De lootjes voor Sinterklaas hebben we zo'n beetje op de laaste zomerse dag van dit jaar getrokken, met de onderliggende gedachte dat je er dan niet zo gestresst van hoeft te raken.
Fijn. Heel fijn.
We hebben dus erg lang de tijd gehad.
Lang. Heel lang.
Zo lang dat ik bijna niet meer wist wie ik ook alweer had.
En nu is het volgende week al 5 december.
Volgende!
Week!
Vijf december!
Nog 7 nachtjes slapen dus.
Dat is snel.
Heel snel.
Maar ik red het wel hoor, ik red het heus.
Heus.
Ik red het.
Yes, I can!
vrijdag 28 november 2008
donderdag 27 november 2008
NIEUWE?
'Goedemiddag, wij willen heel graag even naar naar uw intercom kijken, mevrouw.'
'Dat komt heel slecht uit,' zei ik, 'ik ben met papier maché bezig.'
'Tja.'
'Bovendien bent u mannetje nummer 5 en 6. Ik zou een nieuwe krijgen.'
'Echt waar?'
'Echt waar.'
'Wie zegt dat?'
'Mannetje nummer 4.'
'Van onze firma?'
'Van jullie firma, ja.'
'Wij willen toch heel graag even kijken als dat mag.'
Ik gromde iets wat het midden hield tussen 'goed dan en krijg de rambam,' en smeet de deur dicht. Toen ik nét weer met mijn handen in de derrie zat, werd er aangebeld. Of ze de sleutel van het hek mochten. En daarna of ik wist waar de voeding zat. En daarna dat ze de voeding niet konden vinden. En of ze verder mochten zoeken. Of ík het misschien wist.
'Ik moet gewoon een nieuwe!' gilde ik.
Waarop mannetje nummer 5 met paniek in zijn ogen mannetje nummer 6 aan zijn mouwen trok.
'Haal dat ding er af.'
'Watte?' zei mannetje 6.
'D'r af, haal dat ding er af.'
'Maar...''
Mannetje nummer 5 hield het niet meer.
'Schiet op,' riep hij overstuur. 'Ze moet een nieuwe, zie je dat dan niet!'
'Dat komt heel slecht uit,' zei ik, 'ik ben met papier maché bezig.'
'Tja.'
'Bovendien bent u mannetje nummer 5 en 6. Ik zou een nieuwe krijgen.'
'Echt waar?'
'Echt waar.'
'Wie zegt dat?'
'Mannetje nummer 4.'
'Van onze firma?'
'Van jullie firma, ja.'
'Wij willen toch heel graag even kijken als dat mag.'
Ik gromde iets wat het midden hield tussen 'goed dan en krijg de rambam,' en smeet de deur dicht. Toen ik nét weer met mijn handen in de derrie zat, werd er aangebeld. Of ze de sleutel van het hek mochten. En daarna of ik wist waar de voeding zat. En daarna dat ze de voeding niet konden vinden. En of ze verder mochten zoeken. Of ík het misschien wist.
'Ik moet gewoon een nieuwe!' gilde ik.
Waarop mannetje nummer 5 met paniek in zijn ogen mannetje nummer 6 aan zijn mouwen trok.
'Haal dat ding er af.'
'Watte?' zei mannetje 6.
'D'r af, haal dat ding er af.'
'Maar...''
Mannetje nummer 5 hield het niet meer.
'Schiet op,' riep hij overstuur. 'Ze moet een nieuwe, zie je dat dan niet!'
woensdag 26 november 2008
VREEMD...
Verstop een euro onder een broodzak in de diepvries en de kinderen vinden hem. Leg een dichte zak pepernoten op een plek waar niemand bij kan, en drie minuten later ligt ie leeg op tafel. Leg een goed paar sokken in je eigen ladekast en nog diezelfde ochtend prijken ze aan andermans voetjes. Verstop je lievelingsnagelschaartje in je eigen fijne toilettas en leg die in een vergeten kastje ergens op zolder, geen nood, binnen no time is ie getraceerd en wordt er karton mee geknipt.
Máárrrrrr: ligt er kots van de kat midden in de gang, dan ziet niemand dat. Terwijl het er toch heel duidelijk ligt. Een beetje beige is het, met een doorsnede van een centimeter of tien. Niet echt iets om over het hoofd te zien, lijkt me. En elke dag weer hè, dat daar geen misverstand over bestaat. Elke ochtend een braakje. Op het vloerkleed, in de gang, op de overloop, precies in de loop van alledag.
Misschien toch maar eens voor iedereen een afspraakje maken bij de opticien...
Máárrrrrr: ligt er kots van de kat midden in de gang, dan ziet niemand dat. Terwijl het er toch heel duidelijk ligt. Een beetje beige is het, met een doorsnede van een centimeter of tien. Niet echt iets om over het hoofd te zien, lijkt me. En elke dag weer hè, dat daar geen misverstand over bestaat. Elke ochtend een braakje. Op het vloerkleed, in de gang, op de overloop, precies in de loop van alledag.
Misschien toch maar eens voor iedereen een afspraakje maken bij de opticien...
dinsdag 25 november 2008
MOEILIJK BOEK
Ik ben bezig met een kinderboek over Srebrenica. Niet echt iets voor kinderen, zo'n oorlog, maar ja, het hoort thuis in de geschiedenis van Nederland, helaas. En ik ben de sukkel die het op zich heeft genomen om er een kinderboek over te schrijven.
Maar beste mensen, het valt me zwaar.
Ten eerste snap ik nog steeds geen hol van hoe dat nou allemaal is ontstaan, ondanks alle literatuur die ik er inmiddels over heb gelezen, en ten tweede schaam ik me dood dat ik 30 was ten tijde van de val van de enclave, en dat het toen eigenlijk allemaal langs me heen is gegaan. Elf juli 1995 was het, toen zijn er 8500 mensen vermoord, zo, pats, knal, geschoten, kapot. Dood. En Nederland stond erbij en keek er naar, zonder iets te doen. Niemand die het wist, wordt er door een grote meerderheid gezegd. Ik ook niet. Niet echt, geloof ik. Ik was net bevallen van een dochter, maakte me drukker om de borstvoeding en mijn tekort aan slaap dan om die hele oorlog, en dat is dan meteen het derde punt waarom deze opdracht me zwaar valt. Omdat het me niet siert dat ik er niets tegen deed, niet mee bezig was. Dat die dingen gebeurden toen ik volwassen heette te zijn en dat ik er niets aan heb gedaan. Dat er nu nog steeds van die dingen gebeuren en dat ik er nog steeds niets aan doe. Ja, nu, nú doe ik er iets aan. Ik schrijf er een boekje over, maar of dat nou helpt...?
Maar beste mensen, het valt me zwaar.
Ten eerste snap ik nog steeds geen hol van hoe dat nou allemaal is ontstaan, ondanks alle literatuur die ik er inmiddels over heb gelezen, en ten tweede schaam ik me dood dat ik 30 was ten tijde van de val van de enclave, en dat het toen eigenlijk allemaal langs me heen is gegaan. Elf juli 1995 was het, toen zijn er 8500 mensen vermoord, zo, pats, knal, geschoten, kapot. Dood. En Nederland stond erbij en keek er naar, zonder iets te doen. Niemand die het wist, wordt er door een grote meerderheid gezegd. Ik ook niet. Niet echt, geloof ik. Ik was net bevallen van een dochter, maakte me drukker om de borstvoeding en mijn tekort aan slaap dan om die hele oorlog, en dat is dan meteen het derde punt waarom deze opdracht me zwaar valt. Omdat het me niet siert dat ik er niets tegen deed, niet mee bezig was. Dat die dingen gebeurden toen ik volwassen heette te zijn en dat ik er niets aan heb gedaan. Dat er nu nog steeds van die dingen gebeuren en dat ik er nog steeds niets aan doe. Ja, nu, nú doe ik er iets aan. Ik schrijf er een boekje over, maar of dat nou helpt...?
maandag 24 november 2008
INTERCOM
'Goedemiddag, ik kom voor uw intercom. Die is kapot?'
'Ja,' zeg ik.
'Ik kom even kijken wat er aan de hand is.'
'U bent de vierde al.'
'O ja?' lacht de man vriendelijk.
'Ja. Al uw voorgangers hebben geconstateerd dat ie kapot is, maar niemand kan 'm maken. Ik moet een nieuwe.'
'Dat gaan we eens even fijn bekijken dan.'
'Echt waar hoor. Jullie hebben me heel stiekem een oude gegeven begin dit jaar, toen jullie 'm monteerden, en dit modelletje schijnt zelfs zó oud te zijn, dat ie niet eens meer te bestellen is. '
'O ja?'
'Ja. En ik ben daar best een beetje geïrriteerd over. Maar goed, ga uw gang.' Ik ga tegen de muur aan staan, mijn armen over elkaar.
De man pakt de telefoon van de intercom en luistert. Zijn maatje staat buiten te schreeuwen.
'Hoor je me? Zeg eens wat! Ik druk nú op de bel. Hoor je me?'
'Ik hoor hem niet,' zegt de man tegen mij, 'althans, niet door de intercom.'
'Nee,' zeg ik.
'Ik denk dat ie kapot is.'
'Echt?' vraag ik.
'Hij hangt ook niet goed daar. Dat is een dinkie dat niet tegen vocht kan.'
'Goh,' zeg ik.
'U moet een nieuwe.'
'Vertel mij wat!' zeg ik.
'Ja,' zeg ik.
'Ik kom even kijken wat er aan de hand is.'
'U bent de vierde al.'
'O ja?' lacht de man vriendelijk.
'Ja. Al uw voorgangers hebben geconstateerd dat ie kapot is, maar niemand kan 'm maken. Ik moet een nieuwe.'
'Dat gaan we eens even fijn bekijken dan.'
'Echt waar hoor. Jullie hebben me heel stiekem een oude gegeven begin dit jaar, toen jullie 'm monteerden, en dit modelletje schijnt zelfs zó oud te zijn, dat ie niet eens meer te bestellen is. '
'O ja?'
'Ja. En ik ben daar best een beetje geïrriteerd over. Maar goed, ga uw gang.' Ik ga tegen de muur aan staan, mijn armen over elkaar.
De man pakt de telefoon van de intercom en luistert. Zijn maatje staat buiten te schreeuwen.
'Hoor je me? Zeg eens wat! Ik druk nú op de bel. Hoor je me?'
'Ik hoor hem niet,' zegt de man tegen mij, 'althans, niet door de intercom.'
'Nee,' zeg ik.
'Ik denk dat ie kapot is.'
'Echt?' vraag ik.
'Hij hangt ook niet goed daar. Dat is een dinkie dat niet tegen vocht kan.'
'Goh,' zeg ik.
'U moet een nieuwe.'
'Vertel mij wat!' zeg ik.
zaterdag 22 november 2008
PIETER DERKS
Ik ga toch zeker niet de hele avond naar zo'n snotneus zitten luisteren, dacht ik bij mezelf toen ik bij de première zat van Waan van Pieter Derks afgelopen vrijdagavond in de Kleine Komedie in Amsterdam. Hij lijkt goddorie niet ouder dan mijn oudste zoon! Dus sloeg ik mijn armen over elkaar en luisterde ik naar wat getoeter op een saxofoon. Hmm, dacht ik. Als dat alles is...
Toen hij na een minuut of tien echter een werkelijk hilarische opsomming van een samenzijn met vrouw en kinderen gaf, betrapte ik mezelf erop dat ik vond dat ie een goede kijk op het leven had, dat ie een groot observator was en dat ie meer wist dan zijn leeftijd en uiterlijk deden vermoeden. Toen was ik verkocht. Ik heb gelachen, ook op momenten dat bijna niemand anders dat deed. Stiekem verdenk ik mezelf er nu van dat ik een van de weinige intellectuelen op aarde ben die zijn soms zo mooi verstopte woordgrapjes kunnen volgen.
Deze jongeman, deze jonge Pieter, beste mensen, is virtuoos met taal! Bovendien is hij intelligent, muzikaal, fijn om naar te kijken, gezegend met een flinke dosis humor en hoeft hij geen enkele keer te schreeuwen om zichzelf te laten horen. Ouderwets cabaret op hoog niveau!
Van mij mag ie blijven!
Toen hij na een minuut of tien echter een werkelijk hilarische opsomming van een samenzijn met vrouw en kinderen gaf, betrapte ik mezelf erop dat ik vond dat ie een goede kijk op het leven had, dat ie een groot observator was en dat ie meer wist dan zijn leeftijd en uiterlijk deden vermoeden. Toen was ik verkocht. Ik heb gelachen, ook op momenten dat bijna niemand anders dat deed. Stiekem verdenk ik mezelf er nu van dat ik een van de weinige intellectuelen op aarde ben die zijn soms zo mooi verstopte woordgrapjes kunnen volgen.
Deze jongeman, deze jonge Pieter, beste mensen, is virtuoos met taal! Bovendien is hij intelligent, muzikaal, fijn om naar te kijken, gezegend met een flinke dosis humor en hoeft hij geen enkele keer te schreeuwen om zichzelf te laten horen. Ouderwets cabaret op hoog niveau!
Van mij mag ie blijven!
VOUWFIETS
Het hagelde, dus zette ik mijn vouwfiets op de stoep en besloot ik in de auto te wachten tot het op zou houden. Koude druppels vielen in mijn nek. Ik rilde en sms'te vriendlief: Zo! Als de hagel klaar is en ik m'n fiets weer in elkaar heb, kom ik lekker naar je toe. xM. Hij sms'te terug dat ie daar naar uitkeek.
Na een minuut of tien op mijn handen gezeten te hebben in een ijskoude auto, vond ik dat het iets minder hard hagelde. Het was al laat, ik moest nog zeker een uur rijden. Ik stapte uit en bekeek die fiets. Er moest een klemmetje los, een dingetje ingedrukt worden en dan kon ik klappen met die hap.
Ruim tien minuten later, zeiknat en ijskoud, pakte ik wederom mijn mobiel en drukte zo goed en zo kwaad als het ging een nieuw berichtje: Dat viel mee zeg: 6x gvd en een krom zadel. Waarop vriendlief sms'te dat ik een technisch vrouwtje was!
Na een minuut of tien op mijn handen gezeten te hebben in een ijskoude auto, vond ik dat het iets minder hard hagelde. Het was al laat, ik moest nog zeker een uur rijden. Ik stapte uit en bekeek die fiets. Er moest een klemmetje los, een dingetje ingedrukt worden en dan kon ik klappen met die hap.
Ruim tien minuten later, zeiknat en ijskoud, pakte ik wederom mijn mobiel en drukte zo goed en zo kwaad als het ging een nieuw berichtje: Dat viel mee zeg: 6x gvd en een krom zadel. Waarop vriendlief sms'te dat ik een technisch vrouwtje was!
donderdag 20 november 2008
EEN RARE DAG
'Het wordt vandaag een rare dag voor jou, Fiek,' zei ik gisterochtend tegen onze kater. Ik zette een geleend reiskoffertje klaar, legde zijn eigen fijne kussentjes er in en wachtte tot hij er uit nieuwsgierigheid in kroop. Binnen een minuut zat ie er in, de sukkel. Ik deed het deurtje dicht, pakte hem op en zette hem in de auto. Hij ging lekker liggen en begon zichzelf te wassen. Ik zette een muziekje aan, startte de auto en ging op weg. Goedmoedig keek hij me aan, hij kneep zijn ogen zelfs even dicht, alsof ie het wel gezellig vond om zo saampjes onderweg te zijn. Ik zei dat ie lief was en aaide hem door de tralies heen over zijn neusje.
Bij de dierenarts werd ie opeens alerter. Hij ging rechtop zitten en hield alles haarscherp in de gaten. Ik zette hem op de behandeltafel en mezelf op een stoel.
'Wie is dat?' vroeg de dierenarts me.
'Figo,' zei ik.
'Figo wie?'
'Figo Breet.'
De dierenarts zocht Figo op zijn computer. Een rode balk met daarin de tekst pas op, valt aan knipperde boven het document.
'O ja, ik weet het weer,' zei de dierenarts. 'Castratie en chippen, nietwaar?'
Ik knikte.
'Zit dat mandje goed dicht?' vroeg hij, terwijl hij niet eens naar Figo keek.
'Ja. 't Is een andere dan vorige keer. Deze is handiger. Hij is van m'n zus,' zei ik.
'Mooi. Tussen vier en half vijf weer ophalen. Dag!'
'Dag dierenarts,' zei ik. 'Dag Figo, jongen. Tot straks.'
Om kwart over vier stond ik er weer om de arme jongen op te halen. Een kleine tien minuten later was ik 84 euro armer en zette ik een je-weet-wel-kater in mijn auto. Wreed, zo voelde ik me.
Thuis wankelde Fiek verdwaasd uit z'n reishok, spoedde hij zich zo goed en zo kwaad als het ging naar z'n etensbak en vrat verschrikkelijk veel voer. Daarna begon ie zichzelf een uurtje of wat te likken op de plek des onheils. Likken, likken, alsmaar likken. En tussendoor werd ie steeds wilder. En maar zeuren dat ie naar buiten wilde, maar dat had de dierenarts verboden. Hij kon wat gedesoriënteerd zijn door de narcose, had hij gezegd.
'Fuck de dierenarts,' dacht ik na een tijdje, en zette de deur lekker wijd open voor meneer.
Vanochtend was hij weer helemaal als vanouds. Niks aan de hand, vreten als een dolle beer, zeuren, dralen, emmeren bij de deur, dat soort dingen. Hoogstwaarschijnlijk denkt ie bij zichzelf dat ik gelijk had, over gisteren. Dat het inderdaad een rare dag was...
Bij de dierenarts werd ie opeens alerter. Hij ging rechtop zitten en hield alles haarscherp in de gaten. Ik zette hem op de behandeltafel en mezelf op een stoel.
'Wie is dat?' vroeg de dierenarts me.
'Figo,' zei ik.
'Figo wie?'
'Figo Breet.'
De dierenarts zocht Figo op zijn computer. Een rode balk met daarin de tekst pas op, valt aan knipperde boven het document.
'O ja, ik weet het weer,' zei de dierenarts. 'Castratie en chippen, nietwaar?'
Ik knikte.
'Zit dat mandje goed dicht?' vroeg hij, terwijl hij niet eens naar Figo keek.
'Ja. 't Is een andere dan vorige keer. Deze is handiger. Hij is van m'n zus,' zei ik.
'Mooi. Tussen vier en half vijf weer ophalen. Dag!'
'Dag dierenarts,' zei ik. 'Dag Figo, jongen. Tot straks.'
Om kwart over vier stond ik er weer om de arme jongen op te halen. Een kleine tien minuten later was ik 84 euro armer en zette ik een je-weet-wel-kater in mijn auto. Wreed, zo voelde ik me.
Thuis wankelde Fiek verdwaasd uit z'n reishok, spoedde hij zich zo goed en zo kwaad als het ging naar z'n etensbak en vrat verschrikkelijk veel voer. Daarna begon ie zichzelf een uurtje of wat te likken op de plek des onheils. Likken, likken, alsmaar likken. En tussendoor werd ie steeds wilder. En maar zeuren dat ie naar buiten wilde, maar dat had de dierenarts verboden. Hij kon wat gedesoriënteerd zijn door de narcose, had hij gezegd.
'Fuck de dierenarts,' dacht ik na een tijdje, en zette de deur lekker wijd open voor meneer.
Vanochtend was hij weer helemaal als vanouds. Niks aan de hand, vreten als een dolle beer, zeuren, dralen, emmeren bij de deur, dat soort dingen. Hoogstwaarschijnlijk denkt ie bij zichzelf dat ik gelijk had, over gisteren. Dat het inderdaad een rare dag was...
zondag 16 november 2008
BRIDE FLIGHT
Gisteravond ben ik hand in hand (ja, echt!) met vriendlief naar de bios gelopen om de film Brideflight te zien. Ach, ach, ach, wat een heerlijke film! Goed te verstaan (en dat is nogal eens zeldzaam bij Nederlandse films), prachtige natuur (Nieuw Zeeland), een zalige Waldemar Torenstra in de hoofdrol, een goed verhaal waarin voor elke emotie lekker de tijd is genomen (kan me voorstellen dat er mensen zijn die het traag noemen) en genoeg rollen (mét diepgang, jawel!) om je mee te kunnen identifceren.
Heb er om moeten huilen, maar dat is op zich niet zo moeilijk, om mij aan het huilen te krijgen met een film. Als het een beetje goede film is, zit ik zó in het verhaal en is de wereld even niet groter dan het doek. De emoties van de spelers worden míjn emoties, hun wereld word die van mij. Dat had ik vroeger al, dat ik volledig opging in een verhaal. Om die reden mocht ik van mijn moeder nooit het kleine huis op de prairie zien, omdat dat elke aflevering weer tranen opleverde. (wat is er mis met tranen, denk ik nu.) Ook enge films waren niet geschikt voor mij. Ik droomde er dagenlang van, kon de beelden maar moeilijk loslaten. Precies zo met oorlogsfilms. Anne Frank, Soldaat van Oranje, Het meisje met het rode haar, ik heb ze wel gezien, maar heb er ongelooflijk veel last van gehad. Daarom zijn er films waar ik gewoonweg niet aan durf te beginnen. Schindlers List is er bijvoorbeeld zo één. Maar ook een Harry Potter hoor, daarvan heb ik alleen deel 1 gezien. alle andere delen vind ik veel te eng.
Maar wat praat ik nou over enge dingen...laat ik het liever nog even hebben over Bride Flight. Ga hem zien lieve mensen, ga hem zien. Had ik al gezegd dat ie geweldig is?
Heb er om moeten huilen, maar dat is op zich niet zo moeilijk, om mij aan het huilen te krijgen met een film. Als het een beetje goede film is, zit ik zó in het verhaal en is de wereld even niet groter dan het doek. De emoties van de spelers worden míjn emoties, hun wereld word die van mij. Dat had ik vroeger al, dat ik volledig opging in een verhaal. Om die reden mocht ik van mijn moeder nooit het kleine huis op de prairie zien, omdat dat elke aflevering weer tranen opleverde. (wat is er mis met tranen, denk ik nu.) Ook enge films waren niet geschikt voor mij. Ik droomde er dagenlang van, kon de beelden maar moeilijk loslaten. Precies zo met oorlogsfilms. Anne Frank, Soldaat van Oranje, Het meisje met het rode haar, ik heb ze wel gezien, maar heb er ongelooflijk veel last van gehad. Daarom zijn er films waar ik gewoonweg niet aan durf te beginnen. Schindlers List is er bijvoorbeeld zo één. Maar ook een Harry Potter hoor, daarvan heb ik alleen deel 1 gezien. alle andere delen vind ik veel te eng.
Maar wat praat ik nou over enge dingen...laat ik het liever nog even hebben over Bride Flight. Ga hem zien lieve mensen, ga hem zien. Had ik al gezegd dat ie geweldig is?
zaterdag 15 november 2008
HAND IN HAND
Ik kijk naar buiten en zie een man en een vrouw hand in hand lopen. Eigenlijk vind ik dat maar een malle gewoonte. Ik doe het zelf ook wel eens hoor, daar niet van, maar ik voel mezelf toch altijd lichtelijk idioot wanneer ik dat doe. Ik ben namelijk groot genoeg om los te lopen, weet ook overal de weg, loop over het algemeen niet weg, kan al goed uitkijken op straat en weet mijn evenwicht goed te bewaren. Ik loop gewoon liever niet hand in hand geloof ik. Soms nog wel met één van de kinderen, maar ook dan alleen als ik geen haast heb en goed in mijn velletje zit.
Anyway, ik heb er niet zoveel mee. Kent iemand dat?
Anyway, ik heb er niet zoveel mee. Kent iemand dat?
vrijdag 14 november 2008
Volle Maan
Vannacht was het Volle Maan, dus dikke mik voor mij. Ik heb gejankt als een wolvin, heel hoog en heel hard, al mijn personages tevoorschijn getoverd en er vriendlief mee zitten klieren, midden in de nacht boterhammen met kaas en mayonaise weg zitten werken, een krant gelezen en gecomputerd. Om vier uur was het welletjes, toen kon ik eindelijk slapen.
En nu ben ik moe.
Doodmoe.
'k Heb wallen onder mijn ogen en ben niet vooruit te branden.
Wat die personages betreft, dat zijn in volgorde van opkomst Jaap, Hottie, Kahin en Rosa.
Allemaal schatjes hoor, maar reuze vermoeiend als ze zich met elkaar gaan bemoeien...
En nu ben ik moe.
Doodmoe.
'k Heb wallen onder mijn ogen en ben niet vooruit te branden.
Wat die personages betreft, dat zijn in volgorde van opkomst Jaap, Hottie, Kahin en Rosa.
Allemaal schatjes hoor, maar reuze vermoeiend als ze zich met elkaar gaan bemoeien...
woensdag 12 november 2008
PARADIJS
Had ik vandaag zomaar even 3 stuks kinderen thuis in verband met een studiedag van school!
Er zat niets anders op dan er maar het beste van te maken, dus zijn we naar de Eemhof geweest. Ieder kind mocht een vriendje of vriendinnetje mee, en, eh, ja, eh, we hebben dus gezwommen. Ik ook. Twee keer maar liefst, en ja, ook in de wildwaterbaan. Dat was best aardig hoor, beetje gillen, beetje duwen, beetje klieren, beetje geiten, en de golven waren ook wel leuk, maar verder vind ik het drie keer niks, zo'n zwemparadijs.
Zwemparadijs...
Alleen de naam al!
Ik stel me het paradijs heel anders voor...
Nah ja, morgen gaat iedereen gewoon weer naar school gelukkig en heb ik het huis weer even voor mezelf. Over het paradijs gesproken...
Er zat niets anders op dan er maar het beste van te maken, dus zijn we naar de Eemhof geweest. Ieder kind mocht een vriendje of vriendinnetje mee, en, eh, ja, eh, we hebben dus gezwommen. Ik ook. Twee keer maar liefst, en ja, ook in de wildwaterbaan. Dat was best aardig hoor, beetje gillen, beetje duwen, beetje klieren, beetje geiten, en de golven waren ook wel leuk, maar verder vind ik het drie keer niks, zo'n zwemparadijs.
Zwemparadijs...
Alleen de naam al!
Ik stel me het paradijs heel anders voor...
Nah ja, morgen gaat iedereen gewoon weer naar school gelukkig en heb ik het huis weer even voor mezelf. Over het paradijs gesproken...
dinsdag 11 november 2008
SINT MAARTEN
En daar gaan ze weer: kindertjes met roodgekleurde, bibberende handjes van de kou, snotneusjes en goedkope, nog net niet helemaal gescheurde lampionnen aan stokjes met lampjes die het vaker niet dan wél doen. Ze zingen fantasieloze liedjes, flikkeren bij elkaar gezongen mandarijntjes onmiddellijk in de bosjes en rennen hoopvol naar de volgende deur om daar precies hetzelfde kunstje nóg een keer te vertonen.
Onze jongste zoon loopt, samen met zijn zus en zijn neef, met een uitgeholde gele paprika langs de deur en verheugt zich mateloos op de zak kleverige, overjarige snoep die aan het hele avontuur wordt overgehouden. '
Vriendlief sjokt met zoontje mee, een zakflesje met kruidenbitter in de binnenzak. Hij gaat zich bedrinken, want vroeger gingen er nog vrienden met hem mee, deed ie de wave achter het clubje kinderen, eindigden ze met de hele kudde in de kroeg met lolly's en bier. Maar dat was vroeger en dat komt nooit meer terug...
Onze jongste zoon loopt, samen met zijn zus en zijn neef, met een uitgeholde gele paprika langs de deur en verheugt zich mateloos op de zak kleverige, overjarige snoep die aan het hele avontuur wordt overgehouden. '
Vriendlief sjokt met zoontje mee, een zakflesje met kruidenbitter in de binnenzak. Hij gaat zich bedrinken, want vroeger gingen er nog vrienden met hem mee, deed ie de wave achter het clubje kinderen, eindigden ze met de hele kudde in de kroeg met lolly's en bier. Maar dat was vroeger en dat komt nooit meer terug...
WINNEN
Vriendlief zei gisteren dat hij tien miljoen euro ging winnen met de staatsloterij. Hij had er erg veel zin in en genoot nog even van een rustig avondje. Hij vertelde dat hij met die tien mille een zeilboot ging kopen, nog een heel klein beetje wilde werken (één uur in de week), dat er misschien wel een huisje op Terschelling voor mij in zat en dat hij verder van plan was om vooral gewoon te blijven.
Het is vandaag de day after en ik heb nog niets van hem gehoord. Kan zijn dat ie in een limo naar Den Haag is om zijn geld op te halen, kan ook zijn dat ie vergeten is te kijken naar de uitslag.
De sukkel!
Het is vandaag de day after en ik heb nog niets van hem gehoord. Kan zijn dat ie in een limo naar Den Haag is om zijn geld op te halen, kan ook zijn dat ie vergeten is te kijken naar de uitslag.
De sukkel!
maandag 10 november 2008
BEZWAAR ELEKTRONISCH PATIENTENDOSSIER
Het elektronisch patiëntendossier (EPD)...
Wel eens van gehoord?
Een of andere minister heeft bedacht dat al onze gezondheidsgegevens in één grote kast moeten worden verzameld, waar vervolgens de hele meute zorgverleners toegang toe hebben. Lekker, al je gegevens in één document. Ooit psychiatrische hulp gehad, ooit een spiraaltje laten zetten, ooit een tijdje ondefinieerbare klachten gehad? Wees niet bevreesd, het staat allemaal vermeld en iedereen mag het weten. Nieuwe baan, maar je moet nog medisch gekeurd worden? Hup, één blik in je dossier en de bedrijfsarts zegt tegen je nieuwe werkgever dat je bezig bent met kinderen krijgen.
Het systeem van het EPD is nog niet waterdicht en zelfs de regering heeft er nog geen concensus over bereikt. En tóch wordt dat EPD ons door de neus geschoven.
Het maffe is dat je bezwaar moet maken als je er tegen bent, en dát is preces waar ik nogal over val. Het uitgangspunt is volgens de regering dus dat ik in beginsel voor het EPD ben, ténzij ik anders vermeld. Dat vind ik de omgekeerde wereld en daar ben ik verbolgen over potdorie! Vandaar dus actie!!
Ik teken bezwaar aan en daar moet ik achterlijk veel voor doen. Ten eerste moet ik de envelop zien te herkennen, en dan moet ik voor ieder lid van het gezin een formulier invullen, voorzien van een handtekening en een kopie van een geldig legitimatiebewijs. Bovendien moet ik voor ieder kind onder de 18 jaar een uitreksel uit het geboorsteregister hebben, a TIEN euro per stuk. Dat geheel moet op de brievenbus en dan hoor ik na een tijdje bericht te krijgen via mijn gemneete dat ik bezwaar heb aangetekend.
Vanmorgen stond ik dus al om 9 uur in het gemeentehuis om die papieren te regelen, uitwendig kalm, maar van binnen toch een beetje opgefokt.
Drie kwartier later was alles rond. Ik was kennelijk de eerste in Harderwijk die bezwaar maakte, want het bracht nogal wat consternatie teweeg. Gelukkig denkt de gemeente dit keer heerlijk mee en schenkt ze de bezwaarmakenden een gratis uitreksel, omdat ook zij vinden dat je mensen niet op kosten kunt jagen voor iets wat ze NIET willen.
Ik vind het een geweldige service en wil er bijna de krant voor bellen. Ik vind namelijk dat iedereen moet weten waar ze ja of nee tegen zeggen en dat de gemeente Harderwijk met dit gebaar eindelijk eens een keertje heerlijk meedenkt met haar burgers.
Heb je de envelop van het EPD gemist? Surf naar http://www.infoepd.nl/ufc/file/informatiepunt_sites/1518fa69a608c84efeffc0c288e495cf/pu/7584_epd_bezwaarform_zw.pdf
, daar vind je alsnog een bezwaarformulier.
Wel eens van gehoord?
Een of andere minister heeft bedacht dat al onze gezondheidsgegevens in één grote kast moeten worden verzameld, waar vervolgens de hele meute zorgverleners toegang toe hebben. Lekker, al je gegevens in één document. Ooit psychiatrische hulp gehad, ooit een spiraaltje laten zetten, ooit een tijdje ondefinieerbare klachten gehad? Wees niet bevreesd, het staat allemaal vermeld en iedereen mag het weten. Nieuwe baan, maar je moet nog medisch gekeurd worden? Hup, één blik in je dossier en de bedrijfsarts zegt tegen je nieuwe werkgever dat je bezig bent met kinderen krijgen.
Het systeem van het EPD is nog niet waterdicht en zelfs de regering heeft er nog geen concensus over bereikt. En tóch wordt dat EPD ons door de neus geschoven.
Het maffe is dat je bezwaar moet maken als je er tegen bent, en dát is preces waar ik nogal over val. Het uitgangspunt is volgens de regering dus dat ik in beginsel voor het EPD ben, ténzij ik anders vermeld. Dat vind ik de omgekeerde wereld en daar ben ik verbolgen over potdorie! Vandaar dus actie!!
Ik teken bezwaar aan en daar moet ik achterlijk veel voor doen. Ten eerste moet ik de envelop zien te herkennen, en dan moet ik voor ieder lid van het gezin een formulier invullen, voorzien van een handtekening en een kopie van een geldig legitimatiebewijs. Bovendien moet ik voor ieder kind onder de 18 jaar een uitreksel uit het geboorsteregister hebben, a TIEN euro per stuk. Dat geheel moet op de brievenbus en dan hoor ik na een tijdje bericht te krijgen via mijn gemneete dat ik bezwaar heb aangetekend.
Vanmorgen stond ik dus al om 9 uur in het gemeentehuis om die papieren te regelen, uitwendig kalm, maar van binnen toch een beetje opgefokt.
Drie kwartier later was alles rond. Ik was kennelijk de eerste in Harderwijk die bezwaar maakte, want het bracht nogal wat consternatie teweeg. Gelukkig denkt de gemeente dit keer heerlijk mee en schenkt ze de bezwaarmakenden een gratis uitreksel, omdat ook zij vinden dat je mensen niet op kosten kunt jagen voor iets wat ze NIET willen.
Ik vind het een geweldige service en wil er bijna de krant voor bellen. Ik vind namelijk dat iedereen moet weten waar ze ja of nee tegen zeggen en dat de gemeente Harderwijk met dit gebaar eindelijk eens een keertje heerlijk meedenkt met haar burgers.
Heb je de envelop van het EPD gemist? Surf naar http://www.infoepd.nl/ufc/file/informatiepunt_sites/1518fa69a608c84efeffc0c288e495cf/pu/7584_epd_bezwaarform_zw.pdf
, daar vind je alsnog een bezwaarformulier.
vrijdag 7 november 2008
KIJK, ZE IS ER NOG...
Ja, en hier ga ik dus door, met allerlei zin en onzin.
Kom gerust op bezoek, reageer, doe wat u niet laten kunt.
Ik doe tenslotte ook wat ik niet laten kan en niets menselijks is mij vreemd.
Ik ben 100% mens, en wie dat niet is, is een dier of een ding.
Over 100% mens gesproken, dat is de titel van een boek van een collega van me.
Het is zijn debuut en nu staat hij met dat boek op een lijst om gekozen te worden.
Hoe meer stemmen hij heeft, hoe meer kans hij heeft om te winnen.
Ik heb met plezier op hem gestemd en nu vroeg ik me af
of er misschien nog meer mensen zijn die hem dat plezier willen doen...
Ik weet het, het is een systeem van niks, maar ja, het is hoe de wereld in elkaar steekt.
't Is een goed boek trouwens, met korte verhalen.
Beetje mal soms, maar wel goed geschreven.
Nou ja, ik geef het stemadres even door, dus eh...
http://www.libralink.nl/index.php?id=113
Het gaat om Roel Smits, met zijn boek 100% mens.
Goed.
Ga ik verder prutsen met dit blogje.
Kom gerust op bezoek, reageer, doe wat u niet laten kunt.
Ik doe tenslotte ook wat ik niet laten kan en niets menselijks is mij vreemd.
Ik ben 100% mens, en wie dat niet is, is een dier of een ding.
Over 100% mens gesproken, dat is de titel van een boek van een collega van me.
Het is zijn debuut en nu staat hij met dat boek op een lijst om gekozen te worden.
Hoe meer stemmen hij heeft, hoe meer kans hij heeft om te winnen.
Ik heb met plezier op hem gestemd en nu vroeg ik me af
of er misschien nog meer mensen zijn die hem dat plezier willen doen...
Ik weet het, het is een systeem van niks, maar ja, het is hoe de wereld in elkaar steekt.
't Is een goed boek trouwens, met korte verhalen.
Beetje mal soms, maar wel goed geschreven.
Nou ja, ik geef het stemadres even door, dus eh...
http://www.libralink.nl/index.php?id=113
Het gaat om Roel Smits, met zijn boek 100% mens.
Goed.
Ga ik verder prutsen met dit blogje.
Abonneren op:
Posts (Atom)