Staren

Een man van staal kijkt op zijn hurken uit over een gewezen zee, thuis zit een kind zuchtend gebogen over ingewikkelde parabolen, de wanhoop nabij. Staren naar het water, staren naar sommen, staren naar dingen die onbegrijpelijk of ver weg zijn. Ik benijd geen van tweeën, want van hurken krijg ik kramp en van wiskunde ook, alleen dan op een andere plek.





PS: deze stalen kanjer staat op de dijk bij Lelystad. Het is een kunstwerk van Antony Gormley.

meerdere levens leven

Vandaag had ik voor mijn boek een ontmoeting nodig tussen een man en een vrouw die elkaar meer dan leuk gaan vinden daarna. Nu kan ik natuurlijk ruimschoots uit eigen ervaring putten, há, maar dat vind ik absoluut oninteressant. Veel leuker en spannender vind ik het om iets onverwachts te bedenken en er vervolgens zelf helemaal in op te gaan. Want dat is wat er gebeurt: om een personage goed en geloofwaardig neer te kunnen zetten, moet ik als het ware ín het personage kruipen.
Ik moet weten wat ze voelen, waarom ze doen wat ze doen, waarom ze zeggen wat zeggen. Mijn taak is het om alles minutieus mee te beleven, te registreren, te kijken, te analyseren, te ondergaan en vervolgens te zoeken naar de juiste manier om de belevenissen weer te geven.
Als ik schrijf beleef ik hele avonturen. Het is eigenlijk een nogal schizofrene bezigheid, zo in mijn eentje tikkend achter een bureau. Zo kan het gebeuren dat ik op één dag een vrouw, een man en een kind ben, een botsing veroorzaak, een baby krijg, sterf, vreemd ga en gek word. Geen wonder dat ik wel eens moe ben na een stevig potje schrijven...

iet wiet waai

Beste lezers,ik heb even een vraagje. Niet over wiskunde (te moeilijk), niet over taal (aaaaah, jammer), niet over seks (helaas) en niet over u. Nee, het is een vraagje over mij.
Een vraagje over mij?
Ja, een vraagje over mij.
En waaróm is er een vraagje over mij?
Wel, er is een vraagje over mij omdat ik geen vraagje over u kan verzinnen, waarbij ik wil aantekenen dat het woord 'verzinnen' volgens een vriend van mij minderwaardiger is dan het woord 'bedenken', wat ik overigens niet helemaal met hem eens ben, maar dat terzijde. Ik vind verhalen 'verzinnen' namelijk net zo moeilijk als verhalen 'bedenken', maar goed, daarmee is mijn vraag nog niet gesteld.
De vraag is: hoe goed denkt u mij te kennen door het lezen van dit blog. Is dat
a)heel goed
is dat
b)best wel goed
is dat
c)een beetje goed
of is dat
d)helemaal niet goed.
Als u wilt, mag u uw antwoord geven, maar ik moet u vantevoren zeggen dat u het niet terugkrijgt. Met andere woorden: eens gegeven blijft gegeven en wie niet weg is wordt gezien, ik tel nog tot tien, van je ietwietwaait is eerlijk weg.
Ge.
Waaid.

zo moe

D'n oogkes vallen dicht
ze zijn niet meer te houden
zelfs met stokskes gaat het niet
dus zal ik slapen moeten

morgen zonder wekker wakker worden
lekker zonder wekker
wakker worden
wakker takker tekker
zeg ik dat toch lekker
stekker sticker stikken
stokken stoppen stapen
nu moet ik echt gaan sssslapen!

dulle griet

Ach ja.
En dan krijg ik een bloemetje van de Kale en een biertje dat dulle griet heet en dan wordt er gezellie geknutseld aan een fiets in de keuken en zijn er tig plannen voor morgen en krijg ik een kus van een Kleintje en een high five van de Grote en dan denk ik dat het met die kluts wel goed komt en met de rest ook.
Dus.
Ga ik zo maar es lekker slapen en een keer niet midden in de nacht wakker worden om over straat te speuren naar verdachte sujetten. 't Is uit met de paniek, 't is gedaan met de onrust. Het verbrande schuurtje is leeg, volgende week wordt het gesloopt en dan komt er weer een nieuwe. De oude zooi is weg en de tuin is nog nooit zo onrommelig geweest.
Ellende is altijd ergens goed voor, maar meestal weet ik dat niet meteen. Dat komt omdat ik een mensje ben, een mensje dat niet alles in één keer snapt en weet, helaas.
En als de rust een beetje wedergekeerd is wil ik schrijven. Mijn hart volgen, fröbelen met woorden, zoeken naar essenties, genieten van wat komt, me mee laten nemen door een woordenstroom, ongeacht of ik blijf drijven of niet of wel of niet of wel.
Het is de dulle griet, jongens, de dulle griet zit ín mij. Ze hoeft niet weg, ze bevalt me wel, van mij mag ze best een tijdje blijven. Zeg ik dat toch lekker!

kan nie vinden nie

Heeft iemand misschien een kluts gezien?
Ik ben de mijne kwijt.

?

Eén en één is twee, ik heb zin in cappuccino, in skiën en in een lange wandeling langs het strand. Ik heb ook zin in chips, paprika, in een kroketje en in zeilen, in de zomer, de zon, bruine benen en een magnum.
Verder heb ik zin in helemaal niks en alles en in tennissen, de hele dag.
En ik heb géén zin in schrijven, of juist wel, maar dan niet nu en daarom en waarom en dus.

Brandje

Mijn Kale Man is mijn Held want hij heeft het vuur vannacht geblust. Ons houten schuurtje stond midden in de nacht in de hens, de vlammen sloegen er uit. Godzijdank werden we gewaarschuwd door een buurman met een scherpe neus, dus kon Kale Man stoer en koen optreden. Gelukkig hadden we de tuinslang aangekoppeld staan, wat een overgebleven tic is van een 11 jaar geleden aangestoken schuurbrandje, dus kon Man onmiddellijk beginnen met blussen.
Daarnaast heeft ie er twee brandblusapparaten doorheen gejast, eentje heb ik in allerijl van zolder geplukt en de andere hing in de bijkeuken. Ongelooflijk hoe Man zijn hersens bij elkaar hield. Ik ben zo blij met hem dat ik het hier gewoon een paar keer moet zeggen. Meestal ben ik niet zo van gebeurtenissen vertellen, maar dit heeft nogal wat indruk gemaakt.
Ik was bang dat het over zou slaan naar het balkon, en dan naar het huis, zie je. De kinderen stonden in pyjama op straat en ik deed suffe dingen zoals mijn laptop en mijn portemonnee mee naar buiten nemen, de auto wegzetten zodat de brandweer er goed bij kon en de jonsgte troosten die opeens besefte dat zijn zelf bij elkaar gespaarde skates aan het verbranden waren. Ik trok hem op schoot en zo, dicht tegen elkaar aangedrukt, wachtten we tot het voorbij was. Daarna maakte ik stomme grapjes zoals zeggen dat ik tóch al een aangebrande bui had en of er iemand een vuurtje voor me had.
Na een uurtje of twee was het weer stil, de buurt weer in bed, ons schuurtje zwart, de spullen gesmolten, jongste tussen ons in.
Ik kon de slaap niet vatten, hoewel ik wist dat ik veilig naast Mijn Held lag.
Het hielp niet. We zijn er om een uur of vijf weer uitgegaan om te kijken of het écht wel uit was. Het hazeslaapje wat daarop volgde was er één vol dromen over nog meer brand, een bus die door de schutting kwam rijden en een complete verbouwing met dakje boven een beeldig terras.
Ik ben doodmoe, heb foto's gemaakt van al die zwarte troep en moet echt even uitblazen vandaag. De rest is gewoon naar school en naar werk en iedereen is lief en ik hou van ze en ik ben zo blij dat het niet verder is gegaan dan dit.
By the way: het vermoeden bestaat dat het ook dit keer weer met opzet is aangestoken. Ziek!

Pelle Sandstrak

Gisteren was ik op Manuscripta in Amsterdam.
Het allerindrukwekkendst was een lezing van Pelle Sandstrak, een Noorse schrijver met het syndroom van Gilles de la Tourette. Hij heeft 2 jaar geleden een boek geschreven dat in het Nederlands is vertaald en vanaf nu in de winkel ligt.
Deze meneer Pelle heeft me wiebelbenen en hartkloppingen bezorgd. Tot ruim een half uur na zijn lezing was ik fysiek volledig ontdaan. Die man heeft iets in me losgemaakt, maar ik weet niet precies waarom, waarmee, waardoor en voor hoe lang.
Wat ie me in ieder geval duidelijk heeft weten te maken is dat het leven voor hem een uitzichtloze hel moet zijn geweest, maar dat hij het gered heeft door zich vast te klampen aan slechts 3% hoop.
Hij zei: Ik schrijf niet over Gilles de la Tourette, ik schrijf mét Gilles de la Tourette.
Gistermiddag, op de terugweg in de trein, ben ik begonnen in z'n boek. Ik ben al op bladzijde 110 en ben blij dat ik er nog zo'n 300 heb te gaan. Het is overweldigend, alsof je een kijkje krijgt in een overwerkt, ziek, dwangmatig, ongelooflijk gecompliceerd, maar bovenal onschuldig brein.
Het laat me niet los, meneer Pelle Sandstrak laat me vandaag absoluut niet los!

WEER NIEUW BOEKJE VERSCHENEN

Er is weer een nieuw boekje verschenen: Ridder Lennie is zoek.
Het is een boek dat speciaal geschreven is voor kinderen die moeite hebben met lezen. Het stikt daarom van de plaatjes en de tekt is vrij makkelijk leesbaar. (AVI M5)
Wat ik een leuk detail vind, is dat Lennie een jongen is met het syndroom van Down. Het wordt nergens expliciet in de tekst genoemd, maar op de tekeningen is het wel te zien. Te verkrijgen bij de boekhandel, via internet of gewoon bij mij. Als je 'm bij mij bestelt kan ik 'm signeren en er een persoonlijke boodschap naar keuze in zetten.
ISBN: 978-90-5300-369-5
Uitgeverij Delubas