VRIJMARKT IN HARDERWIJK

Mocht u morgen over de Vischmarkt in Harderwijk struinen, dan zit ik tegenover Da Gabrielle om voor te lezen uit Toon Tellegen. Inclusief snoepje.
Wellicht tot ziens...

OEPS

Wat een knoeperd van een fout staat er in het stukje van gisteren, zeg. Ik schreef steifheid met ee-ie, terwijl het natuurlijk stijfheid met een langerd is.
Wilde het daarnet verbeteren, stiekem, om daarna net te doen of het er nooit heeft gestaan, maar dacht, ach wat, ze mogen best zien dat ik ook heus wel fouten maak.
Maar stom is het wel!

TEGENGESTELD

Als ik aan onze koninging denk, denk ik als eerste aan haar stijve haren en aan hoe mal ze praat. Dan denk ik aan mantelpakken en stijfgestreken jurken, daarna aan bijzondere hoedjes en bosjes bloemen voor in de hand.
Om Beetje weer een beetje normaal zien te krijgen in mijn hoofd, probeer ik me dan voor te stellen hoe ze is als ze net wakker is. Haar haar bedenk ik rommelig, ik bedenk flanellen pyjama's en uitgezakte schommelborsten, ik bedenk haar tandenpoetsend voor de spiegel, zittend op de wc, een ei bakkend in haar keuken, maar zodra ik haar aan dat ei zet, denk ik dat ze waarschijnlijk wel iemand zal hebben die dat voor haar doet en valt het hele huiselijke plaatje als duigen in elkaar. Ik doe een laatste poging om haar dollend met de kleinkinderen over de grond te zien rollen, maar ook dat is mijn hoofd gewoonweg niet in te schuiven. Voor mij is en blijft ze een toonbeeld van netheid, keurigheid en steifheid.
Wat dan wel weer grappig is, is dat heel Nederland vanwege haar verjaardag de zolder leegruimt en de grootst mogelijke puinzooi op planken de straat op dondert. Men dost zich debiel uit, drinkt bier, slaapt op straat, heeft luidruchtig lol en verbrast de winst onmiddellijk bij de Chinees of een nabij gelegen kroeg. Dat heeft ze dan allemaal wél weer voor elkaar, onze Bée, ondanks haar stijve haar.

LIEFDE OP BROOD

In Sloten, een man en een vrouw aan een tafeltje, middelbare leeftijd, allebei een klepbril op. Zonneglazen omhoog geklapt, als particuliere zonneschermpjes.
Ze aten een broodje, hij paling, zij zalm.
Ze zeiden niet veel, aten aandachtig, namen kleine slokjes koffie.
Toen boog de man met mes en vork over de tafel en sneed een stukje van haar brood.
Ik dacht dat hij een hapje wilde van haar, maar hij stak niets in zijn mond en sneed het hele broodje in hapklare stukken.
'Dankjewel,' zei de vrouw.
De man knikte en keek hoe ze haar broodje verder at.
Dat is liefde, dacht ik, als bij toverslag ontroerd.

TWEE KAPITEINS OP 1 SCHIP

Sinds vorig jaar hebben wij een valk.
Niet zo'n vogel, maar een zeilbootje.
Enig.
Alleen, ik kan er geen hout van.
Meezeilen kan ik wel, me gedragen als een zeevrouw ook (stoer kijken, pas na vijven aan de borrel gaan, beetje de fok bedienen) maar meer dan dat was het niet.
Als ik het roer even over moest nemen was ik al in paniek. Naast dat ik hem bijzonder bewonderde om zijn zeilkunsten, had ik natuurlijk best wel eens ideetjes over het een en ander en liet ik niet na die op irritante wijze te ventileren. (vond hij)
'Je snapt er geen hout van,' zei hij regelmatig op minzame toon.
'Leer het me dan,' riep ik vervolgens theatraal.
'Nee,' zei hij.
'Waarom niet?' vroeg ik.
'Omdat ik mijn relatie met jou dolgraag goed wil houden, schatje.' Waarop ik natuurlijk begon te foeteren en te schelden en te zeuren dat het zo'n vaart niet zou lopen.
Dus boekte vriendlief bij wijze van kadootje een paar dagen zeilles voor me. Ver weg van hem, in 't Frieske land.
'Veel plezier,' zei hij toen ik afgelopen vrijdagochtend vertrok.
'Mmmm,' bromde ik, 'dat zullen we nog wel zien.'


En nu, na 2 dagen fantastisch zeilweer en een magnifieke instructrice, kan ik zeilen. Ik durf het roer over te nemen, ik kan plannen maken, overstagjes doen, aanmeren (met bibbers in de benen, dat wel) en ik ben niet meer in paniek als er zo'n suffe achterlijke duffe motorboot aankomt. Kortom, ik ben een kapitein in hart en nieren.

Dus zaten vriendlief en ik vanmiddag even op onze valk.
De zeilen moesten aan de mast, schoten d'r aan, dat soort werk.
En natuurlijk wist ik alles beter, maar nu terecht!
Ik wíst gewoon waar ik het over had, vond dat ie stomme knoopjes legde en dat ie sommige dingen onhandig aanpakte en verweet hem dat ie nooit plannen maakte en dat dat helemaal fout en onduidelijk was en zo.
'Het heeft allemaal geen reet geholpen,' hoorde ik hem na een tijdje zuchten.

MARTIN BRIL IS DOOD

Martin Bril is dood. En als je dood bent, kun je niet meer schrijven. Dat kan niemand. Zelfs Jezus niet, ook al zou hij het willen. Martin Bril kan het dus ook niet. En dat betreur ik, want ik was gek op Martin Bril z'n stukjes. Zoals hij het leven beschreef, zo ogenschijnlijk oppervlakkig, zo heerlijk observerend, zo fragiel, zo verrassend vertederend soms, zo ver weg en toch dichtbij, zo mooi.
Nooit meer nieuwe stukjes van hem, nooit meer de zaterdagse volkskrantbijlage openrukken om met onbedwingbare gretigheid Bril te lezen.
Ik ben een beetje triest vandaag. Het klopt wat mij betreft dat de zon maar niet door de wolken heen wil komen.
Want de wereld heeft een schrijver verloren. Eentje die ik zo graag las.

BELANGIJKE TELEFOONTJES

Ja, en toen reed ik naar de tennisbaan en toen zag ik opeens langs de weg een heleboel struiken branden en toen belde ik 112 en toen moest ik zeggen wie ik wilde hebben, politie, brandweer of ambulance, en toen zei ik brandweer en Gelderland, want ze vroegen of het Harderwijk Gelderland was en toen dacht ik, is er nóg een Harderwijk dan, maar dat vroeg ik niet, ik dacht dat zoek ik thuis wel op, dus ik zei gewoon ja, Harderwijk Gelderland, en toen moest ik de straat zeggen en dat zei ik ook, want dat wist ik toevallig en toen werd er gezegd dat ze er heen gingen of dat ze al onderweg waren, dat weet ik niet meer. En toen ging mijn voet trillen en mijn handen ook en was ik zomaar zenuwachtig. En dat vond ik best wel een beetje belachelijk, maar volgens mij is het een hele natuurlijke reactie en hebben wel meer mensen daar last van als ze zulke belangrijke telefoontjes plegen. Zo'n telefoontje pleeg je namelijk, die doe je niet, die pleeg je. Net als een moord, je dóet geen moord, je pléégt er één. En als je dat toevallig ziet, moet je, als je 112 belt, naar de de politie vragen, of naar een ambulance, of naar alletwee. En dan ga je vast ook trillen daarna. Dat kan niet anders.

ZIELIG

Stieg is bijna uit, maar aan hem ligt het niet zozeer dat ik hier niet schrijf. Het ligt aan een meer dan volle agenda, aan kinderen die een hoop aandacht vragen en allerhande klusjes die persé door mij gedaan moeten worden. Ik vind het akelig, dat drukke, opgeslokte gevoel en word er langzamerhand behoorlijk sikkeneurig van. Alles wat ik aan woorden te schrijven heb, en dat zijn er nogal wat, moet tussen de bedrijven door en zelfs dan nog is het haasten.
Vandaag had ik eindelijk weer eens tijd ware het niet dat jongste zoon besloot zich ziek, zwak, misselijk en duizelig te voelen.
Natuurlijk is hij zieliger dan ik, maar dat neemt niet weg dat ik vanochtend echt eventjes met mijn vuisten tegen een deur aan moest rammen en vijf minuutjes moest huilen. Daarna speelde ik weer de lieve mama, glimlachte ik sereen en bad ik meneer God of hij mijn zieke zoontje alsjeblieft, alsjeblieft weer heel snel beter wilde maken.
En dat deed ie, echt waar, dat deed ie onmiddellijk. Zo aardig! Want Ziek Zoontje was vanochtend met al zijn duizelig- en misselijkheid prima in staat om over een heel hoog hek te klimmen en een lekkere vette pannenkoek weg te werken. Morgen weer schrijven, jongens. Heerlijk!

STIEG LARSSON

Ik ben al 2 weken in de ban Stieg Larssons milleniumtrilogie. Elk vrij moment pak ik die dikke pil weer op en begeef ik me in de gecompliceerde wereld van Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist.
Ik ben inmiddels in het derde deel van een in totaal 1800 pagina's tellend epos. Het verbazingwekkende is dat ik normaal gesproken helemaal niet zo van de thrillers ben, maar dit is iets anders. Stieg Larsson heeft me volledig in zijn macht doordat ie een geweldig verhaal heeft bedacht en het ook nog eens op een verrekt goede manier weet te vertellen. Zijn opbouw is werkelijk fantastisch, hij weet de spanning op zo'n manier op te bouwen dat ik elke keer weer verder wil lezen.
Toen ik deze trilogie kocht (50 euro voor maar liefst 1800 pagina's, dat is maar 2,7 cent per pagina) werd me verteld dat ik niet moest vergeten te eten en te drinken. Ik vond dat een vermakelijke opmerking, maar weet nu dat het een serieuze waarschuwing was.
Het boek is overigens van een geheel andere orde dan bijvoorbeeld de eenzaamheid van de priemgetallen, maar daarom niet minder de moeite waard.
Sneu is trouwens dat deze schrijver de roem van zijn boek niet meer in levende lijve meemaakt. Hij is op 50-jarige leeftijd gestorven aan een hartaanval en was bezig deze trilogie gepubliceerd te krijgen. Net als bij Vincent van Gogh, daar kwam ook alle eer postuum. Zonde!

PS: begin er niet aan als je het te druk hebt met bijvoorbeeld je huis verbouwen of je tuin in te richten of een opbergschuur te maken.

Foto: ANP

HARDERWIJK - In het Dolfinatium in Harderwijk is de derde levende gestrande bruinvis van dit kalenderjaar opgevangen. Bruinvis Jerry werd gistermiddag gevonden op het strand van Hoek van Holland.
Het is een jong dier van 88 centimeter. Hij is sterk vermagerd. Na een rustige tocht van Hoek van Holland naar Harderwijk wordt hij verzorgd in het opvangcentrum van SOS Dolfijn. Volgens Eligius Everaarts van de Stichting SOS Dolfijn heeft Jerry een aantal dagen niet gegeten. Ondanks dat de bruinvis zelfstandig zwemt wordt hij de komende dagen continue begeleid. Hij krijgt via een sonde vocht toegediend. Medewerkers van SOS Dolfijn noemen de situatie van Jerry onzeker maar hebben goede hoop dat zijn gezondheid zal verbeteren. Veel hangt af van de eerste 24 uur.
(STENTOR)

Ik ben bij Jerry geweest omdat ik voor Zootje ongeregeld deel 3 iets over een bruinvis wil doen. Om het zo echt mogelijk te kunnen beschrijven, ben ik al een paar keer naar het dolfi geweest om informatie te verzamelen en daarom ben ik gisteren ook gebeld toen Jerry aankwam. Geweldig om erbij te zijn, en geweldig ook om te zien hoeveel mensen er bereid zijn om meteen vanaf zijn komst al te werken aan zijn terugkeer in zee. Petje af voor medewerkers en vrijwilligers van SOS-dolfijn!

Jerry is een stoere bruinvis en ik ben ontzettend benieuwd hoe hij de nacht heeft doorgebracht. Ik ga straks even bellen...

EEN SLIMME MEID BESPREEKT HAAR EIGEN TIJD

Met dochterlief was ik naar de orthodontist. Bij het maken van de afspraak stond ik naast haar aan de balie. De mevrouw van de receptie vroeg haar of ze in de meivakantie kon.
'Nee,' zei dochter
'Maar we zijn gewoon thuis,' zei ik naief.
'Nee,' zei dochter beslist.
Waarop de assistente me vragend aankeek en ik haar volgens mij een beetje schaapachtog aankeek.
Dochter trok resoluut de agenda tevoorschijn en noteerde vervolgens een afspraak voor dinsdag over een week of vier, het laatste schooluur.
De trut.

TUINIEREN

Heb de tuinwoede.
Moet alsmaar snoeien
en
plukken
en
trekken
en
doen.
Man blij natuurlijk,
want ik trek niet zo vaak.

AVONDSCHEMEREN

Ik houd ervan om 's avonds tegen schemeringstijd langs het water te fietsen.
Het is moeilijk te kiezen of ik naar het water kijk of naar de huizen. Meestal wissel ik het wat af: een huisje, het water, een huisje, het water. Ik kijk naar de lichtjes, de mensen, de krant, de tv en verzin er meteen verhalen bij. Ik kijk naar de strandjes, de skaters, de stelletjes, en ik hoor de roep van een vogel, maar weet niet welke vogel dat geluid eigenlijk maakt.
En dan krijg ik opeens heimwee. Naar de zee, het wad, de geluiden die daar te horen zijn, de vogels, de dijk, het weidse, de zeelucht.
En ik krijg heimwee naar mijn eigen huis.
Waar ik de lampjes en het leven ken...

MOOI

Het geluid
van een eend
die in de avondschemering
te water gaat...
dat vind ik mooi!

EN DAT OP DE VROEGE OCHTEND...

Moest ik vanmorgen op de nuchtere maag een briefje schrijven dat dochterlief een afspaak heeft bij de orthodontist en dientengevolge een uurtje zal missen op school, kwam ze een paar minten later, net toen ik onder de douche stond, dat de desbetreffende brief in de fik was gevlogen en dat er onmiddellijk een nieuwe moest komen en dat ze bijna geen tijd meer had omdat ze anders te laat zou komen. Vroeg ik vriendlief de honneurs even waar te nemen en of hij de brief over wilde schrijven.
'Wat moet ik schrijven dan?' riep hij lichtelijk geirriteerd, want ook hij had haast.
'Gewoon, wat er staat moet je overschrijven,' riep ik, en ook ik klonk niet echt vriendelijk, want ik kan er niet zo goed tegen dat ik meteen al zoveel dingen moet op de vroege ochtend.
'Maar er staat niks meer! Alleen goedemorgen en B1 nog wat. Hier, kijk zelf.'
Moest ik dus alsnog heel rap onder de douche vandaan komen en in mijn natte nakie die brief schrijven.
Gezellig!