mijmermoment

wat wil ik achter me laten
en
wat wil ik meenemen naar het nieuwe jaar....

Eén van de dingen die ik in ieder geval meeneem naar het nieuwe jaar, is schrijven.
boeken
scripts
kaartjes voor jou
jou
jou
en jou,
brieven aan
jou,
jou,
jou
en jou,
boodschappenbriefjes
e-mails
sms-jes
kattenbelletjes
verhalen
spiridingen
dagboekdingen
eerste ochtendgedachten
hersenkronkels
gedachtenflarden
en
alles wat ik nog vergeten ben,
zoals
rekeningen
opdrachten
lieve woorden
grappige zinnen
serieuze zaken
en
ginnegapjes.

O ja.
En dit blog natuurlijk.
Dus welkom terug in het nieuwe jaar allemaal.

Maak het mooi vandaag
en daarna ook!

Liefs, Margriet

Beer

Ik wou dat ik een beer was:
dan zou ik mezelf oprollen
en in slaap willen vallen
met naast me een voorraadje eten,
dan zou ik zo heel af en toe
een oogje open doen
om te kijken naar de drukte buiten
naar de mensen
en de dingen
naar de haast
en al het malle,
dan zou ik wat grommen
en zuchten
en me nog ronder oprollen dan eerst.
Ik zou dromen
dommelen
en duffelen
om me pas
zo tegen de lente aan
dralend wakker te laten kriebelen
door een stoere eerste zonnestraal.

Ja.
Dat zou ik willen nu.

Hetzelfde

Toen ik vanmiddag naar de wolken keek
zag de lucht er hetzelfde uit als de wereld:
wit, wollig en wattig.

Schattig.

...

Wat zal ik nog schrijven als de wereld zo mooi is als vandaag...

Zacht slapen

Dat je loopt op land
met aan je zij een bomenrij,
dat je daarachter de zee weet
die roept
ruist
raast
en zucht.
'Adem me in,' zegt hij,
'neem me mee
en leg me, als je thuiskomt,
zacht te slapen in je uitgeruste hart.'

nu alvast bestellen: vers kerstverhaal met illustraties en audio-cd

Het is nog geen kerst -en van mij mag het gerust ook overgeslagen worden- maar eh, kijk, er zijn mensen die wél van kerst houden en er van alles mee doen. Bomen worden naar binnen gesleept en met ballen behangen, er verschijnen compleet besneeuwde Anton Pieckdorpen in de vensterbank, er worden kerststallen getimmerd, Jezus en Maria worden van zolder gehaald en er wordt diep nagedacht over het te nuttigen menu, de uit te nodigen gasten en een al dan niet zinnige dagbesteding. En er worden verhalen verteld. Uit boeken, de bijbel of uit het hoofd.
Mocht u een nieuw verhaal willen (voor)lezen, een kerstverhaal dus, dan heb ik er één geschreven. Zoetsappig, een beetje mysterieus en met een heuse kerstgedachte. Ook mensen met een christelijke geloofsovertuiging kunnen met een gerust hart reageren, want er staat geen woord verkeerd in, sterker nog, het is zelfs gebaseerd op een bijbeltekst.
En o ja, mijn lievelingsillustrator heeft er illustraties bij gemaakt. Mocht u het willen hebben, doe me dan even een mail met uw adres. Dan stuur ik het tegen vergoeding van de envelop en portokosten naar u op. En als extra krijgt u er een audio-cd bij waarop ik het verhaal voorlees. Zolang de voorraad strekt. (Ik heb er 50)

U kunt mailen naar: Mevrouw Margriet apestaartje planet.nl, alles aan elkaar geschreven, maar dan met kleine lettertjes.
U krijgt een mail van mij terug met daarin alle verdere gegevens.

NB: ik zal nog even bekijken hoeveel de porto is en het juiste bedrag hier vermelden. De verzenddatum van het hele zootje zal in ieder geval na Sinterklaas plaatsvinden.

NB2: Kan ook GRATIS via mail verstuurd worden. Dan krijgt u het verhaal op PDF formaat, vergezeld gaande van bestandje met geluid.

Slecht

Wegens Drukte en Belangrijke Werkzaamheden wordt dit blog de komende 3 weken slecht tot wanstaltig onregelmatig bijgehouden.
Waarvoor excuses.

in plaats van relaxen

Ik heb zin om een joggingbroek aan te doen, de tietskes los in 't hok te laten, sloffen aan te trekken, de open haard aan te steken, een fijn mesiekje op te zetten, de deuren te sluiten, de telefoon uit te schakelen en in een boek te duiken.
Maar.
Ik zit gewoon keurig aangekleed aan mijn bureau en moet nodig aan het werk.
Veel werk, en als ik zeg veel werk, dan bedoel ik ook veel werk.
En er staat ook nog eens veel druk op.
Alles moet op tijd klaar, het liefst gisteren, maar nu mag eventueel ook.
Dus.
Ga ik maar aan de gang.
Aan de buitenkant ziet het er waarschijnlijk niet druk uit, maar in mijn hoofd waait een beste storm. Een brainstorm. Alle hens aan dek!

huilen op internet...

Ik lees nogal eens wat blogs.
Wat me daaraan opvalt is dat als er iets verdrietigs geschreven wordt, iedereen vervolgens in de reactie schrijft dat ze tranen in de ogen hadden staan toen ze het lazen, of dat de tranen in het toetenbord liepen of dat er lustig is meegebruld en er ladingen zakdoeken aan te pas moesten komen.
Op de momenten dat ik dat soort reacties lees, denk ik altjd dat ik niet helemaal goed ben.
Want.
Ik heb bij mijn weten nog geen traan gelaten om iets wat op een blog staat, hoe zielig en akelig het soms ook was.
Nee.
Echt niet.
Ik begrijp het ook niet, al dat gehuil op internet, sterker nog, ik geloof het zelfs niet! Ik kan me niet voorstellen dat toetsenborden ondergejankt worden, dat iedereen met iedereen meehuilt en dat er zakdoeken volgesnoten worden met verdriet.
Ik heb niet het idee dat ik een ongevoelige kouwe kikker ben. Nee, dat ben ik niet, dat weet ik zeker. Geroerd, ja, dat kan ik zijn door sommige berichten. Of dat ik ga nadenken over iets, iets met me meeneem die dag, dat kan ook, maar húilen? Nee, dat krijg ik niet voor elkaar, hoe begaan ik ook met de schrijverds ben. Ik vraag me wel eens af in hoeverre het klakkeloos is opgeschreven. 'Ik huil met je mee', in plaats van 'ik ben met je begaan', of, 'ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent.' Of zo. Ik heb de indruk dat er maar wat met tranen en woorden gesmeten wordt.
En daar kan ik niet zo goed tegen.
Daar ga ik van huilen.
Vandaar dit logje.
Snik.
Iemand zin om met me mee te huilen misshien?

even weg

Ik heb vanmorgen allemaal bevelen uitgedeeld aan de Kale Man: denk aan dit, zorg ervoor dat, niet vergeten zus, dat ligt daar, goed onthouden dat ditte en datte, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Hij zei overal braaf 'ja' op, en 'tuurlijk schat,' en 'doe ik allemaal, moppie,' en dook vervolgens gewoon weer met zijn kale kop onder het dekbed om nog eens even lekker na te roezen van het gisteravond rijkelijk ingenomen bokbier.
De keuken is een bende, de kamer is een bende, eigenlijk is het overal een bende. Zelfs op de wc is het een bende. Folders, puzzeltjes, wierookstokjes, en Sneeuwwitje doet het met een Smurf vandaag. De was moet nog gehangen, maar het kan mij allemaal niets meer schelen. Ik doe gewoon de deur dicht en ga een weekend wieberen. Waaien. Weg. Naar Terschelling natuurlijk, waar anders. Samen met een vriendin en pas maandag ben ik er weer. Ik denk dat die Kale het wel redt. En dat ie opgeruimd heeft maandag. Anders moet ik dinsdag meteen wéér!

Lang leve Boeb

Konijntje Bubaji heeft de nacht goed doorstaan. O, hoe eng het was om in het hok te kijken, en welk een blijheid me overspoelde toen ze warm en springlevend naar me toe kwam en zin had in iets te knabbelen.
De Kale Man heeft gisteravond betonplex planken gehaald waarmee hij vandaag het hok gaat isoleren. 's Nachts sluiten we het trapgat, zodat ze niet meer op de koude grond kan gaan liggen. Misschien is ze gewoon niet zo slim en weet ze niet dat de grond kouder is dan het hok. Maar aan de andere kant is ze ook gewoon een konijn, en konijntjes horen met koude grond om te kunnen gaan. Goed. Maakt niet uit. Ik ben ontzettend blij dat Boeb er nog is.

konijn doet het weer een beetje

Met konijntje Bubaji gaat het goed. Tot nu toe tenminste. De dierenarts heeft haar behandeld met een warm infuus, een kruik en een paar prikkies van het een en ander. Verder wist ze het ook allemaal ook niet. Eind van de middag kon ik haar ophalen a raison van 63,52 euro. We zijn zeer blij, maar ook nog erg bezorgd. Ik hou u op de hoogte!

ziek konijn

O jeetje.
Konijn Bubaji lag vanmorgen nogal stil op de koude grond. Er zat nog íetsje beweging in, maar niet echt veel. Dus staat er nu een hokje in de bijkeuken met daarin een konijntje dat het amper doet. Ik word daar zenuwachtig van. Ik aai haar en ik fluister een paar lieve woordjes, maar verder weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Iedere keer als ik die bijkeuken in loop, vind ik het eng. Want straks ligt ze daar dood te zijn en dat wordt natuurlijk janken. Ja, tuurlijk wordt het janken. Het is toch een lievelingskonijn he, ook al keken de kinderen er maar sporadisch naar om en was het altijd gezeik om wie er het hok moest schoonmaken.
Maar.
Dat soort dingen tellen niet als er doodgegaan wordt.
Shit.
Ik hoop dat ze gewoon een herfstdip heeft en dat ze er weer bovenop komt. Wat denk je, moet ik er eigenlijk mee naar een dierenarts?

Update: Ze is nu bij de dierenarts, ligt aan een infuus en ze krijgt een kruik. Aan het eind van de dag kijken we of ik haar weer mee naar huis kan nemen. Ik hoop het!!

Blaadje

Hoe doet een blaadje dat eigenlijk, zich losmaken van zijn tak?
Misschien wil vadertje Tak z'n uit hem ontsproten blaadje wel koste wat kost houden en wordt er een gevecht geleverd waar wij mensen geen weet van hebben.
Aan de andere kant zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat dat blaadje een enorme luilak is, dat ie zich gewoon laat vallen na een zomer lang gehangen te hebben. Dat 't uit is met dat gehang, dat ie lekker wil gaan liggen op de grond.
Tja.
Je wéét het niet met blaadjes, he, je weet het gewoon niet.
Kan ook nog zijn dat zo'n blaadje niets denkt natuurlijk, en zo'n tak ook niet, dat ze gewoon doen waar ze voor gemaakt zijn en verder niets. Dat ze niet weten wat ze doen dus, maar dat ze doen waar het tijd voor is. Alsof ze de natuur zelve zijn.
Há!
Nee, dat zou toch niet...?

een dag van niks en alles

Gisteren wilden dochter en ik met de trein naar Amsterdam, gewoon, om een beetje te sneupen en te struinen over de Noordermarkt, een koffietje te drinken, ergens, zomaar, en verder niks. We zijn tot Amersfoort Schothorst gekomen, en vanaf daar werd het ingewikkeld. Wegens werkzaamheden moesten we omwegen nemen waardoor de reistijd werd uitgerekt tot welhaast 3 uurtjes heen en 3 uurtjes terug. Daar hadden we geen zin in, en vanwege omslachtige in- en uitcheckperikelen belandden we na een uur in Nijkerk, of all places.
We bezochten uit pure ondernemingsdrift een tentoonstelling met voornamelijk schilderijen van koeien, zegen neer in een etablissement waar we ons liever niet nóg es een keer vrijwillig neer willen laten zetelen, en moesten vervolgens met een inderhaast aangeschafte paraplu door een fikse regenbui rennen om onze trein weer te halen, alwaar een ferme discussie volgde met een conducteur die zichzelf heel grappig vond, maar die wat mij betreft het bokje was.
Dus.
Waren we ondanks alle tegenslagen niet uit het veld te slaan en stortten we ons thuis op een pittig partijtje pim-pam-pet, wat ontaardde in hevige lachbuien en pure meligheid. Waarna ik een bad nam met de volkskrantbijlage en een uurtje daarna compleet uitgeteld beneden zat.
En toch zijn zulk soort dagen wel leuk. Je bedenkt ze niet, maar ze zijn op zich wel okee.
Of zo.

Typemachine gevraagd

Wie heeft er voor mij ouderwetse typemachines te leen? En dan graag die het nog doen! Ik heb ze nodig voor een project in Harderwijk.

Zucht

Herfstvakantie.
Tsja.
Wat moet ik daar nou van zeggen.
We zijn niet weg, we doen niets speciaals, we rommelen maar wat aan en, mén, als u mij een heel klein beetje kent, dan weet u dat ik daar slecht in ben. Dus kijk ik maar een beetje naar de blaadjes die vallen en druk ik thuis, zodra het kan, mijn snor, die ook wel weer eens bijgewerkt kan worden, zo zag ik laatst in d'n spiegel.
Maar goed.
Zo dus een beetje, van die herfst en de vakantie en zo.
Zucht.

gezocht: vergeetachtige alleenstaanden

Vraagje: voor mijn buurman ben ik op zoek naar mensen die de zorg hebben voor alleenwonende vergeetachtigen/beginnend dementerende mensen. Buurman is namelijk bezig met een systeem waar ik nog niet heel veel over kan zeggen, maar het is iets heel slims en handigs en volgens mij zit de hele wereld er al jaren op te wachten.
Dus: ken je iemand die de zorg heeft voor een vergeetachtige opa/oma/papa/mama/buur/kennis/vriend/vriendin/anders en heeft diegene de beschikking over internet, neem dan even contact met me op, dan sluis ik je door naar de buurman. Doe maar een mailtje naar mevrouw Margriet apestaartje planet punt ennel, alles voluit aan elkaar geschreven met kleine lettertjes.

heimwee in je botten

Een paar weken geleden hadden we een familieweekend in de Ardennen vanwege een bijzondere verjaardag van mijn papa. Ik heb daar het hele weekend met een videorecorder in mijn hand gelopen met de bedoeling er een leuk familiefilmpje van te maken. Dat heb ik de afgelopen tijd dan ook gedaan: knippen, plakken, muziekjes eronder, alles met Pinnacle Studio, helemaal leuk om te doen. Bijzonder tijdrovend klusje, maar echt ontzettend lekker werk.
Gisteren had ik het af, maar, en nu komt het, nu moet ik elke keer als ik naar dat filmpje naar kijk, huilen, verdorie! Ik weet niet, al die beelden en die muziek doen iets met me. Ik besef en voel tot diep in mijn botten dat het niet zo vanzelfsprekend is dat we er allemaal nog zijn, echt allemaal, niemand uitgezonderd. Dat besef maakt me zó ontzettend gelukkig en kwetsbaar dat het me tot in mijn botten zeer doet. Ik voel daar nú al de heimwee voor later zitten, de heimwee naar nu het nog goed is en iedereen om me heen is...

Thanks, universum.

Het is kinderboekenweek, en dat betekent dat er werk aan de winkel is. Léuk werk vind ik, want: schoolbezoekjes doen. Gisteren kreeg ik in de bieb in Harderwijk 4 klassen op bezoek. Twee klassen wisten helegaar niet wat ze in die bieb kwamen doen, waaróm ze dat kwamen doen en waarom ík daar dan zo stond, er was een klas die 20 minuten van de geplande tijd afsnoepte in verband met de haal-en brenglogistiek, en er was zowaar 1 klas die zich een beetje had voorbereid door heel even naar mijn website te surfen.
Wel. Dat zijn dus leerzame lessen voor mijn ego geweest. Dat ik maar weer weet dat niet alles om míj draait. Was ik even vergeten inderdaad. Thanks, universum.

sterk denken

Ik dacht vanmorgen dat ik de regen wel de baas kon, dus hing ik demonstratief de was buiten en keek ik dreigend naar boven. 'Als je het maar laat,' waarschuwde ik en prikte priemend met mijn vinger in de lucht.
We zijn nu ruim tweeënhalf uur verder en het is nog steeds droog. Dat biedt perspectief, dames en heren, dat biedt zóveel perspectief dat ik maar eens wat grotere dingen ga denken...

wat is waar, en waarom, en voor wie

Het was zo'n dag dat we koekjes bakten en een beetje ruzie maakten, hij met mij en zij met jou, wij allemaal met elkaar en ik weet niet meer waarom en voor hoe lang en wat iedereen zei, maar het kwam er op neer dat we ondanks alles van elkaar hielden en dat dat gerust nog een tijdje zo blijven mocht.
En voor u nu denkt dat het slecht met me gaat of dat ik in een herfstdepressie ben geschoten: No panic! Alles is goed, hoewel ik geen fan ben van de herfst, dat mag u gerust weten.
Ik ben enkel wat aan het oefenen met het beschrijven van een dag op deze manier en alles is verzonnen, of misschien ook niet, maar dat is in boeken ook zo en tenslotte hoeft een schrijver niet te zeggen wat waar is en wat niet.
Dat van die koekjes is trouwens waar en ze zijn heel lekker geworden, vooral die met nootjes en chocoladebrokjes. Hmmm.
Desalniettemin, ik oefen wat.
Ik wil namelijk ook een keer een prijs, en wel een gouden griffel. Hoeft niet meteen volgend jaar, over 2 jaar is ook okee.

een dag

Het was zo'n dag waarop ik dacht dat ik een helikopter boven het water zag vliegen, maar er bij nader inzien achterkwam dat het een zwerm vogels was, dat ik in de vroegte fietste door de stad en keek naar mensen die op een of andere manier bezig waren met wat dan ook en dat ik vervuld raakte met een weemoed die ik nog van vroeger ken. En gek, hoe hard ik ook fietste, door kuilen en over hobbels, hoe hard ik ook dacht aan nu, nu, nu, toch zat ik opeens vol met ongehuilde tranen, en nu, nu nu weet ik nog steeds niet waarom.

weg

Het was zo'n dag waarop van alles verdween:
het putje van de droogmolen
m'n sokken
onze buitenboordmotor
en
mijn goede humeur

Staren

Een man van staal kijkt op zijn hurken uit over een gewezen zee, thuis zit een kind zuchtend gebogen over ingewikkelde parabolen, de wanhoop nabij. Staren naar het water, staren naar sommen, staren naar dingen die onbegrijpelijk of ver weg zijn. Ik benijd geen van tweeën, want van hurken krijg ik kramp en van wiskunde ook, alleen dan op een andere plek.





PS: deze stalen kanjer staat op de dijk bij Lelystad. Het is een kunstwerk van Antony Gormley.

meerdere levens leven

Vandaag had ik voor mijn boek een ontmoeting nodig tussen een man en een vrouw die elkaar meer dan leuk gaan vinden daarna. Nu kan ik natuurlijk ruimschoots uit eigen ervaring putten, há, maar dat vind ik absoluut oninteressant. Veel leuker en spannender vind ik het om iets onverwachts te bedenken en er vervolgens zelf helemaal in op te gaan. Want dat is wat er gebeurt: om een personage goed en geloofwaardig neer te kunnen zetten, moet ik als het ware ín het personage kruipen.
Ik moet weten wat ze voelen, waarom ze doen wat ze doen, waarom ze zeggen wat zeggen. Mijn taak is het om alles minutieus mee te beleven, te registreren, te kijken, te analyseren, te ondergaan en vervolgens te zoeken naar de juiste manier om de belevenissen weer te geven.
Als ik schrijf beleef ik hele avonturen. Het is eigenlijk een nogal schizofrene bezigheid, zo in mijn eentje tikkend achter een bureau. Zo kan het gebeuren dat ik op één dag een vrouw, een man en een kind ben, een botsing veroorzaak, een baby krijg, sterf, vreemd ga en gek word. Geen wonder dat ik wel eens moe ben na een stevig potje schrijven...

iet wiet waai

Beste lezers,ik heb even een vraagje. Niet over wiskunde (te moeilijk), niet over taal (aaaaah, jammer), niet over seks (helaas) en niet over u. Nee, het is een vraagje over mij.
Een vraagje over mij?
Ja, een vraagje over mij.
En waaróm is er een vraagje over mij?
Wel, er is een vraagje over mij omdat ik geen vraagje over u kan verzinnen, waarbij ik wil aantekenen dat het woord 'verzinnen' volgens een vriend van mij minderwaardiger is dan het woord 'bedenken', wat ik overigens niet helemaal met hem eens ben, maar dat terzijde. Ik vind verhalen 'verzinnen' namelijk net zo moeilijk als verhalen 'bedenken', maar goed, daarmee is mijn vraag nog niet gesteld.
De vraag is: hoe goed denkt u mij te kennen door het lezen van dit blog. Is dat
a)heel goed
is dat
b)best wel goed
is dat
c)een beetje goed
of is dat
d)helemaal niet goed.
Als u wilt, mag u uw antwoord geven, maar ik moet u vantevoren zeggen dat u het niet terugkrijgt. Met andere woorden: eens gegeven blijft gegeven en wie niet weg is wordt gezien, ik tel nog tot tien, van je ietwietwaait is eerlijk weg.
Ge.
Waaid.

zo moe

D'n oogkes vallen dicht
ze zijn niet meer te houden
zelfs met stokskes gaat het niet
dus zal ik slapen moeten

morgen zonder wekker wakker worden
lekker zonder wekker
wakker worden
wakker takker tekker
zeg ik dat toch lekker
stekker sticker stikken
stokken stoppen stapen
nu moet ik echt gaan sssslapen!

dulle griet

Ach ja.
En dan krijg ik een bloemetje van de Kale en een biertje dat dulle griet heet en dan wordt er gezellie geknutseld aan een fiets in de keuken en zijn er tig plannen voor morgen en krijg ik een kus van een Kleintje en een high five van de Grote en dan denk ik dat het met die kluts wel goed komt en met de rest ook.
Dus.
Ga ik zo maar es lekker slapen en een keer niet midden in de nacht wakker worden om over straat te speuren naar verdachte sujetten. 't Is uit met de paniek, 't is gedaan met de onrust. Het verbrande schuurtje is leeg, volgende week wordt het gesloopt en dan komt er weer een nieuwe. De oude zooi is weg en de tuin is nog nooit zo onrommelig geweest.
Ellende is altijd ergens goed voor, maar meestal weet ik dat niet meteen. Dat komt omdat ik een mensje ben, een mensje dat niet alles in één keer snapt en weet, helaas.
En als de rust een beetje wedergekeerd is wil ik schrijven. Mijn hart volgen, fröbelen met woorden, zoeken naar essenties, genieten van wat komt, me mee laten nemen door een woordenstroom, ongeacht of ik blijf drijven of niet of wel of niet of wel.
Het is de dulle griet, jongens, de dulle griet zit ín mij. Ze hoeft niet weg, ze bevalt me wel, van mij mag ze best een tijdje blijven. Zeg ik dat toch lekker!

kan nie vinden nie

Heeft iemand misschien een kluts gezien?
Ik ben de mijne kwijt.

?

Eén en één is twee, ik heb zin in cappuccino, in skiën en in een lange wandeling langs het strand. Ik heb ook zin in chips, paprika, in een kroketje en in zeilen, in de zomer, de zon, bruine benen en een magnum.
Verder heb ik zin in helemaal niks en alles en in tennissen, de hele dag.
En ik heb géén zin in schrijven, of juist wel, maar dan niet nu en daarom en waarom en dus.

Brandje

Mijn Kale Man is mijn Held want hij heeft het vuur vannacht geblust. Ons houten schuurtje stond midden in de nacht in de hens, de vlammen sloegen er uit. Godzijdank werden we gewaarschuwd door een buurman met een scherpe neus, dus kon Kale Man stoer en koen optreden. Gelukkig hadden we de tuinslang aangekoppeld staan, wat een overgebleven tic is van een 11 jaar geleden aangestoken schuurbrandje, dus kon Man onmiddellijk beginnen met blussen.
Daarnaast heeft ie er twee brandblusapparaten doorheen gejast, eentje heb ik in allerijl van zolder geplukt en de andere hing in de bijkeuken. Ongelooflijk hoe Man zijn hersens bij elkaar hield. Ik ben zo blij met hem dat ik het hier gewoon een paar keer moet zeggen. Meestal ben ik niet zo van gebeurtenissen vertellen, maar dit heeft nogal wat indruk gemaakt.
Ik was bang dat het over zou slaan naar het balkon, en dan naar het huis, zie je. De kinderen stonden in pyjama op straat en ik deed suffe dingen zoals mijn laptop en mijn portemonnee mee naar buiten nemen, de auto wegzetten zodat de brandweer er goed bij kon en de jonsgte troosten die opeens besefte dat zijn zelf bij elkaar gespaarde skates aan het verbranden waren. Ik trok hem op schoot en zo, dicht tegen elkaar aangedrukt, wachtten we tot het voorbij was. Daarna maakte ik stomme grapjes zoals zeggen dat ik tóch al een aangebrande bui had en of er iemand een vuurtje voor me had.
Na een uurtje of twee was het weer stil, de buurt weer in bed, ons schuurtje zwart, de spullen gesmolten, jongste tussen ons in.
Ik kon de slaap niet vatten, hoewel ik wist dat ik veilig naast Mijn Held lag.
Het hielp niet. We zijn er om een uur of vijf weer uitgegaan om te kijken of het écht wel uit was. Het hazeslaapje wat daarop volgde was er één vol dromen over nog meer brand, een bus die door de schutting kwam rijden en een complete verbouwing met dakje boven een beeldig terras.
Ik ben doodmoe, heb foto's gemaakt van al die zwarte troep en moet echt even uitblazen vandaag. De rest is gewoon naar school en naar werk en iedereen is lief en ik hou van ze en ik ben zo blij dat het niet verder is gegaan dan dit.
By the way: het vermoeden bestaat dat het ook dit keer weer met opzet is aangestoken. Ziek!

Pelle Sandstrak

Gisteren was ik op Manuscripta in Amsterdam.
Het allerindrukwekkendst was een lezing van Pelle Sandstrak, een Noorse schrijver met het syndroom van Gilles de la Tourette. Hij heeft 2 jaar geleden een boek geschreven dat in het Nederlands is vertaald en vanaf nu in de winkel ligt.
Deze meneer Pelle heeft me wiebelbenen en hartkloppingen bezorgd. Tot ruim een half uur na zijn lezing was ik fysiek volledig ontdaan. Die man heeft iets in me losgemaakt, maar ik weet niet precies waarom, waarmee, waardoor en voor hoe lang.
Wat ie me in ieder geval duidelijk heeft weten te maken is dat het leven voor hem een uitzichtloze hel moet zijn geweest, maar dat hij het gered heeft door zich vast te klampen aan slechts 3% hoop.
Hij zei: Ik schrijf niet over Gilles de la Tourette, ik schrijf mét Gilles de la Tourette.
Gistermiddag, op de terugweg in de trein, ben ik begonnen in z'n boek. Ik ben al op bladzijde 110 en ben blij dat ik er nog zo'n 300 heb te gaan. Het is overweldigend, alsof je een kijkje krijgt in een overwerkt, ziek, dwangmatig, ongelooflijk gecompliceerd, maar bovenal onschuldig brein.
Het laat me niet los, meneer Pelle Sandstrak laat me vandaag absoluut niet los!

WEER NIEUW BOEKJE VERSCHENEN

Er is weer een nieuw boekje verschenen: Ridder Lennie is zoek.
Het is een boek dat speciaal geschreven is voor kinderen die moeite hebben met lezen. Het stikt daarom van de plaatjes en de tekt is vrij makkelijk leesbaar. (AVI M5)
Wat ik een leuk detail vind, is dat Lennie een jongen is met het syndroom van Down. Het wordt nergens expliciet in de tekst genoemd, maar op de tekeningen is het wel te zien. Te verkrijgen bij de boekhandel, via internet of gewoon bij mij. Als je 'm bij mij bestelt kan ik 'm signeren en er een persoonlijke boodschap naar keuze in zetten.
ISBN: 978-90-5300-369-5
Uitgeverij Delubas

punt gezet

Deadline gehaald.
Blij!
Het is altijd het mooiste moment van het nieuwe boek.
Niet dat het klaar is nu, o nee.
Nu moet het eigenlijk nog rusten, weken sudderen in de tijd.
Maar.
Die tijd heb ik niet meer.
Eén september is één september.
Dus.
Moet het naar de uitgever.
En zal er nog geschaafd moeten worden, gesoebat over komma's, zinnen en alina's.
Het hoort erbij.
Het is pas af als het boek gedrukt is.
Maar dan ben ik er al lang niet meer bezig.
Daarom is dit het mooiste moment.
Het moment van de punt, als je weet dat dit het verhaal is waar het boek het mee moet doen.
Niet meer, niet minder.
Alle arbeid terugbracht tot een punt, een stip, een kloddertje inkt op een hoop.
Hoe compact wil je het hebben...

hoe het werkt bij mij

Voor mij is het goed dat er deadlines bestaan. Zonder deadline zou ik mijn werk namelijk nooit afkrijgen. Ik zou er voortdurend onderuit proberen te komen en ik zal proberen te vertellen waarom.
Om maar even met een cliché in huis te vallen: met schrijven heb ik een haatliefde verhouding. Ik hou ervan om in een verhaal te kruipen, om het te doorgronden, om er achter te komen waar het nou eigenlijk om gaat, om juist díe plekken op te zoeken waar het 't meeste schrijnt of het 't allermooist is. Ik ben altijd op zoek naar de kern van een verhaal, naar de ziel van een personage, naar het vuur binnenin. Daar zit 'm de liefde voor het schrijven. Ik ben gelukkig wanneer de stroom er is, wanneer het vanzelf gaat, wanneer de woorden kloppen en de taal me pakt, wanneer ik op sleeptouw word genomen en ik ongekende dieptes mag zien.
Maar och, voordat ik daar ben, mensen, voordat ik daar ben zijn er zoveel letters en woorden verloren gegaan. En daar zit 'm de haat, de worsteling, het doorbijten, soms tegen beter weten in. Al die woorden die ik wis, al die kanten die een verhaal op kunnen gaan, de ontelbare keren dat ik niet weet te luisteren naar wat het verhaal me te zeggen heeft(of gewoon niet wíl luisteren omdat het me te ingewikkeld/pijnlijk/frivool word), ik kan ze niet meer tellen.
Ik schrijf wel honderdduizend woorden voor een boek van slechts tienduizend woorden, dus moet je nagaan wat er allemaal verdwijnt, wat er allemaal niet goed is in mijn ogen. Ik ben continu aan het controleren, redigeren, componeren, fantaseren en irriteren, met mezelf aan het discussieren over wat er nu het beste is, over hoe het verder moet en waarom en hoe lang en met wie en wat dan en zo voort, en zo voort en zo voort.
Om even op de deadline terug te komen; als die er niet was, zou ik mezelf deze worsteling dus het liefst besparen.
Maar.
Dan zou er niets meer van me te lezen zijn.
En da's ook weer eeuwig zonde.
Want.
Ik heb nog zoveel te vertellen.
Niet hier, niet op dit blog, maar in boeken.
Echte boeken van papier.
Boeken voor mensen, groot of klein.
Die er alleen maar komen door deadlines. Want zo werkt het bij mij.

terug!

Dacht ik vanmorgen aan mijn ring,
keek ik naar de grond,
lag ie zomaar voor mijn voeten!

zat nattigheid

Eind augustus 2010,
de dagen gedragen zich al herfstig
wolken breken met donder en geweld
huilen al hun verdriet er uit

Ik sta voor het raam
en kijk naar het natte
het grijze
het water op de straat

Iets in mij wil ook wel huilen
maar doet het niet
want er komen nog dagen zat
dat dat kan.

Als het buiten al zo hard huilt
wat heb ik daar dan nog aan toe te voegen
het is al nat zat op de wereld.
Vooral vandaag.

ring kwijt

Ik ben de ring kwijt die ik ooit van Man heb gekregen.
Geen idee hoe dat zo is gekomen. Hij zat al een tijdje te strak om rechts, dus deed ik hem van de zomer om links, en nu ben ik 'm kwijt.
Zomaar.
Of ik moet hem ergens afgedaan hebben zonder dat ik weet waar, wanneer en waarom.
Ik mis 'm, en ik moet mijn best doen er geen drama van te maken.
Dat kan ik namelijk best, drama maken, sterker nog, drama maken is mijn tweede natuur. Ik kan mezelf makkelijk verliezen in gedachten als 'o god, het staat symbool voor onze relatie, dus we raken elkaar kwijt en dat is allemaal mijn schuld' of 'help, ik heb hem ergens neergelegd, maar ik weet niet meer waar, dus ik ben dement aan het worden'.
Goed.
Maar.
Dus: dwing ik mezelf het gewoon te zien als verlies van een ding en vind ik dat ik niet zo debiel moet doen. Een ring is een ding en dingen kunnen vervangen worden.
En dingen kun je dus kwijtraken.
Soms vind ik dingen terug en soms ook niet.
Ik hoop dat ik 'm op een dag ergens zie liggen.
Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Ik baal er vreselijk van.
Moet ook steeds voelen, en dan is het kaal en leeg aan die vinger.
Stom!
In mijn rechter vinger zit een deukje.
Daar zat ie altijd, tot ie te strak zat dus.
Zucht.
Ik ben mijn ring dus kwijt.
Maar verder heb ik alles nog.

klits, klats, kletter

Nat, nat en nog eens nat. De goot loopt over, dus zal er ergens een afvoer verstopt zitten.
Dus.
Zal bekeken moeten worden hoe dat komt.
Maar.
Dat ga ik niet doen.
Want.
Geen zin, te nat, te hoog en te eng.
Dus.
Klettert het hier als een gek over de goten.
Nah ja.
Mocht er iemand zijn die zin heeft om het te komen fixen: welkom.
Ik zet wel koffie en daarna mag u onder de warme douche en krijgt u een droge handdoek.
Gezellie.

kort en toch veelzeggend

Ontroerend filmpje van 8 minuten.
Father and daughter van Michael Dudok de Wit.
Paul Verhoeven liet 'm zien toen hij afgelopen zondagavond te gast was bij zomergasten van de vpro.
klik HIER

even geduld aub

Er moet een kinderboek af voor 1 september en ik ben er pas vandaag mee begonnen.
Dat wordt 2 weken keihard werken dus, en alle leuke dingen aan mijn neus voorbij laten gaan. Geen afspraken maken, streng zijn voor mezelf en ieder ander. Niet echt gezellig, maar het moet. Dat komt, ik heb gewoon geen reet gedaan deze zomer, qua schrijven bedoel ik. Of althans, ik heb wel wat geschreven, maar alleen aan mijn vrije werk en dus niet aan de opdracht.
Dat u even weet dat ik niet zo bloggerig ben aankomende tijd.

e-book ja of nee

Ik loop nog niet bepaald over van enthousiasme voor het zogenaamde e-book. Ik weet er misschien ook te weinig van af om me er een weloverwogen mening over te kunnen vormen, maar vooralsnog ben ik voornemens gewoon te blijven houden van een boek.
Ik vind het heerlijk om in een boek te bladeren, de bladzijden om te slaan, de cover te bekijken, het te wegen, te kijken naar de hoeveelheid bladzijden die ik gelezen heb of naar alles wat er nog te lezen valt. Ik hou van de tekeningen die er in staan, wrijf er soms met mijn vingers overheen, als liefkoosde ik de plaatjes.
Ik zie het helemaal niet zitten om die belevenis te vervangen voor het kijken naar een scherm. En ja, ik weet dat zo'n iPad interactief is, dat je er hele leuke dingen mee kunt doen, dat de mogelijkheden ongekend zullen zijn, maar iets in mij schreeuwt om gewoon gedrukte letters in een gewoon papieren boek.

Bagger schrijven moet

Gisteravond was ik een beetje gefrustreerd. Ik had de hele dag gewerkt aan een kort verhaal en kwam er pas bij maanlicht achter dat wat ik had geschreven eigenlijk niet ter zake doende was. Ik bleek op het verkeerde moment het verhaal te zijn ingestapt, maar goed, dat wist ik van tevoren natuurlijk niet.
Het is altijd maar weer afwachten wat het verhaal wil, wat het beste is om het te doen glanzen. Het is een grote puzzel en lang niet altijd even makkelijk, dat wil ik toch een keer gezegd hebben. Dat u niet denkt dat het een schrijverd aan komt waaien. Werken is het, analyseren, proberen, wikken, wegen en lef hebben. De ene keer kan ik er beter tegen dan de andere.
Gisteravond kon ik er dus niet tegen. 'Waarom moet ik eerst altijd zoveel bagger schrijven voordat ik de essentie heb,' schreeuwde ik de kale kamer in. Niemand die het hoorde, dus niemand die het me uit kon leggen.
Ik smeet de deur achter me dicht, fietste naar huis, stootte en passant mijn lievelingsteen aan een rondslingerend waveboard dat ik in het donker niet had gezien, knalde per ongeluk met mijn hoofd tegen de deur en donderde de kamer in. Daar zaten de Kale Man, de Zoon en de Ex aan tafel, aan de thee.
'Thee?' vroeg ik verbaasd, 'nu nog aan de thee? Ik wil rosé.'
Dus schonk ik een glas rosé in en iedereen deed mee en de Dochter kwam nog even naar beneden en toen was het zomaar gezellig en later, toen ik nog alleen over was met de Kale Man en ik hem vertelde over al mijn bagger, was het opeens helemaal niet meer zo erg allemaal. Weet je, het hoort er gewoon bij, dacht ik toen ik zo zat te ratelen, bagger hoort er bij. Zonder baggeren bereik ik geen diepgang. Ja, dát is waarom ik zoveel bagger schrijf: vanwege de diepgang.
En daarom blijft het natuurlijk altijd stil in die kale kamer en geeft niemand me antwoord. Omdat ik zelf de antwoorden wel weet.

nog niet

Het licht is aan het veranderen.
Niet dat ik dat wil, want de zomer is nog aan de gang, maar toch zie ik het.
Weemoed overvalt me, ik voel het ergens in mijn binnenste. Misschien mijn hart, mijn longen, mijn ogen, misschien mijn buik, ik weet niet precies waar ik het voel, maar wat ik wél weet is dat het me verdrietig maakt.
Ik was nog niet klaar met genieten, met de lange avonden, met het licht, de zomer, ik wil nog lang niet terug naar binnen waar het donker wordt en stil.

In therapie

Tv-tip: maandag t/m vrijdag op ned. 2 om 22.40 uur: in therapie.
Top-acteurs, goed geschreven tekst, simpele cameravoering, interessante materie.
Is ook te zien op uitzending gemist.
Ik smul er van!

Paris

En toen bedachten we dat het leuk zou zijn om nog even een paar dagen naar Parijs te gaan.
Dus.
Boekte de Kale Man een hotel voor ons, vroegen we de liefste baby van Harderwijk om alsjeblieft please please please met ons mee te gaan, en vooruit, vroegen we zijn ouders ook maar mee omdat die tenslotte precies weten hoe die baby werkt en zo, en waren we op vrijdagochtend zomaar om een uur of 11, 12 in Parijs.
Ik zeg 11, 12 uur, dat u dat maar even goed in de oortjes knoopt.
En waar waren wij precies om 11 circa 12 uur op die vrijdagochtend?
Wel, wij waren in een hotel in de buurt van de Sacre Coeur, u weet wel, die grote bolle witte kerk op die heuvel in die schilderswijk.
Het was niet echt een hotel om over naar huis te schrijven, en ook niet om op je blog te zetten eigenlijk, maar daar ging het ook allemaal niet om, want mén, we waren in Parijs.
Ik zeg Parijs.
Een hele grote, drukke stad met heel veel bezienswaardigheden en dingetjes te doen enzo, zo'n stad waar je een beetje hyper van wordt en waar je al die dingetjes die te doen zijn, ook echt wil doen, zeg maar.
En al die dingetjes die te doen waren, hebben we dus ook gedaan.
Ik bedoel, echt gedaan dan ook!
Inclusief de allerliefste baby met zijn ouders, gelukkig, heureusement, hiep, hiep hoera.
Dat wil zeggen dat we dus op die ene vrijdag na 11 circa 12 uur die Sacre Coeur hebben gezocht, pardon, bezocht bedoel ik (twee rosé), daarna op het Place du Tertre zijn geweest met al die schilders en silhouettenknipperds die je het geld zo graag uit je beurs kijken, de metro hebben genomen met buggy en baby, de Eiffeltoren van onderaf hebben bewonderd, daar in de buurt veel te dure colaatjes en roseetjes hebben gedronken, een rondvaart hebben gemaakt over de Seine en tenslotte om een uur of 11, 12 's nachts met 7 personen ongegeneerd een viertal pizza's hebben weggevreten op onze veel te kleine tweepersoonskamer.
Ze waren lékker, jonge, die pizza's, en als ik zeg, lékker jonge, dan bedoel ik ook echt lékker jonge!
Dat jullie dat maar even weten!
Dus.
Toen kwam de tweede dag.
Op ons lijstje stond de Notre Dame en verder eigenlijk niks. Ja, wat verder Ter Tafel Kwam, bijvoorbeeld nóg een keer de Eiffeltoren, maar dan bij nacht, of iets geheel anders dan dat.
Het werd, lieve lezers, de Notre Dame, alwaar ik op een heel ongemakkelijk stoeltje in zogenaamd serene rust een uurtje heb bijgedommeld omdat de rest van de equippe elders was, dwz. wachtend in een rij, drinkend op een terras, voedend van melk, etc).
Daarna deelden we ons op: twee fanatiekelingen gingen fietsend Quartier Latin in, en de rest werd alleen gelaten met de Allerliefste Baby van Harderwijk en zijn moeder, (hiep, hiep,hoera, want baby's zijn zo leuk, vooral als ze van een ander zijn) op het plein van Centre Pompidou. Ze keken er naar straatartiesten, kochten rosé en cola in blik, en genoten van dat wat er was: de zon, het plein, het publiek, het opgaan in de stad en elkaar.
Zo ging dag 2 zomaar voorbij en brak dag 3 stiekem aan.
De dag van het afscheid.
Nog één keer met de metro, toe, vooruit, het Louvre, de Tuileries, de Champs Elysées, de Arc de Triomph, de aller allerlaatste keer de metro, nog één stukje watermeloen, de tassen in de auto, de terugweg, au revoir Paris, c'était formidable, jusqu'au l'année prochaine.
Een ijsje bij de Mac, kuskus tot gauw, slaap lekker en we zien jullie gauw, knuffel de baby en ja, we gaan jullie missen...

Paris.

Paris.

Ik wil zo nóg een keer!

Centre Pompidou

Een kunstenaar aan het werk

Het Louvre. Het lijkt wel of die beelden me aankijken. Of ben ik nou gek...

De Sacre Coeur, voor menigeen wel bekend, schat ik in. Overdag zo mooi, maar 's avonds een plek waar jongens in ronkende auto's naar meisjes lonken. Wat een anti-climax!

Ach ja, deze meneer was lachen. Hij wist waarschijnlijk zelf ook wel dat wat ie stond te doen, werkelijk nergens op sloeg. Ieder ander zou dat beter kunnen dan hij. Hij kreeg 2 euro van ons omdat we ons kostelijk met hem hebben vermaakt.

Ik hoop dat ie van de opbrengst lijm voor zijn snor gaat kopen...

Detailopname van de pyramide die bij het Louvre staat. Omdat het de eerste zondag van de maand was, was er gratis entree, met als gevolg dat er een rij stond die tot aan Brussel doorliep. A propos, wij zijn daar niet in gaan staan, hoor. Wij gaan nog naar de Efteling dit jaar (AH spaarkaarten), dus daar kunnen wij onze lol nog ruimschoots op.

En ja, als uitsmijter mijn allerbeste foto...Avec plaisir!

waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura

Laure Dekker, het zeilmeisje, mag van de rechter én haar ouders de wereld rond gaan varen. Als het mijn dochter was zou ik óf met haar meegaan (niet handig hoor, want ik zou paniek zaaien in geval van hoge golven, vliegende vissen of windstilte) óf ik zou haar vragen of ze alsjeblieft nog een paar jaartjes zou willen wachten omdat ik het zo'n waazinnig en slecht getimed plan vind. Ik zou zeggen: 'prima dat je gaat, schatje, maar pas als je volwassen bent. Je valt nu namelijk onder mijn verantwoording en ik wil gewoon niet hebben dat je gaat, punt uit en daarmee basta.'
Ik zou als liefhebbende mams namelijk duizend angsten doorstaan als ik mijn 14-jarige dochter alleen op zee zou weten, ik zou ziek worden van heimwee naar haar, ik zou als een debiel het weer, de wind en de stormen in de gaten houden, ik zou geen oog meer dicht doen 's nachts en áls ik 'm dicht zou doen, zou ik over Laura dromen, ik zou spontaan gaan bidden tot weet ik veel wie en ik zou het mezelf nooit, maar dan echt nooit vergeven als het onverhoopt mis zal gaan.
Maar goed, ik ben Laura niet, noch haar mams of paps, noch de rechter die zijn/haar goedkeuring heeft gegeven, noch haar oma, die, by the way, in november een boek over haar kleindochter uit zal brengen. Ik ga dat boek trouwens NIET kopen, omdat ik op geen enkele manier wil bijdragen aan die waanzinnige wilde wereldreis van pubermeisje Laura.

wel of niet thuis?

Het lijf is weer thuis van twee zalige weken Terschelling, maar het hart en het hoofd hebben Harderwijk nog niet bereikt, hoor.

pom pom pom pom

Nog steeds op Terschelling, en o, o, o, wat is het weer lekker weer vandaag. De tijd vliegt voorbij, maar als je me vraagt wat we dan allemaal doen, kan ik daar niet eens een goed antwoord op geven. Gewoon: koffie drinken bij Hessel, fietsen, krabbetjes vangen, zonnebaden, wandelen op het Groene Strand, wijntjes drinken, lekker koken en eten, midgetgolfen, boodschappen doen, lezen, kaartspelletjes doen met de kinderen, naar Mart Smeets kijken voor de Tour de France, lekker lang onder de douche staan, zandkastelen bouwen, schelpjes zoeken, naar de meeuwen luisteren, genieten van de duinen, kijken naar de wolken, opsnuiven van de zeelucht, ruzietjes sussen, strandhanddoeken uithangen, opruimen, prosecco slobberen, bijzonder gemakzuchtig de auto pakken als het regent en zo nog wat van die dingen.
En dan nóg zijn er dingen die we belist nog moeten doen deze vakantie. Geen idee of we het redden allemaal. We hebben nog tot zaterdagochtend 7 uur...

Terschelling

Een urenlange wandeling over het Groene Strand met een vriendin en de zon op het lijf,
wind door de haren,
schelpjes rapen van het strand,
een spartelende platte vis met witte buik teruggooien in de branding,
een verloren emmertje jutten,
waddenblubber op de kuiten,
fietsen met tegenwind,
kopje koffie drinken in de Groene Weide van Hessel,
vroeg boodschappen doen om jeugd die stijf staat van testosteron zoveel mogelijk te ontlopen,
kijken naar de bliksemschichten,
luisteren naar de donder...
het hoort allemaal bij op
TERSCHELLING!

foebel

Ik heb het idee dat voetbal best moeilijk is.
Want.
Er zijn mannetjes die zo'n 5 á 6 dagen per week een uurtje of vijf, zes, zeven, acht, oefeningetjes doen om die bal onder controle te krijgen. Dat alles doen ze met maar één reden, en dat is dat die bal het doel in gaat.
Maar.
Dat is moeilijk.
Want.
In het doel staat namelijk altijd een keeper die de ballen juist tegen probeert te houden.
En dát maakt foebel tot een ingewikkeld spelletje, denk ik.
Ga maar na: twee teams met elf van die spugende mannetjes krijgen ruim anderhalf uur de tijd om de opdracht te volbrengen en dan nóg lukt het ze maar drie keer.
De andere kant van het verhaal is dat drie keer genoeg kan zijn voor het halen van de finale.
Waarvan akte.

oververhit

Hee, er gebeurt iets mals.
Via mail krijg ik reacties binnen op het stukje van de vakantie, maar ze komen niet op de blog te staan. Strrrrrrange. Computer is waarschijnlijk oververhit. En mijn reactie op één van die reacties staat weer onder het vorige stukje. Nah ja, lamaarlekkereffewaaien.
Heb hier de ramen opengezet zodat de enigszins frisse wind lekker door het huis heen kan blazen. Wie weet, kikkert alles en iedereen daar een beetje van op. Doet u dat ook even, vandaag kan het nog. Morgen wordt het weer WARM!

laptop mee

Maar!
Het lastige van vakantie is dat ik nogal chagrijnig word als ik de ruimte niet heb om te schrijven. Met iedereen om me heen kan ik dat niet, daar heb ik echt afzondering voor nodig. Niet voor schrijven op dit blog hoor, dat kan ik wel met lawaai en mensen om me heen, maar het échte schrijven, en dan bedoel ik werken aan mijn boek.
Ik weet niet, het is met me gaan vergroeien, een dag niet geschreven is een dag niet geleefd. En dan duren 2 weken wel lang.
Zucht.
Ik denk dat ik de computer toch maar meeneem. Ik zit er liever méé verlegen dan óm verlegen. En ik neem een paar lege schriften mee, de echte moleskine-schriften. Die schrijven zalig en passen goed in een strandtas. Want soms komt schrijven op als poepen en moeten er onmiddellijk letters op papier, bang dat ik ze anders vergeet. Het is wat met die lettertjes. Zesentwintig hebben we er, zesentwintig letters die ik op zich wel ken, maar die nog altijd verrassingen voor me in petto hebben. Stel je voor dat ze net deze twee weken in een leuke volgorde klaar staan voor me, en ik kom ze niet halen of ik zie ze niet staan. Moet er niet aan denken! Dus, ja, de laptop moet mee. Het kan niet anders.

Just because.

Ja, vakantie, het is begonnen hier. Volgens mij zijn we de eersten in het land.
En ja, wij gaan ook. Dit jaar hoef ik godzijdank geen moeilijke dingen te doen zoals uren rijden naar onbekende plekjes, zoals zoeken naar campings en hopen dat het er leuk is. Dit jaar hoef ik, driemaal in de rondte van je hiephiephiephoera, niet te wennen aan een nieuwe omgeving, hoef ik niet om te gaan met regen in combinatie met tenten, hoef ik geenszins vieze beestjes uit mijn slaapzak te kloppen, hoef ik geen vieze vette bruingroene padden onder het tentzeil vandaan te vissen en hoef ik niet zittend in het gras te koken op 2 pitjes.
Dat, lieve mensen, hoef ik dus allemaal niet.
Want.
Dit jaar doen we het anders: wij gaan 2 weken in een huisje op Terschelling zitten. Mijn lievelingseiland.
We nemen de pony mee en een paar extra logeerkinderen en verder ben ik van plan gewoon te gaan genieten. Te slenteren langs het strand, de zon te zien zakken op de dijk, of beter nog, in de Walvis, te kijken naar de kinderen die krabbetjes gaan vangen of gaan skimboarden, vliegeren of lachen, het eiland gewoonweg te absorberen in al haar heerlijkheden.
En ik ga dat tot in mijn botten doen.
Because I'm worth it! O nee, dat is iets van shampoo. Andrelon of zo?
Anyway, vakantie dus.

vreemde vogel

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, en zoals je ziet zijn er heule vreemde vogeltjes op aarde...

ellendig zeg

Ben helemaal uit balans door de aanschaf van een cabrio.
Een opel astra voor de kenners. Ik dacht dat ik sterk en stoer genoeg was om deze aanschaf aan te kunnen, maar o, o, o, wat ken ik mezelf op dit punt toch slecht.
Ik loop al de hele dag mijn tranen te verbijten, heb knallende koppijn en wil dat ding liefst vandaag nog de deur uit hebben. Het voelt als een enge ziekte, dat klote, klote, klote apparaat van een auto.
Ben opeens onderdeel geworden van beeldvorming: vrouwen kijken me misprijzend of jaloers na, jeugd fluit, schilders donderen zowat van hun ladders doordat ze auto plus inhoud beter willen bekijken, etc.
Ik heb er ballen van in mijn buik, moet bijna kotsen, moet alsmaar denken aan al dat geld dat dat kost, aan vrienden die het zó goed zouden kunnen gebruiken, aan ons huis dat geschilderd moet worden en dat dat van dit bedrag mooi had gekund, en aan nog veel meer dingen die ik hier echt niet allemaal op ga schrijven.
O men, wat voel ik me naar.
Iemand misschien een cabrio?

lurken of lezen

Ik heb het al vaker gezegd: blogland is een land apart. Voorbeeld: in blogland noemen ze anonieme lezers 'lurkers', terwijl in het dagelijks leven lurkers gewoon 'lezers' worden genoemd.
Lieve bloggers in blogland, ik zou tegen jullie allemaal willen zeggen dat het niet meer dan normaal is dat je niet weet wie je werk leest. Het is het lot van schrijvers dat ze niet weten bij wie ze op het nachtkastje liggen, of op schoot, of in de auto, of op het strand.
Als je een tijdschrift koopt, of een boek misschien, ben je toch ook geen lurker? Dan ben je gewoon iemand die leest, niet meer, niet minder.
Het woord 'lurken' uit de pen van bloggers geeft me bijna het gevoel dat ik iets stiekems doe. Maar lezen is toch niet stiekem, beste bloggers?
O ja, in de dikke van Dale (1982, negende uitgave) wordt lurken als volgt omschreven: 1.(hoorbaar) zuigen en 2. een pruttelend geluid geven.

Dus beste, al dan niet anonieme lezers, lees gerust verder hier en maak je maar geen zorgen. Voor mij ben je geen lurker, je bent gewoon wat je bent. Een lezer. Welkom!

baby

Ik liep vandaag achter de wandelwagen met de liefste baby van Harderwijk. Als je met zo'n wagen in de stad loopt, die ook nog eens oranje is, trek je best bekijks. Bij weer een paar van die blikken dacht ik opeens: o nee, ze denken vast dat ik een oude moeder ben. Terwijl ik mezelf helemaal niet oud vóel. 't Was best een raar gevoeletje, hoor, een beetje prikkellig en raar.
Maar goed, 't is evengoed weer genieten om met zo'n kindeke de stad door te sjouwen. En die flesjes geven, da's ook zo'n fijne bezigheid. Dat zachte lijfje tegen je aan, dat gesmakkel en gesmikkel, de lachjes die je krijgt daarna.
't Is dat het niet meer kan, maar anders zou ik zeggen: doe mij ook maar zo eentje, en vlug een beetje!

never ending story

Meestal ben ik 's morgens op nog voordat de kudde wakker is. Heerlijke momenten zijn dat, die me niet lang genoeg kunnen duren. Ik doe zo stil mogelijk om maar niemand wakker te maken, zet een kopje thee, schrijf wat, lees een krant, loop op mijn blote voeten door de tuin, kijk naar de lucht, geef de bloemen water, rommel maar wat in 't rond.
Maar dan.
Dan hoor ik gestommel boven en bekruipt me meestal een gevoel van teleurstelling. Gestommel betekent namelijk dat het gedaan is met de rust, dat er weer aan verwachtingen en wensen moet worden voldaan, dat er broodjes gebakken moeten worden, dat mijn eigen sfeer er opeens niet meer is, dat ik dít moet, of dat, dat we moeten zien dat we alle plannen van iedereen op een fijne manier kunnen combineren zonder al te veel gezeik, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het is de never-ending-story van mijn leven: ik wil niet altijd mét, maar zeker ook niet zonder ze.

gouden avond

Na het eten ging ik met Dochter de stal doen. Want: paardje, poepen, mest en dat moet schoon. Elke dag maar weer. We waren snel klaar. Mooi, dacht ik, dan gaan we weer naar huis. Dochter dacht daar anders over. 'We kunnen nog wel even naar de zandverstuiving,' zei ze.
'Want?' vroeg ik.
'Daar rijden een paar vriendinnen van me en er is een fotograaf mee, en ik vind het wel leuk om even te kijken.'
'Maar ik heb slippers aan,' zei ik.
'Ik klompen. Of dát lekker is. Nou, gaan we?'
Dus togen we naar de zandverstuiving. We moesten een trap op, een rotding, zo hoog, via het bos naar het mulle zand. Wij kijken, maar geen paard en vriendinnen te zien.
Dochter belde met vriendinnen, bleken we de verkeerde verstuiving te hebben.
Zuchten, terug naar de auto, verder gereden, geparkeerd. Wéér lopen, een stuk verder dit keer. Mooi hoor, maar o, die rotslippers. En het is zomer (bijna) dus schieten de kloven er weer bij me in. Hele geulen heb ik in mijn voeten, en pijn dat ze doen.
Maakt niet uit verder, want de uiteindelijke beloning was werkelijk adembenemend: paardjes die keihard galoppeerden, het geluid dat dat maakte, opstuifend zand rondom hun hoeven, de zon die met haar laatste stralen de vlakte verlichtte, de gelukzalige gezichten van de meiden die erop zaten. Ik had het voor geen goud willen missen!

en zeg dán nog maar eens nee

We zitten aan tafel en Dochter van 13, bijna 14, vertelt dat een vriendin van haar deze zomer naar Londen gaat en dan wel een t-shirt voor haar mee wil nemen met daarop I love Londen, mits ze zelf geld meegeeft.
'Mam, wil jij dat dan betalen?'
'Tuurlijk niet,' zeg ik, 'doe maar gewoon van je eigen geld.'
'Maar mam, ik vind het zo lief als ik het van jóu krijg.'

waterskien

Afgelopen zondag was er een landelijke open dag van de watersportvereniging en mocht je voor slechts 5 euro even proberen op de waterlatten te staan/glijden/skiën.
't Was de eerste keer in mijn leven dat ik op waterski's stond.
Vond het geweldig!

mislukt

Zo.
Nou.
Zou ik op Oerol zitten dus, vandaag.
En morgen en overmorgen.
Is helegaar nul komma nul van terecht gekomen, want Man heeft per ongeluk 't verkeerde weekje vrij genomen.
Zit ik hier dus gewoon thuis, en mis ik alles van Oerol.
Best sneu.
Heb geprobeerd me vandaag te verdrinken, op te hangen en mijn hoofdje kapot proberen te slaan tegen de muur.
Allemaal mislukt.
Vandaar dit blogje.
Zucht.

schaamte

Er zijn anderhalf miljoen mensen in Nederland die op Geert Wilders hebben gestemd.
Dat zijn anderhalf miljoen mensen waar ik me diep, maar dan ook diep voor schaam.
Anderhalf miljoen mensen die niet verder kunnen denken dan een stukje textiel, anderhalf miljoen mensen die hun stem hebben gegeven aan een blondgeverfde Pipo.
Bah!

loodjes

Het zijn de laatste loodjes voor de zomervakantie, en zoals het laatste loodjes betaamt, zijn ze zwaar. Voor iedereen. Voor de Dochters omdat ze knokken voor goede cijfers omdat ze opeens tóch over willen gaan, voor het Zoontje omdat ie én een boekbespreking én een spreekbeurt moet maken deze week, voor de Man omdat ie een hele zere dikke knie heeft waarover de dokter hem morgen wil spreken (gatver, wat eng), voor Grote Zoon die weer eens is verhuisd en en passant gestopt is met de studie omdat ie heeft bedacht dat ie het toch anders wil gaan doen allemaal, en tenslotte ook voor mij omdat ik vind dat iedereen in al zijn of haar ellende gesteund, gestimuleerd of verzorgd moet worden.
Hoe ik in vredesnaam tussendoor nog al die boekjes wil gaan schrijven is me een compleet raadsel. Ik besef dat ik meer wil dan mogelijk is, en dat maakt dat ik af en toe zou willen gillen.
Geeft niks.
Ik denk dat het wel herkenbaar is voor veel gezinnen.
Of eh, ben ik de enige...

Droom

Vannacht droomde ik dat ik een aanbidder had. Van Man mocht ik er wel mee uit, dus togen Aanbidder en ik naar het strand alwaar we een heerlijke middag beleefden. Daarna ging ik naar een vriendin en Aanbidder moest maar even buiten blijven staan van mij. Hij kocht kadootjes voor me (drie mooie grote doeken of zoiets, weet ik niet precies meer), bracht me thuis en vroeg wanneer hij me weer zou zien. Daar zou ik het met Man even over hebben.
De volgende dag ging de bel. Het was de postman met een prachtige brief van Aanbidder. In de envelop zat ook het eerst geschreven werkje van Aanbidders zoon. En een paar tekeningen, chocolaatjes en drop. En een ingevulde vragenlijst waarop ook de vrouw van Aanbidder een duit in het zakje had gedaan. Er was namelijk een vraag die als volgt luidde: wat neemt u uw man het meeste kwalijk, waarop haar antwoord was: de weeën van onze zoon.
Daarna werden er 2 fietsen bezorgd, één voor mij en één voor Man. Ik kreeg het opeens Spaans benauwd van Aanbidder en vroeg aan Man wat ik er mee aan moest.
'Dumpen die gozer,' zei Man, 'maar die fietsen houden we.'

scheldkabouter

Voor Kale Man die onlangs 50 werd, heb ik uit klierderigheid een kabouter gekocht bij de action, u weet wel, de felverlichtste, ongezelligste winkel die er is, op de Wieb na natuurlijk. Het is zo'n kaboutertje dat fluit naar iedereen die voor zijn lichtsensor loopt. 'Fiet-fieuw' hoor je dan. Zoon zei na drie dagen achternagefietfieuwd te zijn geweest dat het een K**bouter is.
En toch is dat malle K**boutertje binnen no time onderdeel geworden van de familie. Het is een sport geworden om dat kleine menneke ergens neer te zetten waar je het niet verwacht. De dader van de verplaatsing ligt dan ergens dubbelgevouwen verstopt van de lach en er schijnen al snode plannen rond te gaan om er een camera bij te zetten en alle reacties te filmen.
Van een simpel kaboutertje van nog geen 2 euro is het een wezen in beweging geworden, waar we met z'n allen ons rothumeur op botvieren. Zalig. Dat ding weet van niks en wij kunnen op hem schelden zoveel we willen.
Een aanrader mensen, echt een aanrader!

oeps

Ja, en dan ga ik vanaf nu een beetje gek druk worden denk ik.
Want.
What's kebeurd...
Heb vandaag 'ja' gezegd op een vraagje van de uitgever, of ik weer een samenleesboekje wil schrijven. Heb per ongeluk meteen gezegd dat ik er ook wel 2 wil doen. 't Was er uit voor ik 't wist.
Ben impulsief hè, dan krijg je dat.
Zei de uitgever daar gretig 'ja' op.
Moet ik dus 2 boekjes af hebben voor september.
En de kinderschare zit in de laatste periode van school, met alle perikelen van dien.
Zij willen/moeten nog over, snapt u. En daar moeten ze nog even onwijs hard voor werken. En in die kinderschare zitten maar liefst 2 pubermeiden. En die zijn zo af en toe ongesteld, en dan gaan ze een beetje schreeuwen en moeilijk doen, dat soort dingen. Dat moet begeleid worden, dat wil zeggen, er moet worden teruggeschreeuwd. En daar ben ik dan weer heel goed in, maar men, dat kost tijd hè, dat kost tijd.
Moeten er ondertussen nog kinderfeestjes gevierd worden, moet de was gevouwen, wil ik meer dan 1 keer per week een verantwoorde maaltijd op bord hebben liggen, gaat het huishouden door, help ik een handje hier en een dagje daar en ga zo maar door.
Iets in mij zegt me dat het een beetje veel is....

de sluis gaat weer open

Eind mei alweer.
Heb al een tijd niet geschreven, zat op slot, het wilde alsmaar niet.
Maar nu.
Nu zit er een boek in mij en dat mag er uit. Geen kinderboek dit keer, als ik het zo eens bekijk, althans, daarvan heb ik het vermoeden. Ik laat me voor de verandering gewoon maar eens meenemen met een verhaal waarvan ik het einde niet ken. Dat is nieuw voor me, want meestal weet ik wel wat ik wil schrijven en heb ik zelfs structuren in mijn hoofd. Dit keer niet. Het is een onbekend avontuur waar ik met beide voeten in wil stappen. Stap voor stap en ik zie wel waar ik uitkom. Het is een kwestie van vertrouwen. Ik voel me in ieder geval een gezegend mens met alles wat ik meemaak, lees, voel, hoor, ruik en zie.
De sluizen gaan weer open. Eindelijk!

Hoe moet ik de nacht nu in...

Ach jee, wilde ik gisteravond naar bed met Pauw en Witteman, torenden Knevel en van de Brink opeens boven me uit. 'Toink,' mompelde ik tegen Kale Man, die er inmiddels naast was gekropen, 'is dat even schrikken. Is de winter alweer voorbij of zo?'
Waarop die gisse Kale naar me grijnsde, snel de zapper van me afpakte en gretig doordrukte naar de Giro in Italië. Hij zag zijn kansen schoon, want hij weet net zo goed als ik dat ik niet met Knevel en van de Brink het bed in wil. Veel te degelijk, die twee. Dus is er de hele zomer alle ruimte voor de Kale. Ben benieuwd hoeveel pelotons er aan het eind van de zomer op ons dekbedje zijn geland.
Wacht maar tot het winter wordt, dan pak ik hem weer terug...

nou nou!

Of er dan helemaal niets gebeurt hier?
Natuurlijk wel!
Neem vandaag: de papierbak gaat voor de eerste keer geleegd worden, er valt regen op de tafel, deuren gaan open en weer dicht en er is markt.
Er is altijd markt op zaterdag. Ik moet nog een knoop scoren voor een hesje van de dochter, en wellicht zie ik nog een leuk en lekker lapje om wat mee te fröbelen. Een zomerjurkje of zoiets. Moet ik wel ergens een patroontje vandaan vissen. Iets makkelijks en kalms, want stel je voor dat ik me moet vermoeien.
Alsof ik al niet genoeg te doen heb, zeg.
Ja, het hakt er in hoor, deze dagen.
Gottegottegot, wat hakt het er in.

foetsie

Snotdosio!
Wilde ik hier iets leuks doen met fotootjes, is er van alles weg en dat wat er wél is, doet het niet.
Lekker dan.
Is allemaal de schuld van Man natuurlijk, die gisteren als een tornado door het huis is gegaan en de hele inventaris heeft geordend. Het klinkt bijna hol in the home, zo is ie tekeer gegaan, de gek.
Hij slaapt nu nog de slaap der onschuldigen, maar wacht maar tot ik hem te pakken krijg. En vandaag kan ie me niet lijmen, zelfs niet als ie, zoals gisteren, zegt dat ik een retegoed concept ben.

moet toch wat beter nee leren zeggen.

Snotverdrie.
Loop ik nu al zo'n 2 dagen met spullen te slierten en te sjouwen voor de vrijmarkt.
Niet voor mezelf, maar voor een lieve vriend met meuk.
Dochters mogen zijn zooi verkopen en dan de helft van de opbrengst houden.
Geen gekke deal, maar er was even niet helemaal precies bedacht hoe de zaakjes nou-toch-ook-alweer op die markt moesten komen. Dus was mams het bokje. Want mams heeft totootje, tijd, energie en inzicht in de logistiek.
En dat terwijl ik na de desillusie van vorig jaar heel hard heb lopen verkondigen dat ik niet van plan was me te laten zien op die vrijmarkt.
Gorriegorrienogesantoezeg, ik leer het ook nooit!

15

Dochter vroeg me of ik het goed vond dat ze de nacht voor haar 15de verjaardag door zou brengen in een doos op het sportveld van school, dit alles in het kader van nacht zonder dak voor TEAR
'Ja,' zei ik, 'moet je zelf weten.'
Dus nu zitten paps en ik zonder dochter te wachten tot het 24 uur is. Klokslag 12 geven we elkaar een kus en dan kunnen we gaan slapen.
Het wordt vanzelf weer ochtend en als het goed is zit ze hier om 7.45 uur aan tafel voor een ontbijt. Moe, koud wellicht, maar onmiskenbaar 15.

Heerlijk.

O men, ben zo aan het genieten van het zonnetje.
Heerlijk!
Gisteravond stukje gezeild met dochter van bijna 15, mooie zonsondergang gezien, gewoon genieten!

gevloerd

improviseren in de kamer

nog meer improvisatie

hier moet 't op gegoten worden...

de eerste kwak

er wordt wat afgekwakt hier...


Morgen nog 1 laag, en dan mogen we er zaterdag weer op.
Geven we meteen een feestje voor dochter die 15 wordt. Eens kijken hoe het vloertje het houdt...

korstig verhaaltje

Vorige week ben ik van mijn fiets gelazerd en nu heb ik een korstje op mijn knie. Zo een waar ik vroeger altijd aan ging krabben, elk nieuw korstje weer. Mijn moeder zei natuurlijk dat ik dat niet moest doen, maar daar trok ik me niets van aan: krabben was lekker en dus daarom!
Nu krab ik niet meer. Meer een kwestie van ijdelheid dan van beheersing, want die knie die moet weer heel. 't Is toch verdorie van de zotte om als grote mevrouw met kinderknieen door het leven te gaan.

prachtige (on)gelukkige huisvrouw

Vrijdagmiddag moest ik in Rotterdam zijn om dochter van 14 af te leveren voor een auditie. Ik moest ruim vier uur overbruggen, wat me de uitzonderlijke kans gaf om op een hoogst ongebruikelijk tijdstip in de bios te gaan zitten. Ik zeg: zestien uur twintig.
In mijn nopjes met deze buitenkans verschanste ik me in een roodpluchen stoel met een homp kauwgom in mijn mik en een flesje water op de stoel naast mij (want: leeg) om naar de gelukkige huisvrouw te gaan kijken.
Tjeeee, wat een film!
Góed man!
Het was huilen en lachen, maar huilen nog het meest.
Wat iedereen er ook van zegt, ik vind 't een mooie film.
En ja, er is veel bloot (lekker hoor)
ja, er wordt gevloekt (zoals ik het ook kan)
ja, het is dramatisch (heerlijk)
en ja, het heeft soms iets weg van one flew over te cuckoo's nest...(geweldig toch)
Maar och, och, och
dat vind ik mooi!

Vond ik het boek alleen in de eerste helft te pruimen (en kan ik me zelfs het tweede gedeelte niet meer herinneren omdat ik dat echt slecht en vergezocht vond destijds) de film vind ik in z'n geheel zeer geloofwaardig.
Heel goed gespeeld, prachtig scenario, goede/realistische dialogen.
Tot op de huid gefilmd.
Nee, beter nog: vanúit de huid gefilmd, gespeeld, gecast en geregisseerd.

En o ja, ik ben blij dat ik het baren inmiddels achter de rug heb...

Echter!

'Kun jij een pak voor ons maken?' vroegen neefje en zoon me afgelopen zaterdag.
'Hmm,' deed ik. En ook nog van 'geen zin, komt me niet zo goed uit, als je maar weet dat ik niet de hele pasen ga naaien,' en nog meer van dat soort zinnen.
Echter!
Twee paar blauwe ogen!
Dus togen we naar de markt, scoorden de heren een tiental lappen die achteraf bezien allemaal verschillend waren en ging ik op zoek naar een basispatroon. Dat werd een monnikenpij, wat te denken geeft in deze tijd.
Enfin.
Twee dagen zat ik achter de naaimasjien en toen was het klaar.
Tweede paasdag kon ik eindelijk iets anders gaan doen.
'We moeten de boot nog poetsen,' zei vriendlief.
'Hmm,' deed ik. En ook nog van 'geen zin, al twee dagen genaaid, als je maar weet dat ik niet van poetsen houd,' en nog meer van dat soort dingen.
Echter!
Afspraak!
Dus toog ik met emmer en spons naar het bootje en poetste alsof mijn leven ervan af hing.
'Hoe was je Pasen?' vroeg iemand me vanmorgen.
'Alleen maar genaaid en gesopt,' zei ik.
'Lekker,' zei hij, 'volgend jaar bij mij?'

woehaaaa 2

Nog steeds crisis hier.
Ik wil die Iphone niet.
Dus moet ie terug.
T-mobile is al om,
nu alleen de KPN nog...

WOEHAAA

Crisis hier.
Ik krijg namelijk een IPOD.
24 april is het D-day, want dan word volgens de KPN de migratie naar Mobiele Telefoonkaart uitgevoerd.
Ben beetje bang voor de KPN.
En voor nieuwe apparaten.

oeps

Ja.
Ik weet het weer!
Ik weet al wat ik wilde zeggen.
Ik wilde zeggen dat het,
dat het,
uhm,
wat wilde ik nou zeggen zeg.
Ach,
dat is raar,
ben het helemaal kwijt.
Net wist ik het nog!
Echt waar.

Verbouwing

Zoals 't was...

Echt een oud zootje, niet meer van deze tijd

zo ver zijn we nu...



Het is nog niet af, maar we zijn een eind op weg. Het aanrechtblad is tijdelijk, want we moeten nog even op zoek naar een stenen blad, er komen nog steigerhouten planken aan de muur waar het servies op komt, en last but not least krijgen we een gietvloer, maar dat komt pas het laatst.

prachtige voorstelling

Prachtige voorstelling gezien: het boek van alle dingen door theatergroep Gnaffel. Klik HIER voor meer info.

niet meer doen

Gisteravond heb ik naar 'over mijn lijk' gekeken. Dat ga ik niet meer doen.
Ik word er bijzonder angstig van. Dat soort ellende komt namelijk vanzelf naar je toe. Als 't zo ver is, is 't vroeg genoeg om er diep in te duiken.
De één noemt het misschien struisvogelpolitiek of ongevoeligheid, ik noem het liever zelfbehoud en energiebeheer.

zoals 't werkt bij mij

Alleen zijn
vind ik
alleen maar leuk
omdat ik weet
dat ik
met z'n allen ben.

lentevrouw

De lente is als een mooie verleidelijke vrouw,
zo eentje waar iedereen lyrisch over is.
Ze is zo mooi,
zo welkom,
zo langverwacht,
dus vallen we voor haar,
elk glimpje wordt bejubeld,
haar warmte wordt welwillend opgevangen,
snel even naar buiten
om haar te voelen,
te beleven,
te ruiken.
We willen haar.
Nu, nu, nu, nu, nu
We willen meer
en meer
beter
warmer
heter
Maar...
Zij is een vrouw
dus onvoorspelbaar
en gevaarlijk.
Van buiten mooier dan van binnen
ze bedondert
manipuleert
en
besodemietert
We trappen in haar val van warmte
en beloften
maar op haar bodem
is het koud
en kil
laat ze ons rillend
en genadeloos wachten
op nog één slokje van haar.


Op en top
gemeen is ze
Liefst
zou ik niet
van haar willen houden...

keuken verbouwen toch meer werk dan we dachten

Wilde hier foto's zetten van de verbouwing, maar het lukt me even niet.
Ben te druk met bouwen, zagen en zuchten denk ik.
Klussen is een hoop werk, en bovendien is het een wereld die ik nog niet goed ken. Ik beheers de materialen niet, de bouwtaal niet, de werkwijze niet, het inzicht niet. Er valt dus een hoop te leren zeg maar.
Stand van zaken op dit moment:
*absoluut nog geen gebruiksklare keuken,
*natte wanden (van het stucwerk),
*2 keukenkastjes die midden in de kamer staan, waarvan 1 nog zonder frontjes (dat komt, die maken we zelf van steigerhouten planken)
*overal zooi en stof en gruis en zooi en stof en gruis en zooi en stof en gruis
*langzaam dalend humeurtje
*grote vermoeidheid
*de kinderen al een week lang overal verspreid (eergisteren wist ik niet eens meer bij wie zoontje was en voor hoe lang en waarom en zo.)
*langzaam toenemende stress, want: tijdslimiet. Morgen moet het klaar. (woehahahaha)
*de kilo's vliegen er aan bij mij. We eten de hele week bij vrienden en/of familie, en iedereen verwent ons zo met lekkere dingen, dus eet ik veel te veel.
*schuldgevoel naar de kinderen toe

And the winner is...

Briefjes gemaakt met alle namen er op, vriendlief er 1 laten trekken, en toen had ie MAMALIEN in zijn handen.
Dus, Mamalien, doe even je mailadres naar mij, dan stuur ik je APIE EN PELUK op.

En dan maak ik meteen van de gelegenheid gebruik om Geke te bedanken voor haar reactie. Geweldig, hoeveel moeite je hebt gedaan om te kunnen reageren! Ik hoop niet dat het een afleidingsmanoeuvre is voor ons aanstaande portie tennis trouwens...


Verder heb ik deze week niet zoveel tijd om te schrijven.
We zijn de keuken aan het verbouwen namelijk. Alles eruit, en dan iets anders er weer in. Zelf maken. Het vordert gestaag. Ik zal even wat foto's doen.
Vanmiddag.
In onze pauze.
En dan niet schrikken, hè!