terugrennen

En dan trek je de deur dicht
je zegt tegen de poezen dat je morgen weer komt
echt waar, beloofd,
je checkt de vogels,
de lampjes,
de dingen
de was gaat in een zak
en de koelkast moet nog leeg
maar dat kan morgen ook nog wel

dan loop je naar je eigen huis
met de sleutels in je zak
terwijl je maar één ding wil
en dat is terugrennen
heel hard terugrennen
om te kijken of het waar is
of het waar is
dat ie weg is
dat 't stil is
nog stiller dan stil is daar

maandag aanstaande

Geen tijd
geen zin
te druk
te veel

m'n liefste oude vriend 
gaat naar een hospice
en de last valt zwaarder dan enkel die paar koffers
en dat ene schilderij

er zijn eekhoorntjes
-buiten-
en er is rust
en zorg
en heel veel stilte

het is dichtbij
maar je raakt er verder door van huis
dan ooit tevoren

stik er (niet) in

een
d  o  o  d  e  n  g
      eind
             voorbij
                         het
                                                                                                   achterste
stukje van de tong
liggen
a   d   e   m   b   e   n   e   m   e   n   d   e

                                            geheimen

niet met fluwelen handschoentjes...

'Kom schatje, kom maar, 't duurt maar heel even,' probeerde ik Figo, onze rode kater die met een alsmaar dikker wordende wang rondliep, gerust te stellen. Dochters en ik probeerden hem in het reismandje te krijgen, maar hij werkte niet echt lekker mee, wat resulteerde in een paar flinke krassen op de borst van Dochter.
Na een hoop geworstel en wel-hier-en-gunter-nog-an-toe-nu-ga-je-verdorie-dat-ding-in-jij-etterbak-van-een-kat hadden we 'm eindelijk waar we 'm hebben wilden. Hij blies de krullen van de trap, werd een boos en gevaarlijk monster dat zijn aantekening bij de dierenarts eer aandeed. 'Valt aan' staat er namelijk met grote letters op het beginscherm van zijn status.
'Ik ga geen vriendjes met 'm worden,' zei de dierenarts na onderzoek.
'U ook al niet?' vroeg ik.
'Nee. Ik moet dat abces aanprikken en zoveel mogelijk leeg knijpen.'
'Lekker dan,' zei ik.
'En U gaat me daarbij helpen.'
'Dacht 't niet,' zei ik, me levendig herinnerend hoe Figo nog geen 15 minuten eerder in het halsje van m'n dochter hing. De dierenarts deed achter alsof ze me niet hoorde en pakte hele grote dikke leren handschoenen.
'Deze aantrekken en zo goed mogelijk de kat proberen vast te houden,' zei ze.
Ik had geen keus. De assistente had geen tijd en de dochter die mee was, was ab-so-luut niet van plan ook maar enigszins mee te werken. Ze had zich verstopt in haar sjaal en deed net alsof ze er niet was.
Dus nam ik de blazende en worstelende Figo onverrichterzake in de houdgreep en zette de dierenarts een beste naald in het abces. Vreselijk naar, maar ook vreselijk nodig want er kwam een hoop zooi uit.
Figo worstelde en blies en beet als een krijger. Woest was hij, en bang natuurlijk, en ik denk dat 't hem ook pijn deed.
Een klein kwartier later was zijn abces uitgeknepen, had hij een paar injecties te pakken (antibiotica en pijnstilling) en mocht hij zijn reismandje weer in. Ik verwachtte een hoop gesteggel om hem hier in te krijgen, maar zodra ik het mandje op de behandeltafel zette, kroop hij er als een haas in en smeekte hij me zowat de deksel er heel, maar dan ook héél snel op te doen en hem verder met rust te laten.
Aandoenlijk was ie toen, en heel erg zielig.
Eenmaal thuis kroop hij het mandje uit, vrat een paar brokjes en wilde hij naar buiten. Ik wist niet of dat mocht, maar heb hem maar gewoon laten gaan. Binnen 10 minuten was hij weer binnen, waarna hij zeker 30 minuten vanuit de gang onafgebroken naar me heeft lopen staren.
Daarna was ie moe en ging ie slapen.
Ik hoop voor hem dat de zwelling wegblijft. Mocht 't abces weer op komen zetten, dan moet het mes er namelijk in. En dat is zeer beslist iets om tegenop te zien, voor beide partijen.
't Is me er eentje, deze meneer Figo!

niet gek

Ik kan nog lang niet mijn knieen aanraken met d'n neus,
en met rechte benen en platte handen de grond raken lukt ook nog niet
en de hondhouding met de hakken op de mat is toekomstmuziek
en een nette twist zit er ook nog niet in
en het lukt me ook nog niet om precies alles te doen wat de juf zegt
vooral dat ademen
daar moet ik echt bij smokkelen af en toe
en ik vlieg nog alle kanten op met mijn gedachten
en ik snap ook nog niet hoe die zonnegroet nou precies gaat
maar ik merk wel dat er stapje voor stapje rek en ruimte in het lijf komt
en da's niet gek,
da's in het geheel niet gek.
De geest zal vanzelf wel volgen, toch?

b(o)ekhouden

Boekhouden
Belasting
Balen
Bende
Brij
Bewaren
Bagger
Bah
Bleh
Boeie

Ik ben een ramp qua boekhouden en zie er daarom ook tegenop om er mee bezig te gaan. Ik ben een chaoot, heb de papieren niet voor mekaar, bewaar dingen die ik niet hoef te bewaren en gooi juist weg wat bewaard had moeten blijven. Het kost me minstens een veel te lange kostbare dag om een beetje orde in de boze brij te brengen, misschien twee, wat misschien heel erg meevalt in ieders ogen, maar niet in die van mij!
Ik snap geen zak van cijfers en journaalposten, was vroeger op school al een ramp met economie en boekhouden. Nog zie ik mijn vader naast me aan tafel zitten, mij eindeloos journaalposten, credit- en debetdingen uitleggend, ik jankend ernaast, radeloos en rete-eigenwijs, en later kwamen daar nog veel meer akeligheden bij zoals annuiteiten, renteberekeningen en weet ik veel wat voor enge dingen nog meer. Ik heb de paps regelmatig tot wanhoop gedreven denk ik, evenals m'n letterlijk door het leven huppelende economieleraar in Havo 5, die mij maar liefst NEGEN uur per week in de klas had, de arme ziel.(6 uur handel, 3 uur economie)
'Gut, kind, je hebt het gehaald,' stamelde hij stomverbaasd en doodkapot na de examens.
'Tsss, dacht u dat me dat niet zou lukken soms,' heb ik toen zeer arrogant geantwoord.
Jeugdige overmoed zal ik maar zeggen, en totale zelfoverschatting. Ik had natuurlijk gewoon mijn mond moeten houden, of meteen moeten toegeven: jongens, ik ben een lapzwans in deze vakken, ik zal mijn hele leven hulp nodig hebben omdat ik gehandicapt ben met cijfertjes.
Pap, kom je me alsjeblieft heel gauw helpen dankjewel?

verward

Sinds ik in Indonesie ben geweest, ben ik eigenlijk in de war. De grootste reden daarvan is Ketut, mijn gids en allerbeste vriend daar. Ik heb af en toe contact met hem via Skype, maar dat wordt steeds minder omdat zijn leefomstandigheden moeilijker en nijpender worden. Waarom zouden we nog kletsen over koetjes en kalfjes, waarom zouden we nog lachen, waarom zouden we nog herinneringen ophalen nu z'n leven een harde en zware strijd is geworden. Hij heeft belangrijker zaken aan zijn hoofd, heeft dringend een gezin te voeden, een auto te af te betalen, familie te onderhouden, offers te bekostigen, een lek dak te repareren, een toko draaiende te houden, toeristen te charteren voor trektochten, etc.
Teveel zorgen voor zo'n mooie jonge man die ik steeds verder af zie takelen en bezorgder zie worden.
Ik kan er bijna niet meer tegen. Ik kan er bijna niet meer tegen hier geld uit te geven aan zaken die in mijn ogen niet noodzakelijk zijn. Ik zou er zo vreselijk veel voor over hebben om hem te kunnen helpen. Het doet me verbetener werken dan ooit tevoren, want geld wil ik verdienen, zelf, met mijn eigen handen, mijn eigen hoofd en handen, met mijn eigen woorden, zodat ik het straks kan delen. Ik wil delen, ja, dat wil ik, dat is mijn plan.
Denk ik.
En daar komt dan de verwardheid om de hoek kijken, want ik weet ook dat geld geven niet de juiste oplossing is. Het is een tijdelijk lapmiddel, en je creeert er afhankelijkheid mee. Het is geen structurele oplossing van het probleem, het is slechts een druppel op een gloeiende plaat. Want weet je wat er gebeurt als je geld geeft? Dan wordt er een maand niet gewerkt omdat er geld is waarmee aan alle verplichtingen kan worden voldaan. Echt, zo gaat dat. Het verdwijnt sneller dan dat het er is. Korte termijndenken is dat.
Geld lénen zoals me al meerdere keren is gevraagd, en niet alleen door Ketut, is geen optie, want terugbetalen kan niet.Nooit. Hoe kun je in vredesnaam terugbetalen als je niets hebt...
En dan komt er ook nog een ander verwarrend gevoel bij kijken dat van harte bijdraagt aan de chaos in mijn hoofd: word er contact met me onderhouden omdat ik aardig gevonden word, of is het enkel en alleen vanwege het feit dat ik een mogelijke geldtoestroom beteken. Ik weet het niet, ik weet het werkelijk niet. Ik hoop natuurlijk dat ik aardig gevonden word om wie ik ben, maar ik bezit realiteitszin genoeg om daaraan te twijfelen, wat me overigens óók weer in de war maakt, omdat ik geloof in de goedheid en oprechtheid van ieder mens.
Zucht.
Ik heb geen idee meer.
En wat dan nog, waarom zou ik in vredesnaam mensen ver weg helpen terwijl er om me heen zat vrienden zijn die het ook moeilijk hebben, die net zo goed moeten strijden om hun hoofd boven water te kunnen houden. Waar moet ik beginnen, waaróm moet ik beginnen, waar eindigt het, wat is wijsheid, wat is gelijkheid, wat is helpen en hoe ziet hulp er uit...

Chaos in het hoofd.
Eigenlijk is het geen wonder dat ik verkouden ben.

Polderperikelen

Sodemieter hee. Ik voel me knap beroerd, ben snotverkouden, hoest de longen uit mijn lijf, heb voortdurend kriebel in mijn neus, kijk waterig uit mijn ogen en heb een hoofd dat met elke harstlag  bonkt dat ie er is, er is, er is. Kortom: ziekies, maar niet ziek genoeg om lamlendig in bed te blijven hangen.

Dus togen de Kale en ik er gisteren op uit. Het weer nodigde daar ook van harte toe uit, dat moet u welhaast met me eens zijn.

Bij het IJsselmeer was het stil en overweldigend. Het water weerspiegelde zacht en welwillend de witte wolken, maakte dat boven onder werd en andersom. We gooiden steentjes, maakten er een wedstrijdje van wie het verste kon komen, maar de uitslag was niet belangrijk omdat het daar niet om ging. Mij ging het om de plons, om samen even met iets onzinnigs bezig te zijn, omdat Grote Zinnige Dingen me de laatste tijd dreigen te vermorzelen.  

Daarna reden we door de polder terug, langs weggetjes waar ik als klein kind met mijn gele vouwfietsje tegen de wind in zwoegde om bij vriendinnetjes te spelen. Dit land, dacht ik, dit land is even oud als ik. Hier ben ik begonnen met mijn leven, op een kale vlakte, alles nog nieuw, jonge bomen, vers gras, nieuwe aardappels, zompige modder, vol beloften, plannen en Goede Zin. 

Op de vuursteenweg zag ik een stalen spoorlijn als een scherp blinkend mes het land doorkruizen waar vroeger alleen maar eindeloze lucht en akkers waren, waar ik 's avonds met een vriendinnetje het land inliep om bij het licht van de zakkende zon naar de lampjes van de electriciteitscentrale te kijken.

'Huil je?' vroeg de Kale.

'Een heel klein beetje maar,' zei ik terwijl ik met veel lawaai mijn neus snoot.

conclusies en een dankjewel

De actie van gisteren heeft niet echt veel meer lezerds opgeleverd. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik de statistieken niet geheel begrijp, want ik weet bijvoorbeeld het verschil niet tussen pageviews en bezoekers.
Er is ergens een ding dat zegt dat ik 69 pageviews had gisteren, maar er is ook een ding dat zegt dat ik er maar 6 had, en als ik kijk naar de teller van het bezoekersaantal correspondeert dat met geen van beide cijfers, want die staat nu op 21.030 en toen ik gisteren het bericht plaatste stond ie op 20.956, waarvan er zeker 10 bezoeken van mij bij zijn (en die 3 van Adri) om te checken of het 'hard' zou gaan.
Concusies die ik hieruit kan trekken zijn:
1) Ik ben een hork met cijfers
2) Van statistieken heb ik geen kaas gegeten en wiskunde is janken
3) 69 is geen 1000
4) Ik word niet zo veel gelezen als ik zou willen, zelfs niet als ik 'gratis' als blogtitel gebruik
5) Ik had misschien ook de woorden 'give away' moeten gebruiken
6) Toch nog eens naar de instellingen kijken, want misschien heb ik mijn blog wel veel te privé afgesteld.
7) Ik netwerk te weinig én laat zelden commentaar achter bij blogs. Dat komt, ik hou niet van netwerken. Ik doe ook niet aan twitter of hyves of facebook. Ik ben al behoorlijk traceerbaar op internet, en wat mij betreft is dat meer dan genoeg. Ik zit wel op linked-in sinds vorige week, vanwege een speciale groep voor jeugdliteratuur, maar zelfs dat bevalt me niet. Ik wil er eigenlijk weer van af, maar weet niet precies hoe dat moet. Zucht.

Dussss.
Nou ja.
Ik ga maar gewoon op de oude voet verder.
Ik heb dus gewoon te accepteren dat ik zo'n 45-50 bezoekers per dag heb.
Dat aantal schrijnt wel eens, vooral als ik op andere blogs lees dat ze er 150 per dag hebben. Als ik eerlijk ben, wil ik dat ook wel. Natuurlijk wil ik veel gelezen worden.
De andere kant van het verhaal is dat die 45 tot 50 mensen per dag echt elke dag komen lezen hier. Sommigen ken ik persoonlijk, sommigen niet.
Ik wil al die 45-50 trouwe lezerds vanaf deze plek bedanken voor hun dagelijkse bezoek. Ik vind het fijn dat jullie er zijn, ik vind het fijn dat jullie me lezen.
Weet je, dat zeg ik eigenlijk te weinig, dat woord.
Dankjewel.
Dankjewel voor alles wat er wél is.
Namasté.

(Yoga gehad vanochtend. Vandaar)

Gratis

Lieve mensen, er zijn heel veel dingen die gratis zijn.
Gratis is dat je ergens niet voor hoeft te betalen.
Gratis is fijn, en gratis is overal.
Gratis is geweldig.
Moet u eens kijken wat er elke dag maar weer gratis te verkrijgen is:

frisse lucht
ontmoetingen
gesprekken
gedachten
ideeen
een glimlach
een aai over de bol
een compliment

Zorgt u wel dat u er genoeg van krijgt?
Of andersom, geeft u het wel eens gratis weg?


(PS: dit blogje is een test om te kijken of ik door het woord 'gratis' te gebruiken in de blogtitel extra lezerds krijg. Ik las bij deze zuster namelijk dat ze in één dag 1000 lezerds op haar blog kreeg door iets gratis weg te geven. Ik dacht, dat wil ik ook wel eens. Ik wil ook wel eens 1000 lezerds per dag. Lijkt me enig. Vooral om het GRATIS te krijgen. Ghe ghe ghe.)

Er was eens een meisje dat boven op een duin stond en deed alsof ze ging vliegen.

Ze vloog natuurlijk niet echt, want ze was een meisje zonder vleugels.
Geen enkel mens heeft vleugels.
Voor een goed stel vleugels moet men toch al gauw een vogel, een insect of een vliegtuig zijn.
Of een moertje.

Dus sprong ze.
Ze sprong gewoon naar beneden,
rechttoe, rechtaan,
zonder vleugels, zonder gene.
Dat ging niet elegant,
neeee,
dat ging zeer beslist niet elegant.
Dat ging van hops, plops,
stampend in het zand.

Zalig ging het!

warboel

Onderweg naar yoga zag ik narcissen bloeien.
Wat de narcissen en ik met elkaar gemeen hebben is dat we in de war zijn.
Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die in de war is.
Gedeelde smart is halve smart, zal ik maar zeggen.
Natuurlijk zijn er ook verschillen tussen die narcissen en mij.
Allereerst sta ik niet op een groen steeltje op het gras of tussen prikkelstruiken, en ten tweede wéét ik van mezelf dat ik in de war ben, en die narcis weet dat waarschijnlijk niet. Tenminste, ik denk niet dat narcissen een besef hebben. Die doen gewoon wat ze moeten doen.
Verdere verschillen tussen de narcis en mij zijn: ik heb geen geel koppie, stink niet naar pis en kan ook niet geplukt kan worden. En ik ga niet kapot als er toch nog vorst komt.
Dus.
En yoga was fijn. De rek zit er weer in.

te snel

Het nieuwe jaar
kwam er met zo'n rotvaart aangedenderd
dat ik potverdikkie niet eens de tijd had
om nog even lekker stil te staan
bij het oude