VERWEND GEWEEST GEWORDEN

Kijk, verwend worden door paps en mams, dat is heerlijk hoor. Dat je het eten niet hoeft te bedenken, dat je geen boodschappen hoeft te doen en het al helemáál niet hoeft te bereiden, dat je niet schoon hoeft te maken, geen wasjes hoeft weg te werken, dat je je niet hoeft te haasten, niet op hoeft te ruimen, niet zachtjes hoeft te doen, niet voor de diertjes hoeft te zorgen, niets, helemaal niets hoeft te doen dan alleen dát waar je zin in het. Och, mén, wat een zaligheid is dat en wat kon ik het goed!
Daar, in dat authentieke Franse huisje bovenop die heuvel, keek ik uit over glooiende, groene weilanden, zag ik in de verte dorpjes liggen, klein, een beetje groot, een beetje van alles wat, en zag ik aan de horizon waanzinnig mooie besneeuwde bergtoppen liggen, met tot de verbeelding sprekende namen als Puy Marie en Plomb de Cantal. Ik ging er helemaal van kwijlen, van al die mooie dingen. En dan die zonsondergangen daar, werkelijk fabelachtig rood en mooi. Ik ga hier geen poging doen om het te beschrijven, want zelfs de mooiste zin zal ontoereikend zijn.
Hier is het ook mooi hoor, echt waar, vooral in de rietkragen waar het ijs zingt onder het gewicht van moedige schaatsers, maar tóch valt het, ondanks alle leuke dingen die er staan te gebeuren, een heel klein beetje tegen. Misschien omdat het woord MOETEN hier thuis een grotere rol speelt dan daar, 1000 kilometer verderop. Misschien ook omdat vriendlief en ik hier weer de motor van het gezin moeten zijn. Zonder ons geen aardappels, geen thee en geen schone kleren. Ja, waarschijnlijk is het dat, waarschijnlijk zijn we veel te verwend geweest geworden door paps en mams...

WEER TERUG

Ik ben weer terug van een weekje weggeweest te zijn.
Waar wij waren was geen internet, geen Albert Heijn, geen atelier, maar wel bergen, sneeuw, ouders en een kindeke Jezus.
Ik ga er over schrijven.
Beslist!
Maar nu even niet, want Margrietje heeft 1000 kilometers in de benen en een shoarma in haar buik. De hoogste tijd om te gaan slapen dus!

RARE OCHTEND

Het was een rare ochtend vanochtend. Eerst stond ik op en heb ik de galajurk van dochterlief drie kwartier droog zitten föhnen, wat voor mij best een vreemde gewaarwording was, want ik föhn normaal gesproken niets: geen haar, geen ei en al helemaal geen kleren. Maar goed, dit was een noodgeval, het kón gewoon niet anders. Daarna had ik geen tijd meer om te eten, dus ging ik nuchter naar de kapper om krullen te kopen (ja, ik koop mijn krullen, maar het zit zó natuurlijk dat iedereen altijd denkt dat ze echt zijn) en liet ik mijn haren aan de achterkant opeens heel kort knippen. Dus nu is het van voren veel langer dan van achteren.
Toen at ik soep en een broodje kaas en daarna schreef ik dit. Maar dit alles is natuurlijk een vereenvoudigde versie van de werkelijkheid, want eigenlijk heb ik veel meer gedaan dan dat. Niet zo héél veel meer, maar toch een beetje. Dat u dat even weet. Dat u niet denkt, die Breet, die doet maar wat vandaag.

MISTIGE ZAKEN

'Mam, met biologie hebben we vandaag een film gezien over de oerknal. Is toch belachelijk! Zit je op een christelijke school, dan ga je toch geen film opzetten over de oerknal. Dat kán toch niet!' Dochterlief uit klas 1 van de middelbare school zit naast me terwijl ik naar Amersfoort rijd. Het is mistig, ik moet goed opletten.
'Waarom kan dat niet?' mompel ik.
'Daar raken ze van overstuur. Dat geloven ze niet. Ze denken allemaal dat God de wereld heeft gemaakt en zo.'
'En daarom zouden de christelijke mensen niet hoeven luisteren naar een andere theorie?' vroeg ik feller dan ik van plan was.
'Ja,' zei ze.
'O,' zei ik. Ik wilde er een heel verhaal aan vast knopen, maar de weg had mijn aandacht nodig en bovendien had dochterlief nog meer te vertellen.
'En trouwens, door de inslag van een meteoriet zijn er geen dino's meer.'
'Hoe groot was die meteoriet dan?'
'Honder kilometer of zo, of dertig. Weet ik veel.'
'Zaten al die dino's dan op een kluitje bij elkaar toen dat steentje insloeg?' wilde ik weten.
'Ja. En vroeger was de aarde veel kleiner, maar doordat ie aan de onderkant is gaan groeien of zo, door de warmte geloof ik, is ie nu zo groot. Of hij is zich gaan spiegelen, dat kan ook nog. Super interessant, man. The earth heet het. Misschien mogen we hem wel lenen.'
'Dat lijkt me een goed plan,' zei ik. En als door een wonder trok de mist buiten op. Nog geen minuut later had ik hem in mijn hoofd. Geen idee hoe ik de boel weer helder krijg...

HARTENPIJN

O nee, dacht ik toen ik in de TV-gids keek en daar op lijn 3 het Groot Dictee der Nederlanden zag prijken. Ik keek op de klok en zag dat het tien over half negen was. Nog net op tijd om aan te schuiven, helaas.
Want tja, dan roept de plicht he. Zo gaat dat met schrijvers, die moeten schrijven, ook als ze er geen zin in hebben.
Dus schreef ik. Ik schreef over dingen die ik nooit had kunnen bedenken, die ik niet eens begreep zelfs. Over steilorigen, X-benen, een acuut accres van genitale wratten, over Chaucer en Hugo Claus' Oostakkerse gedichten, over een jozefshuwelijk en een Mariaheiligdom. Waar ik compleet het rambam van kreeg, was toen er sprake was van een schapuliermedaille, ecclesiastische eschatologische nogwatdingesen en seduisante elixers. Het enige leuke momentje was toen ik per ongeluk charmante katers schreef in plaats van genante, en op die eerste e moet een dakje, maar die kan ik hier niet vinden potjandrie.
Negenendertig had ik er. Fouten, welteverstaan.
Waarvan in de titel meteen al twee. Ik had hartepijnen verstaan. Maar het was hartenpijn, enkelvoud en met een n.
Een bijzonder toepasselijke titel, vond ik achteraf, want o,o,o wat doen die negendertig fouten pijn!

WAARSCHUWING!

Lieve mensen met een blog, een site, een account of een ander plekje op internet,


Het lijkt me goed u te allen tijde te realiseren dat de ruimte waarover u op internet beschikt, per defintie niet privé is. Misschien wist u het nog niet, maar niets op internet is privé!
Als u privézaken privé wil houden, adviseer ik u een dagboek, een hond of een cavia aan te schaffen om tegen aan te lullen, waarvan de laatstgenoemde mij nog de beste optie lijkt, immers, een dagboek kan worden gevonden en ook een hond laat wel eens iets lopen. Weliswaar per ongeluk, maar dan toch.
Dus.
Ik dacht, ik zeg het maar even.
Want er zijn nog steeds mensen die dat niet begrijpen en een gewaarschuwd mens telt voor twee. Wat eigenlijk weer heel onhandig is, want twee is meer dan één en zo raakt de wereld alsmaar voller met naieve mensjes.

By the way, ik heb de laarzen!
In Zwolle moeten scoren, en ja, maat 42. En als niet de hele wereld dat mocht weten, had het hier niet gestaan. Omdat ik nadenk over wat ik hier schrijf. En dat, lieve mensen, zouden veel meer mensen eens moeten doen!

LEUKE LAARZEN

Ik zag hele leuke laarzen. Stoer, grijs, een beetje wol, een beetje leer en een riempje.
Precies iets voor Margrietje.
'Hebt u deze ook in maat 41?' vroeg ik.
'Natuurlijk,' zei een alleraardigst verkoopstertje me.
Ze stonden me werkelijk fan-tás-tisch, maar ze waren me te klein.
'Maatje 42?' vroeg ik schuchter.
'Natuurlijk,' zei het lieve ding, om vervolgens met een tweede grote doos aan te komen.
Afijn, ik schoof maatje 42 aan mijn poezelige voetjes.
Ze zaten echter nog steeds te strak.
Ik begreep er geen reet van.
'Vallen ze zo klein of zo?' vroeg ik.
'Nee,' zei het meisje, 'valt wel mee. Ik heb ze zelf ook, en die hoefden maar een half maatje groter dan normaal.'
'Vreemd,' zei ik. 'En maat 43 is er zeker niet.'
'Nee,' zei het meisje.
Ik trok ze uit en zette ze weer in de doos. Ik aaide ze nog een keer.
'Jammer jongens,' fluisterde ik ze toe.
'Ze lopen wel heel erg uit, hoor,' probeerde het verkoopstertje nog.
'Nee,' bromde ik, 'te klein is te klein.'
'Was het niet de bovenkant die u voelde?'
'Nee. De rand,' zei ik, 'ik voelde de rand. Net als bij maat 41.'
Het verkoopstertje keek bedenkelijk.
'Was er wel verschil met maat 41?'
'Nee,' zei ik verbaasd over zoveel logica, 'eigenlijk niet.'
'Geef es?' zei het verkoopstertje. Ze hield maat 41 en maat 42 met de onderkanten tegen elkaar aan.
'Zie je wel. Precies gelijk,' zei ze triomfantelijk.
'Gunst,' zei ik.
'Ze hebben de verkeerde maat in de doos gedaan. Dit is helemaal geen maat 42. Het is maat 41. Haha, wat grappig.'
'En nu?' vroeg ik.
'Niks,' zei ze. 'Gewoon nog maar eens binnenlopen van de week. Misschien komen ze nog wel.'
En dus moet ik nu verplicht twee keer daags naar de schoenenwinkel.
Want ik wil ze niet mislopen, die laarzen.
Het zijn namelijk buitengewoon geschikte laarzen voor Margrietje.
Had ik al gezegd dat ze zo leuk zijn?

ONTHOUDEN

Goed onthouden voor de volgende keer:
sleutelgat-ontdooispray voortaan in het halletje bewaren en niet in de auto...

SPREUK

De heenweg naar geluk
is langer
dan de terugweg naar verdriet.

DROOMDOOS

Ik ben de meest gelukkig vrouw van de wereld.
Ik heb namelijk een droomdoos gekregen van de Sint.
Een zwarte, met gouden wolken en een zilveren deksel.
In die wolken staan spreuken zoals 'een doel is een droom met een deadline'.
Ik mocht door een opening in de doos gluren en echt, dat was verrukkelijk: er knipperden lichtjes, wit en rood, de wanden waren behangen met de zee, Terschelling en Terschelling, een rode cabrio reed driftig rondjes, ik stond er zelf te tennissen met een heuse droomservice, er lagen schelpjes met gaatjes in wit zand, er was een medaille voor mijn bestseller, er was een adonis met spieren en er was een prins die welsiwaar snurkte, maar toch echt mijn prins wel was.
Ik kom sinds 5 december nauwelijks meer overeind.
Ik lig namelijk voortdurend in katzwijm voor mijn doos!

NU EVEN NIET

GEEN TIJD!
Sint Nikolaas, weet je wel...

pakjes
gedichten
pepernoten
haastklusjes
snelsnelsnel
nog even dit
nog even dat...

NACHTELIJK GEZWETS

Stond ik vanmorgen onder de douche, dacht ik: volgens mij was ik aan het praten vannacht.
Ik vroeg dat voor de zekerheid even na aan vriendlief.
'Klopt,' murmelde hij, terwijl hij zich aan het scheren was.
'Waarover dan ?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Over gehaktballen. Of je er iemand mee zou kunnen doodgooien.'
'En wat zei jij toen?'
'Dat dat wel kon. Ik geef je altijd gelijk als je droomt.'
'Fijn,' zei ik. 'Was ik daarna klaar met praten?'
'Nee,' zei vriendlief.
'Wat zei ik dan nog meer?'
'Dat het onmogelijk was om iemand te vermoorden met gehaktballen. Dat het alleen maar met mosterd kon.'

KWETSBAAR

Vanmorgen was het glad op straat, dus dochterlief viel van de fiets af.
Boem, op straat. Zere heup en enorm geschrokken. Ik vind dat zielig. Ze ging zo vrolijk weg, lachend, bijna zingend, en kwam een paar minuten later zo verdrietig thuis.
Ik deed zalf op de pijnlijke plek, heb haar geknuffeld en toen is ze voor de tweede keer op weg gegaan. En ik dacht bij mezelf: doe voorzichtig, lieverd. En ik rilde. Niet van de kou, maar van kwetsbaarheid.
Daar heb ik onmiddellijk een tosti tegenaan gegooid.
Want tegen zoveel kwetsbaarheid kan ik eigenlijk niet.
En daarna ben ik gaan tennissen en sloeg ik alles van me af.
Meteen drie-nul gewonnen.
Volgende keer vraag ik dochterlief of ze wéér voor me kan vallen...

ZO LANG...

Uitleggen...
Ik en rustig iets uitleggen...
Dat kan ik best.
De eerste keer kan ik dat best.
De tweede keer ook nog wel.
De derde keer ook nog, kom op, ik ben de kwaadste niet.
De vierde keer beginnen er zich toch haarscheurtjes te vertonen in mijn doorgaans ondoorgrondelijke gelaat, de vijfde keer sta ik eigenlijk op springen, maar weet ik me fantastisch te beheersen en de zesde keer uit ik mezelf in een prachtig ingehouden snik, maar zou ik mezelf liever, eerlijk is eerlijk, krijsend ter aarde storten.
De zevende keer begin ik een beetje boos te worden, de achtste keer begin ik ernstig aan mezelf te twijfelen en de negende en de tiende keer doe ik dat nog steeds.
En dan krijg ik de elfde keer.
En ik ben zo benieuwd wat ik dán ga doen.
Want zo lang heb ik het nog nooit volgehouden...

AAAAARGH

Afijn.
Ik dus achter de computer om een nieuw berichtje te schrijven.
Blijkt het helemaal niet te lukken!
Dat komt omdat ik een gevoelige doos/vrouw ben en sommige dingetjes niet of slecht van me af kan zetten. Slaat meteen op mijn schrijverij, verdorie!
En nu wou ik even dat ik een man was, met een baard, een penis en een porsche.
En dan zou ik een eindje gaan rijden, hard en irritant. Daarna zou ik ergens gaan staan zeiken tegen een boom en lekker mijn handen niet wassen.
En dan zou ik een pilsje gaan drinken in een willekeurige kroeg en de hele bliksemse bende alweer vergeten zijn. Want dat kunnen mannen. Mannen kunnen alles. Strontjaloers ben ik af en toe op ze.

VOLGENDE WEEK

De lootjes voor Sinterklaas hebben we zo'n beetje op de laaste zomerse dag van dit jaar getrokken, met de onderliggende gedachte dat je er dan niet zo gestresst van hoeft te raken.
Fijn. Heel fijn.
We hebben dus erg lang de tijd gehad.
Lang. Heel lang.
Zo lang dat ik bijna niet meer wist wie ik ook alweer had.
En nu is het volgende week al 5 december.
Volgende!
Week!
Vijf december!
Nog 7 nachtjes slapen dus.
Dat is snel.
Heel snel.
Maar ik red het wel hoor, ik red het heus.
Heus.
Ik red het.
Yes, I can!

NIEUWE?

'Goedemiddag, wij willen heel graag even naar naar uw intercom kijken, mevrouw.'
'Dat komt heel slecht uit,' zei ik, 'ik ben met papier maché bezig.'
'Tja.'
'Bovendien bent u mannetje nummer 5 en 6. Ik zou een nieuwe krijgen.'
'Echt waar?'
'Echt waar.'
'Wie zegt dat?'
'Mannetje nummer 4.'
'Van onze firma?'
'Van jullie firma, ja.'
'Wij willen toch heel graag even kijken als dat mag.'
Ik gromde iets wat het midden hield tussen 'goed dan en krijg de rambam,' en smeet de deur dicht. Toen ik nét weer met mijn handen in de derrie zat, werd er aangebeld. Of ze de sleutel van het hek mochten. En daarna of ik wist waar de voeding zat. En daarna dat ze de voeding niet konden vinden. En of ze verder mochten zoeken. Of ík het misschien wist.
'Ik moet gewoon een nieuwe!' gilde ik.
Waarop mannetje nummer 5 met paniek in zijn ogen mannetje nummer 6 aan zijn mouwen trok.
'Haal dat ding er af.'
'Watte?' zei mannetje 6.
'D'r af, haal dat ding er af.'
'Maar...''
Mannetje nummer 5 hield het niet meer.
'Schiet op,' riep hij overstuur. 'Ze moet een nieuwe, zie je dat dan niet!'

VREEMD...

Verstop een euro onder een broodzak in de diepvries en de kinderen vinden hem. Leg een dichte zak pepernoten op een plek waar niemand bij kan, en drie minuten later ligt ie leeg op tafel. Leg een goed paar sokken in je eigen ladekast en nog diezelfde ochtend prijken ze aan andermans voetjes. Verstop je lievelingsnagelschaartje in je eigen fijne toilettas en leg die in een vergeten kastje ergens op zolder, geen nood, binnen no time is ie getraceerd en wordt er karton mee geknipt.
Máárrrrrr: ligt er kots van de kat midden in de gang, dan ziet niemand dat. Terwijl het er toch heel duidelijk ligt. Een beetje beige is het, met een doorsnede van een centimeter of tien. Niet echt iets om over het hoofd te zien, lijkt me. En elke dag weer hè, dat daar geen misverstand over bestaat. Elke ochtend een braakje. Op het vloerkleed, in de gang, op de overloop, precies in de loop van alledag.
Misschien toch maar eens voor iedereen een afspraakje maken bij de opticien...

MOEILIJK BOEK

Ik ben bezig met een kinderboek over Srebrenica. Niet echt iets voor kinderen, zo'n oorlog, maar ja, het hoort thuis in de geschiedenis van Nederland, helaas. En ik ben de sukkel die het op zich heeft genomen om er een kinderboek over te schrijven.
Maar beste mensen, het valt me zwaar.
Ten eerste snap ik nog steeds geen hol van hoe dat nou allemaal is ontstaan, ondanks alle literatuur die ik er inmiddels over heb gelezen, en ten tweede schaam ik me dood dat ik 30 was ten tijde van de val van de enclave, en dat het toen eigenlijk allemaal langs me heen is gegaan. Elf juli 1995 was het, toen zijn er 8500 mensen vermoord, zo, pats, knal, geschoten, kapot. Dood. En Nederland stond erbij en keek er naar, zonder iets te doen. Niemand die het wist, wordt er door een grote meerderheid gezegd. Ik ook niet. Niet echt, geloof ik. Ik was net bevallen van een dochter, maakte me drukker om de borstvoeding en mijn tekort aan slaap dan om die hele oorlog, en dat is dan meteen het derde punt waarom deze opdracht me zwaar valt. Omdat het me niet siert dat ik er niets tegen deed, niet mee bezig was. Dat die dingen gebeurden toen ik volwassen heette te zijn en dat ik er niets aan heb gedaan. Dat er nu nog steeds van die dingen gebeuren en dat ik er nog steeds niets aan doe. Ja, nu, nú doe ik er iets aan. Ik schrijf er een boekje over, maar of dat nou helpt...?

INTERCOM

'Goedemiddag, ik kom voor uw intercom. Die is kapot?'
'Ja,' zeg ik.
'Ik kom even kijken wat er aan de hand is.'
'U bent de vierde al.'
'O ja?' lacht de man vriendelijk.
'Ja. Al uw voorgangers hebben geconstateerd dat ie kapot is, maar niemand kan 'm maken. Ik moet een nieuwe.'
'Dat gaan we eens even fijn bekijken dan.'
'Echt waar hoor. Jullie hebben me heel stiekem een oude gegeven begin dit jaar, toen jullie 'm monteerden, en dit modelletje schijnt zelfs zó oud te zijn, dat ie niet eens meer te bestellen is. '
'O ja?'
'Ja. En ik ben daar best een beetje geïrriteerd over. Maar goed, ga uw gang.' Ik ga tegen de muur aan staan, mijn armen over elkaar.
De man pakt de telefoon van de intercom en luistert. Zijn maatje staat buiten te schreeuwen.
'Hoor je me? Zeg eens wat! Ik druk nú op de bel. Hoor je me?'
'Ik hoor hem niet,' zegt de man tegen mij, 'althans, niet door de intercom.'
'Nee,' zeg ik.
'Ik denk dat ie kapot is.'
'Echt?' vraag ik.
'Hij hangt ook niet goed daar. Dat is een dinkie dat niet tegen vocht kan.'
'Goh,' zeg ik.
'U moet een nieuwe.'
'Vertel mij wat!' zeg ik.

PIETER DERKS

Ik ga toch zeker niet de hele avond naar zo'n snotneus zitten luisteren, dacht ik bij mezelf toen ik bij de première zat van Waan van Pieter Derks afgelopen vrijdagavond in de Kleine Komedie in Amsterdam. Hij lijkt goddorie niet ouder dan mijn oudste zoon! Dus sloeg ik mijn armen over elkaar en luisterde ik naar wat getoeter op een saxofoon. Hmm, dacht ik. Als dat alles is...

Toen hij na een minuut of tien echter een werkelijk hilarische opsomming van een samenzijn met vrouw en kinderen gaf, betrapte ik mezelf erop dat ik vond dat ie een goede kijk op het leven had, dat ie een groot observator was en dat ie meer wist dan zijn leeftijd en uiterlijk deden vermoeden. Toen was ik verkocht. Ik heb gelachen, ook op momenten dat bijna niemand anders dat deed. Stiekem verdenk ik mezelf er nu van dat ik een van de weinige intellectuelen op aarde ben die zijn soms zo mooi verstopte woordgrapjes kunnen volgen.

Deze jongeman, deze jonge Pieter, beste mensen, is virtuoos met taal! Bovendien is hij intelligent, muzikaal, fijn om naar te kijken, gezegend met een flinke dosis humor en hoeft hij geen enkele keer te schreeuwen om zichzelf te laten horen. Ouderwets cabaret op hoog niveau!
Van mij mag ie blijven!

VOUWFIETS

Het hagelde, dus zette ik mijn vouwfiets op de stoep en besloot ik in de auto te wachten tot het op zou houden. Koude druppels vielen in mijn nek. Ik rilde en sms'te vriendlief: Zo! Als de hagel klaar is en ik m'n fiets weer in elkaar heb, kom ik lekker naar je toe. xM. Hij sms'te terug dat ie daar naar uitkeek.
Na een minuut of tien op mijn handen gezeten te hebben in een ijskoude auto, vond ik dat het iets minder hard hagelde. Het was al laat, ik moest nog zeker een uur rijden. Ik stapte uit en bekeek die fiets. Er moest een klemmetje los, een dingetje ingedrukt worden en dan kon ik klappen met die hap.
Ruim tien minuten later, zeiknat en ijskoud, pakte ik wederom mijn mobiel en drukte zo goed en zo kwaad als het ging een nieuw berichtje: Dat viel mee zeg: 6x gvd en een krom zadel. Waarop vriendlief sms'te dat ik een technisch vrouwtje was!

EEN RARE DAG

'Het wordt vandaag een rare dag voor jou, Fiek,' zei ik gisterochtend tegen onze kater. Ik zette een geleend reiskoffertje klaar, legde zijn eigen fijne kussentjes er in en wachtte tot hij er uit nieuwsgierigheid in kroop. Binnen een minuut zat ie er in, de sukkel. Ik deed het deurtje dicht, pakte hem op en zette hem in de auto. Hij ging lekker liggen en begon zichzelf te wassen. Ik zette een muziekje aan, startte de auto en ging op weg. Goedmoedig keek hij me aan, hij kneep zijn ogen zelfs even dicht, alsof ie het wel gezellig vond om zo saampjes onderweg te zijn. Ik zei dat ie lief was en aaide hem door de tralies heen over zijn neusje.

Bij de dierenarts werd ie opeens alerter. Hij ging rechtop zitten en hield alles haarscherp in de gaten. Ik zette hem op de behandeltafel en mezelf op een stoel.
'Wie is dat?' vroeg de dierenarts me.
'Figo,' zei ik.
'Figo wie?'
'Figo Breet.'
De dierenarts zocht Figo op zijn computer. Een rode balk met daarin de tekst pas op, valt aan knipperde boven het document.
'O ja, ik weet het weer,' zei de dierenarts. 'Castratie en chippen, nietwaar?'
Ik knikte.
'Zit dat mandje goed dicht?' vroeg hij, terwijl hij niet eens naar Figo keek.
'Ja. 't Is een andere dan vorige keer. Deze is handiger. Hij is van m'n zus,' zei ik.
'Mooi. Tussen vier en half vijf weer ophalen. Dag!'
'Dag dierenarts,' zei ik. 'Dag Figo, jongen. Tot straks.'

Om kwart over vier stond ik er weer om de arme jongen op te halen. Een kleine tien minuten later was ik 84 euro armer en zette ik een je-weet-wel-kater in mijn auto. Wreed, zo voelde ik me.
Thuis wankelde Fiek verdwaasd uit z'n reishok, spoedde hij zich zo goed en zo kwaad als het ging naar z'n etensbak en vrat verschrikkelijk veel voer. Daarna begon ie zichzelf een uurtje of wat te likken op de plek des onheils. Likken, likken, alsmaar likken. En tussendoor werd ie steeds wilder. En maar zeuren dat ie naar buiten wilde, maar dat had de dierenarts verboden. Hij kon wat gedesoriënteerd zijn door de narcose, had hij gezegd.
'Fuck de dierenarts,' dacht ik na een tijdje, en zette de deur lekker wijd open voor meneer.

Vanochtend was hij weer helemaal als vanouds. Niks aan de hand, vreten als een dolle beer, zeuren, dralen, emmeren bij de deur, dat soort dingen. Hoogstwaarschijnlijk denkt ie bij zichzelf dat ik gelijk had, over gisteren. Dat het inderdaad een rare dag was...

BRIDE FLIGHT

Gisteravond ben ik hand in hand (ja, echt!) met vriendlief naar de bios gelopen om de film Brideflight te zien. Ach, ach, ach, wat een heerlijke film! Goed te verstaan (en dat is nogal eens zeldzaam bij Nederlandse films), prachtige natuur (Nieuw Zeeland), een zalige Waldemar Torenstra in de hoofdrol, een goed verhaal waarin voor elke emotie lekker de tijd is genomen (kan me voorstellen dat er mensen zijn die het traag noemen) en genoeg rollen (mét diepgang, jawel!) om je mee te kunnen identifceren.
Heb er om moeten huilen, maar dat is op zich niet zo moeilijk, om mij aan het huilen te krijgen met een film. Als het een beetje goede film is, zit ik zó in het verhaal en is de wereld even niet groter dan het doek. De emoties van de spelers worden míjn emoties, hun wereld word die van mij. Dat had ik vroeger al, dat ik volledig opging in een verhaal. Om die reden mocht ik van mijn moeder nooit het kleine huis op de prairie zien, omdat dat elke aflevering weer tranen opleverde. (wat is er mis met tranen, denk ik nu.) Ook enge films waren niet geschikt voor mij. Ik droomde er dagenlang van, kon de beelden maar moeilijk loslaten. Precies zo met oorlogsfilms. Anne Frank, Soldaat van Oranje, Het meisje met het rode haar, ik heb ze wel gezien, maar heb er ongelooflijk veel last van gehad. Daarom zijn er films waar ik gewoonweg niet aan durf te beginnen. Schindlers List is er bijvoorbeeld zo één. Maar ook een Harry Potter hoor, daarvan heb ik alleen deel 1 gezien. alle andere delen vind ik veel te eng.
Maar wat praat ik nou over enge dingen...laat ik het liever nog even hebben over Bride Flight. Ga hem zien lieve mensen, ga hem zien. Had ik al gezegd dat ie geweldig is?

HAND IN HAND

Ik kijk naar buiten en zie een man en een vrouw hand in hand lopen. Eigenlijk vind ik dat maar een malle gewoonte. Ik doe het zelf ook wel eens hoor, daar niet van, maar ik voel mezelf toch altijd lichtelijk idioot wanneer ik dat doe. Ik ben namelijk groot genoeg om los te lopen, weet ook overal de weg, loop over het algemeen niet weg, kan al goed uitkijken op straat en weet mijn evenwicht goed te bewaren. Ik loop gewoon liever niet hand in hand geloof ik. Soms nog wel met één van de kinderen, maar ook dan alleen als ik geen haast heb en goed in mijn velletje zit.
Anyway, ik heb er niet zoveel mee. Kent iemand dat?

Volle Maan

Vannacht was het Volle Maan, dus dikke mik voor mij. Ik heb gejankt als een wolvin, heel hoog en heel hard, al mijn personages tevoorschijn getoverd en er vriendlief mee zitten klieren, midden in de nacht boterhammen met kaas en mayonaise weg zitten werken, een krant gelezen en gecomputerd. Om vier uur was het welletjes, toen kon ik eindelijk slapen.
En nu ben ik moe.
Doodmoe.
'k Heb wallen onder mijn ogen en ben niet vooruit te branden.
Wat die personages betreft, dat zijn in volgorde van opkomst Jaap, Hottie, Kahin en Rosa.
Allemaal schatjes hoor, maar reuze vermoeiend als ze zich met elkaar gaan bemoeien...

PARADIJS

Had ik vandaag zomaar even 3 stuks kinderen thuis in verband met een studiedag van school!
Er zat niets anders op dan er maar het beste van te maken, dus zijn we naar de Eemhof geweest. Ieder kind mocht een vriendje of vriendinnetje mee, en, eh, ja, eh, we hebben dus gezwommen. Ik ook. Twee keer maar liefst, en ja, ook in de wildwaterbaan. Dat was best aardig hoor, beetje gillen, beetje duwen, beetje klieren, beetje geiten, en de golven waren ook wel leuk, maar verder vind ik het drie keer niks, zo'n zwemparadijs.
Zwemparadijs...
Alleen de naam al!
Ik stel me het paradijs heel anders voor...
Nah ja, morgen gaat iedereen gewoon weer naar school gelukkig en heb ik het huis weer even voor mezelf. Over het paradijs gesproken...

SINT MAARTEN

En daar gaan ze weer: kindertjes met roodgekleurde, bibberende handjes van de kou, snotneusjes en goedkope, nog net niet helemaal gescheurde lampionnen aan stokjes met lampjes die het vaker niet dan wél doen. Ze zingen fantasieloze liedjes, flikkeren bij elkaar gezongen mandarijntjes onmiddellijk in de bosjes en rennen hoopvol naar de volgende deur om daar precies hetzelfde kunstje nóg een keer te vertonen.
Onze jongste zoon loopt, samen met zijn zus en zijn neef, met een uitgeholde gele paprika langs de deur en verheugt zich mateloos op de zak kleverige, overjarige snoep die aan het hele avontuur wordt overgehouden. '
Vriendlief sjokt met zoontje mee, een zakflesje met kruidenbitter in de binnenzak. Hij gaat zich bedrinken, want vroeger gingen er nog vrienden met hem mee, deed ie de wave achter het clubje kinderen, eindigden ze met de hele kudde in de kroeg met lolly's en bier. Maar dat was vroeger en dat komt nooit meer terug...

WINNEN

Vriendlief zei gisteren dat hij tien miljoen euro ging winnen met de staatsloterij. Hij had er erg veel zin in en genoot nog even van een rustig avondje. Hij vertelde dat hij met die tien mille een zeilboot ging kopen, nog een heel klein beetje wilde werken (één uur in de week), dat er misschien wel een huisje op Terschelling voor mij in zat en dat hij verder van plan was om vooral gewoon te blijven.
Het is vandaag de day after en ik heb nog niets van hem gehoord. Kan zijn dat ie in een limo naar Den Haag is om zijn geld op te halen, kan ook zijn dat ie vergeten is te kijken naar de uitslag.
De sukkel!

BEZWAAR ELEKTRONISCH PATIENTENDOSSIER

Het elektronisch patiëntendossier (EPD)...
Wel eens van gehoord?
Een of andere minister heeft bedacht dat al onze gezondheidsgegevens in één grote kast moeten worden verzameld, waar vervolgens de hele meute zorgverleners toegang toe hebben. Lekker, al je gegevens in één document. Ooit psychiatrische hulp gehad, ooit een spiraaltje laten zetten, ooit een tijdje ondefinieerbare klachten gehad? Wees niet bevreesd, het staat allemaal vermeld en iedereen mag het weten. Nieuwe baan, maar je moet nog medisch gekeurd worden? Hup, één blik in je dossier en de bedrijfsarts zegt tegen je nieuwe werkgever dat je bezig bent met kinderen krijgen.
Het systeem van het EPD is nog niet waterdicht en zelfs de regering heeft er nog geen concensus over bereikt. En tóch wordt dat EPD ons door de neus geschoven.
Het maffe is dat je bezwaar moet maken als je er tegen bent, en dát is preces waar ik nogal over val. Het uitgangspunt is volgens de regering dus dat ik in beginsel voor het EPD ben, ténzij ik anders vermeld. Dat vind ik de omgekeerde wereld en daar ben ik verbolgen over potdorie! Vandaar dus actie!!

Ik teken bezwaar aan en daar moet ik achterlijk veel voor doen. Ten eerste moet ik de envelop zien te herkennen, en dan moet ik voor ieder lid van het gezin een formulier invullen, voorzien van een handtekening en een kopie van een geldig legitimatiebewijs. Bovendien moet ik voor ieder kind onder de 18 jaar een uitreksel uit het geboorsteregister hebben, a TIEN euro per stuk. Dat geheel moet op de brievenbus en dan hoor ik na een tijdje bericht te krijgen via mijn gemneete dat ik bezwaar heb aangetekend.
Vanmorgen stond ik dus al om 9 uur in het gemeentehuis om die papieren te regelen, uitwendig kalm, maar van binnen toch een beetje opgefokt.
Drie kwartier later was alles rond. Ik was kennelijk de eerste in Harderwijk die bezwaar maakte, want het bracht nogal wat consternatie teweeg. Gelukkig denkt de gemeente dit keer heerlijk mee en schenkt ze de bezwaarmakenden een gratis uitreksel, omdat ook zij vinden dat je mensen niet op kosten kunt jagen voor iets wat ze NIET willen.
Ik vind het een geweldige service en wil er bijna de krant voor bellen. Ik vind namelijk dat iedereen moet weten waar ze ja of nee tegen zeggen en dat de gemeente Harderwijk met dit gebaar eindelijk eens een keertje heerlijk meedenkt met haar burgers.

Heb je de envelop van het EPD gemist? Surf naar http://www.infoepd.nl/ufc/file/informatiepunt_sites/1518fa69a608c84efeffc0c288e495cf/pu/7584_epd_bezwaarform_zw.pdf
, daar vind je alsnog een bezwaarformulier.

KIJK, ZE IS ER NOG...

Ja, en hier ga ik dus door, met allerlei zin en onzin.
Kom gerust op bezoek, reageer, doe wat u niet laten kunt.
Ik doe tenslotte ook wat ik niet laten kan en niets menselijks is mij vreemd.
Ik ben 100% mens, en wie dat niet is, is een dier of een ding.
Over 100% mens gesproken, dat is de titel van een boek van een collega van me.
Het is zijn debuut en nu staat hij met dat boek op een lijst om gekozen te worden.
Hoe meer stemmen hij heeft, hoe meer kans hij heeft om te winnen.
Ik heb met plezier op hem gestemd en nu vroeg ik me af
of er misschien nog meer mensen zijn die hem dat plezier willen doen...
Ik weet het, het is een systeem van niks, maar ja, het is hoe de wereld in elkaar steekt.
't Is een goed boek trouwens, met korte verhalen.
Beetje mal soms, maar wel goed geschreven.
Nou ja, ik geef het stemadres even door, dus eh...
http://www.libralink.nl/index.php?id=113
Het gaat om Roel Smits, met zijn boek 100% mens.

Goed.
Ga ik verder prutsen met dit blogje.