contactdoos

Mijn mobiel is in reparatie, en nu zit ik dus zonder.
'Lekker rustig, toch,' zei de Kale in het voorbijgaan.
'Niks aan,' riep ik.
'Hoe lang duurt je ellende?' vroeg de Kale op de valreep.
'Morgen heb ik 'm misschien terug,' zei ik nog.
En toen verliet ik het pand waarin ik me begaf. Mijn gezicht werd weerspiegeld in de deur. Ik kreeg een vreemde blik voorgeschoteld, een beetje verweesd met een vleugje paniek.
'Help,' piepte het zacht in mij.

Hier zijn
vandaag
al 6 berichten geschreven
maar geen één heeft het gepresteerd
om fier te blijven staan
Deze wel
maar och,
wat is ie wankel
dit uit nood geboren ding.

Binnen zitten in aantocht

Op een dag stond het seizoen van binnen zitten voor de deur.
'Goedendag,' zei het. Het had een hoed op, wanten aan en roodgekoonde wangen.
'Oh, bent u daar al,' schrok ik.
'Ja. Bent u klaar voor mij?'
'Nee, nog niet helemaal,' mompelde ik verontrust.
'Wat scheelt er aan dan?' vroeg het, terwijl het onbeschaamd een voetje tussen de deur zette.
'Uhm, ik wil het nog gezellig maken.'
'Nou, doe dan,' zei het ongeduldig.
Dus spoedde ik mij naar de winkel en kwam ik terug met een pot groene verf, nieuwe lampen en een paar knalrode gordijnen. Als een gek begon ik te schilderen, één keer, twee keer, ik hitste de Kale op om als de wiedeweerga aan de slag te gaan met die gordijnen en die lampjes, schikte nieuwe kussentjes op de bank en was nét op tijd klaar om het seizoen van binnen zitten te verwelkomen in ons knusse paradijsje.
'Goed zo,' zei het, terwijl het zich genoegzaam nestelde in een hoekje van de bank. 'Hier hou ik het wel een paar maandjes uit.'

gek met yoga

'Doe de band om je bekken, laat 'm tussen je benen door gaan, haak je voeten er in, laat je knieen naar buiten vallen en zorg dat de gesp aan de buitenkant zit,' zei de yogajuf.
'Ik heb last van associaties,' riep ik spontaan toen ik met die band aan het stoeien was. Jee, ja, net wakker, hoop gedoe met zo'n ding, daar word ik altijd een beetje recalcitrant van en zo.
'Dat zegt iets over jou,' zei de yogajuf met een grote grijns. Leuk mens is het, lekker down to earth, niet zo'n zweefmiep, maar gewoon léuk.
Ik stak mijn tong uit, waarop ze plagend zei dat zij bij ons langs zou komen lopen en misschien wel aan ons gespje kon gaan trekken.
'O ja,' riep ik, 'kom bij me langs en maak me gek.'
Waarna het moeilijk was om me meteen te concentreren op het vervolg van de les, dat begrijpt u misschien wel.

met de S van meSelf

Ik was een beetje suf bezig dus, dat had u al wel in de gaten misschien.
Iets met teveel hooi op een vork en dat ik bezig was een kind met het badwater weg te gooien. Niet letterlijk natuurlijk, want kindjes passen niet door een putje, tenzij je ze maalt, maar ook dan zal het nog proppen en kraken worden.
Enfin, doet er niet toe.
Wat er wél toe doet is dat ik in de herfstvakantie even pas op de plaats moest maken, en grrr, wat ben ik daar toch slecht in. Het hield in dat ik een vakantie naar zuid-Frankrijk cancelde, dat ik voortdurend wilde brullen maar het stompzinnig in probeerde te houden en dat ik dood en doodmoe in mijn bedje rolde om er zo mogelijk nóg vermoeider weer uit te komen.
Het was hangen en wurgen en ik denk dat ik wel om achter het behang te plakken moet zijn geweest, maar iedereen is zo lief geweest om dat niet met me te doen. Ze hebben me met rust gelaten, toonden begrip en hebben niet echt veel gezeurd. Vind ik kei-goed. Vind ik kei-knap ook.
En nu ben ik zomaar weer aan de gang. Toch nog, ondanks mezelf. Ik weet nog steeds niet of dat slim is of stom. Nou ja, wat het ook is, slim of stom beginnen allebei met een S. En dat zegt wat.

druppels op het dashboard

Ik zat in de auto en schreeuwde.
Schreeuwde tegen Puber en mezelf,
maar dat wist Puber nog niet.
Donkere woorden spoog ik de wereld in,
spuugbellen spatten uiteen,
druppels op het dashboard,
natte voorbode van een stuwmeer aan ellende.
Ik zag het en Puber zag het.
Het zwijgen daarna verstikte ons,
we smeten met de deuren toen we eenmaal thuis waren.

Goed.

Niet goed.

Helemaal niet goed.

Ik zat te vol.
Was te druk.
Rondde niet af, ging maar door,
sprong in een ander meer
nog voordat ik goed en wel afgedroogd was van de vorige.
Zo suf,
zo confronterend
en zo dom.
Nu kan ik niet meer schreeuwen-nie,
de spuugbelletjes zijn weg
en van wat er over is
kan ik alleen nog maar fluisterpap maken.

doen?

Ik zit te twijfelen.
Ik ben anti Facebook en anti Twitter omdat ik vind dat ik zonder die media al zo druk in de weer ben met m'n Iphone en wordfeud en mail checken en zo. En omdat ik niet tegen al die pseudo-belangrijkheid kan van al die mensen die maar berichten erop zitten te gooien. En omdat ik vrees dat ik, als ik Facebook en Twitter heb, helemaal niet meer van die Phone afkom en er voortdurend mee in m'n handen loop. Niets zo irri-irri als mensen die continue bezig zijn met dat ding en zelfs hun gesprekken ervoor onderbreken als ie piept, fluit, zingt of trilt. Ik kan het zelf ook doen, soms, per ongeluk, zomaar, zonder erbij na te denken, daar niet van, ik steek heus mijn hand in eigen boezem (lekker), maar dan schrik ik er altijd van als ik dat doe en excuseer ik me, soms, niet altijd dus, en, nou ja, ik vrees dat dat allemaal nog erger gaat worden als ik Facebook ga doen of Twitter of zo.
Jahaaaaa, ik hóór het u vragen...:waarom zou jij dan gaan facebooken of twitteren Margrietje?
Wel, omdat het zo'n invloedrijk medium geworden is. Zaken doen is lid worden (of zijn) van facebook/twitter/linked-in, netwerken gebeurt via facebook, connecties krijg je via facebook, dingen krijg je voor elkaar via al die rottige, belachelijke schreeuwerige, kijk-mij-nou-eens-sociale-media. Echt, ik heb het idee dat ik op zakelijk gebied erg veel dingen misloop omdat ik me niet begeef op al dat gedoe.
En daar moet verandering in komen.
Want.
Ik wil verkopen.
Ik wil dat deel 2 van het geheime dolfijneneiland er gaat komen!
Ik wil 1500 kinderen die me mailen en tegen me zeggen dat ze heel, heel graag verder willen lezen in die serie. Met 1500 kinderen die gegarandeerd m'n boek kopen, kan ik het zelf uit gaan geven en zorgen dat deze serie groter mag worden dan ie nu is. En beter. En dikker. En eigenwijzer.
Met 1500 kinderen ben ik niet meer afhankelijk van een uitgever, maar word ik er zelf tijdelijk één.
Maar!
Hoe bereik ik die kinderen, en belangrijker nog, hoe ga ik het voor elkaar krijgen dat dit bekend gaat worden.
Juist ja.
Ik denk dat Facebook of Twitter zou kunnen gaan helpen.
Of heeft er iemand een beter idee.....

geen gat

Het is weer voorbij. Het verhaal is gespeeld, de vloer is gedweild, de spullen zijn weer opgeruimd, de blaadjes vallen voorzichtig van de bomen. Ik ben weer aan 't bekomen en ga als de sodemieter nadenken over wat ik hieropvolgend ga doen. Sowieso gaan de Muzikant en ik proberen de voorsteling te verkopen, want zoveel energie en werklust in één keer weggooien, is zonde.
En is daar nu het gat, zoals daar altijd een gat is na een voorstelling?
Nee, daar is niet een gat, en dat, lieve mensen, verbaast me.
Ik had namelijk een gat verwacht en dat ik daarin zou vallen, zo, met mijn bolle kop ondersteboven en de voeten omhoog en dan maar spartelen met de beentjes, maar och, ik loop nog gewoon rond, ben niet bedroefd of leeggespeeld, niet melancholisch en niet terneergeslagen.
Integendeel!
Ik ben blij.
Blij dat we iets moois hebben neergezet en duizendnogwat kinderen hebben mogen vermaken met ons verhaal. Zeg nou zelf, da's toch zeker niet iets om van te gaan zitten sippen!

in de weg zitten

Zaterdagmiddag zat ik in theater de Vest in Alkmaar om naar 'Joe, de musical' te kijken, uitgevoerd door theatergroep Horizon. Ik wist niet wat me te wachten stond en kende het verhaal niet, dus ik ging er blanco in. Ik zat heerlijk achterin, hoog, iets links van het midden, had niemand voor en naast me. Ik had mijn laarsjes uitgeschopt en hing ongegeneerd onderuit. Ik zat daar als een koningin, zo zalig.
Direct na de eerste 5 minuten dacht ik: o ja, ik weet alweer waarom ik niet van musical hou. Ik vind het altijd zo suf klinken om alles te zingen, ook de gewone zinnen, maar okee, eerlijk is eerlijk, de zang was goed en de regie ook. Alles liep perfect in elkaar over, het decor was prachtig en toen opeens de hemel verscheen met een prachtige vrouw in een witte mantel op een grote witte trap, was ik om. Báts, ik zat middenin het verhaal, alsof ik in een levensechte droom was beland.
Toen klonk het lied 'inspiratie', ooit gezongen door Mathilde Santing. M'n eerste traan verscheen aarzelend, gevolgd door vele, vele anderen, want o, o, o, wat zat Margrietje in het verhaal.
Ik weet niet wat dat is met mij hoor, maar ik kan me dus helemaal verliezen in zoiets. Op het moment dat een verhaal mij naar binnen trekt, houdt de rest van de wereld op met bestaan.
Er is alleen nog maar dat verhaal, dat personage. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk het mijne.
Dat was vroeger al zo en het is nog steeds niet anders. Zo mocht ik toen ik klein was, van mijn moeder bijvoorbeeld nooit naar 'het kleine huis op de prairie' kijken, omdat ik daar altijd zo over de zeik van raakte. Ontroostbaar scheen ik ervan te worden. Huilen, slecht slapen, dromen, dat soort dingen. Ik vond dat natuurlijk belachelijk, want ik zag niet zo goed in wat er nou zo erg was aan al dat meegebeleef.
Goed.
Ik ben nu groot en mag zelf weten wat ik doe, dus ik laat me weer verliezen in verhalen en ik vind dat heerlijk, ook al zijn ze zielig en moet ik huilen.
Wat nog wel steeds heel moeilijk voor me is, is om er weer 'uit' te komen. Zo'n verhaal, film, toneelstuk of boek kan bijvoorbeeld nog dagen met me meelopen, en de ene keer is dat prima, maar er zijn ook momenten dat het me niet zo goed uitkomt. Dan heeft het verhaal me overvallen en bij de strot gegrepen, iets aangeraakt wat ik verborgen had of iets losgepeuterd wat vast zat. Dan blijft het bij me hangen als ballast en blaast het een mist over de realiteit.
Hoe ik dat wegkrijg?
Tja...dan moet er gewerkt worden. Hard!
Dan moeten de mouwen worden opgestroopt, varkens gewassen worden en koeien uit de sloot worden gesleept. En dat komt niet altijd gelegen, zal ik maar zeggen, nee, niks niet, dat komt zeker niet altijd gelegen.
Zoals nu bijvoorbeeld.
Ik zit nog met dat verhaal, met die Joe en die hemel en liefde en loslaten en zo, maar moet er morgen zelf ook weer één zien te maken voor anderen. Vijf keer maar liefst, vijf keer wil ik het voor elkaar zien te krijgen dat de wereld alleen even bestaat uit dat wat in het theater gebeurt. Even lekker weg met z'n allen, even dromen, even iets anders dan anders.
Ik hoop dat het ene verhaal het andere niet in de weg gaat zitten...

ja, zo gaat dat

En dan slaap ik slecht omdat ik almaar zit te malen, en dan gaat de wekker heel vroeg omdat ik op tijd in het theater moet zijn en dan ben ik daar om half 8 en dan wil ik een rustig yoga-cdtje aan doen, maar dan weet ik niet hoe ik geluid uit dat apparaat moet krijgen en dan denk ik aan de tv thuis die ik ook nooit aan weet te krijgen en aan hoe mal ik daar soms van word, dat ik niet zo goed met apparaten om kan gaan, en dan denk ik, ach, nou ja, dan maar niet, en dan blijkt het even later, als de mannen komen, allemaal heel simpel te zijn en dan sta ik rond starttijd te wachten, achter de gordijnen, met een hart dat mijn lijf zowat uit klopt, te wachten dus op kindertjes die naar mij en de Muzikant komen kijken en dan denk ik, wat een leuk werk heb ik eigenlijk, en wat jammer dat ik er steeds zo nerveus voor ben, en och, dan moet ik op en zeg ik mijn teksten en doe ik mijn ding en de Muzikant het zijne en wij samen het onze, en dan krijgen we een applausje en dan ben ik toch weer best een beetje blij en opgelucht dat het voorbij is en dat er een vrije middag op komst is die ik samen met Zus begin met het bakken van een tosti omdat de Muzikant er geen één wil en Zus en ik wel.
En dan verbrand ik mijn tong aan een tomaat die Zus er tussen heeft gelegd, op mijn verzoek, en dan hebben we 't over moeilijke dingen wat betreft vriendschap en probeer ik te bedenken waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe en waarom ik ze zeg zoals ik ze zeg en dan heb ik spijt of wrok of wroeging, en ook heb ik heel even geen spijt misschien, maar wel twijfels, en dan gaat Zus weg en weet ik zomaar niet meer wat ik met die vrije middag moet doen ook al zijn er nog klussen zat.
En dan beland ik in de stad met mijn kop in de regen en heb ik niet het goede vest aan, want daar gaat die harde regen doorheen en dan ren ik een beetje naar een winkel waar ik eigenlijk helemaal niets te zoeken heb, dus daar ren ik ook weer uit, weer die regen in, en dan kom ik in de bieb en zoek ik naar een boek van Jan van Mersbergen omdat ik denk dat die Jan hele goede boeken schrijft omdat ik zijn columns in de NRC next zo goed heb gevonden, wat ik hem ook heb gemaild, waarop ik tweemaal het woord 'dank' terugkreeg (hoe leuk is dát!), maar dan vind ik geen boek van hem en dat is dan ook eigenlijk helemaal niet zo erg, want de avond vóór deze dag had ik al 2 boeken van hem aangevraagd bij die bieb.
En ach, dan gaat de telefoon en dan spreek ik wat, en dan spreekt degene die mij belt wat, en zo spreken we samen wat en dan is het maar zó weer tijd om boodschappen te doen, maar dan wel met een ander jasje, want zo'n nat vest is niet echt lekker, hoor.

help, m'n haar zit belachelijk

De kapper heeft een poedel van me gemaakt.
Ik pluis aan alle kanten
en hoef nu alleen nog maar van me af te blaffen
om het plaatje compleet te maken.

tot gauw!

Nou, de kop is er af.
Het stuk is gespeeld, gisteren voor de eerste keer voor een zeer gemeleerd publiek, waaronder collegablogster zuster Klivia. Zo leuk om haar eens in het echt te ontmoeten!
Hoe het was, dat wilt u natuurlijk weten.
Wel, het was...tja, het was leuk, spannend, warm, tijd, zondag, nodig, eng/niet eng, gezellig, grappig en prettig om het eindelijk te kunnen laten zien.
Ik heb helaas nu geen tijd om er over te vertellen, moet racen om op tijd op een schoolgesprek te zijn, en daarna moet ik koken en heb ik vanavond weer een afspraak, maar ik hoop morgen of vanavond laat nog wat meer te kunnen schrijven. Tot gauw!