SCENARIO SCHRIJVEN

Ik heb het zó druk met allerlei werk dat ik niet eens aan het schrijven van een blogje toe kom. Gekkenhuus! De kop loopt om, ik ren, vlieg, regel, kook, lees, coach, geef les, lach, zucht en kreun, ja, dat ook. Want zó hard werken vind ik niet echt leuk meer.
Maarrrr, volgende week wordt het anders, want dan ga ik heerlijk een cursus volgen in Den Haag. Scenario schrijven bij Hugo Heinen, bekend van o.a De Tweeling en Pleidooi. Ik heb ongelooflijk veel zin om gewoon eens een weekje te consumeren in plaats van te doceren.
Kan ik meteen eens zien of het een leuk vak is, dat scenario schrijven. Mocht dat niet het geval zijn, nou, dan weet ik dat maar weer, en mocht ik het wél leuk vinden, dan ga ik ook nog een paar films schrijven. Of zo.
Plannen zat!

verwondering van de week

Mijn cursisten krijgen altijd thuisopdrachten mee naar huis en 1 terugkerende daarvan is dat ze de verwondering van de week moeten schrijven. Het is hierbij de bedoeling dat ze hun verwondering zodanig op papier zetten, dat de lezer dezelfde verwondering ervaart als de schrijver ervan. Dat valt nog niet mee en bovendien zorgt deze opdracht voor een hoop discussie. Zo vraagt menigeen zich af wat verwondering eigenlijk is, of het misschien hetzelfde is als verbazing en last but not least, of het niet meer iets is voor een dagboek. De één gaat er soepel mee om en schrijft de ene na de andere verwondering schijnbaar moeiteloos van zich af, de ander stort zich in vragen of stribbelt zelfs tegen. Dat is nieuw voor mij, dat tegenstribbelen, en dat is dan weer míjn verwondering.
Ik om mijn beurt denk dagelijks aan die opdracht. Ik kijk altijd en overal om me heen en probeer me bewust te worden van wat verwondering is en hoe ik dat het best onder woorden zou kunnen brengen. Schrijven is niet alleen een kwestie van pen en papier pakken, of je laptop zo je wilt, maar ook van om je heen kijken. Ik denk namelijk dat juist in de kleine levensdingen het grootse verpakt zit. Als je dan ook nog de juiste woorden weet te vinden om dit met anderen te kunnen delen, dan ja, dan groei je. Als schrijver, als mens, als vriend, vriendin of als cursist. En groei, dat gun ik iedereen.

LAKEI

Het is een drukke week geweest, waarin ik me weer eens ongegeneerd heerlijk heb uitgeleefd met het spelen van een personage, namelijk de lakei uit Koning Daan van de Dennenlaan. Ik moest schoolbezoeken doen en had bedacht dat het wel leuk zou zijn om te doen alsof ik de lakei was van mezelf. Ik had verzonnen dat ik, Margriet dus, te laat zou zijn, en dat de lakei zolang de honneurs voor mij zou waarnemen. Wat ik echter níet had verzonnen, was dat die lakei eigenlijk een rotmannetje was dat allerlei dingen over mij zou verklappen. Voor ik wist wat ik deed, verklapte de lakei dat ik hoogtevrees had, dat ik me lens vrat aan kauwgom, en dat ik helemáál niet te laat was door een file, maar gewoon met mijn dikke kont kroketten zat te eten op het terras. En om het nog erger te maken, dook de lakei mijn tas in en haalde daar mijn dagboek uit tevoorschijn, en zelfs mijn nieuwste manuscript, inclusief illustraties. En last but not least zei hij dat ik eigenlijk niet kon tekenen. Om dat te bewijzen tekende hij zó een personage uit Zootje ongeregeld na.
Nou, nou, nou, je had de kinderen moeten horen, zeg!
Ze namen het allemaal voor me op. Zomaar, zonder dat ze me kenden.
En toen de lakei eenmaal gevlucht was, zogenaamd om te plassen, en ik gehaast binnenkwam, als mezelf, vertelden de kinderen me alles wat die lakei uitgevreten had.
Het was een volkomen schizofrene bezigheid alles bij elkaar, en ook sommige kinderen zagen het niet helemaal helder meer. Eén meisje kwam na afloop naar me toe en vroeg me of ik écht hoogtevrees had, want dat had die lakei over mij gezegd, en het allerschattigste meisje van de dag merkte op dat ik zoveel leek op die lakei.
'Natuurlijk,' zei ik zonder dat ik wist wat ik verder nog ging zeggen, 'maar dat is toch logisch. Ik heb hem zelf verzonnen. Hij komt uit mijn hoofd, dus het kán niet anders dan dat we op elkaar lijken. Ik lijk op hém, en hij op mij. En trouwens, hij mag wel oppassen. Als ie zo doorgaat met mij zwart te maken, verzin ik 'm niet meer. Dan bestaat hij niet meer. Dan worden alle bladzijden waarop hij staat, weer wit. En leeg. Lekker puh.' Waarop het meisje me met grote ogen aankeek en een hele tijd niets meer zei. Acht was ze, nog net op de rand van fantasie en werkelijkheid. Net als ik, eigenlijk. Alleen word ik verondersteld te weten hoe het zit...

Dat wordt janken!

Net de trailer gezien van Komt een vrouw bij de dokter.
Ik weet nú al dat dat janken wordt!

Kilk hier om de trailer te bekijken.

Eind november in de bios.

DROMEN

En toen mocht ik zomaar mee naar het kinderboekenbal in Amsterdam. Niet omdat ik toevallig ook kinderboeken schrijf, maar omdat een buurvrouw van me een kaartje over had en mij graag een plezier wilde doen.
Ik keek naar alles wat er gebeurde en had maar één wens: ooit ook eens genomineerd staan met een boekje dat ik geschreven heb. Of nee, ooit ook eens die gouden griffel winnen. Niet de zilveren, nee, meteen de gouden als het kan.

Morgen is er weer een dag en er moet een boekje af.
Het wordt geen gouden griffelboek, dat weet ik heus wel.
Ik moet niet meteen alles willen, maar af en toe eens dromen mag toch zeker wel?

En dan heb ik dit bericht geplaatst en dan denk ik meteen: goddorie stomme muts, doe niet zo ontzettend debiel en stel je niet zo aan. Blijf met beide benen op de grond en wees blij met wat je doet. Come on! Waarom altijd je doelen zo hoog, je wensen zo groot. Is het dan niet genoeg wat er op die boekenplank staat? Moet je zo nodig weer meer en reik je weer naar het hoogst haalbare? Wanneer stopt het nou eens, dat altijd maar méér willen, beter worden, de beste willen zijn. Ik word er gek van, echt waar, ik moet eens leren gewoon lekker bezig te zijn zonder meteen de hemel op aarde te willen.
Ja.
Zo denk ik dan.
Da's de invloed van Calvijn, de zak.
En dan neem ik nog een slokje rosé en steek ik een laatste sigaretje op.
Je moet ook stoppen met dat gerook, sufferd, zegt een stemmetje me dan weer. Eerst maar eens stoppen met roken en zorgen dat je je tanden netjes poetst, want dat is ook niet in orde. Bérgen tandplak liet de mondhygiëniste je vandaag zien. Je ragt te hard, zei ze, en je bereikt er niets mee. Totaal ineffectieve bezigheid, dat gerag van jou.

Hee!

Misschien is dat mijn sores wel, dat ik te hard rag en daardoor ineffectief bezig ben...

Ik ga er over nadenken!
U hoort weer van me.