Gisteren de hele dag gerepeteerd, alles opstekop en door de war gegooid en uiteindelijk nogal gefrustreerd de deur gesloten. Ik weet heus wel dat het er allemaal bij hoort, bij zo'n proces van een stuk maken, maar ik vind het niet het leukste onderdeel.
Het is dat de Muzikant het hoofd koel houdt, anders had ik al lang heel driftig lopen kermen en bleren en dramatisch lopen doen en het hele stuk overboord gefikkerd en alles afgeblazen en zo.
'Komt wel goed, het betekent dat het bijna af is,' zei de Muzikant gisteren steeds.
Ik ben blij dat ie er is, die Muzikant.
En dat ie zo weer komt.
Over een uur gaan we weer.
Tot 17 uur gaan we oefenen, oefenen en oefenen.
En daarna ga ik fijn uit.
Naar de Amsterdamse schouwburg om te kijken naar een voorstelling van Wim VandeKeybus. Iets met dans en pop en een fotograaf. Schijnt erg bijzonder te zijn.
Fijn, zo iets om naar uit te kijken. Bij die vandeKeybus is 't in ieder geval al wél gelukt. Die heeft een stuk dat klaar is. Die heeft die stroop allemaal al gehad. Geluksvogel.
woensdag 26 september 2012
dinsdag 25 september 2012
over kelders en wind
Gisteren heb ik de hele dag in de kelder van een ziekenhuis gewerkt.
Dat moest, want er was nergens anders plek voor ons.
Het was een prima ruimte, met een paar tafels en stoelen en een bar, maar die bar gebruikten we niet want we hadden alleen de tafels en de stoelen nodig.
In die kelder waren nog meer ruimtes, en in die ruimtes werkten mensen tussen papieren, statussen, instrumenten, uniformen, technische dingesen en weet ik veel wat al niet meer.
In die kelder waren geen ramen, er was alleen maar kunstlicht en het was er warm en benauwd, althans, dat was het gisteren.
Toen ik om een uur of 17 weer bovengronds kwam en de draaideur uitliep richting fietsenhok, werd ik tot mijn verrassing zowat omver geblazen door heftige wind.
Had ik helemaal niets van meegekregen, zeg! Niets gehoord, gezien, gelezen, geroken. Ik had volkomen afgezonderd een dag geleefd in een wereld onder de voetzolen van honderden mensen. Raar vond ik het, en ik was opeens superbij dat ik niet elke dag die kelder in hoefde. Volgens mij doet het iets met je als je je jaar in jaar uit ondergronds begeeft. Ik bedoel, ik had het al na een dág, mensen.
Ik genoot dan ook met volle teugen van het bovengronds zijn en die harde wind. Ik vond het helemaal geweldig en wenste dat ik langs het strand liep, maar dat was een onhandige wens want het was zoals gezegd 17 uur en er moest gekookt worden en zo.
Maar goed, de wind.
Zo hard dat ie ging.
Ik fietste onder een oude hoge boom door, hoorde een tak breken boven me en was blij dat ie niet boven op mij viel. Hij viel wel, maar gewoon op de grond, zonder iets te raken, achter mij.
Wind is iets geks, trouwens.
Wind zelf is onzichtbaar. Het is alleen maar te voelen. Als we het proberen te tekenen, komen we uit op een paar nietige streepjes, maar in het echt heb ik nog nooit een streepje wind gezien.
Wind maakt zich zichtbaar door zijn omgeving in beweging te zetten.
Een mooi ding, wind. Machtig ook. Er zit vást een mooie vergelijking in naar het leven, maar zo eentje te bedenken kost tijd. Die houdt u nog van me tegoed.
Dat moest, want er was nergens anders plek voor ons.
Het was een prima ruimte, met een paar tafels en stoelen en een bar, maar die bar gebruikten we niet want we hadden alleen de tafels en de stoelen nodig.
In die kelder waren nog meer ruimtes, en in die ruimtes werkten mensen tussen papieren, statussen, instrumenten, uniformen, technische dingesen en weet ik veel wat al niet meer.
In die kelder waren geen ramen, er was alleen maar kunstlicht en het was er warm en benauwd, althans, dat was het gisteren.
Toen ik om een uur of 17 weer bovengronds kwam en de draaideur uitliep richting fietsenhok, werd ik tot mijn verrassing zowat omver geblazen door heftige wind.
Had ik helemaal niets van meegekregen, zeg! Niets gehoord, gezien, gelezen, geroken. Ik had volkomen afgezonderd een dag geleefd in een wereld onder de voetzolen van honderden mensen. Raar vond ik het, en ik was opeens superbij dat ik niet elke dag die kelder in hoefde. Volgens mij doet het iets met je als je je jaar in jaar uit ondergronds begeeft. Ik bedoel, ik had het al na een dág, mensen.
Ik genoot dan ook met volle teugen van het bovengronds zijn en die harde wind. Ik vond het helemaal geweldig en wenste dat ik langs het strand liep, maar dat was een onhandige wens want het was zoals gezegd 17 uur en er moest gekookt worden en zo.
Maar goed, de wind.
Zo hard dat ie ging.
Ik fietste onder een oude hoge boom door, hoorde een tak breken boven me en was blij dat ie niet boven op mij viel. Hij viel wel, maar gewoon op de grond, zonder iets te raken, achter mij.
Wind is iets geks, trouwens.
Wind zelf is onzichtbaar. Het is alleen maar te voelen. Als we het proberen te tekenen, komen we uit op een paar nietige streepjes, maar in het echt heb ik nog nooit een streepje wind gezien.
Wind maakt zich zichtbaar door zijn omgeving in beweging te zetten.
Een mooi ding, wind. Machtig ook. Er zit vást een mooie vergelijking in naar het leven, maar zo eentje te bedenken kost tijd. Die houdt u nog van me tegoed.
maandag 24 september 2012
Gevaren
Er was zondag een zeilwedstrijdje en de Kale, de Danseres en ik mochten daaraan meedoen. Meevaren. Meehelpen. Als bemanning. Niet op ons eigen bootje, maar op een Echte. Een grote, zeg maar, zo een met een kajuit, een wc en een koelkast. Heel fijn allemaal.
Eerst, toen ik nog thuis was en door de ramen naar buiten keek, vond ik het niet zulk lekker weer,
maar later, met d'n kop in de wind en een niet zo charmante zeilbroek om d'n kont, vond ik het heerlijk en kon ik zowat niet meer geloven dat ik thuis zo onbehoorlijk op het weer had gemopperd.
De wind wapperde om d'n oortjes, de lijnen stonden strak (ik moet lijnen zeggen, want als ik touwtjes zeg, word ik bijkans doodgeknuppeld), de zeilen stonden bol, maar soms ook klapperden ze en dat was dan het moment waarop ik harder aan zo'n lijntje moest trekken en keihard moest draaien aan zo'n lierdinges, wat heel zwaar werk was en ook wel precies kwam, want er kon maar zó iets mis gaan, iets losschieten bijvoorbeeld, of juist vast, of gewoon verkeerd of mis of net niet goed.
Toen we 2 wedstrijdjes hadden gedaan, zoals afgesproken, werden we afgetoeterd en sloegen wij op de haven aan, maar halverwege keek de Danseres, die de hele tijd al kapitein mocht spelen, eens om en zag dat niemand nog huiswaarts keerde.
'Zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen?' vroeg zij zich hardop af.
'Gosj, ja, zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen,' vroegen ook de Kale, de Fransman, de Eigenaar en ik zich af.
'Vaar maar efkes terug naar het wedstrijdveld, dan,' zei de Eigenaar van de Echte, waarop wij de reeds opgeschoten lijnen weer ont-wikkelden en ik wederom de handschoenen aantrok, want, o, m'n nagels, mensen, m'n nagels, zeilen is funest voor m'n nagels.
Affijn, lang verhaal kort, we moesten dus nóg een wedstrijdje varen en toen waren we behoorlijk laatste, en de Kale en de Fransman flikkerden bijkans nog overboord, maar alles kwam toch nog goed, en toen we een heel klein beetje vast liepen, was dat maar voor héél even, want de Echte heeft een motor die zomaar aanfloept als je op een knopje drukt, en die geweldige motor tuft je dan gewoon uit de ondiepte weer terug naar waar je eigenlijk had moeten blijven.
Toen we eenmaal aan wal waren, aten we bitterballen en dronken we een glas bier en we zeiden tegen elkaar dat het een mooie middag was geweest en dat het maar goed was dat we erop uit waren gegaan, anders hadden we de hele dag maar binnen zitten sippen.
Onderweg naar huis begon het te regenen, en wij hebben er niet één spetter van op ons kop gekregen. Of dat mazzel is!
Eerst, toen ik nog thuis was en door de ramen naar buiten keek, vond ik het niet zulk lekker weer,
maar later, met d'n kop in de wind en een niet zo charmante zeilbroek om d'n kont, vond ik het heerlijk en kon ik zowat niet meer geloven dat ik thuis zo onbehoorlijk op het weer had gemopperd.
De wind wapperde om d'n oortjes, de lijnen stonden strak (ik moet lijnen zeggen, want als ik touwtjes zeg, word ik bijkans doodgeknuppeld), de zeilen stonden bol, maar soms ook klapperden ze en dat was dan het moment waarop ik harder aan zo'n lijntje moest trekken en keihard moest draaien aan zo'n lierdinges, wat heel zwaar werk was en ook wel precies kwam, want er kon maar zó iets mis gaan, iets losschieten bijvoorbeeld, of juist vast, of gewoon verkeerd of mis of net niet goed.
Toen we 2 wedstrijdjes hadden gedaan, zoals afgesproken, werden we afgetoeterd en sloegen wij op de haven aan, maar halverwege keek de Danseres, die de hele tijd al kapitein mocht spelen, eens om en zag dat niemand nog huiswaarts keerde.
'Zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen?' vroeg zij zich hardop af.
'Gosj, ja, zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen,' vroegen ook de Kale, de Fransman, de Eigenaar en ik zich af.
'Vaar maar efkes terug naar het wedstrijdveld, dan,' zei de Eigenaar van de Echte, waarop wij de reeds opgeschoten lijnen weer ont-wikkelden en ik wederom de handschoenen aantrok, want, o, m'n nagels, mensen, m'n nagels, zeilen is funest voor m'n nagels.
Affijn, lang verhaal kort, we moesten dus nóg een wedstrijdje varen en toen waren we behoorlijk laatste, en de Kale en de Fransman flikkerden bijkans nog overboord, maar alles kwam toch nog goed, en toen we een heel klein beetje vast liepen, was dat maar voor héél even, want de Echte heeft een motor die zomaar aanfloept als je op een knopje drukt, en die geweldige motor tuft je dan gewoon uit de ondiepte weer terug naar waar je eigenlijk had moeten blijven.
Toen we eenmaal aan wal waren, aten we bitterballen en dronken we een glas bier en we zeiden tegen elkaar dat het een mooie middag was geweest en dat het maar goed was dat we erop uit waren gegaan, anders hadden we de hele dag maar binnen zitten sippen.
Onderweg naar huis begon het te regenen, en wij hebben er niet één spetter van op ons kop gekregen. Of dat mazzel is!
vrijdag 21 september 2012
opgeknapt
Te druk, lieve mensen, te druk om hier te schrijven.
Een zalig gevoel is het overigens, om druk te zijn met werk.
Het is een tijd geleden dat ik zo hard mocht werken, dus ik geniet er maar even van.
Het geeft me bakken vol energie om zo bezig te zijn en een doel te hebben.
Daar knapt de mens van op!
Een zalig gevoel is het overigens, om druk te zijn met werk.
Het is een tijd geleden dat ik zo hard mocht werken, dus ik geniet er maar even van.
Het geeft me bakken vol energie om zo bezig te zijn en een doel te hebben.
Daar knapt de mens van op!
dinsdag 18 september 2012
d'n dinsdag
Repeteren
Musiceren
Incasseren
Improviseren
Leren
Niet blokkeren
Ageren
Evalueren
Ei met peren
Krentebollen
Sapje
M&M's
En vanavond stamp andijvie
en de krop is lekker al gesneeeeeeden
want vanavond heb ik weinig tijd
en dan is een beetje voorbereiding
het halve werk.
Of het hele.
In ieder geval is planning wel handig op zulk soort dagen.
En de troonrede komt weer
en de koets gaat door de straat
de koets van goud
maar ik ga vandaag niets van dat alles zien
want ik doe de tv niet aan
en de radio ook niet.
Misschien vanavond nog even
of anders lees ik het wel op internet.
We gaan er in ieder geval weer op achteruit
heb ik al gelezen in de NRC-next vanmorgen.
En toch heb ik zelf het gevoel dat ik erop vooruit ga.
Geestelijk in ieder geval wel,
maar daar houden ze dan weer geen troonrede over.
Musiceren
Incasseren
Improviseren
Leren
Niet blokkeren
Ageren
Evalueren
Ei met peren
Krentebollen
Sapje
M&M's
En vanavond stamp andijvie
en de krop is lekker al gesneeeeeeden
want vanavond heb ik weinig tijd
en dan is een beetje voorbereiding
het halve werk.
Of het hele.
In ieder geval is planning wel handig op zulk soort dagen.
En de troonrede komt weer
en de koets gaat door de straat
de koets van goud
maar ik ga vandaag niets van dat alles zien
want ik doe de tv niet aan
en de radio ook niet.
Misschien vanavond nog even
of anders lees ik het wel op internet.
We gaan er in ieder geval weer op achteruit
heb ik al gelezen in de NRC-next vanmorgen.
En toch heb ik zelf het gevoel dat ik erop vooruit ga.
Geestelijk in ieder geval wel,
maar daar houden ze dan weer geen troonrede over.
maandag 17 september 2012
vandaag lukt het niet
Vandaag kan ik bijna niet schrijven. Ik ben al ettelijke keren begonnen, maar ik weet niet waar het over moet gaan. Ik ben begonnen iets over veranderingen te schrijven en over het waarom daarvan, maar ik kom er niet uit. Geen antwoorden, alleen maar vragen, en nog niet eens met mooie woorden ook.
Ik wilde wel over Harderwijk schrijven, over hoe heerlijk het is om hier te wonen, over hoe intrigerend de kleur van de lucht is in verhouding tot die van het water, over de huisjes die hier maar staan te staan, al eeuwen, over hoe ze zich in de winter zullen afsteken in de witte sneeuw, belachelijk, nu al over sneeuw te praten, over zin en onzin van het leven, over de dingen die gebeuren en waarom en waarom en waarom, maar ik kom er, zoals al eerder gezegd, niet uit.
Bovendien heb ik nog maar 3 kwartier en dan moet ik me melden om weer een paar uur casussen uit te spelen. Ik heb vandaag nog niet veel zinnigs gedaan terwijl er bergen werk ligt te wachten.
Soms zijn de dagen als stroop en ik als een steen met laarzen aan. Misschien moet ik dan maar niet willen schrijven hier. Misschien is dat beter. Maar misschien stel ik u dan ook teleur. Ik bedoel, ik ben er net weer, en om dan nu alweer verstek te laten gaan...
Een steen zei ik. Die beweegt zich niet. Mijn vergelijkingen slaan ook al nergens op vandaag.
Ik wilde wel over Harderwijk schrijven, over hoe heerlijk het is om hier te wonen, over hoe intrigerend de kleur van de lucht is in verhouding tot die van het water, over de huisjes die hier maar staan te staan, al eeuwen, over hoe ze zich in de winter zullen afsteken in de witte sneeuw, belachelijk, nu al over sneeuw te praten, over zin en onzin van het leven, over de dingen die gebeuren en waarom en waarom en waarom, maar ik kom er, zoals al eerder gezegd, niet uit.
Bovendien heb ik nog maar 3 kwartier en dan moet ik me melden om weer een paar uur casussen uit te spelen. Ik heb vandaag nog niet veel zinnigs gedaan terwijl er bergen werk ligt te wachten.
Soms zijn de dagen als stroop en ik als een steen met laarzen aan. Misschien moet ik dan maar niet willen schrijven hier. Misschien is dat beter. Maar misschien stel ik u dan ook teleur. Ik bedoel, ik ben er net weer, en om dan nu alweer verstek te laten gaan...
Een steen zei ik. Die beweegt zich niet. Mijn vergelijkingen slaan ook al nergens op vandaag.
zondag 16 september 2012
schrikken van jezelf op een zondagmorgen
Vanmorgen, op weg naar mijn atelier om in alle rust nog even wat te kunnen schaven aan m'n voorstelling, zag ik een man en vrouw over het bruggetje lopen. Ik kende ze, zei hee, hallo, goedemorgen, waarop ze vriendelijk hallo terugzeiden. Naast elkaar, hij tas om zijn schouder, zij tegen hem babbelend. Ze hadden de sokken er in.
Die zijn natuurlijk op weg naar de kerk, dacht ik. Ik keek achterom om te checken of ik het bij het rechte eind had, en ja, ze gingen richting kerk. Ik zag de vrouw zwaaien naar iemand die bij de ingang stond. Ja dus, dacht ik, die gaan naar de kerk, en de kinderen hoeven kennelijk niet mee.
Ik keek nog eens naar die kerk, naar de fietsen die eromheen stonden, de mensen die ernaar op weg waren, naar de straat, de klok, de lucht.
Zal ik er ook naar binnenlopen? dacht ik opeens.
Daar schrok ik van. Zulke dingen wíl ik helemaal niet denken. Ik wil niet naar de kerk, niet luisteren naar iemand tegen wie ik niets terug kan zeggen en met wie ik het voornamelijk niet eens ben, niet zingen, niet lezen, niet in van die harde banken zitten, niet vriendelijk glimlachen tegen iedereen, niet knikkebollen en denken aan mijn warme bedje, geen pepermuntjes smikkelen, niets, niets, niets van dat alles. Dus nee, ik ging die kerk niet in. Natuurlijk niet, wat dacht ik nou toch weer, was ik gek geworden soms?
In gedachten verzonken kwam ik bij mijn atelier en opende het hek. Op de trap keek ik naar de kerktoren. Drie minuten voor half tien, zag ik. Om de hoek van de straat kwamen nog 2 mensen aangescheurd per fiets. Ook op weg naar die harde banken.
Zijn de klokken al gegaan? vroeg ik me af.
Die zijn natuurlijk op weg naar de kerk, dacht ik. Ik keek achterom om te checken of ik het bij het rechte eind had, en ja, ze gingen richting kerk. Ik zag de vrouw zwaaien naar iemand die bij de ingang stond. Ja dus, dacht ik, die gaan naar de kerk, en de kinderen hoeven kennelijk niet mee.
Ik keek nog eens naar die kerk, naar de fietsen die eromheen stonden, de mensen die ernaar op weg waren, naar de straat, de klok, de lucht.
Zal ik er ook naar binnenlopen? dacht ik opeens.
Daar schrok ik van. Zulke dingen wíl ik helemaal niet denken. Ik wil niet naar de kerk, niet luisteren naar iemand tegen wie ik niets terug kan zeggen en met wie ik het voornamelijk niet eens ben, niet zingen, niet lezen, niet in van die harde banken zitten, niet vriendelijk glimlachen tegen iedereen, niet knikkebollen en denken aan mijn warme bedje, geen pepermuntjes smikkelen, niets, niets, niets van dat alles. Dus nee, ik ging die kerk niet in. Natuurlijk niet, wat dacht ik nou toch weer, was ik gek geworden soms?
In gedachten verzonken kwam ik bij mijn atelier en opende het hek. Op de trap keek ik naar de kerktoren. Drie minuten voor half tien, zag ik. Om de hoek van de straat kwamen nog 2 mensen aangescheurd per fiets. Ook op weg naar die harde banken.
Zijn de klokken al gegaan? vroeg ik me af.
vrijdag 14 september 2012
Zúsjes...tsss
'Kom je naar mijn monster kijken?' vroeg ik Zusje.
Dus kwam Zusje helemaal van haar huis naar mijn atelier, tuintje uit, parkeerplaats over, hoekie om, stoepie over, hekkie door, trappie op, deurtje door.
'Ach, wat een schatje,' kirde ze toen ze het gevaarte zag staan. Ze aaide 'm over zijn neus en lag toen ineens op de grond, brakend en met rollende ogen.
'Waarom sla je me nou?' kreunde ze.
'Het is een mónster, ja!' gromde ik.
Dus kwam Zusje helemaal van haar huis naar mijn atelier, tuintje uit, parkeerplaats over, hoekie om, stoepie over, hekkie door, trappie op, deurtje door.
'Ach, wat een schatje,' kirde ze toen ze het gevaarte zag staan. Ze aaide 'm over zijn neus en lag toen ineens op de grond, brakend en met rollende ogen.
'Waarom sla je me nou?' kreunde ze.
'Het is een mónster, ja!' gromde ik.
donderdag 13 september 2012
geen meerkoetje
Vanmorgen moest er weer eens van alles mee naar mijn atelier. Nog even en het staat er net zo vol als thuis, maar goed, dat terzijde. Ik had een joekel van een djembé achterop mijn bagagedrager gelegd, de strengen van een stoffen tas om m'n zadel gewikkeld en een laptop om mijn schouders gehangen. Fietsen ging niet meer, maar ik hoef niet zo ver, dus alles in ordnung, sicher, sicher.
Op het bruggetje zag ik twee meerkoetjes zwemmen, waarvan er één een jonkie was. Goh, dacht ik, is dat niet een beetje laat, zo'n jonkie met de naderende herfst, maar meteen er achteraan dacht ik dat geboortes natuurlijk niet alleen maar de lente toe behoren. Wij mensen en dieren baren tenslotte maar wat raak, of het nou weer of onweer is.
Het was een schattig meerkoetje en ik wilde er eigenlijk wel een foto van maken, maar mijn Iphone zat in de tas en ik had geen handen vrij, anders had u hier nu mooi een foto van het schatje kunnen zien, dat kan ik u verzekeren.
Eenmaal bij mijn atelier aangekomen sjouwde ik alles in één ruk mee de trap op. Ik moet een trap op, ziet u, een stalen, zo'n opengewerkt ding, met van die roosters als treden. Sommige mensen zijn bang voor die trap. Erop gaat nog wel, maar eraf is het engst, vinden ze. Er zijn er die er achterstevoren weer van af gaan en die dan graag willen dat ik onder ze loop om ze eventueel op te vangen. Ik doe dat altijd braaf, maar als ze werkelijk zouden vallen, zou er geen vangen aan zijn. Ik zou die mensen nooit houden, maar toch doet het wat met hun gevoel van veiligheid denk ik, want iedere keer durven ze toch de stapjes weer te wagen.
Mijn atelier was vanmorgen een rommeltje. Alles van gisteren stond er nog, want ik heb gisteren de hele dag gerepeteerd met de Muzikant. Die Muzikant komt van ver en sjouwt meestentijds een hele hoop rotzooi met zich mee, maar dat moet ook allemaal die trap op en af en daar word ik best wel zat van moet ik u bekennen. Zo ook de Muzikant, dus hij heeft zo veel mogelijk laten staan, zodat we de volgende keer wat minder hoeven t sjouwen.
O, wacht, ik kan u wel een fotootje van een stukje rommel laten zien.
Er ligt nog veel meer dan dat wat u ziet, maar dat staat er dan net weer niet op, dus hier moet u het dan maar mee doen vandaag.
.JPG)
Op het bruggetje zag ik twee meerkoetjes zwemmen, waarvan er één een jonkie was. Goh, dacht ik, is dat niet een beetje laat, zo'n jonkie met de naderende herfst, maar meteen er achteraan dacht ik dat geboortes natuurlijk niet alleen maar de lente toe behoren. Wij mensen en dieren baren tenslotte maar wat raak, of het nou weer of onweer is.
Het was een schattig meerkoetje en ik wilde er eigenlijk wel een foto van maken, maar mijn Iphone zat in de tas en ik had geen handen vrij, anders had u hier nu mooi een foto van het schatje kunnen zien, dat kan ik u verzekeren.
Eenmaal bij mijn atelier aangekomen sjouwde ik alles in één ruk mee de trap op. Ik moet een trap op, ziet u, een stalen, zo'n opengewerkt ding, met van die roosters als treden. Sommige mensen zijn bang voor die trap. Erop gaat nog wel, maar eraf is het engst, vinden ze. Er zijn er die er achterstevoren weer van af gaan en die dan graag willen dat ik onder ze loop om ze eventueel op te vangen. Ik doe dat altijd braaf, maar als ze werkelijk zouden vallen, zou er geen vangen aan zijn. Ik zou die mensen nooit houden, maar toch doet het wat met hun gevoel van veiligheid denk ik, want iedere keer durven ze toch de stapjes weer te wagen.
Mijn atelier was vanmorgen een rommeltje. Alles van gisteren stond er nog, want ik heb gisteren de hele dag gerepeteerd met de Muzikant. Die Muzikant komt van ver en sjouwt meestentijds een hele hoop rotzooi met zich mee, maar dat moet ook allemaal die trap op en af en daar word ik best wel zat van moet ik u bekennen. Zo ook de Muzikant, dus hij heeft zo veel mogelijk laten staan, zodat we de volgende keer wat minder hoeven t sjouwen.
O, wacht, ik kan u wel een fotootje van een stukje rommel laten zien.
Er ligt nog veel meer dan dat wat u ziet, maar dat staat er dan net weer niet op, dus hier moet u het dan maar mee doen vandaag.
.JPG)
dinsdag 11 september 2012
WIST U DAT
- er hier een hele tijd niet meer is geschreven?
- er alweer een zalige zomervakantie voorbij is?
- de Danseres op kamers is gegaan?
- De Grootste Zoon niet meer alle weekenden thuiskomt?
- de Amazone wonder boven wonder dit jaar eindexamen gaat doen?
- de Puber wonder boven wonder dit jaar begonnen is in klas 2?
- de Kale deze week een pittig onderonsje heeft met de Mt. Ventoux?
- de Puber zijn zeilangst overwonnen heeft en zowaar zijn CWO 1 heeft gehaald deze vakantie?
- er een konijn dood is gegaan en er dezelfde middag alweer een nieuwe was?
- onze terrorkat weer lief probeert te zijn?
- het mozaiekproject van de tafel langzaam doch gestaag vordert?
Nee he, dat wist u allemaal niet. Hoe had u dat ook moeten weten als ik u dat niet vertel.
Zal ik maar weer gaan vertellen dan? En dat u me weer komt lezen?
Zullen we dan niks geen afscheid nemen of blogjes opzeggen, maar gewoon weer lekker doorgaan?
Ja?
Goed, lawedahmaardoendan!
- er alweer een zalige zomervakantie voorbij is?
- de Danseres op kamers is gegaan?
- De Grootste Zoon niet meer alle weekenden thuiskomt?
- de Amazone wonder boven wonder dit jaar eindexamen gaat doen?
- de Puber wonder boven wonder dit jaar begonnen is in klas 2?
- de Kale deze week een pittig onderonsje heeft met de Mt. Ventoux?
- de Puber zijn zeilangst overwonnen heeft en zowaar zijn CWO 1 heeft gehaald deze vakantie?
- er een konijn dood is gegaan en er dezelfde middag alweer een nieuwe was?
- onze terrorkat weer lief probeert te zijn?
- het mozaiekproject van de tafel langzaam doch gestaag vordert?
Nee he, dat wist u allemaal niet. Hoe had u dat ook moeten weten als ik u dat niet vertel.
Zal ik maar weer gaan vertellen dan? En dat u me weer komt lezen?
Zullen we dan niks geen afscheid nemen of blogjes opzeggen, maar gewoon weer lekker doorgaan?
Ja?
Goed, lawedahmaardoendan!
 |
| d'n langzaam doch gestaag vorderende mozaiektafel |
 |
| d'n appeltjes van eigen boom |
 |
| nogmaals d'n langzaam doch gestaag vorderende mozaiektafel, ditmaal echter gefotografeerd van d'n andere zijde |
 |
| d'n Lamaarlekkereffewaaien |
 |
| d'n konijntjes. Die donkere is Happie, d'n nieuwe, die lichte is Bubaji, d'n oude |
 |
| d'n zoutvlaktes in de Camarque |
 |
| d'n grotteke met tieten en mieten |
 |
| d'n terrorkat |
Abonneren op:
Posts (Atom)