even weg

Ik heb vanmorgen allemaal bevelen uitgedeeld aan de Kale Man: denk aan dit, zorg ervoor dat, niet vergeten zus, dat ligt daar, goed onthouden dat ditte en datte, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Hij zei overal braaf 'ja' op, en 'tuurlijk schat,' en 'doe ik allemaal, moppie,' en dook vervolgens gewoon weer met zijn kale kop onder het dekbed om nog eens even lekker na te roezen van het gisteravond rijkelijk ingenomen bokbier.
De keuken is een bende, de kamer is een bende, eigenlijk is het overal een bende. Zelfs op de wc is het een bende. Folders, puzzeltjes, wierookstokjes, en Sneeuwwitje doet het met een Smurf vandaag. De was moet nog gehangen, maar het kan mij allemaal niets meer schelen. Ik doe gewoon de deur dicht en ga een weekend wieberen. Waaien. Weg. Naar Terschelling natuurlijk, waar anders. Samen met een vriendin en pas maandag ben ik er weer. Ik denk dat die Kale het wel redt. En dat ie opgeruimd heeft maandag. Anders moet ik dinsdag meteen wéér!

Lang leve Boeb

Konijntje Bubaji heeft de nacht goed doorstaan. O, hoe eng het was om in het hok te kijken, en welk een blijheid me overspoelde toen ze warm en springlevend naar me toe kwam en zin had in iets te knabbelen.
De Kale Man heeft gisteravond betonplex planken gehaald waarmee hij vandaag het hok gaat isoleren. 's Nachts sluiten we het trapgat, zodat ze niet meer op de koude grond kan gaan liggen. Misschien is ze gewoon niet zo slim en weet ze niet dat de grond kouder is dan het hok. Maar aan de andere kant is ze ook gewoon een konijn, en konijntjes horen met koude grond om te kunnen gaan. Goed. Maakt niet uit. Ik ben ontzettend blij dat Boeb er nog is.

konijn doet het weer een beetje

Met konijntje Bubaji gaat het goed. Tot nu toe tenminste. De dierenarts heeft haar behandeld met een warm infuus, een kruik en een paar prikkies van het een en ander. Verder wist ze het ook allemaal ook niet. Eind van de middag kon ik haar ophalen a raison van 63,52 euro. We zijn zeer blij, maar ook nog erg bezorgd. Ik hou u op de hoogte!

ziek konijn

O jeetje.
Konijn Bubaji lag vanmorgen nogal stil op de koude grond. Er zat nog íetsje beweging in, maar niet echt veel. Dus staat er nu een hokje in de bijkeuken met daarin een konijntje dat het amper doet. Ik word daar zenuwachtig van. Ik aai haar en ik fluister een paar lieve woordjes, maar verder weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Iedere keer als ik die bijkeuken in loop, vind ik het eng. Want straks ligt ze daar dood te zijn en dat wordt natuurlijk janken. Ja, tuurlijk wordt het janken. Het is toch een lievelingskonijn he, ook al keken de kinderen er maar sporadisch naar om en was het altijd gezeik om wie er het hok moest schoonmaken.
Maar.
Dat soort dingen tellen niet als er doodgegaan wordt.
Shit.
Ik hoop dat ze gewoon een herfstdip heeft en dat ze er weer bovenop komt. Wat denk je, moet ik er eigenlijk mee naar een dierenarts?

Update: Ze is nu bij de dierenarts, ligt aan een infuus en ze krijgt een kruik. Aan het eind van de dag kijken we of ik haar weer mee naar huis kan nemen. Ik hoop het!!

Blaadje

Hoe doet een blaadje dat eigenlijk, zich losmaken van zijn tak?
Misschien wil vadertje Tak z'n uit hem ontsproten blaadje wel koste wat kost houden en wordt er een gevecht geleverd waar wij mensen geen weet van hebben.
Aan de andere kant zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat dat blaadje een enorme luilak is, dat ie zich gewoon laat vallen na een zomer lang gehangen te hebben. Dat 't uit is met dat gehang, dat ie lekker wil gaan liggen op de grond.
Tja.
Je wéét het niet met blaadjes, he, je weet het gewoon niet.
Kan ook nog zijn dat zo'n blaadje niets denkt natuurlijk, en zo'n tak ook niet, dat ze gewoon doen waar ze voor gemaakt zijn en verder niets. Dat ze niet weten wat ze doen dus, maar dat ze doen waar het tijd voor is. Alsof ze de natuur zelve zijn.
Há!
Nee, dat zou toch niet...?

een dag van niks en alles

Gisteren wilden dochter en ik met de trein naar Amsterdam, gewoon, om een beetje te sneupen en te struinen over de Noordermarkt, een koffietje te drinken, ergens, zomaar, en verder niks. We zijn tot Amersfoort Schothorst gekomen, en vanaf daar werd het ingewikkeld. Wegens werkzaamheden moesten we omwegen nemen waardoor de reistijd werd uitgerekt tot welhaast 3 uurtjes heen en 3 uurtjes terug. Daar hadden we geen zin in, en vanwege omslachtige in- en uitcheckperikelen belandden we na een uur in Nijkerk, of all places.
We bezochten uit pure ondernemingsdrift een tentoonstelling met voornamelijk schilderijen van koeien, zegen neer in een etablissement waar we ons liever niet nóg es een keer vrijwillig neer willen laten zetelen, en moesten vervolgens met een inderhaast aangeschafte paraplu door een fikse regenbui rennen om onze trein weer te halen, alwaar een ferme discussie volgde met een conducteur die zichzelf heel grappig vond, maar die wat mij betreft het bokje was.
Dus.
Waren we ondanks alle tegenslagen niet uit het veld te slaan en stortten we ons thuis op een pittig partijtje pim-pam-pet, wat ontaardde in hevige lachbuien en pure meligheid. Waarna ik een bad nam met de volkskrantbijlage en een uurtje daarna compleet uitgeteld beneden zat.
En toch zijn zulk soort dagen wel leuk. Je bedenkt ze niet, maar ze zijn op zich wel okee.
Of zo.

Typemachine gevraagd

Wie heeft er voor mij ouderwetse typemachines te leen? En dan graag die het nog doen! Ik heb ze nodig voor een project in Harderwijk.

Zucht

Herfstvakantie.
Tsja.
Wat moet ik daar nou van zeggen.
We zijn niet weg, we doen niets speciaals, we rommelen maar wat aan en, mén, als u mij een heel klein beetje kent, dan weet u dat ik daar slecht in ben. Dus kijk ik maar een beetje naar de blaadjes die vallen en druk ik thuis, zodra het kan, mijn snor, die ook wel weer eens bijgewerkt kan worden, zo zag ik laatst in d'n spiegel.
Maar goed.
Zo dus een beetje, van die herfst en de vakantie en zo.
Zucht.

gezocht: vergeetachtige alleenstaanden

Vraagje: voor mijn buurman ben ik op zoek naar mensen die de zorg hebben voor alleenwonende vergeetachtigen/beginnend dementerende mensen. Buurman is namelijk bezig met een systeem waar ik nog niet heel veel over kan zeggen, maar het is iets heel slims en handigs en volgens mij zit de hele wereld er al jaren op te wachten.
Dus: ken je iemand die de zorg heeft voor een vergeetachtige opa/oma/papa/mama/buur/kennis/vriend/vriendin/anders en heeft diegene de beschikking over internet, neem dan even contact met me op, dan sluis ik je door naar de buurman. Doe maar een mailtje naar mevrouw Margriet apestaartje planet punt ennel, alles voluit aan elkaar geschreven met kleine lettertjes.

heimwee in je botten

Een paar weken geleden hadden we een familieweekend in de Ardennen vanwege een bijzondere verjaardag van mijn papa. Ik heb daar het hele weekend met een videorecorder in mijn hand gelopen met de bedoeling er een leuk familiefilmpje van te maken. Dat heb ik de afgelopen tijd dan ook gedaan: knippen, plakken, muziekjes eronder, alles met Pinnacle Studio, helemaal leuk om te doen. Bijzonder tijdrovend klusje, maar echt ontzettend lekker werk.
Gisteren had ik het af, maar, en nu komt het, nu moet ik elke keer als ik naar dat filmpje naar kijk, huilen, verdorie! Ik weet niet, al die beelden en die muziek doen iets met me. Ik besef en voel tot diep in mijn botten dat het niet zo vanzelfsprekend is dat we er allemaal nog zijn, echt allemaal, niemand uitgezonderd. Dat besef maakt me zó ontzettend gelukkig en kwetsbaar dat het me tot in mijn botten zeer doet. Ik voel daar nú al de heimwee voor later zitten, de heimwee naar nu het nog goed is en iedereen om me heen is...

Thanks, universum.

Het is kinderboekenweek, en dat betekent dat er werk aan de winkel is. Léuk werk vind ik, want: schoolbezoekjes doen. Gisteren kreeg ik in de bieb in Harderwijk 4 klassen op bezoek. Twee klassen wisten helegaar niet wat ze in die bieb kwamen doen, waaróm ze dat kwamen doen en waarom ík daar dan zo stond, er was een klas die 20 minuten van de geplande tijd afsnoepte in verband met de haal-en brenglogistiek, en er was zowaar 1 klas die zich een beetje had voorbereid door heel even naar mijn website te surfen.
Wel. Dat zijn dus leerzame lessen voor mijn ego geweest. Dat ik maar weer weet dat niet alles om míj draait. Was ik even vergeten inderdaad. Thanks, universum.

sterk denken

Ik dacht vanmorgen dat ik de regen wel de baas kon, dus hing ik demonstratief de was buiten en keek ik dreigend naar boven. 'Als je het maar laat,' waarschuwde ik en prikte priemend met mijn vinger in de lucht.
We zijn nu ruim tweeënhalf uur verder en het is nog steeds droog. Dat biedt perspectief, dames en heren, dat biedt zóveel perspectief dat ik maar eens wat grotere dingen ga denken...

wat is waar, en waarom, en voor wie

Het was zo'n dag dat we koekjes bakten en een beetje ruzie maakten, hij met mij en zij met jou, wij allemaal met elkaar en ik weet niet meer waarom en voor hoe lang en wat iedereen zei, maar het kwam er op neer dat we ondanks alles van elkaar hielden en dat dat gerust nog een tijdje zo blijven mocht.
En voor u nu denkt dat het slecht met me gaat of dat ik in een herfstdepressie ben geschoten: No panic! Alles is goed, hoewel ik geen fan ben van de herfst, dat mag u gerust weten.
Ik ben enkel wat aan het oefenen met het beschrijven van een dag op deze manier en alles is verzonnen, of misschien ook niet, maar dat is in boeken ook zo en tenslotte hoeft een schrijver niet te zeggen wat waar is en wat niet.
Dat van die koekjes is trouwens waar en ze zijn heel lekker geworden, vooral die met nootjes en chocoladebrokjes. Hmmm.
Desalniettemin, ik oefen wat.
Ik wil namelijk ook een keer een prijs, en wel een gouden griffel. Hoeft niet meteen volgend jaar, over 2 jaar is ook okee.

een dag

Het was zo'n dag waarop ik dacht dat ik een helikopter boven het water zag vliegen, maar er bij nader inzien achterkwam dat het een zwerm vogels was, dat ik in de vroegte fietste door de stad en keek naar mensen die op een of andere manier bezig waren met wat dan ook en dat ik vervuld raakte met een weemoed die ik nog van vroeger ken. En gek, hoe hard ik ook fietste, door kuilen en over hobbels, hoe hard ik ook dacht aan nu, nu, nu, toch zat ik opeens vol met ongehuilde tranen, en nu, nu nu weet ik nog steeds niet waarom.

weg

Het was zo'n dag waarop van alles verdween:
het putje van de droogmolen
m'n sokken
onze buitenboordmotor
en
mijn goede humeur