punt gezet

Deadline gehaald.
Blij!
Het is altijd het mooiste moment van het nieuwe boek.
Niet dat het klaar is nu, o nee.
Nu moet het eigenlijk nog rusten, weken sudderen in de tijd.
Maar.
Die tijd heb ik niet meer.
Eén september is één september.
Dus.
Moet het naar de uitgever.
En zal er nog geschaafd moeten worden, gesoebat over komma's, zinnen en alina's.
Het hoort erbij.
Het is pas af als het boek gedrukt is.
Maar dan ben ik er al lang niet meer bezig.
Daarom is dit het mooiste moment.
Het moment van de punt, als je weet dat dit het verhaal is waar het boek het mee moet doen.
Niet meer, niet minder.
Alle arbeid terugbracht tot een punt, een stip, een kloddertje inkt op een hoop.
Hoe compact wil je het hebben...

hoe het werkt bij mij

Voor mij is het goed dat er deadlines bestaan. Zonder deadline zou ik mijn werk namelijk nooit afkrijgen. Ik zou er voortdurend onderuit proberen te komen en ik zal proberen te vertellen waarom.
Om maar even met een cliché in huis te vallen: met schrijven heb ik een haatliefde verhouding. Ik hou ervan om in een verhaal te kruipen, om het te doorgronden, om er achter te komen waar het nou eigenlijk om gaat, om juist díe plekken op te zoeken waar het 't meeste schrijnt of het 't allermooist is. Ik ben altijd op zoek naar de kern van een verhaal, naar de ziel van een personage, naar het vuur binnenin. Daar zit 'm de liefde voor het schrijven. Ik ben gelukkig wanneer de stroom er is, wanneer het vanzelf gaat, wanneer de woorden kloppen en de taal me pakt, wanneer ik op sleeptouw word genomen en ik ongekende dieptes mag zien.
Maar och, voordat ik daar ben, mensen, voordat ik daar ben zijn er zoveel letters en woorden verloren gegaan. En daar zit 'm de haat, de worsteling, het doorbijten, soms tegen beter weten in. Al die woorden die ik wis, al die kanten die een verhaal op kunnen gaan, de ontelbare keren dat ik niet weet te luisteren naar wat het verhaal me te zeggen heeft(of gewoon niet wíl luisteren omdat het me te ingewikkeld/pijnlijk/frivool word), ik kan ze niet meer tellen.
Ik schrijf wel honderdduizend woorden voor een boek van slechts tienduizend woorden, dus moet je nagaan wat er allemaal verdwijnt, wat er allemaal niet goed is in mijn ogen. Ik ben continu aan het controleren, redigeren, componeren, fantaseren en irriteren, met mezelf aan het discussieren over wat er nu het beste is, over hoe het verder moet en waarom en hoe lang en met wie en wat dan en zo voort, en zo voort en zo voort.
Om even op de deadline terug te komen; als die er niet was, zou ik mezelf deze worsteling dus het liefst besparen.
Maar.
Dan zou er niets meer van me te lezen zijn.
En da's ook weer eeuwig zonde.
Want.
Ik heb nog zoveel te vertellen.
Niet hier, niet op dit blog, maar in boeken.
Echte boeken van papier.
Boeken voor mensen, groot of klein.
Die er alleen maar komen door deadlines. Want zo werkt het bij mij.

terug!

Dacht ik vanmorgen aan mijn ring,
keek ik naar de grond,
lag ie zomaar voor mijn voeten!

zat nattigheid

Eind augustus 2010,
de dagen gedragen zich al herfstig
wolken breken met donder en geweld
huilen al hun verdriet er uit

Ik sta voor het raam
en kijk naar het natte
het grijze
het water op de straat

Iets in mij wil ook wel huilen
maar doet het niet
want er komen nog dagen zat
dat dat kan.

Als het buiten al zo hard huilt
wat heb ik daar dan nog aan toe te voegen
het is al nat zat op de wereld.
Vooral vandaag.

ring kwijt

Ik ben de ring kwijt die ik ooit van Man heb gekregen.
Geen idee hoe dat zo is gekomen. Hij zat al een tijdje te strak om rechts, dus deed ik hem van de zomer om links, en nu ben ik 'm kwijt.
Zomaar.
Of ik moet hem ergens afgedaan hebben zonder dat ik weet waar, wanneer en waarom.
Ik mis 'm, en ik moet mijn best doen er geen drama van te maken.
Dat kan ik namelijk best, drama maken, sterker nog, drama maken is mijn tweede natuur. Ik kan mezelf makkelijk verliezen in gedachten als 'o god, het staat symbool voor onze relatie, dus we raken elkaar kwijt en dat is allemaal mijn schuld' of 'help, ik heb hem ergens neergelegd, maar ik weet niet meer waar, dus ik ben dement aan het worden'.
Goed.
Maar.
Dus: dwing ik mezelf het gewoon te zien als verlies van een ding en vind ik dat ik niet zo debiel moet doen. Een ring is een ding en dingen kunnen vervangen worden.
En dingen kun je dus kwijtraken.
Soms vind ik dingen terug en soms ook niet.
Ik hoop dat ik 'm op een dag ergens zie liggen.
Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Ik baal er vreselijk van.
Moet ook steeds voelen, en dan is het kaal en leeg aan die vinger.
Stom!
In mijn rechter vinger zit een deukje.
Daar zat ie altijd, tot ie te strak zat dus.
Zucht.
Ik ben mijn ring dus kwijt.
Maar verder heb ik alles nog.

klits, klats, kletter

Nat, nat en nog eens nat. De goot loopt over, dus zal er ergens een afvoer verstopt zitten.
Dus.
Zal bekeken moeten worden hoe dat komt.
Maar.
Dat ga ik niet doen.
Want.
Geen zin, te nat, te hoog en te eng.
Dus.
Klettert het hier als een gek over de goten.
Nah ja.
Mocht er iemand zijn die zin heeft om het te komen fixen: welkom.
Ik zet wel koffie en daarna mag u onder de warme douche en krijgt u een droge handdoek.
Gezellie.

kort en toch veelzeggend

Ontroerend filmpje van 8 minuten.
Father and daughter van Michael Dudok de Wit.
Paul Verhoeven liet 'm zien toen hij afgelopen zondagavond te gast was bij zomergasten van de vpro.
klik HIER

even geduld aub

Er moet een kinderboek af voor 1 september en ik ben er pas vandaag mee begonnen.
Dat wordt 2 weken keihard werken dus, en alle leuke dingen aan mijn neus voorbij laten gaan. Geen afspraken maken, streng zijn voor mezelf en ieder ander. Niet echt gezellig, maar het moet. Dat komt, ik heb gewoon geen reet gedaan deze zomer, qua schrijven bedoel ik. Of althans, ik heb wel wat geschreven, maar alleen aan mijn vrije werk en dus niet aan de opdracht.
Dat u even weet dat ik niet zo bloggerig ben aankomende tijd.

e-book ja of nee

Ik loop nog niet bepaald over van enthousiasme voor het zogenaamde e-book. Ik weet er misschien ook te weinig van af om me er een weloverwogen mening over te kunnen vormen, maar vooralsnog ben ik voornemens gewoon te blijven houden van een boek.
Ik vind het heerlijk om in een boek te bladeren, de bladzijden om te slaan, de cover te bekijken, het te wegen, te kijken naar de hoeveelheid bladzijden die ik gelezen heb of naar alles wat er nog te lezen valt. Ik hou van de tekeningen die er in staan, wrijf er soms met mijn vingers overheen, als liefkoosde ik de plaatjes.
Ik zie het helemaal niet zitten om die belevenis te vervangen voor het kijken naar een scherm. En ja, ik weet dat zo'n iPad interactief is, dat je er hele leuke dingen mee kunt doen, dat de mogelijkheden ongekend zullen zijn, maar iets in mij schreeuwt om gewoon gedrukte letters in een gewoon papieren boek.

Bagger schrijven moet

Gisteravond was ik een beetje gefrustreerd. Ik had de hele dag gewerkt aan een kort verhaal en kwam er pas bij maanlicht achter dat wat ik had geschreven eigenlijk niet ter zake doende was. Ik bleek op het verkeerde moment het verhaal te zijn ingestapt, maar goed, dat wist ik van tevoren natuurlijk niet.
Het is altijd maar weer afwachten wat het verhaal wil, wat het beste is om het te doen glanzen. Het is een grote puzzel en lang niet altijd even makkelijk, dat wil ik toch een keer gezegd hebben. Dat u niet denkt dat het een schrijverd aan komt waaien. Werken is het, analyseren, proberen, wikken, wegen en lef hebben. De ene keer kan ik er beter tegen dan de andere.
Gisteravond kon ik er dus niet tegen. 'Waarom moet ik eerst altijd zoveel bagger schrijven voordat ik de essentie heb,' schreeuwde ik de kale kamer in. Niemand die het hoorde, dus niemand die het me uit kon leggen.
Ik smeet de deur achter me dicht, fietste naar huis, stootte en passant mijn lievelingsteen aan een rondslingerend waveboard dat ik in het donker niet had gezien, knalde per ongeluk met mijn hoofd tegen de deur en donderde de kamer in. Daar zaten de Kale Man, de Zoon en de Ex aan tafel, aan de thee.
'Thee?' vroeg ik verbaasd, 'nu nog aan de thee? Ik wil rosé.'
Dus schonk ik een glas rosé in en iedereen deed mee en de Dochter kwam nog even naar beneden en toen was het zomaar gezellig en later, toen ik nog alleen over was met de Kale Man en ik hem vertelde over al mijn bagger, was het opeens helemaal niet meer zo erg allemaal. Weet je, het hoort er gewoon bij, dacht ik toen ik zo zat te ratelen, bagger hoort er bij. Zonder baggeren bereik ik geen diepgang. Ja, dát is waarom ik zoveel bagger schrijf: vanwege de diepgang.
En daarom blijft het natuurlijk altijd stil in die kale kamer en geeft niemand me antwoord. Omdat ik zelf de antwoorden wel weet.

nog niet

Het licht is aan het veranderen.
Niet dat ik dat wil, want de zomer is nog aan de gang, maar toch zie ik het.
Weemoed overvalt me, ik voel het ergens in mijn binnenste. Misschien mijn hart, mijn longen, mijn ogen, misschien mijn buik, ik weet niet precies waar ik het voel, maar wat ik wél weet is dat het me verdrietig maakt.
Ik was nog niet klaar met genieten, met de lange avonden, met het licht, de zomer, ik wil nog lang niet terug naar binnen waar het donker wordt en stil.

In therapie

Tv-tip: maandag t/m vrijdag op ned. 2 om 22.40 uur: in therapie.
Top-acteurs, goed geschreven tekst, simpele cameravoering, interessante materie.
Is ook te zien op uitzending gemist.
Ik smul er van!

Paris

En toen bedachten we dat het leuk zou zijn om nog even een paar dagen naar Parijs te gaan.
Dus.
Boekte de Kale Man een hotel voor ons, vroegen we de liefste baby van Harderwijk om alsjeblieft please please please met ons mee te gaan, en vooruit, vroegen we zijn ouders ook maar mee omdat die tenslotte precies weten hoe die baby werkt en zo, en waren we op vrijdagochtend zomaar om een uur of 11, 12 in Parijs.
Ik zeg 11, 12 uur, dat u dat maar even goed in de oortjes knoopt.
En waar waren wij precies om 11 circa 12 uur op die vrijdagochtend?
Wel, wij waren in een hotel in de buurt van de Sacre Coeur, u weet wel, die grote bolle witte kerk op die heuvel in die schilderswijk.
Het was niet echt een hotel om over naar huis te schrijven, en ook niet om op je blog te zetten eigenlijk, maar daar ging het ook allemaal niet om, want mén, we waren in Parijs.
Ik zeg Parijs.
Een hele grote, drukke stad met heel veel bezienswaardigheden en dingetjes te doen enzo, zo'n stad waar je een beetje hyper van wordt en waar je al die dingetjes die te doen zijn, ook echt wil doen, zeg maar.
En al die dingetjes die te doen waren, hebben we dus ook gedaan.
Ik bedoel, echt gedaan dan ook!
Inclusief de allerliefste baby met zijn ouders, gelukkig, heureusement, hiep, hiep hoera.
Dat wil zeggen dat we dus op die ene vrijdag na 11 circa 12 uur die Sacre Coeur hebben gezocht, pardon, bezocht bedoel ik (twee rosé), daarna op het Place du Tertre zijn geweest met al die schilders en silhouettenknipperds die je het geld zo graag uit je beurs kijken, de metro hebben genomen met buggy en baby, de Eiffeltoren van onderaf hebben bewonderd, daar in de buurt veel te dure colaatjes en roseetjes hebben gedronken, een rondvaart hebben gemaakt over de Seine en tenslotte om een uur of 11, 12 's nachts met 7 personen ongegeneerd een viertal pizza's hebben weggevreten op onze veel te kleine tweepersoonskamer.
Ze waren lékker, jonge, die pizza's, en als ik zeg, lékker jonge, dan bedoel ik ook echt lékker jonge!
Dat jullie dat maar even weten!
Dus.
Toen kwam de tweede dag.
Op ons lijstje stond de Notre Dame en verder eigenlijk niks. Ja, wat verder Ter Tafel Kwam, bijvoorbeeld nóg een keer de Eiffeltoren, maar dan bij nacht, of iets geheel anders dan dat.
Het werd, lieve lezers, de Notre Dame, alwaar ik op een heel ongemakkelijk stoeltje in zogenaamd serene rust een uurtje heb bijgedommeld omdat de rest van de equippe elders was, dwz. wachtend in een rij, drinkend op een terras, voedend van melk, etc).
Daarna deelden we ons op: twee fanatiekelingen gingen fietsend Quartier Latin in, en de rest werd alleen gelaten met de Allerliefste Baby van Harderwijk en zijn moeder, (hiep, hiep,hoera, want baby's zijn zo leuk, vooral als ze van een ander zijn) op het plein van Centre Pompidou. Ze keken er naar straatartiesten, kochten rosé en cola in blik, en genoten van dat wat er was: de zon, het plein, het publiek, het opgaan in de stad en elkaar.
Zo ging dag 2 zomaar voorbij en brak dag 3 stiekem aan.
De dag van het afscheid.
Nog één keer met de metro, toe, vooruit, het Louvre, de Tuileries, de Champs Elysées, de Arc de Triomph, de aller allerlaatste keer de metro, nog één stukje watermeloen, de tassen in de auto, de terugweg, au revoir Paris, c'était formidable, jusqu'au l'année prochaine.
Een ijsje bij de Mac, kuskus tot gauw, slaap lekker en we zien jullie gauw, knuffel de baby en ja, we gaan jullie missen...

Paris.

Paris.

Ik wil zo nóg een keer!

Centre Pompidou

Een kunstenaar aan het werk

Het Louvre. Het lijkt wel of die beelden me aankijken. Of ben ik nou gek...

De Sacre Coeur, voor menigeen wel bekend, schat ik in. Overdag zo mooi, maar 's avonds een plek waar jongens in ronkende auto's naar meisjes lonken. Wat een anti-climax!

Ach ja, deze meneer was lachen. Hij wist waarschijnlijk zelf ook wel dat wat ie stond te doen, werkelijk nergens op sloeg. Ieder ander zou dat beter kunnen dan hij. Hij kreeg 2 euro van ons omdat we ons kostelijk met hem hebben vermaakt.

Ik hoop dat ie van de opbrengst lijm voor zijn snor gaat kopen...

Detailopname van de pyramide die bij het Louvre staat. Omdat het de eerste zondag van de maand was, was er gratis entree, met als gevolg dat er een rij stond die tot aan Brussel doorliep. A propos, wij zijn daar niet in gaan staan, hoor. Wij gaan nog naar de Efteling dit jaar (AH spaarkaarten), dus daar kunnen wij onze lol nog ruimschoots op.

En ja, als uitsmijter mijn allerbeste foto...Avec plaisir!