vreemde vogel

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, en zoals je ziet zijn er heule vreemde vogeltjes op aarde...

ellendig zeg

Ben helemaal uit balans door de aanschaf van een cabrio.
Een opel astra voor de kenners. Ik dacht dat ik sterk en stoer genoeg was om deze aanschaf aan te kunnen, maar o, o, o, wat ken ik mezelf op dit punt toch slecht.
Ik loop al de hele dag mijn tranen te verbijten, heb knallende koppijn en wil dat ding liefst vandaag nog de deur uit hebben. Het voelt als een enge ziekte, dat klote, klote, klote apparaat van een auto.
Ben opeens onderdeel geworden van beeldvorming: vrouwen kijken me misprijzend of jaloers na, jeugd fluit, schilders donderen zowat van hun ladders doordat ze auto plus inhoud beter willen bekijken, etc.
Ik heb er ballen van in mijn buik, moet bijna kotsen, moet alsmaar denken aan al dat geld dat dat kost, aan vrienden die het zó goed zouden kunnen gebruiken, aan ons huis dat geschilderd moet worden en dat dat van dit bedrag mooi had gekund, en aan nog veel meer dingen die ik hier echt niet allemaal op ga schrijven.
O men, wat voel ik me naar.
Iemand misschien een cabrio?

lurken of lezen

Ik heb het al vaker gezegd: blogland is een land apart. Voorbeeld: in blogland noemen ze anonieme lezers 'lurkers', terwijl in het dagelijks leven lurkers gewoon 'lezers' worden genoemd.
Lieve bloggers in blogland, ik zou tegen jullie allemaal willen zeggen dat het niet meer dan normaal is dat je niet weet wie je werk leest. Het is het lot van schrijvers dat ze niet weten bij wie ze op het nachtkastje liggen, of op schoot, of in de auto, of op het strand.
Als je een tijdschrift koopt, of een boek misschien, ben je toch ook geen lurker? Dan ben je gewoon iemand die leest, niet meer, niet minder.
Het woord 'lurken' uit de pen van bloggers geeft me bijna het gevoel dat ik iets stiekems doe. Maar lezen is toch niet stiekem, beste bloggers?
O ja, in de dikke van Dale (1982, negende uitgave) wordt lurken als volgt omschreven: 1.(hoorbaar) zuigen en 2. een pruttelend geluid geven.

Dus beste, al dan niet anonieme lezers, lees gerust verder hier en maak je maar geen zorgen. Voor mij ben je geen lurker, je bent gewoon wat je bent. Een lezer. Welkom!

baby

Ik liep vandaag achter de wandelwagen met de liefste baby van Harderwijk. Als je met zo'n wagen in de stad loopt, die ook nog eens oranje is, trek je best bekijks. Bij weer een paar van die blikken dacht ik opeens: o nee, ze denken vast dat ik een oude moeder ben. Terwijl ik mezelf helemaal niet oud vóel. 't Was best een raar gevoeletje, hoor, een beetje prikkellig en raar.
Maar goed, 't is evengoed weer genieten om met zo'n kindeke de stad door te sjouwen. En die flesjes geven, da's ook zo'n fijne bezigheid. Dat zachte lijfje tegen je aan, dat gesmakkel en gesmikkel, de lachjes die je krijgt daarna.
't Is dat het niet meer kan, maar anders zou ik zeggen: doe mij ook maar zo eentje, en vlug een beetje!

never ending story

Meestal ben ik 's morgens op nog voordat de kudde wakker is. Heerlijke momenten zijn dat, die me niet lang genoeg kunnen duren. Ik doe zo stil mogelijk om maar niemand wakker te maken, zet een kopje thee, schrijf wat, lees een krant, loop op mijn blote voeten door de tuin, kijk naar de lucht, geef de bloemen water, rommel maar wat in 't rond.
Maar dan.
Dan hoor ik gestommel boven en bekruipt me meestal een gevoel van teleurstelling. Gestommel betekent namelijk dat het gedaan is met de rust, dat er weer aan verwachtingen en wensen moet worden voldaan, dat er broodjes gebakken moeten worden, dat mijn eigen sfeer er opeens niet meer is, dat ik dít moet, of dat, dat we moeten zien dat we alle plannen van iedereen op een fijne manier kunnen combineren zonder al te veel gezeik, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het is de never-ending-story van mijn leven: ik wil niet altijd mét, maar zeker ook niet zonder ze.

gouden avond

Na het eten ging ik met Dochter de stal doen. Want: paardje, poepen, mest en dat moet schoon. Elke dag maar weer. We waren snel klaar. Mooi, dacht ik, dan gaan we weer naar huis. Dochter dacht daar anders over. 'We kunnen nog wel even naar de zandverstuiving,' zei ze.
'Want?' vroeg ik.
'Daar rijden een paar vriendinnen van me en er is een fotograaf mee, en ik vind het wel leuk om even te kijken.'
'Maar ik heb slippers aan,' zei ik.
'Ik klompen. Of dát lekker is. Nou, gaan we?'
Dus togen we naar de zandverstuiving. We moesten een trap op, een rotding, zo hoog, via het bos naar het mulle zand. Wij kijken, maar geen paard en vriendinnen te zien.
Dochter belde met vriendinnen, bleken we de verkeerde verstuiving te hebben.
Zuchten, terug naar de auto, verder gereden, geparkeerd. Wéér lopen, een stuk verder dit keer. Mooi hoor, maar o, die rotslippers. En het is zomer (bijna) dus schieten de kloven er weer bij me in. Hele geulen heb ik in mijn voeten, en pijn dat ze doen.
Maakt niet uit verder, want de uiteindelijke beloning was werkelijk adembenemend: paardjes die keihard galoppeerden, het geluid dat dat maakte, opstuifend zand rondom hun hoeven, de zon die met haar laatste stralen de vlakte verlichtte, de gelukzalige gezichten van de meiden die erop zaten. Ik had het voor geen goud willen missen!

en zeg dán nog maar eens nee

We zitten aan tafel en Dochter van 13, bijna 14, vertelt dat een vriendin van haar deze zomer naar Londen gaat en dan wel een t-shirt voor haar mee wil nemen met daarop I love Londen, mits ze zelf geld meegeeft.
'Mam, wil jij dat dan betalen?'
'Tuurlijk niet,' zeg ik, 'doe maar gewoon van je eigen geld.'
'Maar mam, ik vind het zo lief als ik het van jóu krijg.'

waterskien

Afgelopen zondag was er een landelijke open dag van de watersportvereniging en mocht je voor slechts 5 euro even proberen op de waterlatten te staan/glijden/skiën.
't Was de eerste keer in mijn leven dat ik op waterski's stond.
Vond het geweldig!

mislukt

Zo.
Nou.
Zou ik op Oerol zitten dus, vandaag.
En morgen en overmorgen.
Is helegaar nul komma nul van terecht gekomen, want Man heeft per ongeluk 't verkeerde weekje vrij genomen.
Zit ik hier dus gewoon thuis, en mis ik alles van Oerol.
Best sneu.
Heb geprobeerd me vandaag te verdrinken, op te hangen en mijn hoofdje kapot proberen te slaan tegen de muur.
Allemaal mislukt.
Vandaar dit blogje.
Zucht.

schaamte

Er zijn anderhalf miljoen mensen in Nederland die op Geert Wilders hebben gestemd.
Dat zijn anderhalf miljoen mensen waar ik me diep, maar dan ook diep voor schaam.
Anderhalf miljoen mensen die niet verder kunnen denken dan een stukje textiel, anderhalf miljoen mensen die hun stem hebben gegeven aan een blondgeverfde Pipo.
Bah!

loodjes

Het zijn de laatste loodjes voor de zomervakantie, en zoals het laatste loodjes betaamt, zijn ze zwaar. Voor iedereen. Voor de Dochters omdat ze knokken voor goede cijfers omdat ze opeens tóch over willen gaan, voor het Zoontje omdat ie én een boekbespreking én een spreekbeurt moet maken deze week, voor de Man omdat ie een hele zere dikke knie heeft waarover de dokter hem morgen wil spreken (gatver, wat eng), voor Grote Zoon die weer eens is verhuisd en en passant gestopt is met de studie omdat ie heeft bedacht dat ie het toch anders wil gaan doen allemaal, en tenslotte ook voor mij omdat ik vind dat iedereen in al zijn of haar ellende gesteund, gestimuleerd of verzorgd moet worden.
Hoe ik in vredesnaam tussendoor nog al die boekjes wil gaan schrijven is me een compleet raadsel. Ik besef dat ik meer wil dan mogelijk is, en dat maakt dat ik af en toe zou willen gillen.
Geeft niks.
Ik denk dat het wel herkenbaar is voor veel gezinnen.
Of eh, ben ik de enige...

Droom

Vannacht droomde ik dat ik een aanbidder had. Van Man mocht ik er wel mee uit, dus togen Aanbidder en ik naar het strand alwaar we een heerlijke middag beleefden. Daarna ging ik naar een vriendin en Aanbidder moest maar even buiten blijven staan van mij. Hij kocht kadootjes voor me (drie mooie grote doeken of zoiets, weet ik niet precies meer), bracht me thuis en vroeg wanneer hij me weer zou zien. Daar zou ik het met Man even over hebben.
De volgende dag ging de bel. Het was de postman met een prachtige brief van Aanbidder. In de envelop zat ook het eerst geschreven werkje van Aanbidders zoon. En een paar tekeningen, chocolaatjes en drop. En een ingevulde vragenlijst waarop ook de vrouw van Aanbidder een duit in het zakje had gedaan. Er was namelijk een vraag die als volgt luidde: wat neemt u uw man het meeste kwalijk, waarop haar antwoord was: de weeën van onze zoon.
Daarna werden er 2 fietsen bezorgd, één voor mij en één voor Man. Ik kreeg het opeens Spaans benauwd van Aanbidder en vroeg aan Man wat ik er mee aan moest.
'Dumpen die gozer,' zei Man, 'maar die fietsen houden we.'

scheldkabouter

Voor Kale Man die onlangs 50 werd, heb ik uit klierderigheid een kabouter gekocht bij de action, u weet wel, de felverlichtste, ongezelligste winkel die er is, op de Wieb na natuurlijk. Het is zo'n kaboutertje dat fluit naar iedereen die voor zijn lichtsensor loopt. 'Fiet-fieuw' hoor je dan. Zoon zei na drie dagen achternagefietfieuwd te zijn geweest dat het een K**bouter is.
En toch is dat malle K**boutertje binnen no time onderdeel geworden van de familie. Het is een sport geworden om dat kleine menneke ergens neer te zetten waar je het niet verwacht. De dader van de verplaatsing ligt dan ergens dubbelgevouwen verstopt van de lach en er schijnen al snode plannen rond te gaan om er een camera bij te zetten en alle reacties te filmen.
Van een simpel kaboutertje van nog geen 2 euro is het een wezen in beweging geworden, waar we met z'n allen ons rothumeur op botvieren. Zalig. Dat ding weet van niks en wij kunnen op hem schelden zoveel we willen.
Een aanrader mensen, echt een aanrader!