net op tijd terug voor het nieuwe jaar

Ik was een weekje op Terschelling. Lekker fietsen, sjouwen langs het strand, kopjes koffie drinken overal, luisteren naar de golven, kijken naar de meeuwen, het wad en de ondergaande zon, naar mijn zo schrikbarend snel veranderende gezin, naar de Kale waar ik al ruim 19 jaar tegenaan kijk en waar ik me soms nog steeds over verbaas, naar mezelf, naar hoe ik ouder word, wijzer misschien, of misschien ook helemaal niet, gewoon, naar de dingen om me heen, die er zijn en niet meer zijn, wegraken of juist weer terugkomen.
Ach.
Ik ben een beetje nostalgisch.
De laatste dag van het jaar is begonnen, ik luister naar de top 2000, naar Freddy Mercury, naar hoe hij vraagt wie er forever wants te leven, ik niet, écht niet, niet forever in ieder geval, ik heb aardappels opstaan voor een bietensalade, de Puber is buiten z'n vuurwerk aan het verknallen, de konijnen hebben net een schoon hok van me gekregen en TerrorCat loopt zenuwachtig rond te zeiken vanwege de herrie buiten.
Goed.
Tot zo ver de berichten.
Rest mij nog u allen een heel fijn Nieuw Jaar te wensen.
Het wordt een jaar met 12 manen, met 365 dagen, met een zomer, met zon, met regen, met alles wat u zoal van het leven gewend bent. Ik ga er in ieder geval gewoon weer tegenaan, net als altijd. U ook?

de aarde én wij zijn er nog steeds

In verband met de aanstaande teloorgang van de wereld heb ik gisteren op diverse plaatsen in het land de aarde op scheuren en/of barsten gecontroleerd, maar het enige verontrustende wat ik zag was een zeiknat weiland te midden van enkele droge.
'Dat is het begin,' zei de Kale, 'dat water komt uit het binnenste der aarde.'
'Dan zou het warm water moeten zijn,' zei ik, 'en dat is het volgens mij niet, want er slaat geen damp van af.'
'Hmm,' zei de Kale.
'Hmmm,' zei ik.
'Kopje koffie dan maar?' vroeg de Kale.
'Ja,' zei ik, 'dan zien we morgen wel weer.'

lang geleden

Kennen jullie dat gevoel dat je kreeg wanneer niemand je in je groepje koos met bijvoorbeeld gym of het maken van een werkstuk? Dat de hele klas een uitnodiging voor een verjaardag of discofeest kreeg, behalve jij? Dat er aan iedereen een mop verteld werd, behalve aan jou? Dat is een gevoel dat er diep inhakt, alsof er een mes in je hart wordt gestoken en het omgedraaid wordt waar je bij staat, en waar je wel bij móet blijven staan, want als je valt of kermt wordt er nog een keer gedraaid.
Ik ken dat gevoel wel, helaas, maar heb die ellende ver achter me gelaten. Tenminste, dat dacht ik. Ik dacht dat het alleen maar bij vroeger hoorde en dat het niet meer in het nu meedeed.
Dat was onjuist gedacht.
Onlangs werd ik er mee geconfronteerd, bedoeld of onbedoeld, dat weet ik niet, maar in ieder geval was het volkomen onverwacht, in een omgeving waarvan ik dacht dat die veilig was.
Op slag was ik weer terug in dat diep ongelukkige pubermeisje dat ik was, met dat mes in haar hart. Het kwam als een mokerslag binnen en ik moest alle zeilen bijzetten om niet in huilen uit te barsten. Dat is gelukt, maar je moet niet vragen hóe.
En daarna was ik in de war. Flink in de war. Ik wist niet hoe ik het weg moest zetten. Ik wilde confrontatie, ik wilde vragen naar het waarom, ik wilde snappen, uitleg, praten, maar daar koos ik niet voor. Ik koos voor niks, voor diep ademhalen, een kopje thee en doorgaan.
Ik koos voor vrede en ik koos voor tijd. De tijd zal me wel leren waar het voor nodig was om dit gevoel nu weer tegen te komen. Niets is voor niets, daar ben ik van overtuigd. Overal valt iets van te leren, en de ene keer gaat dat prettiger of makkelijker dan de andere keer.

draakje

Kijk, dit is de bedoeling, zegt de yogajuf:


http://www.youtube.com/watch?v=69Thv1D-Pl4


De oefening heet de draak.
Lekker toepasselijk voor mij vandaag.

Ik kan deze oefening overigens voor geen meter.
Heb 'm vorige week voor 't eerst gedaan en mag 'm vanavond nóg een keertje doen.
Ben niet lenig, kan de volgorde niet onthouden, raak buiten adem na 2 keer de volledige sessie en kan nog lang niet bij de filosofie komen die erbij hoort.
Maar!
Léuk dat ik 't vind...

tssss

Zo.
Afgemeld bij Facebook. Schijnt duurt nog 14 dagen te duren vooraleer ik helemaal verdwijn.
Zag dat ik intussen gezellig veel bezoekjes heb gehad hier op dit blog. Helemaal leuk!
Verder, uhm, verder regent het al de hele dag en worden de dagen over 4 nachtjes slapen weer langer, áls we al 4 nachtjes te slapen hebben, want er zijn mensen die geloven dat de wereld vergaat vrijdag. Dat is ook de reden dat ik nog maar geen was ga vouwen, want stel dat het waar is, dan is dat zonde van het werk. Als wij vergaan vrijdag, wordt het met de was ook niet meer wat.
Die laatste paar dagen moet ik dan maar goed benutten en me eigenlijk nergens meer druk om maken.
Goh, ik bedenk net dat ik me in dat geval ook niet zo op had hoeven winden over Facebook. Had ik er gewoon op kunnen blijven. Had weer een kwartiertje en een paar muisklikken gescheeld.
Tssss.

helemaal klaar mee

Zoals sommigen van jullie wellicht weten ben ik, ondanks al mijn bezwaren, Facebook gaan proberen. Ik wilde mijn netwerk vergroten en een groter publiek bereiken. Welnu, gisteravond heb ik besloten dat ik er mee kap. Mijn lezersaantal loopt niet echt significant omhoog, maar mijn weerzin tegen Facebook en alles wat daarop gebeurt groeit met het uur en neemt veel te grote proporties aan.
Wat een verschrikkelijk medium is dit! Echt, ik vind het gewoon weerzinwekkend wat daar gebeurt en wil er niet langer deel van uit maken. Ik word soms misselijk van wat er op staat, of boos, of verdrietig, en heel soms moet ik lachen.
Ik heb een waslijst van mensen die vrienden met me willen worden, maar die ik in het dagelijks leven zelden tot nooit spreek. Ik moet bij iedereen elke keer denken of het woord vriend wel terecht is en of ik diegene wil accepteren, of wellicht later, en dan denk ik ; ja maar, waarom zou die mijn vriend willen worden?
Als je me echt leuk vindt of nodig hebt of geinteresseerd bent in wat ik doe of denk of schrijf, dan kun je me gewoon mailen of mijn blog bezoeken of me bellen of langskomen of mijn boeken lezen, maar ik wil niet bestaan bij de gratie van toevalligheid of nieuwsgierigheid. Ik wil geen FaceBóók maar Face-to-Face-Contáct, ik wil dat mensen/vrienden/lieverds/kennissen me persoonlijk vertellen wat hun raakt, en ik wil dat ze moeite voor me doen en mij of mijn blog/website bezoeken omdat ze dat besluiten en niet omdat ik toevallig langswapper op Facebook.
Bovendien vind ik de traceerbaarheid van iedereen op FB zeer zorgwekkend. Een uurtje hoppen over Facebook en je weet wie iemands vrienden zijn, wie familie is, wat ze doen en waar, wat hun hobbies zijn, waar ze wonen, wanneer hun verjaardagen zijn, wie hun vriend/vriendin is, wanneer de relatie uit is gegaan, alle al dan niet weerzinwekkende reacties daarop, hun verjaardagen, etc. Ik wil dat niet, ik wil dat echt niet! Ik word er helemaal raar van om dat allemaal te lezen, heb er last van, voel er emoties bij, wil reageren, vind 't soms ook zo oneerlijk wat daar gebeurt of slijmerig of aanstellerig of overdreven.
Ik heb zonder Facebook al mijn handen vol aan m'n leven, laat staan met al die extra input erbij.
Dus.
Ga ik weg daar, dat zal u niet verbazen.
Iemand gaat me helpen om volledig te verdwijnen uit die hel, godzijdank.
Ik zie wel welke 'vrienden' hier op mijn blog blijven hangen en wie niet. Iedereen is meer dan welkom zolang ik maar niet bij de gratie van toevalligheid en gemakzuchtige klikjes besta. U en wij allemaal verdienen meer dan dat hele Facebookgebeuren!

Logisch

Waarom
                 Daarom
Wie
                 Die
Waar
                 Daar
Wat
                 Dat
Wann
                 Dann
Pourquoi
                 Dourquoi
Want
                 Dant

langlaufen op d'n prachtige heide

We zouden het niet meer gaan doen, daar waren we het vorig jaar over eens, de Danseres en ik.
En toch, toch reserveerde ik vrijdagavond 2 paar langlaufskies bij een hotel in Vierhouten voor de zaterdagmiddag.
'Maar we vonden het te stom en te zwaar, hadden we besloten,' zei de Danseres een tikkeltje obstinaat.
'Jahaa,' zei ik, 'dat vonden we ook, maar het was wel heel mooi op die hei, weet je nog?'
'Mmm,' bromde ze, en ik bromde ook en zei dat ik het tof vond dat ze mee ging.
'An me nooit niet,' verkondigde de Amazone toen ik haar vroeg of ze misschien ook zin had. 'Je denkt toch zeker niet dat ik op een paar latjes die hei over ga, he. Dat wordt niks met mij, ik zit jullie alleen maar in de weg. Als ik nou met m'n paard mee kon, ja, dan was het wat anders...'
Dus togen de Danseres en ik zaterdagmiddag naar Vierhouten alwaar we de lange latten aan de schoenen klikten en vol goede moed begonnen aan de groene paaltjes route van 6 kilometer lang.
Goed.
Dus.
De hei was prachtig, het weer was prachtig, de zon scheen prachtig, de sneeuw was prachtig, alles en iedereen was prachtig: we zagen échte langlaufers met strakke broeken om de benen, knappe kuiten en blozende gezichten, we zagen wandelaars en kindjes op sleetjes, we zagen fanatieke mountainbikers, we zagen werkelijk heel veel moois terwijl we door iedereen werden ingehaald.
Vijf kilometer en vele valpartijen later wilde ik nog maar één ding, en dat was kappen met die hap.
'Kom op mam, je kán het,' zei de Danseres terwijl ze keek hoe ik overeind getrokken werd door een echte stoere langlaufer die me en passant vertelde dat ik anders maar eens een lesje moest gaan nemen.
'Ik kan het wel, ik wíl alleen niet meer,' blerde ik.
Affijn, die laatste kilometer heb ik als een grommende en briesende trol volbracht, en och, wat was ik blij toen ik die latten weer terug kon geven aan het meisje van het hotel.
'Leuk gehad?' vroeg ze.
'Mwoah,' zei ik.
'M'n moeder vond er geen reet aan,' zei de Danseres, 'en ze kan het voor geen ene meter.'
Waarop ik meteen zei dat we de volgende keer met sneeuw wéér gaan. Want drie keer is scheepsrecht. Misschien dat er in de tussentijd een wonder gebeurt...

binnen/buiten

De sneeuw
verbergt de scherpe randjes
zwakt extreme kleuren af
brengt alles simpel terug naar wit en grijs
en alles wat daartussen zit

De witte wereld
kraakt onder mijn voeten
en klinkt zoals
mijn hoofd vol watten
met dit verschil dat het
in mijn hoofd
een stuk minder koud is dan buiten
en ik er geen sneeuwballen verwacht.

Hoogstens verwacht ik kleine plofjes
die zachtjes tegen een gedachte tikken
met een geluid zoals een sneeuwbal
uit elkaar ploft op de grond.

Dat is te doen.
Wat ik u brom,
dat is te doen.

nog geen eens niet eens

In plaats van Sinterklaas te vieren gisteravond keken we alles is liefde, hadden we de haard aan en dronken de Kale en ik Irish coffee, en de Amazone en de Puber warme chocolademelk met slagroom.
De film was afgelopen, de kinders waren naar boven en ik zat met de Kale nog wat na te snoezelen toen opeens het licht buiten veranderde. Van gewoon donker werd het een soort van gelig, en ik zag een rokerig wit waas voor de ramen wolken.
'Huh?' zei ik.
'Wat,' zei de Kale.
''Is er brand of zo buiten?' Ik stond op om polshoogte te nemen en zag tot mijn verbazing dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook.
'Joepie,' riep ik, en toen wilde ik eigenlijk naar buiten om daar als een idioot rond te struinen, met de armen wijd en een beetje joelend en zo, maar de wind die de vlokken als een dolle vooruit joeg deed me toch maar binnen blijven en mijn bedje opzoeken.
De luxaflex mocht niet dicht, natuurlijk mocht die niet dicht, want ik wilde de hele nacht kijken naar die vallende sneeuw en de boel in de gaten houden en genieten en vol verwachting mijn hart laten kloppen en liefst meteen alvast langlaufskies reserveren in Vierhouten om een loipe te doen in het weekend en en en en...
Nog geen 5 minuten later sliep ik, en de hele nacht ging geruisloos aan mij voorbij. Ik werd wakker toen de wereld wit was, dronk een kopje thee, at een beschuitje, modderde me naar yoga, zette mijn schoenen op de mat om uit te druipen, rekte en strekte en zuchtte en luisterde naar de juf die weer allemaal wijze dingen zei. Daarna dronk ik koffie en 's middags wandelde ik met Puber langs de waterkant en kreeg ik sneeuwballen in mijn nek en op mijn kont. Ik had natte sokken toen ik thuiskwam en nu staan mijn uggs te drogen onder de verwarming en heb ik een halve reep pure chocola met hazelnoten op en heb ik nog geen eens niet eens skies gereserveerd in Vierhouten.

over de kook van pan

Hoorde vandaag een nieuw woord voor een zielige, alleen overgebleven sok: onke sok. Vind ik echt een prachtig woord en het klinkt ook zo leuk in combinatie met sok.
Onke sok.
Die hou ik er in.
Waar ik overigens over de kook van raak en zelf nooit hoop te gaan zeggen: 'het is geen pan,' en dan wordt er mee bedoeld dat iets er niet uitziet. Vreselijke uitdrukking vind ik dat, echt, word ik reuze driftig van. Gewoon niet doen, niet gebruiken in mijn buurt. Iemand een pannenkoek vinden mag, dat kan ik hebben, maar iets geen pan vinden, daar raak ik aangebrand en heetgebakerd van.
O ja, nu ik het toch over aangebrande pannen heb...daar heb ik nog een handig trucje voor: schepje wasmiddel erin, even aan de kook brengen, kwartiertje zachtjes laten doorkoken, vuurtje eronder uit, avondje laten staan en ziedaar, alles weer schoon.

3004 = 1

2 oren                       check
1 hart                        check
2 handen                   check
2 voeten                    check
1 navel                      check
1 hoofd                     check
2 billen                      check
1 neus                        check
10 nagels                   check
10 vingers                 check
10 tenen                    check
2 benen                     check
2 knieen                    check

---------------------------------   +
46 dingen

plus nog wat
inwendige zooi         check

en een paar
dingen
die ik vergeten ben
zoals:

polsen                       check
ellebogen                  check
armen                        check
nek                            check
wangen                     check
kin                             check
etc                             check

-------------------------------- +
                                 1001 dingen
                                 1001 gedachten
                                 1001 gevoelens
                                       1 ziel
--------------------------------- +
                                 3004 van heel veel
--------------------------------- +
TOTAAL           1 mens

geen pas

'Dóe iets,' zei ik, 'dóe nou toch eens iets. Lopen, fietsen, weet ik veel wat, maar dóe iets.'
'Nee,' zei mijn lijf, 'vandaag doe ik eens niet wat jij wil, vandaag doe ik mijn eigen zin.'
'En dat is?' vroeg ik ongeduldig met mijn vingers op mijn dijbeen tikkend.
'Dat is niks,' zei het.
'Maar niks is zo weinig,' blerde ik. Ik ketste zowat tegen de keukenmuur op van ellende, wilde de hele bliksemse bende wel in elkaar slaan.
'Toch doe ik het zo,' zei m'n lijf, 'ik staak vandaag.'
Dus.
Zit ik hier te zitten en krijg ik nergens beweging in. Ik lijk wel van steen, zo traag, en god, wat heb ik daar een hekel aan.
Alles kost moeite, is zwaar en duurt sowieso te lang of te kort, is niet goed of is al láng geweest.
En het is nog zondag ook, zo'n afschuwelijke zondag waar ik al mijn hele leven gruwelijk de pest aan heb. En ja, de zon schijnt prachtig, en ja, de lucht is blauw, alles is okee, ik heb vrienden, familie, een auto, geld, een huis, vakantieplannen, een tuinslang, we doen aan Sinterklaassurprises, er is muziek en liefde en communicatie en een atelier en ruimte en gezondheid en hagelslag en jam en eieren en het eten staat al fijn te pruttelen en niemand schreeuwt, maar ik zit hier maar gewoon te zitten en niks te doen en passief te zijn zonder de pas er in te krijgen vandaag.
Grrrrrr.

Tijd gaat snel. Echt!

Vanmorgen zwaaide ik naar een kindertje van 2 tot 4 jaar dat aan de hand van zijn mama naar de intocht van Sinterklaas ging kijken. Die verwachtingsvolle blik van 'm, dat pietenmutsje op zijn hoofd, de haast waarmee hij zich voort wilde bewegen, naar Sinterklaas, toe nou, toe nou mama, loop door, neehee, ik wíl niet naar binnen bij Margriet, ik wil naar Sinterkla-haas, nee, ik doe geen handkus, ik wil lopen mama, kóm. Ik stond zo een beetje voor het raam, blies tóch een handkusje, lekker puh, en dacht aan m'n nog immer ronkende Puber die 't allemaal geen reet kan schelen of die Sint nou komt of niet vandaag.
'Boeien,' mompelde hij toen ik 'm om 13 uur (!) maar es een keer wekte en zei dat de Sint al lang was gekomen en dat ie gitaarles was vergeten en dat de dag al lang doormidden was en dat hij zijn tijd verdeed met slapen, slapen en slapen. Daarna maakte ik dat ik wegkwam omdat ik gewoonweg geen zin had om die Puber doelloos door het huis te zien zwerven, uiteindelijk belandend op de bank, waarschijnlijk, of achter de computer, nog waarschijnlijker, of met de laptop op zijn schoot, het allerwaarschijnlijkst.
O, doe mij nog een kindertje alstublieft. Zo'n lief, leuk klein zacht kindertje dat nog gelooft in Sinterklaas. En in zijn mama, graag.

hopen, willen, duimen, denken

Gisteren de generale repetitie gehad voor Och, Sinterklaasje toch. Het ging ruk, dus dat gaat helemaal goed komen. Vanaf volgende week dinsdag wordt dit stuk 12 keer opgevoerd voor groep 1 t/m 4 en oooh, wat hoop ik dat we de kindertjes niet in shock brengen met deze voorstelling van Sinterklaas. Ik bedoel, ja, nou ja, hij loopt in pyjama en t-shirt op het toneel rond, zonder handschoenen, op sloffen, en uiteindelijk heeft ie een spijkerbroek aan met een keurige blouse. Geen gezicht eigenlijk, en behoorlijk code doorbrekend, maar goed, nou ja, fingers crossed, het zal wel goed komen. Hoop ik. Wil ik. Duim ik. Denk ik.
De druk van buitenaf om een voorstelling voor volwassenen te spelen werd zo groot dat we er, na een tijdje tegen gestribbeld te hebben, toch in hebben toegestemd dat te doen.
Dus.
Er komt een eenmalige volwassenversie van Och Sinterklaasje toch. De spelers mogen dan helemaal los, microfoontjes blijven aan tijdens het omkleden, etc, en alle clichés mogen wat mij betreft uit de kast worden gehaald. Als we van tevoren allemaal een lekker glas wijn of een Grimbergertje Dubbel nemen, kan de lol niet meer op. Hoop ik. Wil ik. Duim ik. Denk ik.

 

gek geworden

Sorry.
Te druk om te schrijven.
Met zoveel dingen bezig, nog zoveel te doen. De dagen rijgen zich aaneen en ik ren. Ik ren door de dagen, doe leuke dingen, doe ook minder leuke dingen, maar die horen er net zo goed bij. De kop zit vol, nieuwe plannen kruipen in mijn brein en ik probeer ze te verwezenlijken.
Zo wil ik onder andere een cursus schrijven gaan organiseren, alleen niet hier in Nederland. Heel ver weg.
In Bali, ja, u raadde het misschien al.
Ik wil kijken hoe ik dat ga doen, en wat de meerwaarde daarvan is.
Ik denk dat het mooi kan worden.
Ik wíl dat het mooi word.
Ik ga er alles aan doen dát het mooi word.
Dat het te realiseren is.
Misschien is het dromen, misschien word het wel realiteit.
Geen idee.
Anyway, vooraleerst ben ik nog bezig met het maken van een Sinterklaasvoorstelling, een combi van toneel en film. Ik speel zelf niet, maar mag twee kanjers regisseren. Erg leuk, erg lachen. Het zijn geweldige spelers die er alles aan doen om de voorstelling tot een succes te maken. Het gaat over Sinterklaas die verliefd is geworden op een nogal veeleisende vrouw. Ik kan er niet te veel over verklappen, helaas, want ik weet niet of er hier kindertjes meelezen.
Vorige week vrijdag hadden we de filmdag, morgen en donderdag nog repeteren, en dan zorgen dat het er staat. Tien keer spelen van 20 november t/m 4 december.
En daarna een promofilmpje maken van 'zo anders dan thuis', m'n eigen voorstelling over Bali en m'n dolfijnenboek, en dan nog Facebook regelen en proberen de voorstelling te verkopen. En toch deel 2 zo langzamerhand proberen te realiseren.
Uhm, Gerard, ik weet dat je af en toe hier leest en hulp hebt aangeboden voor zo'n facebook-ding-pagina-geval. Graag!
Doe je me even een mailtje? info@mevrouwmargriet.nl
En dan wil ik eigenlijk nog een nieuwe website, maar dat is nogal een bedrag en dat heb ik niet zo 1,2,3 voor mekaar.
Plannen, plannen, plannen, ik zei het al.
O ja, ik wil ook nog wel ergens werken.
Echt werken bedoel ik. Met een loon en zo'n strookje.
En studeren, dat wil ik ook nog wel. Iets met Nederlands of schrijven of een verdiepingsgedoetje ergens in.
Help.
Ik denk dat ik niet goed ben.
Ik denk dat ik iets te veel wil vandaag.
Word u al gek van me?
Geeft niks. Ik word het ook van mezelf.

niet niks

Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben vanmiddag naar de Appie Happie gegaan om dierenplaatjes te ruilen. Super debiel, ja, ik weet het, maar kijk, het zat zo, ik was gestrikt. Gestrikt door een vriend van de Kale, ook een kale toevallig, die nu met zijn kont ergens in Turkije op een strandje ligt te liggen, én door onze Danseres die overdag te druk is om zich op dit soort evenementen te begeven, maar intussen wel fanatiek spaarster is.
Grrrr.
Ik had het hart niet om hen te zeggen dat ik dit soort dingetjes niet echt leuk vind en ik daar ook wat te druk voor ben, dus toog ik uiteindelijk vanmiddag om half twee met een nors kijkende Amazone en een dik pak dubbele kaartjes op pad naar de Appie.
'Belachelijk,' mopperde de Amazone, 'het is toch zeker achterlijk dat ik met je mee moet. Ik haat dit soort dingen.'
'Ik ook, pop,' zei ik, 'maar ik heb het ze beloofd.'
'Opgezadeld,' zei de Amazone me, 'ze hebben je er gewoon mee opgezadeld, en nu ben ik ook nog eens de lul.'
'Lief van je dat je me gaat helpen,' zei ik.
Goed.
We kwamen in de Appie.
Alwaar het Druk was.
En er Moeders waren.
En Oude Vrouwtjes, Opa's, Oma's, Oude Mannen en Kindjes.
Met honderden kaartjes en papiertjes met Nummers.
Nummers, Nummers, Nummers en Nummers.
Het was als winkelen op Koopjesdag: graaien en dringen en doen en grijpen.
Griezelig gewoon.
Maar!
De Amazone en ik hebben ons er stoer doorheen geworsteld en Grote Zaken gedaan, en ik kan u vanaf deze plek vol trots melden dat we geslaagd zijn, dames en heren.
Wij zijn Compleet, geheel en al Compleet, zowel voor de Danseres als voor de Vriend.
En dat voelt voldaan kan ik u zeggen.
Vanavond mogen wij met onze poezelige voetjes op de bank rusten in de zalige wetenschap dat De Klus geklaard is. Wij kunnen Trots zijn op onszelf.
Wij hebben iets gedaan waar we vreselijk tegenop zagen, maar we hebben het gedáán.
We hebben ons er doorheen geslagen, hebben mooie momenten meegemaakt en kunnen met een goed gevoel terugkijken op een geslaagde missie.
En dat is niet niks in deze almaar donker wordende dagen, dames en heren, dat is zeer zeker niet niks!

aan een ramp ontsnapt of dom geweest

Het was nog donker vanmorgen toen ik in de auto stapte om twee vriendinnen naar Schiphol te brengen. Het opgewonden spul eenmaal veilig bij de douane afgeleverd, was ik alweer op weg naar de auto (Row 55, Drawbridge, P1) toen ik personeel van Malaysia Airlines zag lopen. Voor ik wist wat ik precies deed, en vooral waaróm, draaide ik me om en was ik het bord Arrivals aan het checken op Denpasar of Singapore.
Over een half uurtje zou ik mooie Indonesiche mensen kunnen zien, dacht ik, en hop, daar was ik al op weg naar Gate 3.
In plaats van de grote cappucino die ik had besteld, op te drinken, slobberde ik een bijzonder bakkie fantasie. Ik mijmerde over hoe het zou zijn als ik hier stond om Ketut op te wachten, bijvoorbeeld, hoe ik hem Nederland zou laten zien, hoe koud hij het zou hebben hier, hoe m'n hele dolfijnenserie toch doorging en ik daarmee geld en/of mogelijkheden genereerde voor zijn gezin daar, ach, ik mijmerde maar wat voor me uit, een beetje dom misschien, of kinderachtig, belachelijk ook wel, ik weet niet, het was gewoon nog vroeg en Schiphol ging met me op de loop.
Anyway, zo in gedachten verzonken keek ik naar een meisje op gympen dat rondliep met een koptelefoon op haar hoofd. Een leuk ding was het, haar blonde haar in een slordige knot achterop haar hoofd geplakt. Ze stapte op alle wachtende mensen af, en aan hoe ze haar mond bewoog, kon ik zien dat ze begon met de vraag: mag ik u iets vragen? Ze was steeds kort in gesprek met diegene en na een stuk of 5 mensen gesproken te hebben, liep ze een beetje weg en sprak ze iets in in één of ander microfoontje. Dat proces herhaalde zich een aantal keer.
Zij scant mensen, dacht ik opeens, ze scant ze ergens voor, en met dat ik dat dacht, zag ik een camera voorbij vliegen, hóp, op een meneer af die ze zojuist gesproken had.
Och nee, Hello Goodbye natuurlijk, dacht ik. Ik speurde om me heen om te kijken of ik Joris Linssen zag, en ja hoor, daar stond hij, niet heel ver van me vandaan.
Opeens kreeg ik het Spaans benauwd.
Oh shit, dacht ik, niet naar mij komen, niet naar mij, alsjeblieft, kom niet naar mij. Ik wil niet betrapt worden tijdens het wachten op niemand, ik wil niet dat televisiekijkend Nederland weet dat ik hier vandaag gewoon maar wat sta te staan, verzonken in gedachten, verloren in fantasie.
Ik wist niet hoe snel ik af moest rekenen en ongezien moest verdwijnen. Ik dook achter een pilaar, wachtte een paar seconden en toen ik het vermoeden had dat het meisje, al dan niet per ongeluk, een paar stappen naar me toe deed, draaide ik me razendsnel om en liep ik weg.
Niet kijken, niet kijken, dacht ik, doorlopen en wegwezen, mind your step, mind your step.
Eenmaal in de auto en weer volledig bij zinnen, bedacht ik dat het eigenlijk best mooie reclame voor m'n boek had kunnen zijn, zo'n mijmerende, zich enigszins miskend voelende schrijfster die willens en wetens wacht op niets of niemand, daar in de vroegte, in die langzaam op gang komende aankomsthal.

morgen hopelijk weer iets makkelijks

Van stil achter mijn bureau zitten krijg ik geen inspiratie om te schrijven, dat weet ik nu heel zeker. Ik moet iets meemaken, maakt niet uit wát, maar alleen maar in mijn eentje een beetje met mezelf zitten is niet bevorderlijk voor mijn fantasie. Dat wat ik meemaak hoeft niet groots en meeslepend te zijn, dat niet, maar er moet in ieder geval sprake van beweging zijn.
Beweging in mij.
Vandaar dit gedichtje.
Há, ik weet eigenlijk niet eens of het een gedichtje is, ik heb geen verstand van die dingen.
Als ik gedichten moet doen, beoordelen bedoel ik, krijg ik daar altijd de zenuwen van omdat ik er niets zinnigs over weet te zeggen. Meestal snap ik ze niet eens.
Deze wel. Deze is van mezelf.
Dat is makkelijk.
Namelijk.
Behalve de punten.
Moeten die nou wel of niet?
Ik heb ze dit keer maar eens niet gedaan.
Noem het dichterlijke vrijheid.
Of nee, vrijheid, gewoon.
Bent u al afgehaakt?
Indien niet, dank u.
En dan komt hier het gedichtje....


Nog lang
geen geraniums
geen gordijnen
maar
liever verse tripjes
maakt niet uit naar waar.
Kroeg is goed
keuken ook
theater prima
Bali natuurlijk
allerbest
Ik zal stil zijn
soms
of lachen
schreeuwen
huilen
fluisteren
Léven
zal ik
in elk geval

niet alledaags

Gisterochtend liep ik samen met een vriendin al heel vroeg te struinen in de Oostvaardersplassen om naar herten te speuren en naar het burlen te luisteren. Op de parkeerplaats van Staatsbosbeheer stonden 3 kanjers van hindes ons op te wachten. We moesten ze bij wijze van spreken aan de kant schuiven om er langs te kunnen.
Niet lang daarna, in het kreupelhout, hoorden we het hese geburl van een stoere hertenman, aan het eind van zijn Latijn en doodop van de nu al ruim 3 weken durende jacht op vrouwtjes. Er zat niet veel enthousiasme meer in, je hóórde gewoon dat ie eigenlijk niet meer kon, de stakker, de oetlul, de mán, de jager, de vechter, de volhouder. We zagen zijn kop verschijnen, zijn machtige gewei, en een paar vrouwtjes die voor hem uit huppelden. Prachtig om dit te zien, echt groots.
Verder zagen we nog hele kuddes ganzen, een paar wilde paardjes (koniks), en tot slot een goudhaantje, dat het kleinste vogeltje van Nederland schijnt te zijn volgens een echte kenner.
Ach ja, die echte kenners, die zijn ook mooi. En allemaal in 't groen of schutkleur. En goed ingepakt tegen weer en wind. En wat hebben ze grote camera's, die kenners. En wat zijn ze met veel. En allemaal hebben ze rugzakken om en thermosflessen warm drinken mee. En opschrijfboekjes met opgekrulde hoeken waarin elk vogeltje komt te staan met naam, datum en vindplaats. Spreeuw, ekster, merel, zag ik staan, zelfs de gewone vogels krijgen een plek op het papier.

 

Het is nog een heel karwei om zo'n vogeltje te spotten trouwens. Je moet er echt wel verstand van hebben. Ik zie zo gauw de verschillen niet, maar als je dan zo'n man met glunderende ogen ziet vertellen over wat hij gespot heeft en je dan óók nog de foto's mag zien die hij heeft gemaakt met z'n supersonische camera, och, dan smelt ik ter plekke en neem ik alles voor lief. Het zal wel, denk ik dan, het zal best een goudhaantje kunnen zijn geweest. En dat maakt dan toch de dag wel af, vind ik. Want zeg nou zelf, een mooie ochtend met gouden zonnestralen, een paar bambi's en tot slot een goudhaantje zien, da's toch niet alledaags!

niet doen

Bij yoga moesten we erg veel ademen. Nou moet ieder mens eigenlijk altijd wel wat ademen de hele dag, dat maakt niet uit verder, of althans, dat maakt wel uit, want als je het niet doet, nou, dan gebeurt er iets, of eigenlijk niets, dan gebeurt er nooit meer iets als je niet ademt, maar bij yoga moest het allemaal heel bewust vandaag. Diep in en diep uit, een beetje achterin de keel, met een soort van grommetje, alsof je een spiegel of een raam wil bedampen. En na de uitademing moest je een tijdje proberen te wachten met de inademing.
Ik vond het wel een lekkere les en heb geprobeerd het de hele dag met me mee te nemen, want de juf zei het nog bij het weggaan, dat we moesten proberen het gevoel mee te nemen de hele dag. Ook wat de juf tijdens de les zei, heb ik geprobeerd mee te nemen. Ze had een boekje gelezen, iets met omdenken, en daarin had ze een spreuk gevonden waar ze wel iets mee kon en dat wilde ze graag met ons delen, dus daarom las ze een stukje voor over niets doen. Ze zei dat besluiten iets niet te doen ook een besluit is, en dat dat beter is dan niets doen. Niets doen is anders dan besluiten iets niet te doen, en toen ik dat voor het eerst hoorde, vanmorgen, 9 uur, dacht ik, god, wat een onzin, maar toen ik het om kwart voor 10 voor de zoveelste keer hoorde, kon ik er wel wat mee. Ik dacht, ik doe inderdaad wel eens dingen bewust niét, en vaak kost dat meer kracht dan iets wél te doen.
Voorbeeldje: net stond ik bij het aanrecht met een bak noten en rozijnen en een pak familieyoghurt om eens een lekker schaaltje slobber voor mezelf klaar te maken, toen ik mijn lepel vol zag met rozijnen, zwarte en witte. Ik wilde ze er al meteen afmikken, want noten zijn lekkerder dan rozijnen, toen de stem van de juf opeens weer in mijn hoofd klonk: je kunt ook besluiten iets níet te doen. Dus besloot ik ter plekke de rozijntjes niet van de lepel te wippen en het te doen met wat er was.
Waarmee ik dus maar even aan wil geven hoe lang zo'n lesje nawerkt, want het is nu 22 uur 11 en ik ben er nog steeds mee bezig.

contactdoos

Mijn mobiel is in reparatie, en nu zit ik dus zonder.
'Lekker rustig, toch,' zei de Kale in het voorbijgaan.
'Niks aan,' riep ik.
'Hoe lang duurt je ellende?' vroeg de Kale op de valreep.
'Morgen heb ik 'm misschien terug,' zei ik nog.
En toen verliet ik het pand waarin ik me begaf. Mijn gezicht werd weerspiegeld in de deur. Ik kreeg een vreemde blik voorgeschoteld, een beetje verweesd met een vleugje paniek.
'Help,' piepte het zacht in mij.

Hier zijn
vandaag
al 6 berichten geschreven
maar geen één heeft het gepresteerd
om fier te blijven staan
Deze wel
maar och,
wat is ie wankel
dit uit nood geboren ding.

Binnen zitten in aantocht

Op een dag stond het seizoen van binnen zitten voor de deur.
'Goedendag,' zei het. Het had een hoed op, wanten aan en roodgekoonde wangen.
'Oh, bent u daar al,' schrok ik.
'Ja. Bent u klaar voor mij?'
'Nee, nog niet helemaal,' mompelde ik verontrust.
'Wat scheelt er aan dan?' vroeg het, terwijl het onbeschaamd een voetje tussen de deur zette.
'Uhm, ik wil het nog gezellig maken.'
'Nou, doe dan,' zei het ongeduldig.
Dus spoedde ik mij naar de winkel en kwam ik terug met een pot groene verf, nieuwe lampen en een paar knalrode gordijnen. Als een gek begon ik te schilderen, één keer, twee keer, ik hitste de Kale op om als de wiedeweerga aan de slag te gaan met die gordijnen en die lampjes, schikte nieuwe kussentjes op de bank en was nét op tijd klaar om het seizoen van binnen zitten te verwelkomen in ons knusse paradijsje.
'Goed zo,' zei het, terwijl het zich genoegzaam nestelde in een hoekje van de bank. 'Hier hou ik het wel een paar maandjes uit.'

gek met yoga

'Doe de band om je bekken, laat 'm tussen je benen door gaan, haak je voeten er in, laat je knieen naar buiten vallen en zorg dat de gesp aan de buitenkant zit,' zei de yogajuf.
'Ik heb last van associaties,' riep ik spontaan toen ik met die band aan het stoeien was. Jee, ja, net wakker, hoop gedoe met zo'n ding, daar word ik altijd een beetje recalcitrant van en zo.
'Dat zegt iets over jou,' zei de yogajuf met een grote grijns. Leuk mens is het, lekker down to earth, niet zo'n zweefmiep, maar gewoon léuk.
Ik stak mijn tong uit, waarop ze plagend zei dat zij bij ons langs zou komen lopen en misschien wel aan ons gespje kon gaan trekken.
'O ja,' riep ik, 'kom bij me langs en maak me gek.'
Waarna het moeilijk was om me meteen te concentreren op het vervolg van de les, dat begrijpt u misschien wel.

met de S van meSelf

Ik was een beetje suf bezig dus, dat had u al wel in de gaten misschien.
Iets met teveel hooi op een vork en dat ik bezig was een kind met het badwater weg te gooien. Niet letterlijk natuurlijk, want kindjes passen niet door een putje, tenzij je ze maalt, maar ook dan zal het nog proppen en kraken worden.
Enfin, doet er niet toe.
Wat er wél toe doet is dat ik in de herfstvakantie even pas op de plaats moest maken, en grrr, wat ben ik daar toch slecht in. Het hield in dat ik een vakantie naar zuid-Frankrijk cancelde, dat ik voortdurend wilde brullen maar het stompzinnig in probeerde te houden en dat ik dood en doodmoe in mijn bedje rolde om er zo mogelijk nóg vermoeider weer uit te komen.
Het was hangen en wurgen en ik denk dat ik wel om achter het behang te plakken moet zijn geweest, maar iedereen is zo lief geweest om dat niet met me te doen. Ze hebben me met rust gelaten, toonden begrip en hebben niet echt veel gezeurd. Vind ik kei-goed. Vind ik kei-knap ook.
En nu ben ik zomaar weer aan de gang. Toch nog, ondanks mezelf. Ik weet nog steeds niet of dat slim is of stom. Nou ja, wat het ook is, slim of stom beginnen allebei met een S. En dat zegt wat.

druppels op het dashboard

Ik zat in de auto en schreeuwde.
Schreeuwde tegen Puber en mezelf,
maar dat wist Puber nog niet.
Donkere woorden spoog ik de wereld in,
spuugbellen spatten uiteen,
druppels op het dashboard,
natte voorbode van een stuwmeer aan ellende.
Ik zag het en Puber zag het.
Het zwijgen daarna verstikte ons,
we smeten met de deuren toen we eenmaal thuis waren.

Goed.

Niet goed.

Helemaal niet goed.

Ik zat te vol.
Was te druk.
Rondde niet af, ging maar door,
sprong in een ander meer
nog voordat ik goed en wel afgedroogd was van de vorige.
Zo suf,
zo confronterend
en zo dom.
Nu kan ik niet meer schreeuwen-nie,
de spuugbelletjes zijn weg
en van wat er over is
kan ik alleen nog maar fluisterpap maken.

doen?

Ik zit te twijfelen.
Ik ben anti Facebook en anti Twitter omdat ik vind dat ik zonder die media al zo druk in de weer ben met m'n Iphone en wordfeud en mail checken en zo. En omdat ik niet tegen al die pseudo-belangrijkheid kan van al die mensen die maar berichten erop zitten te gooien. En omdat ik vrees dat ik, als ik Facebook en Twitter heb, helemaal niet meer van die Phone afkom en er voortdurend mee in m'n handen loop. Niets zo irri-irri als mensen die continue bezig zijn met dat ding en zelfs hun gesprekken ervoor onderbreken als ie piept, fluit, zingt of trilt. Ik kan het zelf ook doen, soms, per ongeluk, zomaar, zonder erbij na te denken, daar niet van, ik steek heus mijn hand in eigen boezem (lekker), maar dan schrik ik er altijd van als ik dat doe en excuseer ik me, soms, niet altijd dus, en, nou ja, ik vrees dat dat allemaal nog erger gaat worden als ik Facebook ga doen of Twitter of zo.
Jahaaaaa, ik hóór het u vragen...:waarom zou jij dan gaan facebooken of twitteren Margrietje?
Wel, omdat het zo'n invloedrijk medium geworden is. Zaken doen is lid worden (of zijn) van facebook/twitter/linked-in, netwerken gebeurt via facebook, connecties krijg je via facebook, dingen krijg je voor elkaar via al die rottige, belachelijke schreeuwerige, kijk-mij-nou-eens-sociale-media. Echt, ik heb het idee dat ik op zakelijk gebied erg veel dingen misloop omdat ik me niet begeef op al dat gedoe.
En daar moet verandering in komen.
Want.
Ik wil verkopen.
Ik wil dat deel 2 van het geheime dolfijneneiland er gaat komen!
Ik wil 1500 kinderen die me mailen en tegen me zeggen dat ze heel, heel graag verder willen lezen in die serie. Met 1500 kinderen die gegarandeerd m'n boek kopen, kan ik het zelf uit gaan geven en zorgen dat deze serie groter mag worden dan ie nu is. En beter. En dikker. En eigenwijzer.
Met 1500 kinderen ben ik niet meer afhankelijk van een uitgever, maar word ik er zelf tijdelijk één.
Maar!
Hoe bereik ik die kinderen, en belangrijker nog, hoe ga ik het voor elkaar krijgen dat dit bekend gaat worden.
Juist ja.
Ik denk dat Facebook of Twitter zou kunnen gaan helpen.
Of heeft er iemand een beter idee.....

geen gat

Het is weer voorbij. Het verhaal is gespeeld, de vloer is gedweild, de spullen zijn weer opgeruimd, de blaadjes vallen voorzichtig van de bomen. Ik ben weer aan 't bekomen en ga als de sodemieter nadenken over wat ik hieropvolgend ga doen. Sowieso gaan de Muzikant en ik proberen de voorsteling te verkopen, want zoveel energie en werklust in één keer weggooien, is zonde.
En is daar nu het gat, zoals daar altijd een gat is na een voorstelling?
Nee, daar is niet een gat, en dat, lieve mensen, verbaast me.
Ik had namelijk een gat verwacht en dat ik daarin zou vallen, zo, met mijn bolle kop ondersteboven en de voeten omhoog en dan maar spartelen met de beentjes, maar och, ik loop nog gewoon rond, ben niet bedroefd of leeggespeeld, niet melancholisch en niet terneergeslagen.
Integendeel!
Ik ben blij.
Blij dat we iets moois hebben neergezet en duizendnogwat kinderen hebben mogen vermaken met ons verhaal. Zeg nou zelf, da's toch zeker niet iets om van te gaan zitten sippen!

in de weg zitten

Zaterdagmiddag zat ik in theater de Vest in Alkmaar om naar 'Joe, de musical' te kijken, uitgevoerd door theatergroep Horizon. Ik wist niet wat me te wachten stond en kende het verhaal niet, dus ik ging er blanco in. Ik zat heerlijk achterin, hoog, iets links van het midden, had niemand voor en naast me. Ik had mijn laarsjes uitgeschopt en hing ongegeneerd onderuit. Ik zat daar als een koningin, zo zalig.
Direct na de eerste 5 minuten dacht ik: o ja, ik weet alweer waarom ik niet van musical hou. Ik vind het altijd zo suf klinken om alles te zingen, ook de gewone zinnen, maar okee, eerlijk is eerlijk, de zang was goed en de regie ook. Alles liep perfect in elkaar over, het decor was prachtig en toen opeens de hemel verscheen met een prachtige vrouw in een witte mantel op een grote witte trap, was ik om. Báts, ik zat middenin het verhaal, alsof ik in een levensechte droom was beland.
Toen klonk het lied 'inspiratie', ooit gezongen door Mathilde Santing. M'n eerste traan verscheen aarzelend, gevolgd door vele, vele anderen, want o, o, o, wat zat Margrietje in het verhaal.
Ik weet niet wat dat is met mij hoor, maar ik kan me dus helemaal verliezen in zoiets. Op het moment dat een verhaal mij naar binnen trekt, houdt de rest van de wereld op met bestaan.
Er is alleen nog maar dat verhaal, dat personage. Zijn verdriet is mijn verdriet, zijn geluk het mijne.
Dat was vroeger al zo en het is nog steeds niet anders. Zo mocht ik toen ik klein was, van mijn moeder bijvoorbeeld nooit naar 'het kleine huis op de prairie' kijken, omdat ik daar altijd zo over de zeik van raakte. Ontroostbaar scheen ik ervan te worden. Huilen, slecht slapen, dromen, dat soort dingen. Ik vond dat natuurlijk belachelijk, want ik zag niet zo goed in wat er nou zo erg was aan al dat meegebeleef.
Goed.
Ik ben nu groot en mag zelf weten wat ik doe, dus ik laat me weer verliezen in verhalen en ik vind dat heerlijk, ook al zijn ze zielig en moet ik huilen.
Wat nog wel steeds heel moeilijk voor me is, is om er weer 'uit' te komen. Zo'n verhaal, film, toneelstuk of boek kan bijvoorbeeld nog dagen met me meelopen, en de ene keer is dat prima, maar er zijn ook momenten dat het me niet zo goed uitkomt. Dan heeft het verhaal me overvallen en bij de strot gegrepen, iets aangeraakt wat ik verborgen had of iets losgepeuterd wat vast zat. Dan blijft het bij me hangen als ballast en blaast het een mist over de realiteit.
Hoe ik dat wegkrijg?
Tja...dan moet er gewerkt worden. Hard!
Dan moeten de mouwen worden opgestroopt, varkens gewassen worden en koeien uit de sloot worden gesleept. En dat komt niet altijd gelegen, zal ik maar zeggen, nee, niks niet, dat komt zeker niet altijd gelegen.
Zoals nu bijvoorbeeld.
Ik zit nog met dat verhaal, met die Joe en die hemel en liefde en loslaten en zo, maar moet er morgen zelf ook weer één zien te maken voor anderen. Vijf keer maar liefst, vijf keer wil ik het voor elkaar zien te krijgen dat de wereld alleen even bestaat uit dat wat in het theater gebeurt. Even lekker weg met z'n allen, even dromen, even iets anders dan anders.
Ik hoop dat het ene verhaal het andere niet in de weg gaat zitten...

ja, zo gaat dat

En dan slaap ik slecht omdat ik almaar zit te malen, en dan gaat de wekker heel vroeg omdat ik op tijd in het theater moet zijn en dan ben ik daar om half 8 en dan wil ik een rustig yoga-cdtje aan doen, maar dan weet ik niet hoe ik geluid uit dat apparaat moet krijgen en dan denk ik aan de tv thuis die ik ook nooit aan weet te krijgen en aan hoe mal ik daar soms van word, dat ik niet zo goed met apparaten om kan gaan, en dan denk ik, ach, nou ja, dan maar niet, en dan blijkt het even later, als de mannen komen, allemaal heel simpel te zijn en dan sta ik rond starttijd te wachten, achter de gordijnen, met een hart dat mijn lijf zowat uit klopt, te wachten dus op kindertjes die naar mij en de Muzikant komen kijken en dan denk ik, wat een leuk werk heb ik eigenlijk, en wat jammer dat ik er steeds zo nerveus voor ben, en och, dan moet ik op en zeg ik mijn teksten en doe ik mijn ding en de Muzikant het zijne en wij samen het onze, en dan krijgen we een applausje en dan ben ik toch weer best een beetje blij en opgelucht dat het voorbij is en dat er een vrije middag op komst is die ik samen met Zus begin met het bakken van een tosti omdat de Muzikant er geen één wil en Zus en ik wel.
En dan verbrand ik mijn tong aan een tomaat die Zus er tussen heeft gelegd, op mijn verzoek, en dan hebben we 't over moeilijke dingen wat betreft vriendschap en probeer ik te bedenken waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe en waarom ik ze zeg zoals ik ze zeg en dan heb ik spijt of wrok of wroeging, en ook heb ik heel even geen spijt misschien, maar wel twijfels, en dan gaat Zus weg en weet ik zomaar niet meer wat ik met die vrije middag moet doen ook al zijn er nog klussen zat.
En dan beland ik in de stad met mijn kop in de regen en heb ik niet het goede vest aan, want daar gaat die harde regen doorheen en dan ren ik een beetje naar een winkel waar ik eigenlijk helemaal niets te zoeken heb, dus daar ren ik ook weer uit, weer die regen in, en dan kom ik in de bieb en zoek ik naar een boek van Jan van Mersbergen omdat ik denk dat die Jan hele goede boeken schrijft omdat ik zijn columns in de NRC next zo goed heb gevonden, wat ik hem ook heb gemaild, waarop ik tweemaal het woord 'dank' terugkreeg (hoe leuk is dát!), maar dan vind ik geen boek van hem en dat is dan ook eigenlijk helemaal niet zo erg, want de avond vóór deze dag had ik al 2 boeken van hem aangevraagd bij die bieb.
En ach, dan gaat de telefoon en dan spreek ik wat, en dan spreekt degene die mij belt wat, en zo spreken we samen wat en dan is het maar zó weer tijd om boodschappen te doen, maar dan wel met een ander jasje, want zo'n nat vest is niet echt lekker, hoor.

help, m'n haar zit belachelijk

De kapper heeft een poedel van me gemaakt.
Ik pluis aan alle kanten
en hoef nu alleen nog maar van me af te blaffen
om het plaatje compleet te maken.

tot gauw!

Nou, de kop is er af.
Het stuk is gespeeld, gisteren voor de eerste keer voor een zeer gemeleerd publiek, waaronder collegablogster zuster Klivia. Zo leuk om haar eens in het echt te ontmoeten!
Hoe het was, dat wilt u natuurlijk weten.
Wel, het was...tja, het was leuk, spannend, warm, tijd, zondag, nodig, eng/niet eng, gezellig, grappig en prettig om het eindelijk te kunnen laten zien.
Ik heb helaas nu geen tijd om er over te vertellen, moet racen om op tijd op een schoolgesprek te zijn, en daarna moet ik koken en heb ik vanavond weer een afspraak, maar ik hoop morgen of vanavond laat nog wat meer te kunnen schrijven. Tot gauw!

't lijkt wel stroop

Gisteren de hele dag gerepeteerd, alles opstekop en door de war gegooid en uiteindelijk nogal gefrustreerd de deur gesloten. Ik weet heus wel dat het er allemaal bij hoort, bij zo'n proces van een stuk maken, maar ik vind het niet het leukste onderdeel.
Het is dat de Muzikant het hoofd koel houdt, anders had ik al lang heel driftig lopen kermen en bleren en dramatisch lopen doen en het hele stuk overboord gefikkerd en alles afgeblazen en zo.
'Komt wel goed, het betekent dat het bijna af is,' zei de Muzikant gisteren steeds.
Ik ben blij dat ie er is, die Muzikant.
En dat ie zo weer komt.
Over een uur gaan we weer.
Tot 17 uur gaan we oefenen, oefenen en oefenen.
En daarna ga ik fijn uit.
Naar de Amsterdamse schouwburg om te kijken naar een voorstelling van Wim VandeKeybus. Iets met dans en pop en een fotograaf. Schijnt erg bijzonder te zijn.
Fijn, zo iets om naar uit te kijken. Bij die vandeKeybus is 't in ieder geval al wél gelukt. Die heeft een stuk dat klaar is. Die heeft die stroop allemaal al gehad. Geluksvogel.

over kelders en wind

Gisteren heb ik de hele dag in de kelder van een ziekenhuis gewerkt.
Dat moest, want er was nergens anders plek voor ons.
Het was een prima ruimte, met een paar tafels en stoelen en een bar, maar die bar gebruikten we niet want we hadden alleen de tafels en de stoelen nodig.
In die kelder waren nog meer ruimtes, en in die ruimtes werkten mensen tussen papieren, statussen, instrumenten, uniformen, technische dingesen en weet ik veel wat al niet meer.
In die kelder waren geen ramen, er was alleen maar kunstlicht en het was er warm en benauwd, althans, dat was het gisteren.
Toen ik om een uur of 17 weer bovengronds kwam en de draaideur uitliep richting fietsenhok, werd ik tot mijn verrassing zowat omver geblazen door heftige wind.
Had ik helemaal niets van meegekregen, zeg! Niets gehoord, gezien, gelezen, geroken. Ik had volkomen afgezonderd een dag geleefd in een wereld onder de voetzolen van honderden mensen. Raar vond ik het, en ik was opeens superbij dat ik niet elke dag die kelder in hoefde. Volgens mij doet het iets met je als je je jaar in jaar uit ondergronds begeeft. Ik bedoel, ik had het al na een dág, mensen.
Ik genoot dan ook met volle teugen van het bovengronds zijn en die harde wind. Ik vond het helemaal geweldig en wenste dat ik langs het strand liep, maar dat was een onhandige wens want het was zoals gezegd 17 uur en er moest gekookt worden en zo.
Maar goed, de wind.
Zo hard dat ie ging.
Ik fietste onder een oude hoge boom door, hoorde een tak breken boven me en was blij dat ie niet boven op mij viel. Hij viel wel, maar gewoon op de grond, zonder iets te raken, achter mij.
Wind is iets geks, trouwens.
Wind zelf is onzichtbaar. Het is alleen maar te voelen. Als we het proberen te tekenen, komen we uit op een paar nietige streepjes, maar in het echt heb ik nog nooit een streepje wind gezien.
Wind maakt zich zichtbaar door zijn omgeving in beweging te zetten.
Een mooi ding, wind. Machtig ook. Er zit vást een mooie vergelijking in naar het leven, maar zo eentje te bedenken kost tijd. Die houdt u nog van me tegoed.

Gevaren

Er was zondag een zeilwedstrijdje en de Kale, de Danseres en ik mochten daaraan meedoen. Meevaren. Meehelpen. Als bemanning. Niet op ons eigen bootje, maar op een Echte. Een grote, zeg maar, zo een met een kajuit, een wc en een koelkast. Heel fijn allemaal.
Eerst, toen ik nog thuis was en door de ramen naar buiten keek, vond ik het niet zulk lekker weer,
maar later, met d'n kop in de wind en een niet zo charmante zeilbroek om d'n kont, vond ik het heerlijk en kon ik zowat niet meer geloven dat ik thuis zo onbehoorlijk op het weer had gemopperd.
De wind wapperde om d'n oortjes, de lijnen stonden strak (ik moet lijnen zeggen, want als ik touwtjes zeg, word ik bijkans doodgeknuppeld), de zeilen stonden bol, maar soms ook klapperden ze en dat was dan het moment waarop ik harder aan zo'n lijntje moest trekken en keihard moest draaien aan zo'n lierdinges, wat heel zwaar werk was en ook wel precies kwam, want er kon maar zó iets mis gaan, iets losschieten bijvoorbeeld, of juist vast, of gewoon verkeerd of mis of net niet goed.
Toen we 2 wedstrijdjes hadden gedaan, zoals afgesproken, werden we afgetoeterd en sloegen wij op de haven aan, maar halverwege keek de Danseres, die de hele tijd al kapitein mocht spelen, eens om en zag dat niemand nog huiswaarts keerde.
'Zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen?' vroeg zij zich hardop af.
'Gosj, ja, zouden we anders nóg een wedstrijdje moeten doen,' vroegen ook de Kale, de Fransman, de Eigenaar en ik zich af.
'Vaar maar efkes terug naar het wedstrijdveld, dan,' zei de Eigenaar van de Echte, waarop wij de reeds opgeschoten lijnen weer ont-wikkelden en ik wederom de handschoenen aantrok, want, o, m'n nagels, mensen, m'n nagels, zeilen is funest voor m'n nagels.
Affijn, lang verhaal kort, we moesten dus nóg een wedstrijdje varen en toen waren we behoorlijk laatste, en de Kale en de Fransman flikkerden bijkans nog overboord, maar alles kwam toch nog goed, en toen we een heel klein beetje vast liepen, was dat maar voor héél even, want de Echte heeft een motor die zomaar aanfloept als je op een knopje drukt, en die geweldige motor tuft je dan gewoon uit de ondiepte weer terug naar waar je eigenlijk had moeten blijven.
Toen we eenmaal aan wal waren, aten we bitterballen en dronken we een glas bier en we zeiden tegen elkaar dat het een mooie middag was geweest en dat het maar goed was dat we erop uit waren gegaan, anders hadden we de hele dag maar binnen zitten sippen.
Onderweg naar huis begon het te regenen, en wij hebben er niet één spetter van op ons kop gekregen. Of dat mazzel is!

opgeknapt

Te druk, lieve mensen, te druk om hier te schrijven.
Een zalig gevoel is het overigens, om druk te zijn met werk.
Het is een tijd geleden dat ik zo hard mocht werken, dus ik geniet er maar even van.
Het geeft me bakken vol energie om zo bezig te zijn en een doel te hebben.
Daar knapt de mens van op!

d'n dinsdag

Repeteren
Musiceren
Incasseren
Improviseren
Leren
Niet blokkeren
Ageren
Evalueren
Ei met peren
Krentebollen
Sapje
M&M's
En vanavond stamp andijvie
en de krop is lekker al gesneeeeeeden
want vanavond heb ik weinig tijd
en dan is een beetje voorbereiding
het halve werk.
Of het hele.
In ieder geval is planning wel handig op zulk soort dagen.

En de troonrede komt weer
en de koets gaat door de straat
de koets van goud
maar ik ga vandaag niets van dat alles zien
want ik doe de tv niet aan
en de radio ook niet.
Misschien vanavond nog even
of anders lees ik het wel op internet.

We gaan er in ieder geval weer op achteruit
heb ik al gelezen in de NRC-next vanmorgen.
En toch heb ik zelf het gevoel dat ik erop vooruit ga.
Geestelijk in ieder geval wel,
maar daar houden ze dan weer geen troonrede over.

vandaag lukt het niet

Vandaag kan ik bijna niet schrijven. Ik ben al ettelijke keren begonnen, maar ik weet niet waar het over moet gaan. Ik ben begonnen iets over veranderingen te schrijven en over het waarom daarvan, maar ik kom er niet uit. Geen antwoorden, alleen maar vragen, en nog niet eens met mooie woorden ook.
Ik wilde wel over Harderwijk schrijven, over hoe heerlijk het is om hier te wonen, over hoe intrigerend de kleur van de lucht is in verhouding tot die van het water, over de huisjes die hier maar staan te staan, al eeuwen, over hoe ze zich in de winter zullen afsteken in de witte sneeuw, belachelijk, nu al over sneeuw te praten, over zin en onzin van het leven, over de dingen die gebeuren en waarom en waarom en waarom, maar ik kom er, zoals al eerder gezegd, niet uit.
Bovendien heb ik nog maar 3 kwartier en dan moet ik me melden om weer een paar uur casussen uit te spelen. Ik heb vandaag nog niet veel zinnigs gedaan terwijl er bergen werk ligt te wachten.
Soms zijn de dagen als stroop en ik als een steen met laarzen aan. Misschien moet ik dan maar niet willen schrijven hier. Misschien is dat beter. Maar misschien stel ik u dan ook teleur. Ik bedoel, ik ben er net weer, en om dan nu alweer verstek te laten gaan...
Een steen zei ik. Die beweegt zich niet. Mijn vergelijkingen slaan ook al nergens op vandaag.

schrikken van jezelf op een zondagmorgen

Vanmorgen, op weg naar mijn atelier om in alle rust nog even wat te kunnen schaven aan m'n voorstelling, zag ik een man en vrouw over het bruggetje lopen. Ik kende ze, zei hee, hallo, goedemorgen, waarop ze vriendelijk hallo terugzeiden. Naast elkaar, hij tas om zijn schouder, zij tegen hem babbelend. Ze hadden de sokken er in.
Die zijn natuurlijk op weg naar de kerk, dacht ik. Ik keek achterom om te checken of ik het bij het rechte eind had, en ja, ze gingen richting kerk. Ik zag de vrouw zwaaien naar iemand die bij de ingang stond. Ja dus, dacht ik, die gaan naar de kerk, en de kinderen hoeven kennelijk niet mee.
Ik keek nog eens naar die kerk, naar de fietsen die eromheen stonden, de mensen die ernaar op weg waren, naar de straat, de klok, de lucht.
Zal ik er ook naar binnenlopen? dacht ik opeens.
Daar schrok ik van. Zulke dingen wíl ik helemaal niet denken. Ik wil niet naar de kerk, niet luisteren naar iemand tegen wie ik niets terug kan zeggen en met wie ik het voornamelijk niet eens ben, niet zingen, niet lezen, niet in van die harde banken zitten, niet vriendelijk glimlachen tegen iedereen, niet knikkebollen en denken aan mijn warme bedje, geen pepermuntjes smikkelen, niets, niets, niets van dat alles. Dus nee, ik ging die kerk niet in. Natuurlijk niet, wat dacht ik nou toch weer, was ik gek geworden soms?
In gedachten verzonken kwam ik bij mijn atelier en opende het hek. Op de trap keek ik naar de kerktoren. Drie minuten voor half tien, zag ik. Om de hoek van de straat kwamen nog 2 mensen aangescheurd per fiets. Ook op weg naar die harde banken.
Zijn de klokken al gegaan? vroeg ik me af.

Zúsjes...tsss

'Kom je naar mijn monster kijken?' vroeg ik Zusje.
Dus kwam Zusje helemaal van haar huis naar mijn atelier, tuintje uit, parkeerplaats over, hoekie om, stoepie over, hekkie door, trappie op, deurtje door.
'Ach, wat een schatje,' kirde ze toen ze het gevaarte zag staan. Ze aaide 'm over zijn neus en lag toen ineens op de grond, brakend en met rollende ogen.
'Waarom sla je me nou?' kreunde ze.
'Het is een mónster, ja!' gromde ik.

geen meerkoetje

Vanmorgen moest er weer eens van alles mee naar mijn atelier. Nog even en het staat er net zo vol als thuis, maar goed, dat terzijde. Ik had een joekel van een djembé achterop mijn bagagedrager gelegd, de strengen van een stoffen tas om m'n zadel gewikkeld en een laptop om mijn schouders gehangen. Fietsen ging niet meer, maar ik hoef niet zo ver, dus alles in ordnung, sicher, sicher.
Op het bruggetje zag ik twee meerkoetjes zwemmen, waarvan er één een jonkie was. Goh, dacht ik, is dat niet een beetje laat, zo'n jonkie met de naderende herfst, maar meteen er achteraan dacht ik dat geboortes natuurlijk niet alleen maar de lente toe behoren. Wij mensen en dieren baren tenslotte maar wat raak, of het nou weer of onweer is.
Het was een schattig meerkoetje en ik wilde er eigenlijk wel een foto van maken, maar mijn Iphone zat in de tas en ik had geen handen vrij, anders had u hier nu mooi een foto van het schatje kunnen zien, dat kan ik u verzekeren.
Eenmaal bij mijn atelier aangekomen sjouwde ik alles in één ruk mee de trap op. Ik moet een trap op, ziet u, een stalen, zo'n opengewerkt ding, met van die roosters als treden. Sommige mensen zijn bang voor die trap. Erop gaat nog wel, maar eraf is het engst, vinden ze. Er zijn er die er achterstevoren weer van af gaan en die dan graag willen dat ik onder ze loop om ze eventueel op te vangen. Ik doe dat altijd braaf, maar als ze werkelijk zouden vallen, zou er geen vangen aan zijn. Ik zou die mensen nooit houden, maar toch doet het wat met hun gevoel van veiligheid denk ik, want iedere keer durven ze toch de stapjes weer te wagen.
Mijn atelier was vanmorgen een rommeltje. Alles van gisteren stond er nog, want ik heb gisteren de hele dag gerepeteerd met de Muzikant. Die Muzikant komt van ver en sjouwt meestentijds een hele hoop rotzooi met zich mee, maar dat moet ook allemaal die trap op en af en daar word ik best wel zat van moet ik u bekennen. Zo ook de Muzikant, dus hij heeft zo veel mogelijk laten staan, zodat we de volgende keer wat minder hoeven t sjouwen.
O, wacht, ik kan u wel een fotootje van een stukje rommel laten zien.
Er ligt nog veel meer dan dat wat u ziet, maar dat staat er dan net weer niet op, dus hier moet u het dan maar mee doen vandaag.

WIST U DAT

- er hier een hele tijd niet meer is geschreven?
- er alweer een zalige zomervakantie voorbij is?
- de Danseres op kamers is gegaan?
- De Grootste Zoon niet meer alle weekenden thuiskomt?
- de Amazone wonder boven wonder dit jaar eindexamen gaat doen?
- de Puber wonder boven wonder dit jaar begonnen is in klas 2?
- de Kale deze week een pittig onderonsje heeft met de Mt. Ventoux?
- de Puber zijn zeilangst overwonnen heeft en zowaar zijn CWO 1 heeft gehaald deze vakantie?
- er een konijn dood is gegaan en er dezelfde middag alweer een nieuwe was?
- onze terrorkat weer lief probeert te zijn?
- het mozaiekproject van de tafel langzaam doch gestaag vordert?

Nee he, dat wist u allemaal niet. Hoe had u dat ook moeten weten als ik u dat niet vertel.
Zal ik maar weer gaan vertellen dan? En dat u me weer komt lezen?
Zullen we dan niks geen afscheid nemen of blogjes opzeggen, maar gewoon weer lekker doorgaan?
Ja?
Goed, lawedahmaardoendan!

d'n langzaam doch gestaag vorderende mozaiektafel

d'n appeltjes van eigen boom

nogmaals d'n langzaam doch gestaag vorderende mozaiektafel,
ditmaal echter gefotografeerd van d'n andere zijde

d'n Lamaarlekkereffewaaien



d'n konijntjes.
Die donkere is Happie, d'n nieuwe,
die lichte is Bubaji, d'n oude

d'n zoutvlaktes in de Camarque

d'n grotteke met tieten en mieten

d'n terrorkat





try out datum bekend

Zondag 30 september, 14.30 uur in de theaterzaal van 't Klooster te Harderwijk.
Dan hou ik de try-out van m'n (kinder)voorstelling.
Wie wil, mag komen. Wel even reserveren bij mij, want er is plek voor 60 man.
Reserveren kan via mail, via 'reacties'op dit blog of persoonlijk bij mij (als je mijn telefoonnummer hebt tenminste.)
Ik heb nog geen flyer, nog geen titel, nog geen muziek, nog geen tekst, maar daar wordt aan gewerkt. Hard aan gewerkt mag ik wel zeggen.

doorrrrr

Onze Amazone is wonder boven wonder ook over, mét preek en waarschuwingen voor het komend jaar. Ik werd zelfs ontboden bij haar mentor, 'kunt u zich morgenochtend om 9 uur melden bij het conciergehok alstublieft', en daar werd ik nog eens serieus met mijn neus op de feiten gedrukt en werd me op het hart gedrukt om volgend jaar alstublieft wat strenger te zijn voor d'n dochter.
Pfft.
Tuurlijk. Eitje. Ik hóu van streng zijn, van slaan en schreeuwen en meppen en dwingen en zeiken en zeuren en dwang en toezicht en regels en orde en beperkingen en restricties en gezag en lijnen en wetten en vingers die wijzen en zo.
Volgend jaar zal een heftig jaar worden vrees ik, en daar zie ik op z'n zachtst gezegd niet fris naar uit. Maar goed, dat zien we dan wel weer. Misschien zijn ze echt wel geschrokken en dondert de preek wat langer na dan gewoonlijk...
Waar ik absoluut wél blij mee ben, is dat ik een muzikant heb gevonden die mee gaat spelen in m'n voorstelling. Kees heet ie. Via via heb ik 'm gevonden en ik heb sterk de indruk dat 't wel wat wordt. Die jongen speelt zaag, gitaar, contrabas, fluit, piano, trom, klankschalen, pennen, truien, stoelen, pauken, elastiekjes en nog zo'n 80 andere dingen. Nieuwsgierig? Neem dan maar een kijkje op www.kneut.nl
Weet je wat? Als de voorstelling klaar is organiseer ik een avond waarop iedereen kan komen kijken. Lekker wat te eten erbij daarna, wijntje, frisje, biertje, dat soort dingen. Ergens eind september of begin oktober. Komt u gewoon kijken en luisteren en als u mij niks aan vindt, vindt u misschien Kees wel interessant. Altijd handig, twee mensen op een podium.
Goed, ga ik nu weer wat schrijven.
En o ja, ook leuk nieuws is dat er een verhaal van Apie en Peluk in een leesboek gaat komen. Komt ergens in het najaar uit bij uitgeverij Pimento. De titel is: ik kan alles lekker zelf. Kijk, hier staat al een aankondiging.(toevallig net zelf achter gekomen na even googelen. Leuk, internet!)http://www.boekbits.nl/boek/Ik-kan-alles-lekker-zelf-T418.html
Het jammere is dat ik dan net weer niet genoemd wordt, maar goed, da's allemaal ego en dus niet zo belangrijk.
O ja, misschien is 't leuk als u even een gokje waagt via de reacties vandaag. Wat denkt u, wat levert zo'n verhaaltje me op? Het boekje gaat in een oplage van 5000 de deur uit...

Ze is er weerrrrr

Oh jonk, oh jong, oh jonk, ik ben natuurlijk alláng weer thuis en heb hier nog helegaar niet geschreven. Het spijt me. U bent natuurlijk stiknieuwsgierig naar hoe het was en hoe het met me gaat, en hoe de Danseres het vond, en of alles goed is gegaan en of we genoten hebben. Wel, uhm, ja! Ja, we hebben genoten, heel veel gedaan samen, het was keileuk, de Danseres is een wereldreizigster in de dop en hoorde op Bali ook nog eens dat ze aangenomen was op Arthez Dans (uitvoerend) en op het vliegveld van Kuala Lumpur hoorde ze dat ze ook nog geslaagd was. Dussss, naast een rugzak vol fantastische ervaringen, hadden we ook nog eens prachtige berichten om huiswaarts mee te keren.
Dat wordt dus kamers zoeken in Arnhem (iemand een suggestie of een tip misschien?), en een heleboel regelen.

Verder is de stand van zaken hier als volgt: Jongste Puber is met z'n hakken over de sloot overgegaan, hoorden we vandaag op het aller-allerlaatste moment, en de Amazone weet nog steeds niet of ze door mag naar Havo 5. Het hangt er om bij haar, en morgen horen we meer. De spanning wordt lekker opgebouwd en wat dat beteft ben ik bijna alweer hysterisch aan vakantie toe.

En nu heb ik zelfs ook nog te weinig tijd om hier uitgebreid te gaan schrijven. Er ligt op dit moment een stapel moeilijke papieren op me te wachten die erom schreeuwen ingevuld te worden, er is een kind jarig morgen, de Kale bedelt om aandacht en mijn werk ook. De vakantie van de kinderen is inmiddels bijna begonnen en dus komt alles in het gedrang. U hoort het al...het is weer als vanouds.
Welcome back!

Vakantie met m'n grote dochter.
Morgen is het zo ver.
Ik ga geen blog bijhouden, maar schrijven in een schriftje.
Voor mezelf, om bij te komen van alles wat er gebeurd is de afgelopen maanden, en om alles weer op een rijtje te zetten.
En filmen ga ik, heel veel filmen, zodat ik dat kan gebruiken in de voorstelling die in oktober op de planken komt.
En lachen gaan we, en uitrusten en mooie dingen zien en ons verbazen en onze ogen uit onze doppen kijken. Ik ga genieten van mijn geweldige dochter!

beslommeringen

De nieuwe look van blogger zal me wel lukken, maar wat me niet zo goed meer lukt, is hier schrijven. Schrijven lukt in het geheel niet, eigenlijk. Ik kom er niet aan toe op een of andere manier. Mijn hoofd zit te vol met allerhande dingen, waarvan schoolperikelen van de kinderen de laatste maand een heel groot deel uitmaken. Het is nu eenmaal zo bij mij dat ik om te schrijven een leeg hoofd moet hebben en dat er tijd moet zijn. Wat het hoofd betreft: dat zit te vol, en wat tijd betreft heb ik de agenda niet bewaakt. Ongemerkt heb ik 'm vol laten lopen met allerlei afspraken, de een nog veel noodzakelijker dan de andere, en nu kijk ik ernaar en denk ik 'help, wat heb ik gedáán!'
Wat zaken betreft staat het er als volgt voor: ik ga een kindervoorstelling maken die in de kinderboekenweek 14 keer opgevoerd gaat worden. Ik heb een muzikant nodig en denk dat ik audities ga regelen of zo. Met de dolfijnenserie heb ik nog geen zicht op een doorstart en verder staat er voor eind juni weer een afspraak met Clavis op de rol om te kijken of er nog mogelijkheden zijn voor het een of ander.
Verdere familiezaken: de Puber knokt met zijn vege lijf tot jankens aan toe om op zijn huidige school te mogen blijven, de Amazone heeft onlangs haar pony naar een ander bazinnetje gebracht en staat er wankel voor wat de overgang naar 5 HAVO betreft, de Danseres staat als 4de op een wachtijst voor een dansopleiding en is inmiddels gestart met haar examens. Ze weet absoluut niet waar ze aan toe is, maar wat ze wél weet is dat ze woensdag de 30ste mei met mij vertrekt naar Bali voor een vakantie van 2 weken. Haar eerste kennismaking met een volkomen vreemde cultuur, haar eerste rit buiten Europa, haar eerste vakantie alleen met mij.
We hebben nog niets geregeld en zien wel wat we doen en waar we uitkomen. Ik neem in ieder geval een filmcamera mee, want ik ik heb bewegende beelden nodig voor de voorstelling, waarin Bali een grote rol gaat spelen.
Nou.
Tot zover de beslommeringen hier.
Ik ga denk ik geen blog bijhouden als we weggaan. Dit keer wordt het namelijk een vakantie, en geen werk. Dat scheelt nogal.
Het is even een kort verhaal, dat weet ik, maar dan bent u weer een beetje bij. Misschien vindt u dat leuk, maar misschien ook niet. Of misschien vindt u het helegaar onnodig om op de hoogte gehouden te worden, want jaaa, dat kan, dat u het helegaar onnodig vindt om op de hoogte te worden gehouden van het wel en wee van lamaarlekkereffewaaien.
Tja.
Maar als dát zo was, dan had u hier niet zitten lezen natuurlijk.
Dus daarom doe ik het toch maar, dat op de hoogte houden. Bij deze dus.

Liefs!

veranderd

Ach jee, blogger is veranderd.
Daar krijg ik de zenuwen van, want nu moet ik weer ontdekken wat er dan allemaal anders is, en hoe het voortaan gaat en of ik dat allemaal wel kan en zo. Ik ben niet zo van de nieuwe dingen, zeker niet als het om computers gaat. Ik ben altijd een beetje bang dat ik dingen kwijtraak of onherstelbaar verkloot. Nah ja, dan ga ik dat eerst maar eens even uitzoeken. Krijgt u de volgende keer weer een echt berichtje.

Adriaan van Dis, Bali en ik

Leuk, dacht ik, Bali op de televisie zondagavond, met Adriaan van Dis, de grijsrijzige man die zo intrigerend en gedistingeerd praat.
Wel, ik weet niet of jullie het gezien hebben, maar de uitzending was beslist geen reclame voor Bali, sterker nog, het eiland kwam er monsterlijk van af. Het oprukkende toerisme en de bijbehorende drukte konden de goedkeuring niet wegdragen en tergend schrijnend werd het toen er beelden kwamen van een vrouw die al 12 jaar (!) lag te kreperen in haar eigen vuil en niet verzorgd werd door haar naasten.
Ja, dacht ik, ja meneer van Dis, u heeft gelijk, helaas. Het is precies de vinger op de zere plek, de vinger die de wereld achter de verborgen glimlach naar boven kokt.
En toch.
Toch heeft het eiland me nog steeds in haar greep. Ook ik was en ben nog steeds onder de indruk van wat ik daar heb gezien, ook ik voel me machteloos vanwege al het onrecht dat daar gebeurt. Wat meneer van Dis heeft laten zien is helaas geen uitzondering. Gehandicapte kinderen bijvoorbeeld worden daar net als de in de steek gelaten vrouw ook aan hun lot overgelaten, weggestopt in hutjes waarin het over de 40 graden wordt. Geen verzorging, geen behandeling, geen geld, geen toekomst, geen mogelijkheden.
Het strakke regime van het met de paplepel ingeprente hindoeistische geloof is waarom mijn Balinese vriend Ketut af en toe door dreigt te draaien en het niet meer ziet zitten, weg wil rennen om nooit meer terug te komen. Maar dat kan niet omdat hij, net als vele vele anderen daar, een  gevangene is van het geloof, van al die rituelen, de familie, zijn gezin, de gemeenschap waarin hij woont. Het inzicht om te veranderen ontbreekt, de sociale druk van de gemeenschap is te groot. De strijd om het bestaan vergt alle energie, er is geen ontsnappen aan. Er is geen haar op zijn hoofd die kan bedenken dat  verandering mogelijk is.
Wij westerlingen/Europeanen/mensen die het goed hebben, kunnen dat met z'n allen wel willen, maar het gaat niet gebeuren. Een geloof of een cultuur verander je niet, zeker niet als het hele bestaan er op gebaseerd is.
Geen enkel geloof is te veranderen, denk ik. Misstanden kun je blootleggen, politieke situaties kun je aan de kaak stellen, je kunt een heel klein beetje helpen misschien (door een tv-uitzending, door geld te geven, door micro-krediet in te zetten, door hulp te geven, etc), maar een echt diepgaande verandering teweeg brengen gaat niet lukken. Daarin moeten we realistisch zijn.
Het is trouwens één van de redenen waarom ik in 'het geheime dolfijneiland' een andere wereld heb geprobeerd te creeeren, een wereld zonder facades en misstanden, een wereld zonder geld. Een utopie als het ware. Omdat ook ik de pijn en de hypocrisie achter de glimlach heb gezien en dat niet kon verenigen met het overigens heus wonderschone Bali, en dan heb ik het niet over het drukke zuiden, maar over de rustigere gebieden in het oosten en noorden.
Ik heb het al vaker genoemd hier, de verwarring waarin ik terecht ben gekomen na mijn bezoek aan Bali. Het heeft te maken met de dingen die meneer van Dis heeft laten zien. Precies die dingen, precies die verontwaardiging.
Ik wou dat ik hem kende, deze meneer van Dis, en dat er dan iets iets uit zou groeien. Iets constructiefs. Iets anders. Iets beters. Voor dáár.

futili TIJD?

Ik was op weg naar een vriendin om een sleutel te halen toen ik zag dat de lucht adembenemend gekleurd werd door een immens grote rode ondergaande bal. Ik besloot ter plekke de route om te gooien en belandde aan de waterkant, onder een boom waarin een merel onafgebroken zat te zingen. Twee eenden kabbelden voorbij, grote kringen achterlatend in het verder rimpelloze water dat de avond ving met de gerustellende vanzelfsprekend van eeuwenlange ervaring.
De merel zong door en ik wist van de aarde die in de ruimte draait, wist van dingen die voorbijgaan en ook weer zullen komen, wist van het licht en ook van het donker.
Alles daarna sloeg eventjes nergens meer op, maar toch deed ik het, want dingen gaan door, ook futiliteiten zoals sleutels ophalen bij vriendinnen.

het antwoord op de vraag is sneltrein

Vandaag zat ik in de trein op weg naar een bruiloft in Amsterdam. Ik zit wel vaker in de trein, maar nog nooit eerder op weg naar een bruiloft in Amsterdam. Niet dat dat er iets toe doet trouwens, maar goed, terwijl ik het opschrijf realiseer ik me opeens dat ik dus nog nooit eerder in de trein op weg naar een bruiloft in Amsterdam ben geweest.
En die trein he mensen, die trein. Die trein is een bron vol inspiratie. Als ik ooit eens al mijn huishouding op peil heb, en de tuin ook, en mijn leven, dus als ik helemaal niets meer te doen heb en me gans te pletter verveel zeg maar, kan ik altijd nog een weekje met de trein gaan reizen. Wedden dat ik met rugzakken vol verhalen terugkom!
Hele personages zijn er te baseren op al die treinreizende sujetten. Mijn fantasie slaat op hol van alle input die ik krijg tijdens zo'n ritje.
Vergapen kan ik me. Aan meisjes die zich zonder enige gene in een volle coupé optutten of aan de shabby man die om kwart over 8 's ochtends al aan een energydrankje zit en voortdurend in z'n haar zit te graaien, aan de nette zakenman die vraagt of hij mijn NRC-next mag lezen en hem vervolgens onder z'n arm meeneemt naar buiten, aan geroosterde broodjes die uit beduimelde plastic zakjes tevoorschijn komen, aan hard pratende bellerds, aan slapenden, stinkerds en/of smakkenden, och jee, aan iedereen zo'n beetje, ja, ik moet echt buitengewoon hard mijn best doen om niet met open mond te gaan staren naar al die mensen voor wie een dankwoord zeker op zijn plaats is bedenk ik nu.
Ja.
Want dánk u.
Dank u beste mensen voor alle inspiratie, en ga door.
Ga alstublieft oneindig door met al uw eigenaardigheden opdat ik schrijven kan.



PS: Het is geel en doet vreselijk veel pijn als het in je ogen komt. Rarara wat is dat?

verstoppertje

Eén van de dingen die ik zoal doe, is trainingsacteerwerk, wat er grofweg op neerkomt dat ik tegen betaling stoelen omver schop, in huilen uitbarst of het meest bleue meisje ooit speel. Heerlijk om te doen vind ik dat, mezelf verliezen in een personage. Of nou ja, verliezen, dat is het eigenlijk niet, want ik raak mezelf niet kwijt. Het is meer een soort verstoppen misschien, maar dat ook weer niet helemaal, want ik blijf er zelf altijd doorheen sijpelen.
Wat ik doe als ik acteer, en eigenlijk is dat ook wat ik doe als ik schrijf, is dat ik op zoek ga naar universele gevoelens en gedachten zoals schaamte, verlies, angst, boosheid, schuld, etc. Ik trek zo'n emotie uit mijn klei (ik ben en blijf tenslotte een poldermeisje), geef het schroomloos woorden en beweging mee, een klank, een houding, een gebaar, en dan laat ik me meevoeren met dat wat komt.
Natuurlijk registreer ik wat ik doe en hoe ver ik daarin ga. Ik probeer me tijdens het spelen af te stemmen op de cursist en probeer te voelen wat hij/zij nodig heeft. Soms doe ik er een schepje bovenop, en soms neem ik gas terug. In ieder geval ervaar ik het altijd als een avontuur om een casus uit te spelen. Het mooie van dit werk is dat het een samenspel is, een wisselwerking van de een naar de ander en andersom.
Ook sta ik er iedere keer van te kijken hoe serieus en openminded de kandidaten in een casus stappen, en er zijn op zo'n oefendag altijd wel een paar momenten aan te wijzen dat de situatie 'bijna net echt' is. Magie is dat, ik kan niet anders zeggen. 
Da's nog es wat anders dan stilletjes aan m'n bureau zitten of een tafeltje mozaieken...

bij deze

Even resumeren over wat we allemaal hier in huis hebben, en met 'we' bedoel ik De Kale en mezelf.
We hebben 4 kinderen, te weten: een student, een danseres, een amazone en een verse puber. We hebben 2 konijnen waarvan 1 met epilepsie en dan hebben we nog een gesjeesde kale kater. Een kwartiertje fietsen verderop zijn Princess en Zorro, resp. een pony en een paard.
In ons gezin zijn allemaal spannende dingen gaande. Zo is de danseres vandaag (en de komende weken) bezig met het doen van audities voor een HBO dansopleiding elders in het land. De what's appjes vliegen over en weer en iedereen houdt zijn/haar adem in. We leven van ronde naar ronde.
De amazone en de pony trainen zich helemaal suf voor de aanstaande Nederlandse kampioenschappen, de student worstelt zich met glazen sinaasappelsap en geduld door een flinke griep heen en heeft tussen neus en lippen door duidelijk gekregen wat hij voor stage wil gaan doen het komende jaar. De verse puber intussen is net weer beter van de griep, heeft het reuze naar zijn zin op school, verzamelt een leuke club vrienden om zich heen en vindt dat hij spillebenen heeft. Zijn voornaamste doel op dit moment is groter groeien, zowel in de lengte als in de breedte, wat nog een hele klus is als soep je lievelingseten is.
Het is een en al beweging hier, en wat dat betreft komt het wel goed uit dat ik even niet zo veel om handen heb. Het voelt goed om tijd te hebben voor iedereen, naar ze te luisteren, mee te leven en met ze mee te lopen op hun zelfgekozen pad. Ik vind ze geweldig, die kinderen.
O ja, en de Kale mag er ook best wezen natuurlijk.
Wou ik zomaar even zeggen vandaag.
En daar moet u het mee doen.
Dahaaag.

Denken, lopen, mijmeren, frisse lucht inademen, de zon op m'n gezicht laten vallen, uitkijken over die immense vlakte, goed om zinnen te verzetten en ergens te landen waarvandaan ik weer kan vertrekken. Helend voor de ziel, even pas op de plaats maken. Dat kan hier...

Kijken naar de boom die daar al jaren staat en soms lolly's tussen zijn wortels verborgen houdt.

  'Mam, die lolly's he, verstopten júllie die daar?'
  'Wil je het antwoord echt weten, schatje?'
  'Nee, ik denk het niet'.'
  'Dan laten we het lekker zoals het was...'

  'Zou er nog water in het vennetje zitten, mam?'
  'Geen idee. Het is al een flinke tijd droog. De enige manier om er achter te komen is er even te gaan kijken...'

Ja dus.
Er zit nog water in.
Kijk nou toch eens hoe dat wier om die tak heen zit. Net fluweel...

Ook de volgende klus verzet mijn zinnen. We hebben een tafel in de tuin waar ooit Portugese tegeltjes in zaten. Ze zijn helaas kapot gevroren, dus hebben we die tegels er 3 jaar geleden uitgebikt en de tafel geegaliseerd. Daarna zou ik de tafel gaan mozaieken, maar gutteguttegut, wat is dat een werk. Ik gebruik natuurlijk veel te kleine steentjes en die knip ik dan ook nog eens door omdat ik dat mooier vind qua effect. De bedoeling is dat ik het dit jaar afmaak. Kwestie van doorzetten en elke dag een stukje doen. Heb ik nu mooi de tijd voor, en bezoek helpt graag mee heb ik gemerkt...

En ja, dat asbakje met inhoud stoort ook mij. Wordt aan gewerkt. Niet nu, kan niet alles tegelijk. Komt wel, komt goed, heus.

Om het hier niet al te dramatisch mijmerend te laten worden, zal ik er ook even een fotootje bij doen van pannekoeken bakken, compleet met oerlelijk Frans bloemetjesschort. Mijn lievelings, speciaal gekocht omdat het zo stom is. (uit)Lachen mag...