spacey

Vandaag gaat Anderé Kuipers de ruimte in. Ik ben zo blij dat ik de familie Kuipers niet ben, want ik zou het niet meer hebben van de zenuwen geloof ik.
Je kerel/paps voor een maandje of 5 op reis in de omgeving van het Zwarte Gat, het is nogal niet wat.
Gelukkig is er veel contact mogelijk, naar het schijnt. Meneer Kuipers houdt een blog bij, hij kan mailen, videoboodschappen versturen en wat al niet meer.
En toch. En toch, en toch en toch. Ik vínd het wat!
Ik ben benieuwd of je die shuttle waar hij in zit, ook voorbij kan zien vliegen op aarde, net als al die satellieten. Weet iemand dat toevallig?
Ik ga wel even kijken straks, van 13.20-14.45 uur op NED 1.

O ja, en nog even heel wat anders.
Neem eens een kijkje op dit blog.
Mieke heeft elke dag een woord waar ze een tekening bij maakt.
Ik vind het elke keer weer verrassend hoe ze een woord gestalte weet te geven.
Er zitten juweeltjes bij.
http://miekedehaan.blogspot.com/

Even een update: Ja, de raket is te zien vanaf de aarde. Heb zojuist in een krant, weet niet meer welke, een schemaatje gevonden met de tijden waarop de ISS te zien is boven Utrecht. raar idee.

ook leuk

In plaats van een kerstboom...

yoga

Vanmorgen had ik mijn vierde les yoga.
Yoga.
Ja.
Ik vind het nog niet echt leuk, maar ik heb ergens het idee opgevat dat het goed voor me is. Ik denk dat het goed is om m'n stramme stijfe lijf wat te rekken en strekken, want o, wat is dat allesbehalve lenig op het moment.
Mijn neus op mijn knieen leggen? Vergeet het maar.
De benen gestrekt in de lucht houden? Grapje zeker.
De houding van een vis aannemen? Ga ik niet eens proberen. Een ingewikkelde houding is dat, ik kan me niet voorstellen dat je daar ongeschonden uit komt.
Wat dan wel weer heerlijk is, is de zonnegroet. Ik kan 'm nog niet helemaal, vergis me steeds weer in de volgorde, maar ik denk dat dat vanzelf wel komt.
Het is in ieder geval een fijn begin van de donderdag, die 5 kwartiertjes yoga.
En wie weet, zit ik over 5 jaar wel elke ochtend te yoga-en, gewoon, zelf, zonder juf, helemaal alleen.
Ja, je weet toch niet hoe het leven loopt? Het één zet het ander in gang. Dat is het mooie van het leven, dat je nooit weet waar je uitkomt, dat het een continue beweging is.
Ik vind dat mooi tenminste. Het maakt dat ik, midden in mijn NU, nieuwsgierig ben naar de dag van morgen.

liever een handdoek dan een stok vandaag

Jemig.
Jemig, jemig, jemig hee.
Wat is het toch af en toe een strijd om tot schrijven te komen.
Er zijn zoveel dingen die me er van af houden.
Iedere dag weer moet ik een weg afleggen om tot inspiratie te komen, iedere dag weer is het afwachten of ik wel de goede flow te pakken krijg.
Het is geen klagen, begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om te doen, maar af en toe ben ik gewoon te moe en zit mijn hoofd te vol om de weg naar het verhaal weer te gaan.
Het is hard werken om mezelf elke dag weer bij de les te houden. Ik ben mijn eigen coach, mijn eigen motivator, ik ben degene die voor een stok achter mijn eigen deur moet zorgen.
Maar!
Soms wil ik geen stok, maar een lekkere fijne zachte handdoek waar ik me in kan wikkelen, waar ik tegen aan kan leunen als het me teveel wordt. Maar van handdoeken worden geen boeken gemaakt. Van stokken ook niet. Boeken worden gemaakt met behulp van vertrouwen, passie, zweet, inspiratie, tijd, inzicht, overgave, fantasie, herinneringen, techniek, muziek, computers, informatie en doorzettingsvermogen. En er zijn vast nog wel meer ingredienten op te noemen, zoals daar bijvoorbeeld de meer wereldse geneugten zijn zoals kauwgom, water, sigaretten, chips, drop, mentos, crackers, pesto en kaas. Of sap, wijn, koffie en/of thee. Of wat dan ook. Niet alles tegelijk natuurlijk, en ook niet alles elke dag.
Als ik zo doorga wordt het een raar lijstje.
Fotootje dan maar?

drukte

Jullie dachten dat ik jullie vergeten was, zeker.Welnee, natuurlijk ben ik jullie niet vergeten.
Nooit, ik vergeet mijn lezers nooit.
Ik ben alleen af en toe wat onregelmatig met het plaatsen van een bericht.
Dat komt door drukte, he mensen, drukte, dat is allemaal drukte. Drukte in mijn hoofd, drukte thuis, drukte door die malle decembermaand, drukte doordat de Kale Man af en toe wat hulp nodig heeft, drukte met paardjes, drukte met heen en weer rijden en o ja, ook nog drukte wat betreft die alsmaar naderbij komende deadline.
Dus. Nou ja, dat jullie dat even weten.
Verder niks.
't Gaat allemaal prima hier, alleen, nou ja, nogal druk dus. Of had ik dat al gezegd?

vreemd

Een paar dagen geleden geleden schreef ik over onze rode kater Figo. Het rare is dat hij sinds het geschrevene opeens volkomen normaal doet. Hij zeurt niet meer om eten, is niet meer gefixeerd op deuren en ligt, zoals het een kat betaamt, al vier dagen voor pampus opgekruld op een schapevachtje in een stoel waar hij nog nooit op heeft gelegen. Hij is gezeglijk, laat zich aaien en spint daarbij.
Ik verdenk hem ervan dat hij 's nachts dit blog leest, gewoon om mij te kakken te zetten.
O ja, moet ik er wel bij zeggen dat hij geen zacht blikvoer meer krijgt. Er staan voortaan alleen nog maar harde brokjes voor hem klaar, en daar moet ie het mee doen. Het is alsof hij begrijpt dat er niets meer te zeuren valt. Fixatie is weg, neurotisch gedrag ook.
En nu maar hopen dat hij dit niet leest vannacht...

en nu weer verder...

Sinterklaas is achter de rug. Ik wilde foto's plaatsen van de prachtige surpirses die zijn gemaakt, maar ik ben mijn snoertje een beetje kwijt zodat ik de foto's niet kan inladen, dus dat feest gaat even niet door. Misschien vind ik 'm vandaag en kan ik jullie morgen even laten meegenieten. Want genieten was het! Echt geweldig hoe iedereen zijn of haar best heeft gedaan.
Nu hoeven we alleen de kerst nog maar, wat we volgens mij prima hebben opgelost door een weekje weg te gaan met het hele gezin. Terschelling wordt het, en daar heb ik best zin in. Niet zozeer in de kerstdagen, maar wel in het strand, de wind, de zee en het eiland zelf. Weer even een frisse neus halen, de wind om de kop voelen, een beetje banjeren en klooien en doen.
Laptop gaat mee, want het boek is nog niet af. Nog lang niet. Het is weer ploeteren en zuchten in het kwadraat, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. Een boek schrijven gaat nooit vanzelf, hoe vaak ik het ook al heb gedaan.
Nummer 17 wordt het inmiddels. Zeventien ja, ik sta er zelf ook van te kijken. Eén ervan is nog niet klaar, die moet nog geillustreerd worden. Ik heb 'm vorig jaar al geschreven, maar de uitgever loopt iets achter. O ja, en er is nog eentje waar ik werk voor heb geleverd, maar dat is een gezamelijk project en ook nog niet klaar wat illustraties betreft, wat me ineens doet herinneren aan het feit dat ik de uitgever nog moet bellen, want er moet een stukje over gedaan worden. Dus. Vooruit met het luie gat, er moet gewerkt worden!

druk met Sinterklaas

briefje

Lief!

kater

Wij hebben een rode kater waar ik kanarie van word. Het beest loopt de hele dag te zeuren om eten, zácht eten in plaats van brokjes, en als het dan eenmaal in zijn bakje ligt, vreet ie het niet, om vervolgens weer van voren af aan te gaan lopen mauwen en zeiken dat ie eten wil.
Verder sproeit hij tegen iedere fiets of auto aan die geparkeerd word op de oprit, hij sproeit deuren onder en je jas ook als je niet uitkijkt. Hij is 'geholpen', ooit, maar het heeft niets uitgemaakt.
Verder is hij gefixeerd op de deur. Zodra die open of dicht gaat, wil hij er doorheen. Maakt niet uit of het naar binnen of naar buiten is, hij wil er gewoon doorheen. Hij ligt zelden rustig op de bank, wil niet op schoot of opgepakt of geaaid worden, valt soms zomaar mensen aan en duldt geen andere kat in zijn nabijheid. Ik heb er ooit aan gedacht een kattengedragstherapeut te benaderen, maar toen ik hoorde wat dat moest gaan kosten was dat onmiddellijk van de baan.
Zoals ik al zei, ik word kanarie van 'm.
Maar nu.
Nu zitten we met die kat.
De helft van het gezin vindt hem leuk, de andere helft niet. En vanmorgen betrapte ik mezelf er op dat ik aan het fantaseren was over hoe het zou zijn als hij weg zou zijn. Gewoon weg, zeg maar.
O, hoe zalig zou dat zijn.
Geen gemauw meer aan de oren, geen gedraai meer om het been.
Is er misschien iemand onder de lezers die zijn/haar tanden wil zetten in dat rode terroristje van ons?

Morgan

Veel roring in Harderwijk vandaag. Morgan (de orka) is op transport gegaan. Op de boulevard stond een hele batterij aan ME klaar. Er was politie op de fiets, politie te water, politie in auto's, er was pers en er was een grote hijskraan die vanaf de boulevard te zien was. Toen ik er vanmorgen langs fietste, was Morgan al opgetakeld, misschien was ie zelfs al onderweg.
Ik ken een aantal mensen die voor Morgan hebben gezorgd en weet dat ze het beste met het dier voor hebben. Ze zijn tegen beter weten in gewoon van die zwartwitte joekel gaan houden, wat ik me levendig voor kan stellen als je zo'n dier dag in dag uit verzorgd. 
Het zal wel een spannende dag zijn voor alle direct betrokkenen.
Vanavond komen ze aan op Tenerife. Laten we hopen dat alles goed gaat.

weer een reisje

Geheel tegen mijn gewoonte in, schrijf ik deel 2 van het geheime dolfijneneiland zonder een duidelijke opzet, om de doodeenvoudige reden dat ik nog geen opzet héb. Ik krijg er alsmaar geen verzonnen, en dus heb ik besloten maar gewoon het avontuur aan te gaan. Het kan niet op met de avonturen: eerst al reizen naar Bali en nu weer op reis met Fantasia Airlines.
Het enige wat ik aan houvast heb, is een ingang voor het verhaal en daarna een vaag idee, maar dat is dan ook alles. Toen ik schrijflessen gaf raadde ik mijn cursisten altijd af om zomaar wat te schrijven, want och, de weg was zo snel verloren en voor je het wist legden ze honderden kilometers af op een perceel van amper 10 bij 10.
'Maak een plan, een hoofdstukindeling, zorg dat je een kapstok hebt waaraan je je verhaal kunt ophangen,' zei ik altijd. En ik zeg het nóg tegen mensen die ik begeleid met schrijven, omdat het makkelijker is. Noodzakelijk ook, mijns inziens, want het wordt al gauw een zootje.
En nu ga ik zelf dat hele schema overboord kieperen. Ik ga gewoon het diepe in, gelukkig met de wetenschap dat ik het wel kan, omdat ik af en toe wel wat verstand heb van verhalen. Het is mijn vak, meestentijds weet ik wat ik doe. Ik doe alleen iets nieuws nu, net zoals ik de hele tijd nieuwe dingen doe.
Dus.
Niks geen schema, geen hoofdstukindeling, niks. Gewoon instappen en maar zien waar ik op uit kom. Kan best zijn dat er ergens een punt is waarop ik uit moet stappen om opnieuw te beginnen, maar vooralsnog vlieg ik ins Blaue Hinein, ennuh, ik moet zeggen, het is best lekker hier. Ik vermaak me wel. Zal ik zwaaien?

stille kracht?

Het thema voor de kinderboekenweek 2012 is 'hallo wereld'.
Komt dat even goed uit!
Ik denk dat het geheime dolfijneiland daar perfect in past. Misschien zijn er echt stille krachten aan het werk om de serie de wereld in te helpen. Misschien is de magie vanuit het Oosten met me meegereisd en geeft het me stilletjes een duwtje in de rug.
Ik voel het, ik raak weer in beweging...

klaar voor de start...

Goed.
De mist is opgetrokken, de dag is weer helder. Ik nog niet helemaal, maar dat komt vanzelf. Ik heb me weer aan mijn bureau gezet en poog te beginnen met deel 2. Ik vertoon nog erg veel schrijfontwijkend gedrag, weet duizend andere dingen te doen, maar moet me nu echt proberen te focussen op weer een lange en intensieve tijd schrijven. Het houdt in dat ik een beetje ga onderduiken, niet al teveel bezoekjes ga plannen en rustig aan ga doen. Niet teveel erop uit gaan, niet teveel wijntjes drinken, op tijd m'n bedje induiken. Het is eigenlijk hetzelfde als op reis gaan en zijn. Ik ben er wel, maar ook een beetje niet.
Ik ga dus weer a-sociaal doen, daar komt het in grote lijnen op neer. Hier probeer ik wel te schrijven natuurlijk, zo vaak ik kan en wil, als opwarmertje voor het 'echte' werk. Sorry alvast voor mijn individualistische gedrag, maar ik zou niet weten hoe ik het anders kan doen.

Mister Mist

Mist ontneemt het zicht op dat wat komt en is geweest.
Mist is de meester van het NU.

vroeg (v)uur

Nog steeds niet in mijn ritme. Ben vroeg in de avond al moe en akelig vroeg wakker, en met akelig vroeg wakker bedoel ik dat m'n doppen open springen rond een uur of vijf. Ik kan dan met geen mogelijkheid meer slapen, dus ga ik er maar uit, wacht ik op de krant, eet ik een broodje kaas en slobber ik een kopje thee. Ik mijmer wat, douche me, kleed me aan en wacht, maar waaróp ik precies wacht, weet ik eigenlijk niet. Misschien tot iedereen de deur uit is, of misschien gewoon tot half negen. Vandaag wacht ik in ieder geval tot tien voor half tien en dan ga ik met m'n buuf mee als oefenobject voor haar cursus ontspanningsmassage.
'Maar ik zal ook dingen over moeten doen, hoor, want ik kan het nog niet zo goed.'
'Geeft niet,' zei ik, 'doe jij het maar zo vaak mogelijk over met mij.'
Het duurt een uur, maar misschien wat langer, en dan sjouw ik weer naar mijn atelier om te proberen het magische vuur te pakken te krijgen. Ik zal er hoogstwaarschijnlijk flink wat moeite voor moeten doen, want op mijn takken zit nog een flinke lading tropische druppels, dauw en tranen.

kom je weer naar me toe?

Het lijf is zondagochtend geland op Schiphol, maar de geest is er nog niet helemaal. Geen idee waar die zweeft. Misschien is ze ergens blijven hangen boven een zee of berg ver weg. Misschien is ze gestruikeld en zwaar gekneusd, misschien is ze gebutst en zijn er vitale onderdelen geraakt, of misschien is ze gewoon wat in de war over waar ze nou heen moet. Misschien weet ze nog niet of ze moet gaan of blijven, misschien wil ze niet naar de naakte kale bomen hier, misschien prefereert ze bloemen en de zon boven kou, donkere dagen en lange nachten.
Het enige wat ik kan doen is wachten en haar terugschrijven naar mezelf.
'Kom maar meisje, kom maar hier. Ik heb wel plek voor jou, ik zorg heus dat je je huis weer past. Ik blaas je wel wat warmte in, fluister gedichten in je oor, steek een kaarsje voor je aan, blader met jou door herinneringen en koester wat gekoesterd mag worden.
Hier hoor je thuis, gewoon bij mij. Kom je alsjeblieft terug? Ik voel me naakt zo zonder jou, en naakt zijn in de winter maakt koud en kil. Kom, vlieg naar me toe, wees dapper. Trotseer de afstand, durf afscheid te nemen, blijf niet hangen in wat was, maar deal met het nu. Ik help je wel. Toe, laat me weer heelhuids thuiskomen alsjeblieft...'

ben in Bali

Zie www.margrietopreis.blogspot.com

alwéér nog maar 1 nachtje slapen

Och jee, jongens, ik ren als een malle door het leven op het moment. Een gekkenhuus ben ik.
Maarrrrr!
Binnen 24 uur zit ik in het vliegtuig, en over 46 uur zet ik voet aan de grond in Bali.
M'n eigen fijne Ketut uit Ubud haalt me van het vliegveld en brengt me naar mijn appartement alwaar ik mijn overvolle rugzak neer kan zetten en kan beginnen aan wat hopelijk een inspiratievolle reis zal worden.
Zoals gezegd, ik weet niet of ik een blog bij ga of kan houden, maar áls ik dat doe, doe ik dat op m'n reisblog. Als ik mezelf morgenochtend genoeg onder controle heb, zal ik zeer zeker een poging wagen om er wat op te zetten. Een eenvoudige klik op Bali hiernaast brengt u waar u wezen wil...

Liefs!

één uit het water

Vanmorgen moest het bootje weer uit het water. Het is weer gedaan met het zeilseizoen, we gaan een hele herfst en winter wachten tot het ie weer het water in kan. We hebben de zeilen er afgehaald, de mast naar beneden gedaan en de kuip zo goed mogelijk geschrobd. Of nou ja, we, de Kale heeft geschrobd. Ik keek toe vanaf de steiger, genoot van het zachte weer en van de manier waarop de Kale zich bewoog in dat bootje.
Het schrobben had eigenlijk niet zo veel zin, want er lagen kilo's blaadjes in die hij niet weg kreeg. De Kale gaf het dan ook al vrij snel op en ging over tot het aanzwengelen van de motor, wat niet geheel vlekkeloos verliep omdat de bezinetoevoer het een beetje niet deed. Ik vouwde intussen de zeilen op en rommelde er een beetje omheen.
Eindelijk hadden we, excuus, had de Kale, het motortje te pruttelen en poeften we naar de plek waar het bootje uit het water zou worden getakeld. Toen ons nummer één (de volgende boot gaat twee heten) in de banden hing, zo zwevend boven het water, en later boven de grond, vond ik dat het leek of ie ziek was. Ik bedoel, het is niet de plek waar dat bootje thuishoort. Dat bootje hoort in het water waar hij kan doen waar hij voor gemaakt is, namelijk varen.
Toen één op de bok stond, vroeg de Takelman of wij wel zagen dat de achterkant van de kiel een beetje scheef stond. Nou, dat zagen we inderdaad, en toen ik de Kale vroeg of dat kwaad kon, haalde hij zijn schouders op en zei hij dat het niet zoveel uitmaakte, hoogstens dat ie daardoor niet aan alle kanten even lekker liep. Ik geloofde de  Kale wel, en ach, nou ja, ietsje een afwijking mag toch best?
Hebben we daar allemaal bij tijd en wijle niet eens last van?

Nog een weekje

Volgende week om deze tijd zit ik al een uurtje of 9 in het vliegtuig en vraag ik me waarschijnlijk ongeduldig af of er ooit een einde komt aan die achterlijk lange reis.
Ik heb vandaag een paar Engelse boeken gekocht om te lezen (Zafon en Coelho), zodat ik weer wat taalgevoel krijg en hopelijk minder fouten maak met de werkwoordstijden en zo. Ik bak er niet zo veel van, heb altijd moeite met de vervoegingen. Would have been, was doing, did, have been waiting, to see, saw, seen, I never know whát verb form I have to use and especially whén.
En verder heb ik voor de eerste paar dagen toch maar een guesthouse geboekt, een schattig klein appartementje in Ubud, op de zolder van een Nederlandse Willemien die graag wil dat ik wat zakjes clavé slamix meeneem. Doe ik voor haar.
Had ik vorige week helemaal geen zin om te gaan en zag ik er zelfs tegenop, vandaag is het omgeslagen in het gretig aftellen van de dagen. Ik begin weer met het verzamelen van spullen en zoek me wezenloos naar m'n simlockvrije telefoon en oplader. De lonely planet ligt al klaar, ik struin alle mogelijke sites over Bali af en werk me nog even een slag in de rondte om alles klaar te krijgen voor vertrek.

sorry

Sorry.
Sorry dat jullie hier al een week voor niets zijn geweest.
Sorry, sorry, sorry.
Ik deed druk thuis, heb samen met de Kale de kamer van Jongste opgeknapt, ben een dagje naar Amsterdam geweest met de Danseres, vierde de 22ste verjaardag van Oudste, genoot van mijn paps en mams die een weekje in NL waren, en zwaaide hen vanmorgen met weemoed uit.
En dan volgen nu de dagen van voorbereiding op de reis, terwijl ik ook nog hard aan de slag moet met ingestuurde verhalen voor de schrijfwedstrijd. Het hoofd loopt om, de dagen zijn te kort.
Of ik weer een blog bij ga houden als ik in Bali ben, weet ik nog niet. Ik zit waarschijnlijk niet in luxe hotels met internet, en ik weet niet of ik er tijd voor vrij kan maken. Ik ga naar Bali om hard te werken aan de volgende delen van de dolfijnenserie, en hoewel het me erg veel plezier heeft gedaan om een reisblog bij te houden, kostte het me ook minstens 2 uur per dag om de boel zó te beschrijven en in elkaar te puzzelen dat het voor jullie de moeite waard was om te lezen.
Ik weet het allemaal nog niet dus.
Zoals ik al zei: sorry.
Meer is het niet vandaag. Ben ook sippig van het afscheid nemen van de paps en mams. Normaal zwaai ik ze vrolijk uit, maar vandaag ben ik net een vallend blaadje dat nog niet weet waar ze gaat liggen.
Ergens tussen hemel en aarde zweef ik, en ik weet niet eens of ik dat nou leuk vind of niet.
Zucht.
Ik ga maar weer eens aan de slag. Serieuze dingen doen. Werken heet dat.
Hopelijk volgende keer een leuker stukje.
Nogmaals: sorry.

Schrijfwedstrijd 'aan het woord'

Zin om mee te doen aan een schrijfwedstrijd?

http://www.youtube.com/watch?v=Nf9X0KMmuFc&feature=player_profilepage

Deze wedstrijd heeft een aantal hele leuke dingen, namelijk:

-het onderwerp is vrij

-je verhaal hoeft slechts 1000 woorden te bevatten

-alle genres zijn mogelijk

-de hoofdprijs is een cheque van 250 euro

-je eerste versie kun je laten voorleggen aan een schrijfdocent/coach

zie HIER voor meer informatie

Ik coach ook voor deze wedstrijd, namelijk in Elburg, Barneveld en Elspeet.

Misschien tot ziens?

bericht van de maan

wees stil
zeg even niets
kijk wat er gebeurt
en let op je dromen
vertrouw op je innerlijke stem,
laat je leiden door je intuitie
laat je vinden
laat je door de lagen leiden
en ontdek de werkelijkheid achter de werkelijkheid

Kan best zijn dat u dit vage praat vindt, maar voor mij is het dat beslist niet.
Het is de raad die ik kreeg van de volle maan die vannacht om 4 uur aan de hemel stond.
De maan, het geheimzinnige gezicht van de nacht, fluistert me af en toe iets in, en ik, simpele ziel op aarde, ben bereid er naar te luisteren.
Ik vind het elke keer weer wonderlijk mooi dat het universum weet waar ik mee bezig ben en in welke processen ik zit. Het sterkt me in wat ik doe, denk en voel. Het maakt dat ik me minder 'gek' voel, alsof er een plan achter zit, alsof alles gaat zoals het moet gaan.
Het maakt dat ik me diep verbonden voel met iets dat groter is dan ik. Groter dan maat 41, groter dan m'n 176 centimeter, groter dan de Eiffeltoren, de Kilimanjaro, de Mount Everst, de wolken, de ruimte, de sterren, het licht.

En nu hou ik er over op.
Voordat u denkt dat ik aan het zweven ben, die onmetelijke ruimte in.
Ik moet wel nog terug, he, op dees aardkloot.
Koken, opruimen, fietsen, dat soort dingen.
En naar de tandarts.
Ik moet me haasten, potverdrie, over 10 minuten ben ik aan de beurt.

meedoen met de herfst

Blaadjes laten los,
oude foto's ook
De haren draag ik los,
m'n fietsstandaard gaat los
emoties komen los
en
het plafond is reeds los geweest,
gaf stof, rommel, zooi
genies, geproest en geklooi.

Vandaag wordt er een start gemaakt met stucadoren.
Alles wordt weer glad en nieuw
gaat over het oude heen
Het zal wel mooi worden allemaal.

uniek concept

Na zo'n ontboezeming als in m'n vorige blog vind ik het altijd een beetje lastig om weer bij u terug te komen. Ik hou er namelijk niet zo van om dat kwetsbare in mij te laten zien.
Ik ben natuurlijk liever een stoer wijf dan een onzekere muts, dat snapt u, maar hé, ik heb niet zo'n knopje op mijn lijf dat daar 24/24h voor kan zorgen.
Ik ben geen robot, en al helemaal niet voorgeprogrammeerd. In het hele concept van wie of wat Margriet Breet is, is geen dienstregeling te vinden, geen vervoer, geen uitleg, geen regels, geen plan. Het concept MB is een lijnloos schrift met daarin een mix van stof van voorbije jaren, en vrije ruimte voor de toekomst.
Het schrijft zich door het leven heen. Zolang ik leef zal ik de inkt zijn en zal het schrift beschreven worden. Soms stoer, soms kwetsbaar, of ik dat nou wil of niet.
U en ik zullen het er mee moeten doen. Het wordt in ieder geval een schrift waar er maar 1 van bestaat.
En trouwens, dat geldt ook voor het concept waarin ú de hoofdrol speelt. Dat u dat maar even weet!

(ge)boek(t)

Het ging al een tijdje niet lekker met me wat schrijven betreft. Ik pielde maar wat aan en kreeg geen letter op papier. Aan mijn bureau, met m'n snufferd voor het computerscherm, gebeurde er niets dat op magie, inspiratie of vreugde leek. Ik ontliep de boel, probeerde me overal onderuit te wurmen, en intussen klopte deel 2 steeds harder aan de deur.
'Schrijf me nou,' riep het verlangend, 'zet me op je schoot, koester me, vul me, laat me groeien, aai me, maak me mooi,' maar het enige wat ik met dat trappelende, ongeduldige deeltje 2 kon was het op een stoel naast me zetten en er naar kijken.
Och.
Hoe graag ik er ook naar keek, het kreeg geen vorm. Ik rook het niet, voelde het niet, het leefde niet, wat ik er ook in probeerde te stoppen. Ik probeerde het twee weken lang, drie weken, vier weken, 's nachts, tijdens het koken, alsmaar, steeds maar weer, maar verzon ook manieren om er onderuit te komen. Er moest een slaapkamer worden opgeknapt, een tuin bijgehouden, bezoekjes worden ingehaald, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Deeltje 2 werd boos.
'Doe serieus met mij!' riep het.
'Maar!' schreeuwde ik terug.
Waarop het deeltje me besprong, mijn toetsenbord pakte, het naar zich toe trok, me mijn rekeningnummer ontfutselde en binnen tien minuten een ticket naar Bali boekte. Daarna sprong het van me af, en sloeg het zijn armen over elkaar.
'Zo,' zei het, 'dat is geregeld. Ik wil leven potverdrie!
Ik was met stomheid geslagen.
'Maar dat gaat toch niet,' prevelde ik.
'Jawel,' zei deel 2, en de toon leek geen tegenspraak te dulden, 'en je gaat low budget, want vantevoren hotels boeken doe ik niet. Je gaat er nóg dieper in. Je zoekt het maar uit daar. Samen met mij, want ik ga mee. En deel 3 ook alvast.'
Ik geloofde het niet, deed er een beetje lacherig over, maar toen ik even daarna de bevestiging via mijn mail binnenkreeg, móest ik het wel geloven.
Daarna vertelde ik het mijn familie en ik merkte dat ik dat moeilijk vond.

Ja dus.
Ik vind het moeilijk om er over te praten.
Ik ben zo bang overdreven over te komen, bang dat mensen zullen denken dat ik het hoog in mijn bol heb, terwijl ik eigenlijk maar dunne boekjes schrijf en zo. Wat stelt het nou eigenlijk allemaal voor, die boekjes, mijn verhalen, wat stel ik eigenlijk voor, wie denk ik wel dat ik ben.
Ik ben bij tijd en wijle erg goed in dat soort gedachten: mezelf klein denken, klein maken, onzichtbaar willen zijn, wat vreemd genoeg eigenlijk niet bij me past omdat ik een dubbele leeuw ben.
Daarom hangt er naast mijn bureau, aan een pilaar, onder een foto van Astrid Lindgren, die ik mateloos bewonder vanwege haar creatie van Pippi Langkous, een schrijven van Nelson Mandela. Het hangt er al jaren, als een houvast, als een reminder. Komt ie aan...

Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af:

 Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?
Maar, waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.

Er wordt geen LICHT verspreid,

als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.

Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen,

schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,

zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Nelson Mandela – 1994

fantastisch nazomeravondrecept

Benodigdheden:
lieve oude vriend met opgeladen scootmobiel
rollerskates
fietspad langs de waterkant
zwoele septemberavond

Voorbereiding:
Skates aantrekken
zonnebril op
polsbeschermers aan

Uitvoering:
zorgen dat vriend plaatsneemt op scootmobiel
achter scootmobiel gaan staan
hoofdsteun vastpakken
zeggen dat er gas gegeven kan worden
voor de vorm wel een beetje mee-skaten
lachen, roepen en zwaaien naar geamuseerde voorbijgangers
mond dichthouden voor de vliegjes

dat had je gedroomd

Vannacht had ik een drukke nacht.
Ik droomde namelijk over iets, ik weet niet meer wat, maar dat wat ik droomde moest in ieder geval uiterst precies worden gedroomd. Zó precies dat ik er mal van werd. Ik wilde er wel onder uit, maar nee, nee, nee, dat mocht niet van de droom.
Om een uur of vier werd ik wakker. Ik stiefelde naar de wc, deed een plasje en kroop er weer in, waarna de droom tot mijn grote verbazing gewoon weer verderging bij waar ie gebleven was. Belachelijk vond ik dat, en onnodig ook, want ik wist precies wat er ging gebeuren en wat de uitslag was, maar daar trok de droom zich niets van aan.
'Van begin tot eind, van A tot Z,' was de opdracht.
Voor mijn gevoel heeft het de hele nacht geduurd.
En het achterlijke is dat ik niet eens wát ik nou heb gedroomd. Alleen het einde weet ik nog. Ik was in een stad en wachtte op een bus die alsmaar niet kwam. Het duurde uren en uren. Uiteindelijk was er tóch een bus, maar die bracht me terug, in plaats van heen. Ik zei daar iets over en vervolgens werd ik op een flat gezet, op de 30ste etage, alwaar ik op een balkon in een autowrak zonder dak moest barbequen. Daar zat ik echter niet op mijn gemak en toen werd ik eindelijk wakker, net zo brak als het autowrak.
Prik mij maar lek, jongens.

over pijn zing

De mottige miezerigheid
van deze grijze ochtend
vlakt de ruwe rauwe
randjes af
van gisterens grote zorgen.

verzeten zaterdag

Ik had absoluut geen zin om de zaterdagavond te verzitten.
Ik zag het al voor me: hangend aan de tafel, nippend aan de wijn, op de vlucht voor de tv die vást weer aan zou staan op iets belachelijks.
Ik wilde iets leuks, ik wilde iets onbekends, ik wilde léven potverdrie.
Dus.
Toog ik er op uit met de Kale, de Zus en de Zwager.
Naar de polder gingen we.
Want.
Daar zou een toneelstuk zijn dat er op papier veelbelovend uitzag.
Iets met caravans, vrouwen en verstikking.
'Enig,' zei ik tegen de Zwager die eigenlijk niet zoveel zin had.
Drie kwartier later zaten we aan de koffie in een loods op een industrieterrein.
Het rook er naar aangebrande pizza's.
Verrassend.
Het publiek werd op ludieke wijze opgedeeld in 4 groepjes.
De Kale kwam daardoor in een roze caravan terecht.
Vooraan.
We konden hem allemaal erg goed zien zitten.
Hij zat er mooi.
Zwager, Zus en ik hebben veel naar hem gekeken.
Hij was namelijk interessanter dan het hele stuk bij elkaar.
Man, man, man, wat was het een slecht stuk.
Erbarmelijk!
Ik schaamde me dood dat ik dit uitje verzonnen had
'Mag ik alsjeblieft naar huis?' vroeg de Zwager toen het eindelijk afgelopen was.
'Nog niet,' zei ik, 'eerst drinken we nog een potje bier. Om de boel te vergeten.'
Tja.
Nou.
Eh.
Het was dus een sof, alles.
Het stuk, de polder en het publiek.
We zijn naar huis gegaan, aan de keukentafel beland en gaan drinken.
Rode wijn, rosé en amaretto.
En gaan eten.
Crackers, toost, pesto, kaas, hagelslag en worst.
En toen werd het toch best nog een leuke avond.
'Morgen heb ik een dagje strand verzonnen,' zei ik bij het zwaaien. 'Misschien dat jullie...'
Maar verder kwam ik niet.
Zwager en Zus renden heel hard weg, en de Kale riep dat ik binnen moest komen.
Subiet.
En dat ik even helemaal niets meer mocht verzinnen.
Dat ik gewoon moest gaan slapen.
Tja.
En dat heb ik dan ook braaf gedaan.
Dat had ie wel verdiend.

werkstuk

Waar ben ik geweest
Ik was gisteren in Amsterdam.
Ik moest daar zijn vanwege een boekpresentatie.
Niet die van mij, maar die van een collega.
Zie hier een verslag daarvan.
Ik vind zulke bijeenkomsten best wel moeilijk.
Vaak zijn er te veel mensen op een te klein oppervlak.
En ik weet nooit wie wie is.
Ik voel me altijd heel erg stom bij zulke gelegenheden.

Verschillen tussen Amsterdam en Harderwijk
In Amsterdam is het drukker dan in Harderwijk.
Er is ook meer te doen dan in Harderwijk.
En er is meer verkeer dan in Harderwijk.
Als je niet uitkijkt word je overreden.
Overreden worden lijkt me niet leuk.
Ik denk dat dat erg zeer doet.
Tien op de schaal van tien.

Verkeer
Er rijden trams in Amsterdam.
Ze gaan af en aan.
Als je eenmaal weet hoe ze werken, zijn ze best handig.
Er zijn draaischijven in een tram.
Het is een kunst om daar stabiel op te blijven staan en charmant te blijven lachen.
Als er mensen in de weg staan, kun je je daar gewoon dwars doorheen duwen.
Je bent echt geen uitzondering als je dat doet.

Maaltijd
Veel mensen eten iets op straat.
Niet iedereen eet altijd even netjes.
Er zijn er bij die smakken en grommen en likken of proppen.
Etende mensen zijn zelden aangenaam om naar te kijken.
Als je er lang naar kijkt, kun je er zelfs een beetje misselijk van worden.

Shoppen
Er is veel meuk te koop.
Qua kleren vooral.
En ook veel duurs, vooral op de PC Hoofdstraat.
Ik weet even niet of de PC Hoofdstraat nou met een d of met een t moet.
Ik gokte de d, van duur, maar dat bleek bij checken niet goed te zijn.
Dus is het PC Hooftstraat, met de t van tjonge jonge.
Het is een straat met hele dure winkels.
Het voelt ongemakkelijk om alleen al door de etalage te koekeloeren.
Ik heb een boek gekocht bij een boekhandel die alleen maar boeken met foto's verkoopt.
Er schijnt ook een boek van mannen met grote p.enissen te zijn.
Helaas heb ik die niet gevonden en dus niet doorgebladerd.
Een voorproefje ervan zag ik van de week wel in de volkskrant.
Het was een foto van een meneer met een grote zwarte bril.
Die meneer had een wit hemd aan en verder niets.
Hij had een knoeperd van een Jodokus Kwak.
Die foto heb ik uitgeknipt en in het wc-schrift geplakt.
Ik weet niet waarom ik dat heb gedaan.
Ik vond die bril mooi, denk ik.

Conclusie
Amsterdam was okee.
Ik ga gauw nog een keer.
Maar dan doe ik 't anders.
Dan ga ik lekker met een vriendin of zo.
Beetje fietsen, beetje niks doen.
En niet meer naar een presentatie.
Die gaan ook wel door zónder mij.

koeigeknoei

Ik was in het bos met de Kale.
'Er loopt hier een kudde wilde koeien rond. Wat doe je voor me als er één op me af komt?' vroeg ik hem.
'Dan red ik je,' zei hij.
'Hoe dan?'
'Ik zeg gewoon boe.'
'Okee. Da's dapper. En je moet 'm tussen de ogen spugen,' vulde ik aan. 'Dat helpt bij wilde zwijnen, dus vast ook bij koeien.'
'Doe ik voor jou,' zei de Kale, 'dat heb ik wel bij me vandaag.'
We liepen en liepen, gingen door een hekje heen en zagen een heuveltje.
'Daarachter is de hei,' riep ik blij. Ik kloste de heuvel op en stond oog in oog met een grote zwarte krullerige koe.
'Hoi koe,' zei ik zo aardig en opgewekt mogelijk terwijl ik stil bleef staan. Achter hem zag ik er nóg één staan, maar die was rustig aan het grazen en leek me niet in de gaten te hebben.
De koe tegenover me keek me aan. Hij boog zijn hoofd, snoof en deed een joekel van een uitval naar me. Het dreunde door de grond.
'Whaaah,' gilde ik.
'Whaah,' gilde ook de Kale.
Ik draaide me om en rende als een speer het heuveltje af. Met knikkende knieen en luid bonzend hart keek ik naar het grote zwarte gevaarte dat een paar meter verderop nog steeds stond te dreigen.
'Idioot,' beet de Kale me toe, 'gil niet zo. Ik schrok me dood van je.'
'Hij wou me aanvallen.'
'Nietes.'
'Welles.'
'Wacht maar,' stelde de Kale me gerust, 'ik vraag wel even of we er langs mogen. Je moet vriendelijk blijven bij zo'n beestje. Het is maar een koe, schatje.'
'Een stier is het,' zei ik, wijzend op z'n pluimpje.
De Kale, mijn held, mijn redder, mijn rots in de branding, liep kloek naar boven, vastbesloten het pad te effenen.
Maar.
De koe die geen koe was en dus een stiertje bleek te zijn, was niet van plan om hem er ook maar één pas langs te laten. Sterker nog, hij snoof weer, schraapte met zijn poten over de grond, boog zijn hoofd en dreunde dreigend naar voren.
'Whaaah,' gilde de Kale. Hij sprong achteruit en wist niet hoe snel hij weer terug moest rennen.
'Dat is geen lief stiertje,' zei hij terwijl hij zich het zweet van de kop wiste.
De stier stond bovenaan de heuvel, groot, stoer, sterk en zwart.
'Kom, we lopen er met een grote boog omheen,' besloot de Kale na enig nadenken.
'Beter,' zei ik.
We liepen door de soppige heidegrond en memoreerden wat er was gebeurd.
Ik kreeg enorm de slappe lach, zag ons steeds weer gillen en springen en rennen en bang zijn.
En toen dat over was, verweet ik de Kale dat ie vergeten was te spugen en daarom geen echte kloeke redder was geweest.
'Hmmpf,' gromde de Kale, waarop hij een stok zocht om alle verdere mogelijke aanvallen te pareren. Maar die hadden we niet meer nodig, want de kudde bleef godzijdank een heel eind uit de buurt.

groeten en een zoen

Helemaal ondersteboven van jou
stuurde ik je vanaf het strand
zilte zoenen en zoete groeten

Eenmaal thuis
moest ik mijn haren wassen, want
mijn kop zat vol met zand

Lamaarlekkereffewaaien

Wind waait weg
waait hard
waait schoon
wind went waarachtig nooit

eigenwijze wind
wil niet liggen
maar razen,
rennen, blazen

tot ie op is
en stil,
niet meer kan
of niet meer wil

van wind naar stilte
en daartussen
zit de storm

nog heel even geduld aub

De nieuwe laptop is er, maar niets doet het zoals ik gewend ben. Post wordt niet verzonden, ik ontvang niet al mijn email meer, en wat ik ontvang staat op een onmogelijke manier in beeld in verschillende mappen. Mijn bestanden zijn nog niet overgezet en ik heb geen idee waar welk knopje zit en waarom het aan of uit moet. Kortom, ik word er KANARIE van.
Mocht u op mail zitten wachten van mij, dan kan dat kloppen. Heb nog heel even geduld alstublieft,  ik kom vanzelf bij u terug.
Aaaaargh!!!

Over een machine en Wibi

Er staat een machine te ronken op straat. Ik weet niet wat voor machine het is, ik heb 'm nog niet bekeken, maar het lijkt me een hakselaarof zoiets. Er gaat volgens mij iets in dat er kapot weer uit komt, want ik hoor steeds iets knappen. Iets van takken. Niet voortdurend, het knapt niet voortdurend, en soms is het geluid ook uit. Het basisgeluid klinkt zoals een grasmaaimachine klinkt, althans de onze, maar het kan de onze niet zijn, want de Kale zit aan tafel mijn nieuwe computer te installeren en ik lig even op bed en heb beslist geen grasmaaimachine bij de hand hier.
Ik heb net naar 'Onder Wibi's vleugels' gekeken en zit, pardon, líg, nu dus dit stukje te typen. De kinderen zijn op school, althans, dat neem ik aan, en dus ga ik er van uit dat onze grasmaaimachine gewoon in onze schuur hangt. Maar wat het precies is wat daar buiten staat te ronken?
Wibi draagt trouwens handschoenen. Zwarte. Ik vraag me, sinds ik dat weet, voortdurend af of hij ze 's nachts in bed ook draagt. Of op de wc, als hij zijn billen af moet vegen. Of tijdens het koken. Maar eigenlijk hoef ik me daar helemaal niet mee bezig te houden, want het zou me aan mijn reet moeten roesten wat Wibi al of niet met z'n handschoenen doet.
Ik zou overigens wel erg raar opkijken als de Kale ineens voortdurend met zwarte handschoentjes door het huis zou gaan lopen. Dan zou ik er beslist een opmerking over maken. Bij Wibi niet. Ik ken hem niet. Hij kan wel mooi piano spelen vind ik.
Misschien hoort het er allemaal bij, bij een leven als pianist. Wibi zei dat hij ook nog nooit bier had gehad. Hij nam in deel 2 een eerste slok, ook met de handschoentjes nog aan. En met een Kermit de Kikkerknuffel in zijn armen. Daarna zwalkte hij wiebelig uit beeld. Ik kon niet zo goed zien of hij het nou uitspuugde of niet.
De machine maakt nu geen geluid meer. Ik ga zo even naar buiten om te kijken wat het nou was.

juffertje ongeduld

Ik zou best een vrolijk stukje willen schrijven, maar het zit er even niet in. Geen idee wat er loos is, maar het lukt gewoon even niet. Misschien is het de naderende herfst, misschien is het de diepe rimpel in mijn voorhoofd die ik gisteren opeens zag en waarvan ik weet dat ie nooit, maar dan echt nooit meer weggaat, misschien is het de regen, de donker wordende dagen, misschien is het heimwee naar weet ik veel wat, misschien is het een staartje van de koorts, misschien is het een naderende midlifecrisis, misschien is het gewoon normaal, misschien is het nodig ergens voor, misschien is het een stilte voor de storm. Zoals gezegd, ik heb geen idee, maar lastig vind ik het wel. Ik hoop dat het niet al te lang gaat duren, want ik ben het al behoorlijk zat. Ongeduldig meisje ben ik.

te weinig jij

Die blouse,
ik zag je blouse,
die witte
die mooie
je weet wel

Die blik
kijk dan,
die man kijkt hetzelfde als jij,
precies hetzelfde als jij.
met die ogen
dezelfde kleur
god, hoe is het mogelijk
als twee druppels water

Die lach
die lippen
hoe die vrouw haar sigaret aansteekt
en langs haar lippen likt
zo deed jij ook
altijd
zo deed je altijd
echt waar

Als ik alles wat me doet herinneren aan jou
op een rijtje leg
of er een nieuw mens van knutsel
dan nog
dan nóg heb ik jou er niet mee terug
Niet precies in ieder geval,
altijd maar een heel klein beetje
en altijd veel te weinig

uitkijken geblazen

De Kale zei dat ik een nieuwe moest.
'Een nieuwe man?' vroeg ik, en ik kon nog net voorkomen niet al te hoopvol te klinken.
'Nee, muts, een computer,' gromde hij.
'Maar dat vind ik lastig,' mokte ik.
'Weet ik. En ik weet nu ook al dat ik jóu heel lastig vind als je een nieuwe moet.'
'Dus?'
'Dus bestellen we er meteen eentje, dan hebben we 't zo snel mogelijk achter de rug,' zei hij kordaat.
'Goed,' zei ik, en prompt kreeg ik het hele weekend koorts en droomde ik over kwijtgeraakte bestanden en nog een heleboel meer ellende. Kale bestelde een computer en bad dat ie er sneller dan snel zou zijn.
Vandaag is het maandag.
Nog geen nieuwe computer natuurlijk.
Maar!
De koorts is gezakt, ik doe weer mee aan het openbare leven, en outlook doet helegaar niets meer, om over Words nog maar te zwijgen. En nee, natuurlijk werkte ik niet met een illegale versie, dames en heren, dat verzond Words al jaren al uit z'n irri-irrit-irri Tante Duim.
Ik werk nu op de computer van de Kale en probeer intussen best nog rustig te blijven, gewoon door te ademen en niet met spulletjes te smijten. Gelukkig heb ik schatten van kinderen die van bepaalde zaken een puinhoop maken, dus kan ik me lekker op hun afreageren. De Kale is gaan werken en zit tussendoor voortdurend met gevouwen handen te prevelen of het pakketje alsjeblieft, heel erg alsjeblieft vandaag misschien al komt. Of anders morgen.
Dus.
Tja.
Zo een beetje.
Kijk u maar uit voor mij.

aaaaargh

Of ik ergens de pest over in had, vroeg een vriend van me die een stukje met me opfietste.
'Ja,' gromde ik. 'M'n computer heeft kuren. Hij loopt steeds vast bij Worddocumenten. Ik kan onmogelijk werken, raak alles kwijt en moet steeds tien minuten wachten voordat ie weer iets kan. Mails moet ik zesendertig keer overtypen, ZESENDERTIG keer, weet je hoe bijzonder rot dat is, zesendertig keer hetzelfde proberen te vertellen, en dan nóg ploept 't bericht vervlolgens zomaar weg. Daarom fiets ik hier nu. Ik moet afkoelen en boodschappen doen. En wachten totdat dat rotding het weer doet.'

Wel, de computer doet 't nog steeds niet.
Jawel, hij doet 't wel, maar niet goed.
Heel erg niet goed.
Ik denk dat ik een nieuwe moet.
Of dat ik Words opnieuw moet installeren, want hij zegt dat ik geen legitieme versie heb.
Dat roept hij al jaren eigenlijk, maar nu meent ie het.

Zucht.
En nu moet ik wachten.
Wachten tot de Kale actie onderneemt.
Want die moet het fixen, dat begrijpt u natuurlijk wel.
En tot die tijd kan ik niet werken.
Dus moet ik nu een terrasje op, vrees ik, en wat troostbammetjes kroket bestellen.
Vreselijk.

iets te veel

Jongste is met z'n tweede week middelbare school begonnen, dus mams is er nogal vroeg uit om 'm op weg te helpen.
'Heb je je brood al gesmeerd, zit er goddomme alwéér geen boter op je brood, waarom pak je je tas 's avonds niet al in, nee, je gymbroek zit nog in de was, ja, je shirt ook, nee, dat is vanavond pas droog, denk dan ook eens ná waar je je fietssleuteltje laat, je hebt nog 8 minuten en de trein wacht nooit, nee, natuurlijk breng ik je niet als je 'm niet haalt.'
En als ie dan eindelijk op z'n fiets zit, moet ie terugkomen van me omdat ie z'n tanden voor de zoveelste duizendste keer niet gepoetst heeft, 't mormel.
Dus.
Nou ja, zo een beetje.
Gezellig allemaal.
En dan ben ik aangekleed en helemaal klaar voor de dag, heb ik een krantje gelezen, een theetje gedronken, een bammetje kaas gesmikkeld, en kan ik vervolgens lekker vroeg naar de Appie om boodschapjes te doen. Alwaar een horde snoepvretende schoolkinderen hun fietsen voor de karretjes hebben neergepleurd en geenszins van plan zijn om die weg te halen. Voor niemand niet. Voor mij niet, voor bejaarden die slecht ter been zijn niet, niet voor schoolmama's, niet voor mensen in nette pakken.
Ze smijten blikjes energiedrank op straat, trappen 't blikje in elkaar en laten 'm gewoon liggen. Ze boeren en smakken, ze kijken ongeinteresseerd en lopen geen van allen rechtop, handen in de zakken, slof, slof, slof.
Ze praten debiel, alles is k.anker dit en k.lote dat, school is f.ucking k.ut, en wee diegene die er iets van zegt.
En dat is teveel voor Margrietje, zéker 's morgens vroeg. Ik kan die ellende niet dán al verdragen.
Dat ze tussen de middag de Appie met z'n allen bestormen, wist ik reeds, maar dat het zó vroeg begon, dat wist ik niet.
Ongelooflijk!

zal ik?

Heb gisteren op internet gezocht naar vrijwilligerswerk.
Op Bali, jahaa, want hier is het zo koud.
Misschien kan ik iets doen in een weeshuis, misschien kan ik iets doen voor gehandicapte kinderen.
Twee weken werken, 1 week voor mezelf.
Om nieuwe dingen te ontdekken.
Om dingen te doen waar ik de eerste keer niet aan toe ben gekomen.
Om weer inspiratie op te doen voor deel 2.
Of misschien gewoon om weer warrum te worden.

Een beetje vreemd misschien

Als het dreigend donker wordt en de donder rochelend door de wolken rommelt, moet ik altijd denken aan het diorama van de Efteling, daar waar je naar een treintje achter glas kunt kijken. Dat treintje gaat door berg en bos, langs dorpjes en meren. In één gedeelte van dat diorama is het donker. Daar zie je lichtjes in huizen en flitsen in de lucht, daar schalt de donder door de lucht. En dat treintje rijdt daar dan onaangedaan doorheen. Tjoeke, tjoeke, tjoeke, door naar het volgende station. Gebiologeerd was ik daar altijd van. Daar sloeg mijn fantasie op hol, verzon ik voor elk lichtje in ieder huisje een verhaal, verzon ik wie daar reisde door die duistere nacht vol donder en geweld.
Ik kom niet vaak in de Efteling, maar áls ik er kom, wil ik altijd even naar het treintje kijken. Het is waarschijnlijk het meest saaie onderdeel van het hele park, maar op dit meiske heeft het altijd wonderlijk veel aantrekkingskracht gehad. Vreemd eigenlijk.

tap, tap, tap, met de vingers op de tafel, en nu?

Zo.
Drie van de vier kinderen zijn weer begonnen met school, dus kan ik met een gerust hart m'n atelier weer in om m'n schrijvende leven op te pakken. Zo'n zomervakantie is leuk, maar het houdt me verschrikkelijk van het schrijven af. Maar nu ik eenmaal kan beginnen, iets waar ik naar snakte, kan ik mijn draai niet vinden, snotdosie nog an toe.
De stoel zit me niet lekker meer, hij prikt en is te blauw, binnen is zo vreselijk binnen ineens, de muren zijn te muurs en ik vind het eigenlijk te donker in deze ruimte. En als ik dan toch zo bezig ben, dan vind ik dat ik hier te eenzaam zit, en ik maak me zorgen over mijn schrijfpassie, dat het misschien wel weg is, zomaar, en dat ik de verhalen niet meer te pakken kan krijgen, en ik vraag me af hoe het nou verder allemaal moet en waarom en hoe lang nog en waartoe, waarheen.
Al dat soort gedachten overspoelen me, en dan zie ik alleen nog maar een groot, donker, vochtig onoverzichtelijk grenzeloos bos voor me, waarin ik verdwaal en waaruit ik absoluut gered moet worden, liefst door een strakke knappe prins die me de hemel op aarde belooft en die me zegt wat ik moet doen en waarom en hoe lang en waarom, daarom.
U moet weten, ik houd niet van bos. Echt niet. Ik hou van ruimte, weilanden en water, uitzicht en wind, en niet van bos. Behalve als het bos vermomd is in een bos bloemen, liefst speciaal voor mij geplukt aan de kant van de weg. Klaprozen, gele zooi, bruine sprieten, blauwe dingen, maakt mij niet uit.
Of zal ik een gewone baan gaan zoeken, dat denk ik nu, dat denk ik heel hard vandaag, een gewone baan met collega's met werk dat in één klap te overzien is, of zal ik stiekempjes de auto pakken, of de fiets, om de wind door mijn haren te laten wapperen in de hoop weer fris te kunnen kijken naar wat er komt of eigenlijk allemaal al is...

Spelen

Jongste heeft een skimboard en wil daar dolgraag op skimboarden.
Snap ik.
Maar!
Het is koud en het regent en het waait.
Dus kocht ik hem gisteren een surfpak (een 3-2tje voor de kenners onder ons, geen shorty, maar een lange), en togen we naar Egmond, want daar was de zee, het strand en een huis dat ik mocht lenen.
Kleren uit, pakkie an, rennen en hatsjikidee, daar plonste Jongste het zoute water in.
Heen en weer ging ie, gooien met dat board, rennen, balanceren, oefenen, oefenen, oefenen.
Ik sloeg het een en ander gade met een lekkere kop cappucino in de hand, zat in een strandtent met de veel te optimistische naam 'de Tropen' en hoopte dat de regen op zou houden zodat ik foto's kon maken.
De regen hield niet op, maar Jongste uiteindelijk wel.
Na anderhalfuur hield hij het voor gezien.
Moe was hij, en nat, en stoer, maar koud niet.
Hij kreeg een warme chocolademelk met slagroom, kleedde zich half lacherig om in de auto, 'maham, iedereen kan me zien,' en vrat, eenmaal weer in het logeerhuis, samen met mij anderhalve blik tomatensoep weg. Daarna werden we misselijk, keken we een film over ene Adam die een hele familie om zijn vinger wond, en sliepen we samen in een kingsize bed.
En vandaag gaan we weer hetzelfde dingetje doen.
Strand, koffie, chocolademelk, en eindeloos skimboarden.
Alles hetzelfde, behalve de tomatensoep, want twee keer zo'n blik, dat trek ik niet.
O ja, én het regent nog niet.
Da's dan ook weer anders dan gisteren.
Fijn!

Het is zo ver

Wil je ook een boekje?
Mail me dan even voor de wetenswaardigheden.
info@mevrouwmargriet.nl

doordenkertje voor op een koude augustusavond

Het vermoeide lijf ligt wat te liggen op bed
en luistert naar het klapperen van de houten luxaflex.
Het waait
de regen striemt
de lucht is koud.
Het is goddorie net herfst, denkt het leipe lijf,
alleen is het dat nog niet
want de blaadjes hangen nog aan de bomen
en alles is nog groen
en het zwemdbadje is nog niet opgeruimd
en de tuinstoelen niet
en de fakkels niet
en de badmintonset niet
en de zwemvliezen liggen nog voor de schuur
en de badhanddoeken staan nog niet stijf
en er zijn nog muggen
en wespen en de ijscokar belt op de hoek
en het lijf heeft nog lang niet genoeg gehad.
Niet genoeg zon,
niet genoeg zomer,
niet genoeg lome dagen en nachten
niet genoeg gezweet, gedaan, gepuft, gewapperd, gezucht, gezwommen.

Ach.

Het lijf wil zo graag in 'het nu' zijn, maar hoe doet ze dat
als het nu al een tijdje niet meer is wat het ooit is geweest of had moeten zijn...

joehoeoeoeoeoe

Aha.
U dacht natuurlijk dat ik weg was, hé.
Maar nee, ik was niet weg, ik was er gewoon nog, hoor.
Heel gewoon was ik er nog, en ik ben er nu nog steeds.
Ik schreef alleen even niet.
Geen tijd, ik had geen tijd.
Wel zin, heel, heel erg veel zin, maar gewoon geen mogelijkheden.
Knerpen deed het, tot knarsens aan toe,
maar nu is er dan toch eindelijk weer een begin.
Jaaa, het begin is er weer.
Komt u weer lekker bij me lezen alstublieft?

Leuk, toch?

De Kale heeft al helemaal zin om dit stukje te lezen. Hij hoopt namelijk dat het één grote scheldkannonade gaat worden vanwege de regen die sinds gisteren weer met bakken uit de lucht komt vallen. Hij hoopt op smeuige, soppige, sappige taferelen over modder en bagger en bende, over kou en nattigheid en over een auto die nu bij de garage staat vanwege een kaduke koppeling, over de nederlaag die ik heb geleden omdat ik gisteravond verloren heb met scrabble, over koude voeten en natte was en nog meer van dat soort dingetjes.
Maar.
Ik ga hem teleurstellen.
Want!
Ik vind het allemaal niet meer zo erg.
Welnee.
Ik raak er aan gewend.
En daar komt bij dat de Kale zowaar een klein kacheltje uit de bagage toverde, waardoor het in ons kleine tentje heerlijk warm werd, en knus, en lekker onoverzichtelijk met al onze fijne rommeltjes om ons heen.
Ha!
Wij laten ons niet klein krijgen namelijk.
Wij maken er wel wat van.
De kinderen slapen uit, ik zit in een droog computerhok, de Kale schuimt wat rond hier en daar, en zo scharrelen we ons gemoedelijk door de dag. We fantaseren met andere hardcore kampeerders over zuurkool, ertwensoep en stamppot andijvie met spekjes, en we verzinnen plannetjes om het een beetje aangenamer te maken voor de nieuwe kampeerders die vandaag zullen komen. Misschien dat we stukken karton kunnen gaan halen of zo, of pallets, of misschien is het ook leuk om alvast een paar stoeltjes neer te zetten en gewoon te gaan kijken hoe ze dat allemaal gaan doen. Er is tenslotte geen beter vermaak dan leedvermaak.
En verder worden er vandaag 4 films gedraaid en is er vanavond een tafeltenniswedstrijd.
Leuk, toch?
Dus, Kale, ik heb vandaag geen gejeremieer voor je.
Sorry.
En dan ga ik nu maar weer aan de scrabble. Of karton zoeken.
Jaaaa, laat ik eens karton gaan zoeken.
Kilo's karton waar ik het gras mee ga bekleden, en de straten, en de tent.
Jippieieieieie!

na regen komt zonneschijn en nog meer leuks

Baggerbende

Dit was gisteren

en

DIT

is vandaag

Met de schatten van de zee een schelpenmobile gemaakt

Ook gevonden op het strand

Doet me ergens aan denken...

Muis/Steen

Uitzicht vanuit de tent

Tja.

Ik had associaties.

U ook?

over regen en over Sinterklaas die niet komt helpen

Ik wil het met jullie hebben over regen. Regen is water dat uit de hemel komt. Het ontstaat door omstandigheden die wij mensen niet in de hand hebben. Soms valt het hard, soms zacht. Soms komt er wat onweer bij kijken, en meestal ook wat wind. Regen is goed te voorspellen, maar soms ook niet. Regen duurt altijd langer dan je wil. Je kunt een regenjas aandoen om je er tegen te beschermen, of een paraplu gebruiken, maar regen is eigenwijs en kruipt overal doorheen.
Door regen ontstaan er plassen. Die plassen liggen op straat, in een veld of in je tent. Als er plassen ontstaan op voormalige weilanden met kleigrond, onstaat er natte klei. Doorgaans ligt natte klei op een draaitafel en worden er potjes van gemaakt, maar als het in en om je tent ligt, kun je er niet zo veel meer mee. Dan heeft de klei een potje van zichzelf gemaakt. Natte klei heeft de onaangename eigenschap zich in klonten onder schoenen en laarzen te verzamelen. Het voordeel hiervan is dat je daardoor 10 centimeter groter lijkt. Het nadeel is dat het klote loopt en dat je er voortdurend van op je bek gaat.
Regen valt graag en gestaag in gebieden die grenzen aan oceanen. Regen komt vaak niet over bergmassiefjes heen, zodat het bij voorkeur blijft hangen in de voorlopers van die massiefjes.
Waar wij zitten is het prachtig. Het ligt vlak bij een oceaan en in de verte kunnen we bij helder weer de Pyreneen zien, ook wel bergmassief genoemd. Achter het bergmassief ligt Spanje. Daar is het vást en zeker lekker weer en daar woont Sinterklaas. Ik heb hem gisteren gebeld en gevraagd of ik alvast mijn kadootje mag.
Wat ik dan wou hebben, vroeg hij.
'Een paraplu,' zei ik. 'En een droger, een bed en schone kleren. Met een huisje eromheen.'
Of ik verder nog iets wilde, vroeg hij.
'Niet echt,' zei ik.
Toen begon hij te lachen.
'Kind,' zei hij toen, 'stel je niet zo aan. Zie de lol er van in. Drink die fles juttersbitter leeg met die Kale van je en wacht op betere tijden. Het is maar twee weekjes, malle meid. Kom op, je kunt het.'

Kramperen

We zitten op een heuvel in de Pyreneeen. 's Nachts staat de maan met een dikke grijns op haar bleke gezicht te kijken naar hoe ik me bukkend en in het donker tastend in m'n slaapkzak wurm. Krekels zingen hun lied, gedempte stemmen omringen me. Ritsen gaan open en dicht, slippers sloffen over het grind.
'Truste mam,' zegt Jongste, die voor het eerst alleen in een tentje ligt.
'Truste, skatje' zeg ik, en dan draai ik me om en probeer ik de harde en stenige grond niet te voelen die door het matje heen komt. De nacht is gaterig, ik ben veel wakker en op een gegeven moment lig ik als een vacuum getrokken rollade in de slaapzak omdat de Kale iets onhandigs doet.
Het geeft niet.
Het is vakantie namelijk.
Twee weken hoeft dit maar, en het schijnt vanzelf te wennen...

was ik maar wat normaler van reactie en zo

Het dolfijnenboek is bijna zo ver dat het naar de drukker kan. Dat betekent dat er uiterst secuur moet worden gekeken naar tekstfouten, suffigheden, slordigheden en inconsequenties op alle gebied. Het is een precies werkje en ik ben dolblij dat er zoveel mensen meekijken, want met z'n allen zie je absoluut meer dan in je eentje.
En verder betekent dit moment dat er eigenlijk alleen nog maar kleine wijzigingen aangebracht mogen worden. Geen gepruts meer met de tekst dus, en o, o, o, wat vind ik dat moeilijk. Daar word ik kanarie van, lieve mensen, want perfectionist die ik ben, lees ik altijd wel weer iets wat beter of mooier had gekund.
Ik vind dit het rottigste moment van boeken maken, het moment waarop ik goed voor druk moet geven en weet dat dit het is. Zoals het nu de deur uitgaat, zo krijgen de lezers het te lezen. Het is niet meer van mij, niet meer van ons, de makers, maar van de wereld die het kan maken en breken straks.
Het maakt me onzeker en jankerig, en  opeens weet ik niet meer of het wel goed is wat ik geschreven heb. Ik twijfel aan alles, voel de magie niet meer, zou het liefst met m'n kop onder het dekbed kruipen en dat hele ding natjanken van ellende. Ik oordeel hard, veel te hard natuurlijk. Ik heb geen genade, sabel mezelf op voorhand neer, wat natuurlijk helemaal niet aardig is, want ik ben best een lief meisje.
Maar goed.
Zo dus.
Het is van toppen naar dalen op dit moment. Zeer vemoeiend.

pure dag

Ja, jeetje, en dan ga je op een zonnige dag weg met je aller-aller-allerliefste oudste vriend en dan flikker je een sarong in je autootje en een paar flesjes drinken en een kleedje en dan zit je een tijdje op de dijk in prikgras voor je uit te staren over het water en wijs je naar militairen die in hun veel te warme kloffie naar de overkant moeten roeien en dan klets je wat en memoreer je dingen waar je spijt van hebt, of niet, en dan rook je wat en smak je op een oud kauwgummetje, en dan ga je even later naar een strandje en dan zwem je wat, niet voorbij de vaargeul, en dan rook je eens een sigaretje en je luistert naar de eindsprint van de radio Tour de France en dan ga je in Elburg een ijsje slobberen met uitzicht op de haven en dan rij je terug over een weg die je niet kent en dan kom je een Vlierefluitertentje tegen waar je zelfgemaakte lekkere dingetjes kunt kopen en koffie kunt zetten, en cake kunt eten, en een plasje kunt plegen, en naar een kipje kunt kijken, en dan doe je wat geld in een potje en dan zeg je tegen elkaar dat het een geweldige dag is en dat je je gelukkig voelt en dat het net vakantie lijkt en dat je maar verwend wordt door de voorzienigheid of hoe het dan ook moge heten.

tussendoortje

Vandaag wil ik een toneelstuk schrijven en morgen moet het af.
Of in ieder geval, dit weekend.

Haha.

Dat kan dus nooit.
Dat kan van zijn levensdagen nooit.
Dus.

Nou.
Ja.
Dus.
Moet ik het daarom maar laten?

Nee.
Nee, natuurlijk niet!
Ik ben er gewoon aan begonnen vandaag en zie wel waar het schip strandt.
Ik doe wel vaker meerdere dingen tegelijk.
Niet dat al die dingen dan allemaal goed gaan, maar dat kan me niet zoveel schelen.
Ik mag liever iéts doen, dan helemaal niets doen.
Van niets doen word ik altijd een beetje raar.
Raaarrrrrrr.
Rrrrraaaaaaarrrrrrrr.

en, en, en

Pas toen ik achterom keek, zag ik hoe mooi het eigenlijk was.
Daar, daarginder op dat water, onder die lucht, met die prachtige zon, vaarden we met ons gezin zomaar twee uurtjes in het rond. Nee, niet in het rond, we deden geen rondjes, we deden rechte lijnen geloof ik. En de kinderen zwommen, hingen aan een touw en gilden van het wier dat langs hun benen sliertte. We zagen een zwanenpaar met jongen, en een coole reiger, visten veren uit het natte nat, en Jongste was eindelijk een keer niet bang, en de Kale memoreerde onze eerste ontmoeting 18 jaar en 1 dag geleden (ai, dat was ik even helemaal vergeten), er werd een weddenschap verloren omdat de Kale net niet in één slag de haven haalde, ach, wat was het mooi en warm en veilig en heerlijk en, en, en.

Beroerd tot op het bot

Als je tijd hebt, klik dan hier even op, en neem de tijd om te luisteren.
Het nummer duurt 5 minuten, en ik heb geen idee of het je beroert of niet.
Mij wel.
Ik heb er van gehuild.
Ik zat op de tribune in de manege in Hoorn en keek naar Johanna ter Steege die speelde in Hiroshima mon amour, naar het gelijknamige boek van Marguerita Duras. Hierin vertelt ze over een liefdesgeschiedenis die zich afspeelt in slechts 24 uur. Via deze liefde komt ze terecht in haar jeugd en komt er nog een ander verhaal op de proppen, namelijk dat van een wreed verloren liefde in oorlogstijd.

Het was een prachtige voorstelling, filmisch bijna, wat ook niet zo verwonderlijk is, want zo schijnt het boek ook geschreven te zijn. ( Ik heb het niet gelezen, wat beslist een minpuntje van me is, want het schijnt een klassieker te zijn. Ai, niet zo netjes.)
Je moet echt een topactrice zijn om de spanning vast weten te houden, en Johanna is daar wat mij betreft voortreffelijk in geslaagd.
De regisseur van het stuk heeft het aangedurfd om ruim drie minuten van bovenstaand nummer te laten horen, waarin Johanna alleen maar de bak uitliep, maar dat zó vol gedachten en gevuld van stil spel deed, dat ik er kippenvel en tranen van kreeg.
Misschien werkt het bij u niet, misschien wordt u er moe van of vindt u het te langdradig.
Kan.
Zal mij een biet zijn, eigenlijk.
Ik vond het mooi, wát zeg ik, prachtig. Prachtig dramatisch en verdrietig, vol heimwee en verlangen.
Voor mij zat een man te knikkebollen. Die heeft het allemaal gemist. De sukkel. Die had duidelijk geen verstand van toneel. Zonde.
Een gok was het wel, dat hele lange nummer met alleen maar lopen.
Maar mén, wat was dat mooi, dat lopen. Als in een film, maar dan zonder ondertiteling en flitsende beelden. Alleen maar dat lopen in die lange beige regenjas, stap voor stap, dwars door de pijn, op weg naar vergeten en heimwee, naar verlangen en verbeten doorgaan.
Echt helemaal TOP!

TIP: vanavond om 19.05 uur op Ned. 2 gaat Kitty Courbois in OPIUM in gesprek met Johanna ter Steege over deze voorstelling. Gaat dat zien.

dinsdag ben ik er weer

Het komt met bakken uit de lucht en wie staat er uit de enorme puinbak op zolder naar een tentje te vissen en propt tegen beter weten in een bikini in haar tas? Juist ja.
Ik.
Ze gaat namelijk een paar dagen kamperen met de Kale.
Ze gaat namelijk naar Oerol.
Ze heeft namelijk al kaartjes voor allerlei voorstellingen.
Dat kostte haar een vermogen, dus ze móet wel.
Jaaaa, ze moet.
Ze gaat, want ze moet.
Dus.
Heeft ze maffe poncho's gekocht bij de Action, een paar paraplu's, 2 matjes die op het natte gras hun dienst zullen gaan bewijzen en een pak hagelslag.
Dus komt het allemaal wel goed.
O ja, en laarzen, die moeten ook maar mee.
Lijkt me wel handig als we sopperdesop over dat eiland zwalken.
Kom ook, kom allemaal ook.
Kom allemaal mee en laten we genieten van alles om ons heen.
Laten we genieten van elkaar, van het eiland, van dat wat is.
Doen?
Doen!

duistere dingen

Vanavond is het volle maan en bovendien is er nog een maansverduistering ook. Er zijn krachten aan het werk waar ik even niets over te zeggen heb. In plaats van bloemen zie ik beton, mopper ik op alles wat me voor de voeten komt en is er eigenlijk geen land met me te bezeilen. Als ik de moeder zou zijn van mij, zou ik me misschien wel terug naar bed sturen of vragen hoe ik zou kunnen helpen, en als ik dat alsmaar niet zou weten, zou ik me achter m'n fiets zetten, bloemen voor me plukken, limonade met me drinken in het hoge gras en lieve liedjes zingen in m'n oor.
Maar.
Ik ben niet mijn moeder.
Dus.
Zit ik niet in het gras, ben ik niet waar ik wezen wil, drink ik geen limonade en zit ik behoorlijk te sippen in mijn eentje. Mijn mail doet het niet, de zon gaat weg, en ik zou vandaag dingen willen doen waar ik later vast weer heel veel spijt van krijg.
Dus.
Is het 't beste te blijven zitten waar ik zit, en vanavond een joekel van een toverspreuk te vinden om het tij ten goede te keren.

pak me dan, als je kan

Dat je niet weet wat je moet doen omdat er te veel is om te doen. Dat je de ochtend bent begonnen met Stravinsky, maar halverwege naar buiten bent gelopen en de muziek hebt gelaten voor wat ie was. Dat je je vest uit deed omdat het buiten aangenamer was dan je had verwacht. Dat je vier uur lang in mogelijkheden hebt gedacht, als, als, als, dat je een wasje hing, een telefoontje pleegde. Dat je de wekelijkse bijdrage van Wim de Jong (Volkskrant) voor 's Mans neus legde met het vriendelijke doch dringende verzoek het eens te lezen, dat je foto's hebt gekeken die je al duizend keer hebt gezien, dat je een kopje koffie met opgeschuimde melk opslobberde.
Dat je onrust in de benen had, maar toch niet ging fietsen, dat je zuchtte omdat niet jíj de dag te pakken kreeg, maar hij jou.