aan m'n leven, laat staan met al die extra input erbij.
Dus.
Ga ik weg daar, dat zal u niet verbazen.
Iemand gaat me helpen om volledig te verdwijnen uit die hel, godzijdank.
Ik zie wel welke 'vrienden' hier op mijn blog blijven hangen en wie niet. Iedereen is meer dan welkom zolang ik maar niet bij de gratie van toevalligheid en gemakzuchtige klikjes besta. U en wij allemaal verdienen meer dan dat hele Facebookgebeuren!
donderdag 13 december 2012
zondag 9 december 2012
langlaufen op d'n prachtige heide
We zouden het niet meer gaan doen, daar waren we het vorig jaar over eens, de Danseres en ik.
En toch, toch reserveerde ik vrijdagavond 2 paar langlaufskies bij een hotel in Vierhouten voor de zaterdagmiddag.
'Maar we vonden het te stom en te zwaar, hadden we besloten,' zei de Danseres een tikkeltje obstinaat.
'Jahaa,' zei ik, 'dat vonden we ook, maar het was wel heel mooi op die hei, weet je nog?'
'Mmm,' bromde ze, en ik bromde ook en zei dat ik het tof vond dat ze mee ging.
'An me nooit niet,' verkondigde de Amazone toen ik haar vroeg of ze misschien ook zin had. 'Je denkt toch zeker niet dat ik op een paar latjes die hei over ga, he. Dat wordt niks met mij, ik zit jullie alleen maar in de weg. Als ik nou met m'n paard mee kon, ja, dan was het wat anders...'
Dus togen de Danseres en ik zaterdagmiddag naar Vierhouten alwaar we de lange latten aan de schoenen klikten en vol goede moed begonnen aan de groene paaltjes route van 6 kilometer lang.
Goed.
Dus.
De hei was prachtig, het weer was prachtig, de zon scheen prachtig, de sneeuw was prachtig, alles en iedereen was prachtig: we zagen échte langlaufers met strakke broeken om de benen, knappe kuiten en blozende gezichten, we zagen wandelaars en kindjes op sleetjes, we zagen fanatieke mountainbikers, we zagen werkelijk heel veel moois terwijl we door iedereen werden ingehaald.
Vijf kilometer en vele valpartijen later wilde ik nog maar één ding, en dat was kappen met die hap.
'Kom op mam, je kán het,' zei de Danseres terwijl ze keek hoe ik overeind getrokken werd door een echte stoere langlaufer die me en passant vertelde dat ik anders maar eens een lesje moest gaan nemen.
'Ik kan het wel, ik wíl alleen niet meer,' blerde ik.
Affijn, die laatste kilometer heb ik als een grommende en briesende trol volbracht, en och, wat was ik blij toen ik die latten weer terug kon geven aan het meisje van het hotel.
'Leuk gehad?' vroeg ze.
'Mwoah,' zei ik.
'M'n moeder vond er geen reet aan,' zei de Danseres, 'en ze kan het voor geen ene meter.'
Waarop ik meteen zei dat we de volgende keer met sneeuw wéér gaan. Want drie keer is scheepsrecht. Misschien dat er in de tussentijd een wonder gebeurt...
En toch, toch reserveerde ik vrijdagavond 2 paar langlaufskies bij een hotel in Vierhouten voor de zaterdagmiddag.
'Maar we vonden het te stom en te zwaar, hadden we besloten,' zei de Danseres een tikkeltje obstinaat.
'Jahaa,' zei ik, 'dat vonden we ook, maar het was wel heel mooi op die hei, weet je nog?'
'Mmm,' bromde ze, en ik bromde ook en zei dat ik het tof vond dat ze mee ging.
'An me nooit niet,' verkondigde de Amazone toen ik haar vroeg of ze misschien ook zin had. 'Je denkt toch zeker niet dat ik op een paar latjes die hei over ga, he. Dat wordt niks met mij, ik zit jullie alleen maar in de weg. Als ik nou met m'n paard mee kon, ja, dan was het wat anders...'
Dus togen de Danseres en ik zaterdagmiddag naar Vierhouten alwaar we de lange latten aan de schoenen klikten en vol goede moed begonnen aan de groene paaltjes route van 6 kilometer lang.
Goed.
Dus.
De hei was prachtig, het weer was prachtig, de zon scheen prachtig, de sneeuw was prachtig, alles en iedereen was prachtig: we zagen échte langlaufers met strakke broeken om de benen, knappe kuiten en blozende gezichten, we zagen wandelaars en kindjes op sleetjes, we zagen fanatieke mountainbikers, we zagen werkelijk heel veel moois terwijl we door iedereen werden ingehaald.
Vijf kilometer en vele valpartijen later wilde ik nog maar één ding, en dat was kappen met die hap.
'Kom op mam, je kán het,' zei de Danseres terwijl ze keek hoe ik overeind getrokken werd door een echte stoere langlaufer die me en passant vertelde dat ik anders maar eens een lesje moest gaan nemen.
'Ik kan het wel, ik wíl alleen niet meer,' blerde ik.
Affijn, die laatste kilometer heb ik als een grommende en briesende trol volbracht, en och, wat was ik blij toen ik die latten weer terug kon geven aan het meisje van het hotel.
'Leuk gehad?' vroeg ze.
'Mwoah,' zei ik.
'M'n moeder vond er geen reet aan,' zei de Danseres, 'en ze kan het voor geen ene meter.'
Waarop ik meteen zei dat we de volgende keer met sneeuw wéér gaan. Want drie keer is scheepsrecht. Misschien dat er in de tussentijd een wonder gebeurt...
vrijdag 7 december 2012
binnen/buiten
De sneeuw
verbergt de scherpe randjes
zwakt extreme kleuren af
brengt alles simpel terug naar wit en grijs
en alles wat daartussen zit
De witte wereld
kraakt onder mijn voeten
en klinkt zoals
mijn hoofd vol watten
met dit verschil dat het
in mijn hoofd
een stuk minder koud is dan buiten
en ik er geen sneeuwballen verwacht.
Hoogstens verwacht ik kleine plofjes
die zachtjes tegen een gedachte tikken
met een geluid zoals een sneeuwbal
uit elkaar ploft op de grond.
Dat is te doen.
Wat ik u brom,
dat is te doen.
verbergt de scherpe randjes
zwakt extreme kleuren af
brengt alles simpel terug naar wit en grijs
en alles wat daartussen zit
De witte wereld
kraakt onder mijn voeten
en klinkt zoals
mijn hoofd vol watten
met dit verschil dat het
in mijn hoofd
een stuk minder koud is dan buiten
en ik er geen sneeuwballen verwacht.
Hoogstens verwacht ik kleine plofjes
die zachtjes tegen een gedachte tikken
met een geluid zoals een sneeuwbal
uit elkaar ploft op de grond.
Dat is te doen.
Wat ik u brom,
dat is te doen.
donderdag 6 december 2012
nog geen eens niet eens
In plaats van Sinterklaas te vieren gisteravond keken we alles is liefde, hadden we de haard aan en dronken de Kale en ik Irish coffee, en de Amazone en de Puber warme chocolademelk met slagroom.
De film was afgelopen, de kinders waren naar boven en ik zat met de Kale nog wat na te snoezelen toen opeens het licht buiten veranderde. Van gewoon donker werd het een soort van gelig, en ik zag een rokerig wit waas voor de ramen wolken.
'Huh?' zei ik.
'Wat,' zei de Kale.
''Is er brand of zo buiten?' Ik stond op om polshoogte te nemen en zag tot mijn verbazing dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook.
'Joepie,' riep ik, en toen wilde ik eigenlijk naar buiten om daar als een idioot rond te struinen, met de armen wijd en een beetje joelend en zo, maar de wind die de vlokken als een dolle vooruit joeg deed me toch maar binnen blijven en mijn bedje opzoeken.
De luxaflex mocht niet dicht, natuurlijk mocht die niet dicht, want ik wilde de hele nacht kijken naar die vallende sneeuw en de boel in de gaten houden en genieten en vol verwachting mijn hart laten kloppen en liefst meteen alvast langlaufskies reserveren in Vierhouten om een loipe te doen in het weekend en en en en...
Nog geen 5 minuten later sliep ik, en de hele nacht ging geruisloos aan mij voorbij. Ik werd wakker toen de wereld wit was, dronk een kopje thee, at een beschuitje, modderde me naar yoga, zette mijn schoenen op de mat om uit te druipen, rekte en strekte en zuchtte en luisterde naar de juf die weer allemaal wijze dingen zei. Daarna dronk ik koffie en 's middags wandelde ik met Puber langs de waterkant en kreeg ik sneeuwballen in mijn nek en op mijn kont. Ik had natte sokken toen ik thuiskwam en nu staan mijn uggs te drogen onder de verwarming en heb ik een halve reep pure chocola met hazelnoten op en heb ik nog geen eens niet eens skies gereserveerd in Vierhouten.
De film was afgelopen, de kinders waren naar boven en ik zat met de Kale nog wat na te snoezelen toen opeens het licht buiten veranderde. Van gewoon donker werd het een soort van gelig, en ik zag een rokerig wit waas voor de ramen wolken.
'Huh?' zei ik.
'Wat,' zei de Kale.
''Is er brand of zo buiten?' Ik stond op om polshoogte te nemen en zag tot mijn verbazing dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook.
'Joepie,' riep ik, en toen wilde ik eigenlijk naar buiten om daar als een idioot rond te struinen, met de armen wijd en een beetje joelend en zo, maar de wind die de vlokken als een dolle vooruit joeg deed me toch maar binnen blijven en mijn bedje opzoeken.
De luxaflex mocht niet dicht, natuurlijk mocht die niet dicht, want ik wilde de hele nacht kijken naar die vallende sneeuw en de boel in de gaten houden en genieten en vol verwachting mijn hart laten kloppen en liefst meteen alvast langlaufskies reserveren in Vierhouten om een loipe te doen in het weekend en en en en...
Nog geen 5 minuten later sliep ik, en de hele nacht ging geruisloos aan mij voorbij. Ik werd wakker toen de wereld wit was, dronk een kopje thee, at een beschuitje, modderde me naar yoga, zette mijn schoenen op de mat om uit te druipen, rekte en strekte en zuchtte en luisterde naar de juf die weer allemaal wijze dingen zei. Daarna dronk ik koffie en 's middags wandelde ik met Puber langs de waterkant en kreeg ik sneeuwballen in mijn nek en op mijn kont. Ik had natte sokken toen ik thuiskwam en nu staan mijn uggs te drogen onder de verwarming en heb ik een halve reep pure chocola met hazelnoten op en heb ik nog geen eens niet eens skies gereserveerd in Vierhouten.
Abonneren op:
Posts (Atom)